Zapalenie gruczołów łojowych u psów

Artykuł napisany przez Franziska G., Weterynarz

Zapalenie gruczołów łojowych u psów powoduje wypadanie sierści, zwykle zaczynające się na uszach.

Zapalenie gruczołów łojowych u psów (sebaceous adenitis, sebadenitis) jest chorobą autoimmunologiczną. W opracowanym przez nas artykule dowiesz się, czy jest niebezpieczne i jak można pomóc cierpiącemu na nią zwierzęciu.

Spis treści

Czy zapalenie gruczołów łojowych u psów jest niebezpieczne?
Objawy: Jakie są objawy zapalenia gruczołów łojowych u psów?
Diagnoza: Jak wykrywa się zapalenie gruczołów łojowych u psów?
Leczenie: Jak wygląda leczenie sebadenitis?
Rokowania: Jakie są szanse powodzenia leczenia?
Przyczyny: Co powoduje zapalenie gruczołów łojowych u psów?
Profilaktyka: Czy można uniknąć zapalenia gruczołów łojowych u psów?

Czy zapalenie gruczołów łojowych u psów jest niebezpieczne?

Sebadenitis jest rzadką chorobą skóry, związaną z niszczeniem gruczołów łojowych przez organizm zwierzęcia.

Co się dzieje w przypadku niepodjęcia leczenia?

Jeśli chory pies nie zostanie w porę poddany leczeniu, dolegliwość może rozprzestrzenić się na duże obszary skóry. Chociaż zapalenie gruczołów łojowych u psów zazwyczaj nie zagraża ich życiu, może zdecydowanie obniżyć jego jakość.

Powodem są towarzyszące mu wtórne infekcje bakteryjne, wywołujące uporczywy świąd, stany zapalne i ból towarzyszący powstałym w wyniku drapania ranom.

Które psy są szczególnie narażone na zapalenie gruczołów łojowych?

Choroba ta jest stosunkowo rzadka, ale generalnie każdy pies może na nią zachorować. Ze względu na uwarunkowania genetyczne u poniższych ras występuje jednak częściej:

Wypadanie sierści jako objaw zapalenia gruczołów łojowych u psów — Jednym z najbardziej ewidentnych objawów zapalenia gruczołów łojowych u psów jest wypadanie sierści.

Objawy: Jakie są objawy zapalenia gruczołów łojowych u psów?

Choroba ta zazwyczaj postępuje powoli i występuje częściej w średnim wieku. W początkowej fazie sierść dotkniętych nią psów staje się łamliwa lub wypada. Łysienie stopniowo rozprzestrzenia się na większe obszary skóry.

Sebaceous adenitis sprawia również, że:

Obszary pozbawione sierści pokrywają się łuskami, a skóra wydaje się pogrubiona (hiperkeratoza).
Sierść jest często sklejona żółtą lub zieloną wydzieliną złożoną z łoju i złuszczonego naskórka.
Pojawiają się tak zwane mankiety łojowe – srebrzyste złogi przylegające do łodygi włosa (rogowacenie okołomieszkowe).

Wskazówka: Pomimo świądu problemy skórne nie wpływają znacząco na samopoczucie dotkniętych nimi psów.

Jak rozwija się zapalenie gruczołów łojowych?

Dalszy przebieg dolegliwości zależy od różnych czynników, takich jak stopień zaawansowania choroby czy rasa psa. Jeśli w uszkodzoną skórę wnikną bakterie, w wyniku stanu zapalnego może pojawić się świąd.

W niektórych przypadkach sebadenitis u psów towarzyszą problemy trawienne lub nadprodukcja woskowiny usznej.

Które obszary skóry są szczególnie narażone na zapalenie?

Pierwsze objawy występują z reguły na głowie, następnie na uszach, grzbiecie i ogonie. Jeśli choroba nie będzie leczona, może rozprzestrzenić się również na inne obszary ciała psa.

Kiedy konieczna jest wizyta u lekarza weterynarii?

Istnieje wiele chorób, które mogą prowadzić do wypadania sierści, dlatego bardzo ważne jest, aby skonsultować się z lekarzem weterynarii jak tylko zauważymy zmiany skórne lub inne objawy chorobowe u psa.

Diagnoza: Jak wykrywa się zapalenie gruczołów łojowych u psów?

Aby móc odróżnić sebadenitis od innych chorób skóry, po dokładnym wywiadzie z opiekunem zwierzęcia i badaniu klinicznym lekarz weterynarii wykona biopsję skóry.

Próbka ta zostanie następnie zbadana histologicznie przez specjalistę, aby dokładniej przyjrzeć się komórkom skóry pod mikroskopem. Zapalenie gruczołów łojowych można rozpoznać po braku gruczołów i limfocytarnym zapaleniu.

Leczenie: Jak wygląda leczenie sebadenitis?

Obecnie nie ma typowego lekarstwa na zapalenie gruczołów łojowych u psów. Dlatego lekarze weterynarii sięgają po inne środki, aby przynajmniej złagodzić objawy chorobowe. Mają do dyspozycji dwie formy leczenia:

1. Leczenie miejscowe

Niektóre środki, takie jak szampony o działaniu keratolitycznym i keratoplastycznym oraz antybakteryjnym pomagają poprawić stan skóry psa. Po takiej kąpieli warto nasmarować skórę psa oliwką dla dzieci, pozostawić ją na dwie do trzech godzin i ponownie zmyć.

Ewentualne ranki można leczyć preparatami w sprayu. W porozumieniu z lekarzem można psu podawać również wielonienasycone kwasy tłuszczowe, które mają pozytywny wpływ na skórę.

2. Leczenie farmakologiczne

Możliwe jest również podawanie leków immunosupresyjnych, takich jak cyklosporyna A, która hamuje aktywność układu odpornościowego. Ich wadą jest jednak to, że po odstawieniu objawy z reguły pojawiają się ponownie. Poza tym są bardzo kosztowne.

Rokowania: Jakie są szanse powodzenia leczenia?

Chociaż zapalenie gruczołów łojowych u psów jest nieuleczalne, rokowania są na ogół dobre. Ważna jest jednak regularna pielęgnacja skóry zwierzęcia i dokładne przestrzeganie zaleceń lekarza weterynarii.

Jeśli przerwiemy leczenie lub zaniedbamy zabiegi pielęgnacyjne, objawy mogą pojawić się ponownie.

Przyczyny: Co powoduje zapalenie gruczołów łojowych u psów?

Sebadenitis jest chorobą skóry, w przebiegu której układ odpornościowy niszczy gruczoły łojowe, wywołując reakcje zapalne. Może występować w formie pierwotnej i wtórnej:

W przypadku pierwotnego zapalenia gruczołów łojowych gruczoły łojowe są trwale uszkodzone, a jego przyczyna nie jest znana (idiopatyczna dermatoza). Pewne jest natomiast, że jest uwarunkowana genetycznie. U niektórych ras psów występuje bowiem wyjątkowo często. U akit i pudli jest ona najprawdopodobniej dziedziczona.
Wtórna (nabyta) postać choroby może mieć związek z leiszmaniozą. W jej przypadku gruczoły łojowe nie są trwale, a jedynie tymczasowo uszkodzone, w związku z czym specjaliści odróżniają ją od właściwego zapalenia gruczołów łojowych.

Profilaktyka: Czy można uniknąć zapalenia gruczołów łojowych u psów?

Ponieważ sebaceous adenitis jest często uwarunkowane idiopatycznie lub genetycznie, nie zawsze można uchronić przed nim psy.

Jednak dbając o odpowiednie żywienie możemy przyczynić się do zachowania odpowiedniej kondycji skóry naszych podopiecznych. Do utrzymania jej w zdrowiu przyczynia się również prawidłowa pielęgnacja sierści – na przykład unikanie zbyt częstych kąpieli.

Rozważna hodowla

Ze względu na dziedziczne czynniki ryzyka, ważne jest by z hodowli eliminować osobniki będące nosicielami choroby. To samo dotyczy rodziców oraz rodzeństwa takich psów.

Jeśli adoptujemy szczenięta od hodowców, wybierajmy takich, którzy są wiarygodni i zwracają uwagę na zdrowie swoich podopiecznych.

Franziska G., Weterynarz

Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.

Podziel się swoją opinią

Czy artykuł był pomocny?