© sonne_fleckl / stock.adobe.co
Szpic wilczy swoją nazwę zawdzięcza wizualnemu podobieństwu do wilka.
Ten rasowy pies, za granicą znany również jako keeshond, zawdzięcza swoją nazwę szarej cieniowanej sierści, przypominającej sierść wilka. Szpic wilczy jest idealnym psem stróżującym, który za sprawą swojego oddania człowiekowi i niewielkim wymaganiom sprawdzi się również w roli psa towarzyszącego i rodzinnego.
Pojętność i przyjazna natura tego psa kontrastują z jego pierwotnym, niemal dzikim wyglądem. Gęsta, średniej długości sierść posiada obfity podszerstek i jest srebrnoszara z czarnymi końcówkami włosów.
Przy wysokości w kłębie od 43 do 55 cm, szpic wilczy zaliczany jest do największych przedstawicieli szpiców niemieckich. Natomiast w porównaniu do innych ras, jest on raczej średniej wielkości.
Jak wszystkie szpice, keeshond również posiada szpiczasty pysk przypominający pysk lisa. Kufa i uszy są z reguły czarne, bujna grzywa okalająca obręcz barkową jaśniejsza, srebrnoszarej barwy i przechodzi w ciemniejszy odcień na grzbiecie i brzuchu. Ogon jest obficie owłosiony i noszony dumnie nad grzbietem.
Do dziś pies ten znany jest ze swojej wierności i lojalności. W połączeniu z jego czujnością i nieufnością wobec obcych cechy te sprawiły, że stał się doskonałym i niezwykle popularnym psem stróżującym wśród rolników i innych właścicieli posesji, na straży których dzielnie stoi.
Również dziś jako pies rodzinny i do towarzystwa zachował swoją przyjacielską naturę i czujność. Szpic wilczy jest niezwykle uczuciowy, przywiązany do swojego opiekuna, u boku którego czuje się najlepiej. Z samotnością mu nie po drodze. Za sprawą swojej wyraźnej „chęci do zadowolenia swojego pana” i małych wymagań, może towarzyszyć mu w zasadzie wszędzie.
Jest elastyczny i bez problemu dostosowuje się do warunków życia i codzienności swojej rodziny, a jedyny warunek, który stawia, to bliskość jej członków.
© Evelina / stock.adobe.com
Szpic wilczy uchodzi za mało wymagającego. Nie należy go jednak lekceważyć. Co prawda potrafi dostosować się do (prawie) wszystkich warunków życia swoich opiekunów i odznacza się dobrymi manierami jako posłuszny towarzysz, pozostaje psem i jako taki ma swoje potrzeby.
Nawet jeśli nie wymaga on spędzania kilku godzin dziennie na placu zabaw dla psów, należy mu zapewnić wystarczająco dużo ruchu i urozmaiconych zajęć. Szpice wilcze uwielbiają przebywać na łonie natury. Podczas gdy w domu są typowymi kanapowcami, na zewnątrz pokazują swoje drugie, temperamentne oblicze.
Są otwarte na długie spacery po lesie i wspólne wędrówki. Jeśli natomiast wolisz bardziej sportowy tryb życia, Twój podopieczny z ochotą będzie Ci towarzyszył w uprawianiu różnych psich sportów.
Szpice wilcze sprawdzą się doskonale w rękach zarówno młodych rodzin, jak i aktywnych seniorów, którzy lubią spędzać czas na świeżym powietrzu. Za sprawą swojego łagodnego i bystrego usposobienia bez problemu odnajdują się w każdej sytuacji.
Niemniej, z pewnością lepiej będą czuły się na wsi. W końcu drzemie w nich dusza psów stróżujących, którzy z chęcią zadbają o swoje terytorium.
Aby jednak jego wrodzone opanowanie i zrównoważony charakter mogły się bez przeszkód rozwinąć, podobnie jak wszystkie inne czworonogi wymaga on odpowiedniego i konsekwentnego wychowania. Obok nauki podstawowych komend, często należy skupić się na ograniczeniu jego szczekania.
Szpic wilczy, który stróżowanie ma we krwi, zaczyna szczekać wcześnie i ma tendencję do ujadania, zwłaszcza gdy się nudzi. Jednak za sprawą odpowiednio wczesnej socjalizacji, konsekwentnego stawiania granic i urozmaiconych aktywności, można ją znacznie ograniczyć.
Jednocześnie dobrze byłoby przyzwyczaić go jak najwcześniej do zostawania samemu w domu, nawet jeśli będzie to na krótko.
Zasadniczo, szpic wilczy jest pojętnym, inteligentnym i oddanym człowiekowi psem. Jeśli relacja pies–człowiek będzie poprawna, tj. jeśli obie strony będą darzyły się wzajemnym zaufaniem, szpic zawsze będzie starał się zadowolić swojego dwunożnego przyjaciela i szybko porzuci wszystkie te zachowania, które mu się nie podobają.
Pomimo gęstej sierści, wymagania pielęgnacyjne szpica wilczego nie są duże. Podszerstek nie ma tendencji do kołtunienia się, wystarczy więc sierść regularnie przeczesać. Dużą zaletą keeshonda jest to, że jego sierść jest bezwonna. Nie musisz więc obawiać się ewentualnych intensywnych psich zapachów.
Tak jak w przypadku wszystkich psów, należy regularnie sprawdzać i czyścić jego oczy, łapy, zęby i uszy, a także kontrolować stan zdrowia u lekarza weterynarii, wykonywać niezbędne szczepienia oraz przeprowadzać kuracje odrobaczające.
Ważnym pytaniem, na które opiekunowie psów muszą sobie odpowiedzieć, dotyczy wyboru odpowiedniej karmy. Chociaż szpice wilcze uważane są za mało wymagające, należy zwracać uwagę na podaż wszystkich ważnych składników odżywczych.
Wymagania żywieniowe różnią się nie tylko w zależności od indywidualnych cech danego psa, ale również od jego wieku. Znajdujący się w fazie wzrostu szczeniak będzie potrzebował innego pokarmu niż dorosły lub starszy zwierzak, który większość czasu odpoczywa. Poza tym, duże znaczenie ma ilość i rodzaj aktywności, a także wielkość, waga i stan zdrowia. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości, w celu ustalenia dokładnych potrzeb swojego pupila skonsultuj się z lekarzem weterynarii lub hodowcą.
Typowe dla rasy choroby nie są znane. Te pierwotne psy są bardzo wytrzymałe i mało wymagające.
Przedstawiciele tej rasy dożywają nierzadko 15 i więcej lat. Wynika to prawdopodobnie z faktu, że nie były nadmiernie rozmnażane. Chociaż ze względu na swoje niewielkie wymagania, w trudnych czasach, zwłaszcza podczas II wojny światowej, były bardzo popularne, nigdy nie były modnymi psami.
Do dziś szpic wilczy jest rzadkością. Znalezienie hodowcy keeshonda, który spodziewałby się szczeniąt może zająć trochę czasu.
Warto więc wykorzystać go, aby jak najlepiej przygotować się na przybycie nowego członka rodziny. Oprócz niezbędnego wyposażenia, takiego jak miska na jedzenie czy koc, należy wyjaśnić ważne kwestie: Kto zaopiekuje się psem w razie Twojej choroby lub wyjazdu? Jakie szczepienia są konieczne? Jakiej karmy potrzebuje?
Gdy już znajdziesz hodowcę, sprawdź go dokładnie. Zaufany hodowca zazwyczaj pozwoli Ci odwiedzić swój dom, aby poznać otoczenie, w którym dorasta szczenię oraz jego rodzice. Będziesz również mieć tam możliwość zapytania go o interesujące Cię kwestie oraz zapoznać się w warunkami utrzymania i sposobem socjalizacji maluchów. Jako że faza intensywnego imprintingu trwa do dziewiątego tygodnia życia, odpowiednia socjalizacja na tym etapie jest kluczowa dla ich dalszego rozwoju.
Za rasowego szpica wilczego z renomowanej hodowli trzeba będzie zapłacić co najmniej 3000 zł.
© Evdoha / stock.adobe.com
To pytanie nierzadko nurtuje nie tylko laików, ale również ekspertów. Chociaż większość kynologów stosuje zamiennie obie nazwy tej rasy, jeśli przyjrzymy się im bliżej, dostrzeżemy kilka różnic.
Szpic wilczy jest nieco większy od keeshonda, który posiada ciut dłuższą i bardziej bujną okrywę włosową. Skąd jednak biorą się te różnice?
Aby zrozumieć rozwój szpica wilczego czy keeshonda, warto spojrzeć na historię powstania ras. Pewne jest bowiem, że pochodzenie obu odmian jest takie same i sięga wielu lat wstecz. Szpic należy do najstarszych ras psów w Niemczech i dzięki swojej przydatności jako pies domowy, gospodarski oraz stróżujący, od pokoleń jest niezastąpionym towarzyszem człowieka.
Szpic wilczy był również wiernym towarzyszem Cornelis „Kees“ de Geyzelar, przywódcy holenderskiej partii ludowej. W 1781 roku Kees stał się symbolem patriotycznej rewolucji. Od tamtej pory psy w tym typie nazywane są w Holandii keeshondami.
Obecnie, nazwą tą określa się tam wszystkie odmiany szpica niemieckiego: „dwergkeeshond“ odnosi się do szpica karłowatego, „grote keeshond“ szpica dużego, a „wolfsgrijze keeshond“ szpica wilczego.
Z Niemiec i Holandii rasa ta dotarła do pozostałych krajów europejskich i USA, gdzie w zależności od pochodzenia psa, używa się nazwy keeshond lub szpic wilczy.
Z czasem rozwinęły się dwie różne linie hodowlane, z których każda kładzie nacisk na odmienne cechy. Jeśli porównamy holenderskiego keeshonda i niemieckiego szpica wilczego, zauważymy subtelne różnice. Keeshond jest mniejszy i ma dłuższą sierść, natomiast szpic ma dłuższe łapy i krótszą sierść. Jednak ze względu na liczne cechy wspólne, dokładne rozróżnienie tych fenotypów nigdy nie było możliwe.
W zależności od kraju, określenia keeshond i szpic wilczy są zatem używane bardzo różnie. Podczas gdy, jak już wspomnieliśmy, keeshond jest ogólnym określeniem szpica w Holandii, w Wielkiej Brytanii i USA odnosi się wyłącznie do szpica wilczego.
W Skandynawii z kolei używane są obie nazwy i oznaczają różne odmiany. Niemieccy kynolodzy i hodowcy zazwyczaj używają terminu szpic wilczy do określenia obu typów.
Aby odróżnić szpica wilczego od rozwijanego dalej w innych krajach keeshonda, czasami określany jest również mianem „stary typ niemiecki”.
