© Molly / stock.adobe.com
Charakterystyczną cechą cukrówki jest czarna opaska na szyi.
Dzika odmiana cukrówki, czy synogarlicy zwyczajnej, ewoluowała przez wiele dziesięcioleci do odmiany udomowionej, dlatego możliwe jest jej trzymanie jako zwierzę domowe. Dowiedz się, czym charakteryzuje się ten północnoafrykański gołąb i jak stworzyć mu optymalne warunki do życia.
| Nazwa: | Synogarlica północnoafrykańska (Streptopelia roseogrisea risoria), udomowiona odmiana „S. roseogrisea forma domestica“ |
| Wielkość: | 29–31 cm |
| Waga: | 120–200 g |
| Długość życia: | do 20 lat |
| Warunki utrzymania: | na zewnątrz i wewnątrz |
| Socjalizacja: | nie zalecana |
| Klatka: | minimum 70 x 40 x 50 cm (jeden osobnik), minimum 90 x 50 x 50 cm (para) |
| Pokarm: | nasiona, młode zwierzęta: mleko roślinne |
| Poziom trudności: | niewielki do średniego |
Upierzenie tego północnoafrykańskiego gołębia należącego do turkawek występuje przeważnie w kolorze jasnobrązowym lub kremowym. Lotki są nieco ciemniejsze, a spód skrzydeł nieco jaśniejszy.
Charakterystyczna dla tego gatunku gołębiowatych jest cienka, czarna obrączka na tylnej części szyi. Oczy tego ptaka są ciemnoczerwone, nogi czerwone, a dziób czarny.
Przedstawiciele podgatunku S. roseogrisea arabica są nieco ciemniejsi niż ich krewni, a spodnia część ich piór jest szara. Ponadto możliwe są również inne ubarwienia, powstałe w wyniku mutacji, takie jak albinosy, które są zupełnie białe i mają czerwone oczy.
Gołębie tego gatunku dorastają do ok. 29–31 centymetrów, a ich waga waha się od 120 do 200 gramów.
© Tom / stock.adobe.com
Podobnie jak wiele innych gatunków gołębi, synogarlica zwyczajna jest bardzo towarzyska i najlepiej czuje się w stadzie. Cukrówki często łączą się w większe grupy nad wodopojami lub w miejscach, gdzie spędzają noc.
Aby zapewnić sobie orientację w swoim naturalnym środowisku, przedstawiciele tego gatunku dysponują dwoma wyjątkowo wyostrzonymi zmysłami – wzroku i słuchu, co czyni je prawdziwymi superbohaterami wśród gołębi. Potrafią nie tylko odbierać fale o długości około 6.439 metrów, ale również widzą światło ultrafioletowe.
Towarzyskie cukrówki są niezwykle komunikatywne. Porozumiewając się, wydają charakterystyczne dźwięki: Na początku gruchają podobnie jak ich krewni, po czym następuje długie „„rrrrrrrrroooo“ lub „corrrrrrooo“, a podczas godów ich odgłosy do złudzenia przypominają ludzki śmiech.
W przeciwieństwie do innych gołębi, takich jak gołębie pocztowe, udomowione synogarlice nie nadają się do swobodnego latania. Ryzyko zgubienia się w terenie lub padnięcia ofiarą drapieżnika jest w ich przypadku szczególnie duże.
© Tom / stock.adobe.com
Chcesz trzymać cukrówki w domu? W takim razie postaraj się zapewnić im możliwość przebywania zarówno na zewnątrz, jak i w pomieszczeniach. Dzięki temu w ciepłe dni będą mogły wygrzewać się na słońcu, a w chłodniejsze schronić się przed deszczem czy niskimi temperaturami.
Wskazówka dotycząca trzymania gołębi na zewnątrz: Ze względów bezpieczeństwa, przestrzeń zewnętrzna musi być zagospodarowana tak, by żadne inne zwierzęta, a przede wszystkim ptaki, nie miały do niej dostępu. Odchody czy mocz dzikich ptaków stanowią bowiem potencjalne ryzyko zarażenia się różnymi chorobami.
W przypadku jednego gołębia minimalne wymiary klatki wynoszą 70 x 40 x 50 centymetrów (szerokość x głębokość x wysokość), dla pary natomiast 90 x 50 x 50 centymetrów.
Synogarlice potrzebują co najmniej tyle miejsca, aby móc w pełni rozłożyć skrzydła, a ich ogon w pozycji siedzącej powinien być nieskrępowany i nie dotykać siatki woliery.
Jeśli trzymasz gołębie w domu, muszą mieć dostęp do wystarczającej ilości świeżego powietrza i światła. Jednocześnie należy upewnić się, że nie są narażone na przeciągi.
W tym celu można użyć klatki, która będzie zamknięta z trzech stron. W przeciwieństwie do tradycyjnej klatki, dobrze chroni zwierzęta przed podmuchami powietrza.
W przypadku wielu gołębi pocztowych lub ozdobnych, możliwe jest trzymanie kilku par w jednym gołębniku. Inaczej jest w przypadku synogarlic, które przejawiają silne zachowania terytorialne.
Dorosłe osobniki należy trzymać więc oddzielnie lub najlepiej w parach. Nie zaleca się również trzymania innych gatunków gołębi w tym samym gołębniku, zwłaszcza w okresie lęgowym.
Wskazówka: Młode i jeszcze niedojrzałe płciowo synogarlice nie są terytorialne i mogą być trzymane razem.
Na pierwszej pozycji w menu cukrówek znajdują się nasiona. Można podawać im również gotowe mieszanki nasion.
Upewnij się tylko, że ptaki zjadły już cały pokarm zanim dostaną kolejną porcję. Dzięki temu ich układ trawienny będzie miał czas na przetrawienie i wchłonięcie wszystkich niezbędnych składników odżywczych. W okresie lęgowym warto uzupełnić nasiona pokarmem treściwym, stanowiącym źródło białka.
Ponieważ gołębie nie mają zębów, zdane są na inne mechanizmy rozdrabniania pokarmu. Funkcję tę pełni żwir, który oprócz pokarmu należy zapewnić tym pierzastym zwierzakom.
Możesz wykorzystać dostępny na rynku żwir ponieważ typowy żwir dla gołębi jest zwykle dla cukrówek zbyt gruboziarnisty. Uzupełniająco, do tej samej miski można wsypać proszek mineralny stworzony specjalnie dla gołębi.
Początek sezonu lęgowego u cukrówek zależy od kraju pochodzenia zwierząt i dostępności pożywienia. W Senegalu na przykład występuje co miesiąc, podczas gdy w Czadzie jedynie od września do października.
Aby zasygnalizować samicy, że jest gotowy do kopulacji, samiec głęboko kłania się jej i stroszy pióra na głowie. Po udanej kopulacji gołębie budują gniazdo, zazwyczaj w drzewach lub krzewach blisko podłoża.
Przedstawiciele obu płci wysiadują na zmianę dwa białe jaja. Po około dwóch tygodniach z jaj wykluwają się młode, które szybko stają się samodzielne.
Średnia długość życia synogarlic zależy od warunków, w jakich są trzymane oraz diety. Podczas gdy niektórzy przedstawiciele tego gatunku ptaków żyją zaledwie dziewięć lat, inne dożywają nawet dwudziestu.
W przypadku synogarlic zwyczajnych występuje choroba genetyczna związana z rodzajem upierzenia. Jedwabistość piór, bo niej mowa, charakteryzująca się wolnymi promieniami pióra i postrzępieniem chorągiewki uznawana jest za znęcanie się nad zwierzętami. Sprawia to bowiem, że zdolność latania takich ptaków jest mocno ograniczona.
Cukrówka jest obecnie udomowionym przedstawicielem gołębiowatych, ale pierwotnie pochodzi z Afryki Północnej. Jej obszar występowania rozciąga się od południowych regionów przybrzeżnych Arabii Saudyjskiej po Senegal i Mauretanię.
Na wolności żyje w gęstych lasach, gdzie rosną drzewa akacjowe, a ponieważ ma szczególne zamiłowanie do kąpieli, przebywa często na terenach znajdujących się w pobliżu zbiorników wodnych. Spotkamy ją także w pobliżu ludzkich siedlisk, na przykład na terenach rolniczych lub w parkach.
Dziko żyjące cukrówki są obecnie rzadkością. Dużo częściej w sklepach znajdziemy potomstwo ich udomowionej odmiany.
Można poszukać ich także w schroniskach dla zwierząt. Czasami również i one czekają tam na nowy dom.
Ceny tego gołębia zaczynają się od 40 zł za osobnika. Do tego należy doliczyć jeszcze bieżące wydatki na pokarm, szczepienia itp.
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
