© dieter76 / stock.adobe.com
Barwnica zwyczajna to potężna papuga, której upierzenie różni się w zależności od płci.
Fauna i flora odległych zakątków świata fascynują ludzkość od zarania dziejów. Dlatego też gatunki papug, takie jak barwnica zwyczajna, zwana również lorą wielką, stają się coraz bardziej popularnymi zwierzętami domowymi. Ale o czym należy pamiętać, podejmując się opieki nad tymi egzotycznymi pięknościami? Dowiesz się w przygotowanym przez nas artykule.
Barwnice zwyczajne dorastają do ok. 35–40 centymetrów i ważą ok. 0,4–0,6 kilograma.
Charakteryzuje je dymorfizm płciowy – samice i samce wyraźnie różnią się od siebie wyglądem. Podczas gdy pióra samców mienią się intensywną zielenią, upierzenie samic lśni ognistą czerwienią.
Poza tym, istnieją jeszcze następujące różnice w ubarwieniu:
Samce: Samce mają czerwone pióra na bokach tułowia, które pokrywają również spód skrzydeł. Pióra porastające skrzydła są niebieskie, a te znajdujące się na ogonie czarne. Czasami ich koniec zabarwiony jest na żółto.
U samca dolna część dzioba jest czarna, górna pomarańczowa, a jego czubek żółty.
Samice: Samice z kolei mają niebieski brzuch i szyję, wyraźnie kontrastujące z pozostałą, czerwono ubarwioną częścią tułowia. Lotki są fioletowo-niebieskie, a pióra ogonowe pomarańczowe.
W przeciwieństwie do samców, dziób samic jest cały czarny, a ich oczy otoczone wąskim niebieskim pierścieniem.
© redchanka / stock.adobe.com
Te aktywne w ciągu dnia papugi, podobnie jak wiele ich pierzastych krewnych, są doskonałymi obserwatorami otoczenia, szybko się uczą i wyróżniają się bystrością umysłu.
Ponadto są bardzo ufne. Szybko budują więź ze swoimi dwunożnymi opiekunami, szukają z nimi kontaktu i bardzo łatwo je oswoić.
Dzięki smacznym przekąskom można je nawet nauczyć wykonywania niektórych komend i sztuczek. Jest to nie tylko świetna zabawa, ale również sposób na zacieśnianie relacji między zwierzęciem, a opiekunem.
Lory wielkie zazwyczaj szybko uczą się mówić, a po nabraniu wprawy często gaworzą nieprzerwanie. Dlatego należy przygotować się na to, że te uzdolnione wokalnie ptaki mogą być dość hałaśliwe.
Z natury barwnice są zwierzętami stadnymi – przynajmniej jeden towarzysz jest absolutnie obowiązkowy, ale najlepiej czują się w większych grupach.
Minimalne wymiary woliery dla pary ptaków powinny wynosić 2 x 1 x 1 m, ponieważ lubią latać. Aby ptaki mogły się mocno chwycić jej ścianek i nie gryzły drutów, klatkę należy ogrodzić siatką ochronną o grubości około dwóch milimetrów.
Ponadto papugom należy zapewnić schronienie, w którym w każdej chwili będą mogły się ukryć.
Jeśli ptaki trzymane są w zewnętrznej wolierze również zimą, muszą mieć zapewnioną temperaturę nie niższą niż 15 stopni Celsjusza.
Przez cały rok ptaki będą zadowolone, mogąc skorzystać z kąpieli, podczas której będą mogły przeprowadzić toaletę upierzenia.
Poza tym te mądre głowy potrzebują również odpowiednich akcesoriów, by móc stymulować swój intelekt. Wszelkie drewniane zabawki lub elementy do wspinaczki (np. gałęzie lub liny) są zawsze bardzo mile widziane. Zwróć jednak uwagę na to, by przedmioty te nie były ostro zakończone, by ptaki nie zraniły się o nie dziobem lub pazurami.
© dieter76 / stock.adobe.com
Niewłaściwe żywienie papug jest jednym z najczęstszych powodów, dla których chorują. Dlatego tak ważne jest, by podawać im świeży pokarm, odpowiedni dla danego gatunku.
Najchętniej ptaki te jedzą warzywa, owoce i rośliny strączkowe, ale nie pogardzą również pąkami kwiatów, nektarem czy owadami.
Można podawać im także nasiona zbóż. Ich dieta nie może być jednak oparta wyłącznie na nich. Zawierają one bowiem zbyt małą ilość beta karotenu oraz białek roślinnych i zwierzęcych.
Należy też uważać na orzeszki ziemne, pestki dyni i słonecznika – w nadmiernej ilości mogą zwierzętom zaszkodzić. Co prawda zawierają one stosunkowo dużo witamin rozpuszczalnych w tłuszczach, jednak barwnice zwyczajne mają tendencję do zapadania na nowotwory wywodzące się z komórek budujących tkankę tłuszczową (tłuszczaków), jeśli ich dieta jest zbyt bogata w tłuszcze.
Zgodnie z zasadami utrzymania właściwymi dla gatunku, papugi muszą mieć zapewniony stały dostęp do świeżej wody pitnej.
W porównaniu do innych gatunków papug, barwnica zwyczajna jest bardziej odporna na wiele charakterystycznych dla ptaków chorób i uważana jest za stosunkowo wytrzymałą, ale oczywiście w jej przypadku mogą również wystąpić typowe choroby papug, takie jak np. wywoływana przez grzyby aspergiloza (Aspergillus fumigatus), będąca chorobą układu oddechowego.
Przy zapewnieniu im właściwych warunków utrzymania, żywienia i pielęgnacji, lory wielkie mogą żyć nawet 30 lat.
© Carola Schubbel / stock.adobe.com
Jeśli to możliwe, nigdy nie kupuj zwierzęcia bez dokumentów i bez wcześniejszego poddania go badaniom. Jest to szczególnie istotne w przypadku ptaków egzotycznych, których czarny rynek wciąż ma się dobrze i na którym można spotkać wielu nieuczciwych sprzedawców.
Poszukaj więc barwnicy u prywatnych sprzedających – zdarza się, że hobbystom umiera jedno zwierzę z pary, a jak wiadomo papugi te nie mogą żyć w pojedynkę, w związku z czym albo chcą znaleźć dla osamotnionej lory towarzystwo albo nowego opiekuna. Warto także skierować swoje kroki do profesjonalnego hodowcy, którego podopieczni posiadają świadectwo pochodzenia.
Pamiętaj także, by po zakupie zwierzę zarejestrować.
W zależności od pochodzenia, wieku i walorów zewnętrznych, ceny lory wielkiej zaczynają się od ok. 2000 zł.
Na szczęście przedstawiciele tego gatunku nie są zagrożeni wymarciem. Występują na terenach Moluki, Nowej Gwinei, Wysp Sundajskich, Wysp Salomona i obejmują następujące dziesięć podgatunków: Eclectus roratus…
Zwierzęta te lubią nasłonecznione lasy, mogą również żyć na znacznych wysokościach, dochodzących nawet do 1500 metrów. Ponieważ zakładają gniazda w dziuplach drzew, stare drzewa są dla nich szczególnie atrakcyjne w okresie rozrodczym, trwającym od lipca do sierpnia. Złożonymi jajami – jednym bądź dwoma – opiekują się oboje rodzice.
Jedno jest pewne: Hodowla zwierząt egzotycznych, takich jak lora wielka wymaga sporej dawki specjalistycznej wiedzy dotyczącej warunków ich utrzymania, żywienia i pielęgnacji. Jeśli jednak uda Ci się je spełnić, zyskasz w tych papugach wiernych towarzyszy na wiele kolejnych lat – dzięki ich długowieczności, będziecie mieli dużo czasu na zbudowanie prawdziwej więzi.
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
