© Martina Berg / stock.adobe.com
Dwie cechy charakterystyczne nimfy widoczne są na pierwszy rzut oka: Pierzasty czubek na głowie i pomarańczowe plamki na policzkach.
Papugi nimfy mają określone wymagania dotyczące warunków utrzymania i żywienia. W poniższym artykule znajdziesz najważniejsze informacje na ten temat.
| Nazwa: | Nimfa (Nymphicus hollandicus) |
| Wielkość: | ok. 30–35 cm |
| Długość życia: | do 25 lat |
| Utrzymanie: | przynajmniej w parach (mieszanych), nigdy pojedynczo |
| Socjalizacja: | zasadniczo możliwa, ale tylko w wyjątkowych przypadkach |
| Klatka: | wybieg zewnętrzny, oddzielny pokój lub woliera o minimalnych wymiarach 100 x 200 x 200 cm plus schronienie |
| Pokarm: | ziarna, nasiona, świeże zioła (np. mniszek lekarski, pietruszka), warzywa organiczne (np. ogórki, marchew), okazjonalnie świeże owoce i pokarm wysokobiałkowy (np. jaja). |
| Poziom trudności: | dla zaawansowanych |
Dziko żyjące nimfy dorastają do około 30–35 centymetrów, mają szare upierzenie, a brzegi skrzydeł białe. W wyniku wielu krzyżówek na przestrzeni lat powstały odmiany różniące się od siebie wzorem ubarwienia.
Do najpopularniejszych z nich należą:
Poza wariantem białogłowym, cechą charakterystyczną przedstawicieli obu płci jest grzebień na głowie i pomarańczowe plamki na policzkach, pod oczami.
© rufar / stock.adobe.com
Podczas gdy płeć nowych krzyżówek można określić jedynie za pomocą badań genetycznych, dzikie papużki charakteryzuje dymorfizm płciowy. Samce mają żółtą maskę, która nie występuje ani u samic ani u młodych osobników. Samiczki mają natomiast żółto-czarne paski, przecinające spodnią część ogona.
Nimfy są aktywne w dzień i nie lubią nudy. Im więcej możliwości do zabaw i dziobania oferujesz swoim papużkom, tym bardziej żywotne i zdrowe będą się stawały. W tym celu świetnie sprawdzą się samodzielnie wykonane lub kupione zabawki, drabinki i gałązki do skubania.
Poza tym, nimfy uwielbiają latać. Komuś, kto chociaż raz widział nimfę latającą wolno i wie, że jej krewni w ojczystej Australii pokonują codziennie wielokilometrowe odcinki w poszukiwaniu pożywienia, nigdy nie przyjdzie do głowy, by zamknąć nimfę na stałe w klatce, nie dając codziennie możliwości rozprostowania skrzydeł. Poza tym, obserwowanie tych papużek podczas szybkich i niezwykle eleganckich przelotów sprawia nie lada przyjemność.
Typowy dla nimf grzebień z piór na głowie nie tylko wygląda ciekawie, ale pełni też bardzo ważną funkcję – zdradza aktualny nastrój zwierzęcia. Wyprostowany oznacza czujność i uwagę, a jeśli zdenerwowanie jest szczególnie mocne, może nawet przechylić się do przodu. I odwrotnie – jeśli ptaki są zrelaksowane, grzebień również jest swobodny. Sygnałem alarmowym jest położony płasko na głowie grzebień, oznaczający agresję lub strach. Gdy go zaobserwujesz, zostaw ptaki w spokoju i pozwól im odpocząć.
Nimfa to typowy ptak stadny, zawsze szuka bliskiego kontaktu z innymi przedstawicielami swojego gatunku.
Jeśli jednak nie ma takiej możliwości, będzie próbowała zrekompensować sobie ten brak kontaktem z człowiekiem. Początkowo być może ucieszy Cię, że ptak do Ciebie lgnie, jednak, gdy tylko przestaniesz poświęcać mu całą swoją uwagę, szybko zrobi się nieprzyjemnie – będzie próbował wymusić Twoją uwagę przenikliwie głośnym krzykiem.
Krzyk taki w Australii, ojczyźnie nimfy, służy do wzajemnego nawoływania się w stadzie i jest instynktowny. Dla Twoich sąsiadów może jednak stać się dużym obciążeniem i niedogodnością.
Należy również pamiętać, że samotność może mieć niekorzystny wpływ na psychikę ptaków, prowadząc do zmian w zachowaniu, takich jak agresja u samców czy apatia i zrezygnowanie u samic.
Wskazówka: Niektórzy opiekunowie papużek umieszczają w ich klatkach lustro – nie zastąpi to jednak w żadnym wypadku zwierzęcego partnera!
Nimfy są bardzo aktywne i dlatego potrzebują dużej woliery lub, jeszcze lepiej, własnego pokoju. Dla dwóch do czterech osobników, jego powierzchnia powinna wynosić co najmniej 100 x 200 x 200 centymetrów, przy czym co przynajmniej jedna trzecia przestrzeni powinna pozostać wolna, by zapewnić ptakom odpowiednią swobodę ruchów.
Aranżują dla nich przestrzeń, należy wziąć pod uwagę następujące kwestie:
Podłoże może składać się z kamyków, naturalnego drewna lub piasku. Przymocowane do ścian klatki gałązki będą pełniły rolę żerdzi do siedzenia. Bardzo dobrym pomysłem jest umieszczenie huśtawek lub lin, które papużki chętnie wykorzystają do zabawy.
Różne gatunki ptaków komunikują się w odmienny sposób, dlatego może zdarzyć się tak, że Twoje nimfy nie będą potrafiły znaleźć wspólnego języka z przedstawicielami innego gatunku. Socjalizuj je zatem tylko wówczas, gdy jest to absolutnie niezbędne lub gdy masz w tym zakresie doświadczenie.
Nimfy są co do zasady pokojowo nastawione i łagodne, i dobrze dogadują się z np. z papużkami falistymi czy modrolotkami.
© Martina Berg / stock.adobe.com
Nimfy żywią się przede wszystkim ziarnami i nasionami (np. proso, słonecznik). W naturze spożywają około siedmiu gramów pokarmu dziennie, w dwóch posiłkach – krótko po wschodzie słońca i około półtorej godziny przed zachodem.
Oprócz wysokiej jakości mieszanek należy podawać nimfom świeży zielony pokarm – szczególnie upodobały sobie warzywa, takie jak ogórki, paprykę, sałatę i cukinię oraz owoce, np. jabłka, gruszki i śliwki – które należy podawać zdecydowanie rzadziej ze względu na zawarty w nich cukier.
W okresie pierzenia, czy gdy wykorzystywane są do hodowli, rację pokarmową należy odpowiednio dopasować. Dobrym źródłem białka są jajka i kiełki, które mogą być spożywane przez ptaki raz w tygodniu.
W celu usprawnienia trawienia, warto podawać im żwirek, szkielety mątw oraz wapń. Równie ważne jest codzienne usuwanie z wybiegu resztek pokarmowych i zapewnienie papużkom stałego dostępu do świeżej wody pitnej.
Jeśli rozważasz powiększenie swojego stadka, musisz zasięgnąć szczegółowych informacji na temat sposobu rozmnażania jego członków. Ponieważ nimfy są ptakami lęgowymi, niezbędna będzie odpowiednia budka lęgowa. Parka powinna mieć również zapewnione schronienie, w którym będzie mogła się ukryć – w okresie lęgowym ptaki mogą być agresywne.
Przygotowywanie budki lęgowej przez samca oznacza początek okresu godowego. Od kopulacji do złożenia jaj mija około dwóch tygodni, a po trzech z jaj wykluwają się pisklęta.
Pod opieką człowieka papużki te żyją od 15 do 20, a niektóre nawet 25 lat, o czym należy pamiętać przed zakupem. Na wolności natomiast dożywają nie więcej niż 10–14 lat.
Ponieważ kluczowym dla zdrowia ptaków jest sposób ich utrzymania, należy skrupulatnie przestrzegać wszystkich zaleceń w tym zakresie. W przeciwnym razie bowiem odbije się to negatywnie na ich zdrowiu, tym samym skracając długość ich życia.
Do typowych chorób dotykających nimfy należy neuropatyczne rozszerzenie żołądka gruczołowego (ang. Proventricular Dilatation Disease, PDD) oraz dolegliwości wynikające z niewłaściwych warunków utrzymania, takie jak inwazja wszołów.
Dzikie nimfy pochodzą z suchych regionów Australii, położonych z dala od wybrzeży i tropików. Aby na tak rozległych obszarach znaleźć wystarczającą ilość pożywienia i wody, muszą przemierzać duże odległości. Odpoczywają wśród drzew i krzewów, które zapewniają im schronienie.
Pierwszym wyborem zawsze powinni być oficjalni hodowcy. Ponieważ jednak są to bardzo popularne ptaki ozdobne, warto rozejrzeć się także w schroniskach dla zwierząt, gdzie na nowy dom czekają również papużki.
Nimfy są stosunkowo atrakcyjne cenowo. Koszt zakupu jednego osobnika to wydatek rzędu około 150 zł, który może oczywiście różnić się w zależności od hodowli czy odmiany barwnej.
Pamiętaj, że do ceny zakupu należy doliczyć bieżące koszty związane w utrzymaniem i karmieniem zwierząt. W przypadku pary papużek mogą one oscylować w granicach od 50 do 100 zł, bez uwzględniania kosztów opieki weterynaryjnej.
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
