© Chris Peters / stock.adobe.com
Amazonki niebieskoczelne cieszą się dużą popularnością ze względu na swój charakter i kolorowe ubarwienie.
Obok żako dużej, amazonka niebieskoczelna należy do najpopularniejszych egzotycznych ptaków trzymanych w warunkach domowych. Ale czy papuga ta jest łatwa czy trudna w utrzymaniu i jakie ma wymagania w zakresie warunków bytowych i karmienia? Najważniejsze informacje na ten temat znajdziesz w poniższym artykule.
Jak sama nazwa wskazuje, amazonka niebieskoczelna (Amazona aestiva) charakteryzuje się intensywnym niebieskim kolorem czoła.
Reszta upierzenia jest jasnozielona, skrzydła są zielonkawo-niebieskie z czerwonymi i fioletowymi znaczeniami oraz ciemnymi krawędziami. Gardło, podbródek, policzki i uszy są żółte, a oczy pomarańczowe lub czerwone.
Warto wiedzieć: Po rozłożeniu skrzydeł, u amazonki niebieskoczelnej można zauważyć niebieskie, czerwone i żółte paski, a podczas puszenia z czerwonych znaczeń powstaje czerwone półkole.
Oprócz osobników z typowym ubarwieniem, istnieją również linie hodowlane w innych kolorach.
Podobnie jak w przypadku wielu innych papug, również samice i samce amazonki niebieskoczelnej wyglądają bardzo podobnie. Chcąc uzyskać stuprocentową pewność co do płci, można wykonać specjalny test DNA.
Papugi te dorastają do wielkości od 33 do 39 centymetrów.
Waga tych ptaków egzotycznych waha się od 400 do 660 gramów.
Amazonki niebieskoczelne uwielbiają się wspinać. Umożliwia im to ich potężny dziób, dzięki któremu mogą utrzymać cały swój ciężar ciała na drzewie. Za sprawą mocnych nóg mogą także zwisać do góry nogami z gałęzi.
W przeciwieństwie do wielu innych ptaków, zamiast latać, częściej przebywają na ziemi.
Amazonki niebieskoczelne bardzo lubią towarzystwo innych ptaków i zazwyczaj bardzo dobrze się z nimi rozumieją, zwłaszcza z przedstawicielami tego samego gatunku.
Ptaki te zdecydowanie nie należą do nieśmiałych. Wręcz przeciwnie – bardzo interesują się także swoimi opiekunami i lubią się z nimi integrować. Stąd też za sprawą odpowiednich ćwiczeń można je bez problemu oswoić.
Co ciekawe, amazonki niebieskoczelne można nauczyć mówić. Wymaga to co prawda dużo cierpliwości, ale jest jak najbardziej możliwe, a z wykorzystaniem smacznych ptasich przysmaków łatwiejsze.
© Christian Peters/Wirestock / stock.adobe.com
Podobnie jak w przypadku wielu innych zwierząt egzotycznych, podejmując się ich trzymania w niewoli, należy mieć pewną wiedzę na temat warunków, jakie należy im zapewnić oraz pokarmu, który należy im podawać, aby zachowały dobre zdrowie i kondycję.
Tylko znając i wdrażając je, możemy sprawić, aby ptaki czuły się u nas komfortowo. Nie są więc polecane dla osób bez doświadczenia.
Ze względu na towarzyską naturę tych ptaków należy trzymać je przynajmniej w parach, a najlepiej w niewielkich grupach (sześć do ośmiu zwierząt), pamiętając o tym, aby proporcje płci były wyrównane.
Uwaga: Przebywając w ciągłej izolacji, amazonki mogą poważnie chorować i rozwinąć zaburzenia behawioralne.
Minimalne wymiary woliery dla pary papug powinny wynosić 3 x 1 x 2 metry. W przypadku każdej kolejnej pary zwierząt, do jej wymiarów należy doliczyć dodatkowe 50%.
Chociaż ptaki te nie są chętne do wzbijania się nad ziemię, muszą mieć zapewnioną możliwość codziennego swobodnego lotu.
Ponieważ papugi te są świetnymi wspinaczami, w wolierze nie może zabraknąć odpowiedniej ilości grzęd i możliwości wspinaczki, wykonanych z naturalnego drewna, o różnej średnicy.
Pręty klatki nie powinny być ocynkowane i mieć odpowiedni rozstaw. Podłoże można wyłożyć mieszanką piasku, żwirku i betonu (woliera zewnętrzna) lub granulatem bukowym, ściółką konopną i papierem (woliera wewnętrzna).
Jako aktywne i ciekawskie ptaki egzotyczne, amazonki ucieszą się nie tylko z posiadania możliwości kąpieli, ale również z akcesoriów zapewniających im rozrywkę. Mogą to być specjalne zabawki dla papug, ale również naturalne gałęzie lub tektura.
W ich naturalnym środowisku warunki klimatyczne zazwyczaj różnią się od tych panujących w wolierach. Dlatego, aby utrzymać je w zdrowiu, ważna jest odpowiednia wilgotność powietrza, wynosząca co najmniej 60 procent.
Temperatura powinna natomiast wahać się od 18 do 25 stopni Celsjusza. Zimą wystarczająca będzie temperatura o wartości 15 stopni Celsjusza, ale w tym chłodniejszym okresie należy ptakom zapewnić ciepłe schronienie.
Do oświetlenia klatki w ciągu dnia odpowiednie będzie sztuczne, niemigoczące światło o wysokiej częstotliwości (UBA + UVB).
Dieta tych papug składa się głównie ze świeżych warzyw i owoców, ale także nasion i pestek, których udział powinien wynosić mniej niż połowę racji pokarmowych.
Wskazówka: Podając ptakom pokarm w nieoczywisty sposób lub podczas zabawy, możemy jednocześnie zapewnić im dodatkowe zajęcie.
Niektóre produkty są trujące i nieodpowiednie dla ptaków egzotycznych. Mówimy tu awokado, orzeszkach ziemnych i surowej czerwonej kapuście.
Z kolei minerały, żwirek i witaminy to substancje, których amazonkom nie powinno zabraknąć. Dbają one nie tylko o dobre trawienie, ale również zapewniają odpowiednią podaż składników odżywczych.
Pamiętajmy także o stałym dostępie do świeżej wodzie pitnej.
Tak jak wiele innych gatunków papug, amazonki niebieskoczelne są uważane za niezwykle wierne i łączą się w pary na całe życie.
Dojrzałość płciową osiągają jednak dopiero w wieku dwóch, czterech lat, a okres lęgowy rozpoczyna się między październikiem a styczniem.
Amazonki niebieskoczelne składają jaja w pustych dziuplach drzew – zazwyczaj od dwóch do pięciu sztuk na lęg. Po 25–26 dniach z jaj wykluwają się pisklęta.
Przy zapewnieniu im odpowiednich warunków utrzymania i zdrowej diety, ptaki te mogą osiągnąć imponujący wiek od 30 do 40 lat, ale istnieją również doniesienia o osobnikach, które dożyły jeszcze słuszniejszego wieku, wśród których najstarszy miał 98 lat i sześć miesięcy.
Niestety w niewoli papugi te często przejawiają zaburzenia behawioralne, np. silną agresję, czego powodem zazwyczaj jest trzymanie zwierząt pojedynczo.
Niewłaściwe warunki klimatyczne również prowadzą do chorób papug takich jak aspergiloza. Karmiąc ptaki wyłącznie pokarmem zbożowym możemy ponadto doprowadzić do niebezpiecznego niedoboru witamin lub stłuszczenia wątroby.
W naturze amazonki spotkamy w Ameryce Południowej – od Boliwii po Argentynę i Paragwaj.
Jeśli chodzi o warunki bytowania nie są zbyt wybredne. Odnajdują się doskonale zarówno na zalesionych obszarach nizinnych, jak i płaskowyżach oraz suchych dolinach. Najważniejszym kryterium wyboru siedliska jest wystarczająco dużo drzew do gniazdowania.
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) zaliczyła ją do gatunków bliskich zagrożenia („near threatened“), czego głównym powodem jest przede wszystkim wylesianie ich rodzimy lasów przez człowieka.
© hecke71 / stock.adobe.com
Ze względu na dobrostan zwierząt najlepszym rozwiązaniem jest adopcja parki ptaków ze schroniska lub zakup zdrowych egzemplarzy ze świadectwem pochodzenia.
Ceny tych ptaków egzotycznych mogą różnić się w zależności od miejsca, ale oscylują w granicach 3000 złotych.
Ptaki w nietypowych odmianach barwnych mogą być natomiast droższe.
| Nazwa: | Amazonka niebieskoczelna (Amazona aestiva) |
| Wielkość: | od 33 do 39 cm |
| Waga: | 400 bis 660 Gramm |
| Długość życia: | od 400 do 660 g |
| Utrzymanie: | woliera wewnętrzna lub zewnętrzna ze schronieniem przed zimnem |
| Socjalizacja: | co najmniej w parach, a najlepiej w małych grupach |
| Klatka: | przynajmniej 3 x 1 x 2 m, dużo miejsc do siedzenia, wanienka do kąpieli |
| Pokarm: | ponad połowa posiłku świeże warzywa i owoce, plus nasiona i pestki |
| Poziom trudności: | dla zaawansowanych |
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
