© hilmawan nurhatmadi / stock.adobe.com
Kolorowe upierzenie jest z całą pewnością jednym z powodów popularności papużek nierozłączek.
Nazwa tych papużek zdradza ich typowe zachowanie: Tworzenie związków partnerskich na całe życie. Papużki nierozłączki zachwycają miłośników ptaków nie tylko swoim charakterem, ale również wyglądem.
Ptaki z rodzaju Agapornis osiągają – w zależności od gatunku, wielkość od 13 do 18 centymetrów i wagę od 45 do 60 gramów.
Ze względu na niezwykle barwne upierzenie, te małe papużki są jednymi z najpopularniejszych ptaków ozdobnych. Ubarwienie jest przeważnie zielone do żółtego, przy czym kolor głowy zależy od gatunku:
U wielu gatunków pióra ogonowe są niebieskie, czasem prawie białe. Niektóre gatunki (np. nierozłączki rudogłowe, czarnolice i czarnogłowe) mają również białą obwódkę wokół oczu.
Podczas gdy dziób u niektórych nich jest czerwony (np. w przypadku nierozłączek rudogłowych i czarnogłowych), u innych (np. czerwonoczelnych), przyjmuje barwę od żółtej do jasnoróżowej.
© Eckhard / stock.adobe.com
Płci nierozłączek nie sposób rozpoznać gołym okiem. Chociaż niektórzy próbują określić ją na podstawie cech takich jak pozycja nóg, kształt głowy czy miednicy, nie są one miarodajne. Jedyną wiarygodną metodą jest badanie DNA, które analizuje materiał genetyczny zwierząt.
Jedną z najbardziej znanych cech nierozłączek jest fakt, że łączą się w pary na całe życie i troszczą się o siebie nawzajem. Te monogamiczne ptaki nie tylko uwielbiają się przytulać, ale również wspólnie szukają miejsca do spania czy razem wychowują potomstwo.
Należy to bezwzględnie wziąć pod uwagę, chcąc trzymać je w domu. W przeciwnym razie bowiem mogą popaść w depresję.
Nierozłączki są bardzo aktywne z natury i uwielbiają ruch. Jeśli trzymasz ptaki w klatce, musisz zapewnić im możliwość swobodnego latania.
Wypuszczając je z klatki, pamiętaj, aby zamknąć okna i zasłonić zasłony. Upewnij się, że w pobliżu nie ma innych zwierząt domowych – psów czy kotów, ani żadnych środków czystości bądź innych niebezpiecznych przedmiotów, takich jak papierosy. Puste przestrzenie za meblami czy między drzwiami mogą również stwarzać ryzyko obrażeń. Ze względów bezpieczeństwa, nie spuszczaj więc papużek z oka. W każdej chwili mogą potrzebować Twojej pomocy, np. w wyniku zaplątania się w kabel.
Nie zaleca się trzymania tych ptaków z przedstawicielami innych gatunków. Nierozłączki mogą przejawiać wówczas agresywne zachowanie.
© Miroslav / stock.adobe.com
Papużki nierozłączki to zwierzęta stadne, dlatego nie mogą być trzymane pojedynczo.
Jeśli chcesz mieć je u siebie w domu, musisz dobrać grupę tak, aby była zrównoważona pod względem płci. Absolutne minimum stanowią dwa ptaki – samiczka i samiec lub dwa samce.
Niestety, ze względu na swoją niedużą wielkość, nierozłączki trzymane są często w o wiele za małych klatkach. Taki wulkan energii, jakim jest papużka nierozłączka, koniecznie wymaga wystarczającej ilości miejsca, by zaspokoić swoją potrzebę ruchu.
Minimalny rozmiar klatki dla parki papużek nierozłączek to 1,5 x 1 x 1 m. Każda dodatkowa para wymaga powiększenia woliery o co najmniej połowę.
Jeśli chcesz zapewnić swoim podopiecznym odrobinę luksusu, możesz zbudować dla nich wolierę pokojową lub wygospodarować oddzielny pokój. Dzięki temu ptaki będą miały do dyspozycji większą przestrzeń, co sprawdzi się zwłaszcza w przypadku większych stad. Pamiętaj jednak, że większa liczba zwierząt będzie źródłem większego hałasu oraz nieczystości.
Jeśli natomiast Twoje zwierzęta zamieszkują wolierę zewnętrzną, należy im dodatkowo zapewnić odporne na ujemne temperatury schronienie, oddzielone od świata zewnętrznego, a w szczególności od drapieżników.
Ściany woliery mogą być wykonane z nieocynkowanych drutów. W zależności od lokalizacji woliery, podłoże można wykonać z materiałów, takich jak papier, niepyląca podściółka roślinna, piasek lub żwirek.
Nie może w niej zabraknąć drążków do siedzenia w postaci na przykład niepryskanych i niepowlekanych naturalnych gałęzi, które ptaki również chętnie będą sobie dziobać, jednocześnie dbając o odpowiednią kondycję swoich dziobów i pazurów.
Idealna klatka powinna mieć stosunkowo dużą klapę wejściową z zabezpieczonym mechanizmem zamkowym. Oprócz różnych zabawek dla ptaków w wolierze powinno znaleźć się kilka misek na pokarm oraz większa misa z piaskiem do piaskowych kąpieli. Ponieważ w zimie słońce świeci krótko, przynajmniej w tym okresie należy zapewnić w wolierze sztuczne oświetlenie.
Oprócz odpowiedniego wyposażenia woliery, dla zdrowia ptaków bardzo istotna jest wilgotność powietrza i temperatura. Aby zachować je w dobrej kondycji i zapobiec chorobom, należy utrzymywać wilgotność na poziomie 60 procent i temperaturę od 12 do 25 stopni Celsjusza (co najmniej 10 stopni w miejscu schronienia).
Poza tym musi być zapewniony stały dopływ świeżego powietrza, ale należy uważać, aby nie powstawały przeciągi.
Papużki te osiągają dojrzałość płciową w wieku dziesięciu miesięcy, przy czym minimalny wiek lęgowy wynosi około dwunastu miesięcy. Nierozłączki rozmnażają się kilka razy z rzędu, jednak zaleca się nie więcej niż dwa lęgi rocznie.
Najczęściej gniazda zakładają wśród gałęzi i w pniach drzew, rzadziej w szczelinach murów. W przeciwieństwie do innych papug, w budowie gniazda uczestniczą również samiczki niektórych gatunków. W okresie lęgowym trwającym około 23 dni składają w nim od trzech do pięciu białych jaj, z których po około siedmiu tygodniach wykluwają się w pełni opierzone i gotowe do lotu pisklęta.
Dieta Twoich podopiecznych jest bardzo ważna dla ich zdrowia, dlatego powinna być odpowiednio zbilansowana i urozmaicona. W jej skład wchodzą różne rodzaju pokarmu, które najlepiej podawać w nieoczywisty sposób.
Możesz na przykład ukryć go wśród gałęzi lub w zagłębieniach, aby te inteligentne zwierzątka musiały go poszukać. Dzięki temu, oprócz posiłku zapewnisz im również rozrywkę.
Dzienna dawka pokarmu niezbędnego dla jednego osobnika wynosi od pięciu do dziesięciu procent masy jego ciała. Zatem jeśli Twój podopieczny waży 50 gramów, będą to średnio 3 gramy pokarmu dla ptaków dziennie.
Do podawania pokarmu najlepiej używać łatwych w czyszczeniu, stosunkowo płaskich misek (np. z glazurowanej gliny lub stali nierdzewnej). Staraj się nie stawiać ich na podłożu, ale przymocuj do ścian klatki. Najlepszym rozwiązaniem jest kilka misek wypełnionych różnymi składnikami i świeżą wodą pitną.
Około dwie trzecie racji pokarmowej powinny stanowić nasiona i nasiona o niskiej zawartości tłuszczu. Możesz użyć specjalnego pokarmu dla nierozłączek lub dużych papug.
Pozostała część to świeża zielenina – warzywa (np. cykoria, ogórek, szczaw) i owoce (np. jabłka, gruszki, maliny, kiwi).
Możesz od czasu do czasu podawać ptakom witaminy i minerały, a specjalny żwirek pomoże im w trawieniu.
Dieta papużek nierozłączek musi zawierać następujące składniki:
Nie każdy zielony pokarm jest odpowiedni dla papużek, a czasem może być dla nich trujący. Szczególną ostrożność należy zachować zwłaszcza w przypadku awokado, fasoli, warzyw kapustnych (np. kalafiora czy czerwonej kapusty), śliwek, rabarbaru i cytryn.
Upewnij się również, że podawany ptakom pokarm nie zawiera pestycydów i nie jest zepsuty. Wszelkiego rodzaju słone czy słodkie przekąski również nie nadają się dla ptaków.
Jeśli podczas spaceru po ogrodzie chcesz zerwać coś do poskubania dla swoich podopiecznych, dobrym wyborem będą ostrożeń polny, mniszek lekarski (w niewielkiej ilości), wiechlina, rdest ptasi i gwiazdnica pospolita.
Najczęstszymi przyczynami chorób u ptaków są niewłaściwe warunki utrzymania i żywienia.
I tak, wynikiem zbyt małej przestrzeni w klatce jest ospałość lub apatia, która skutkuje zazwyczaj nadmiernym przybieraniem na wadze. Istnieje także możliwość, że początkowo pokojowo usposobione ptaki przez brak przestrzeni staną się agresywne lub będą popadać w histerię. Mogą dziobać klatkę, jej wyposażanie i obijać się o kraty, ponieważ nie będą znajdowały innego sposobu na danie upustu swojej energii.
Oprócz tego istnieją oczywiście również typowe choroby ptaków, takie jak inwazje pasożytów (np. roztoczy) lub infekcje grzybicze.
Przeczytaj także: Najczęstsze choroby papug.
Zadbane papużki żyją średnio 15 lat. Niektóre gatunki, takie jak nierozłączki czerwonoczelne czy czarnogłowe mogą żyć nawet dłużej, bo około 20 lat.
Na wolności papużki te żyją głównie w tropikalnej Afryce. Ich siedliska różnią się w zależności od gatunku. Nierozłączki czarnogłowe spotkamy przede wszystkim w Kenii i Tanzanii, a czerwonoczelne w jej południowo-zachodniej części. Inne gatunki zasiedlają Etiopię, Botswanę, Malawi, Namibię, Zambię, RPA oraz Madagaskar (tylko nierozłączki siwogłowe).
Sporadycznie nierozłączki można znaleźć w schroniskach dla zwierząt lub u prywatnych właścicieli, którzy zmuszeni są oddać swojego podopiecznego ze względu na śmierć drugiego zwierzęcia z pary.
Te popularne ptaki ozdobne można również kupić u hodowców, którzy dodatkowo chętnie podzielą się swoją wiedzą na temat ich utrzymania. Do rozważenia jest także zakup przez Internet, ale w takim wypadku należy zachować szczególną ostrożność i nie dać się nabrać na rzekome okazje.
Poza tym, upewnij się, że ptaki są trzymane w parach i w parach sprzedawane (jedyny wyjątek stanowią ptaki owdowiałe). Zdrowego osobnika poznasz po gładkim upierzeniu i żywym zachowaniu.
W przypadku parki papużek należy liczyć się z wydatkiem rzędu 120–240 złotych. Cena ta może wzrosnąć w zależności od gatunku i pochodzenia zwierzęcia. Do tego należy także doliczyć bieżące koszty związane z pokarmem i opieką weterynaryjną.
Ważne: W przypadku niektórych gatunków może być konieczne posiadanie świadectwa pochodzenia.
| Nazwa: | Papużka nierozłączka (Agapornis) |
| Wielkość: | ok. 13–18 cm |
| Długość życia: | 15–20 lat |
| Utrzymanie: | przynajmniej w parach, nigdy pojedynczo |
| Socjalizacja z innymi zwierzętami: | nie |
| Klatka: | woliera wewnętrzna lub zewnętrzna, a najlepiej oddzielny pokój (minimalne wymiary dla pary: 1,5 x 1 x 1 m plus schronienie w wolierze zewnętrznej) |
| Pokarm: | w dwóch trzecich składający się z nasion, w jednej trzeciej z zielonki |
| Poziom trudności: | średni |
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
