Pies nie sika 

Kiedy części dróg moczowych ulegają zapaleniu, mamy do czynienia z infekcją dróg moczowych. Należy do nich na przykład zapalenie pęcherza moczowego.

Zaatakowane mogą być również nerki, moczowody lub cewka moczowa. Najczęstsze infekcje dróg moczowych są wywoływane przez bakterie (takie jak E. coli i enterokoki). Psy z infekcją dróg moczowych często odczuwają ból, a czasami w ogóle nie sikają.

Niedrożność dróg moczowych (obstrukcja) uniemożliwia odpływ moczu normalną drogą, która obejmuje nerki, moczowody, pęcherz moczowy oraz cewkę moczową. Typowymi przyczynami niedrożności są kamienie moczowe, guzy dróg moczowych lub pęcherza moczowego oraz przerost prostaty.

Niedrożność w dowolnej części dróg moczowych (od nerek do cewki moczowej) może zwiększyć ciśnienie w drogach moczowych oraz zmniejszyć przepływ moczu. W najgorszym przypadku prowadzi to do tego, że pies w ogóle nie jest w stanie sikać.

Jak wszystkie ssaki, psy mają dwie nerki, które składają się z tysięcy małych jednostek filtrujących (nefronów). Choroba nerek to stan, w którym dochodzi do utraty nefronów. Może to być spowodowane na przykład urazem, infekcją, zaburzeniami przepływu moczu (spowodowanymi przez kamienie moczowe lub piasek w nerkach), chorobami serca lub nowotworami.

Dotknięte chorobą psy czasami muszą sikać bardzo często lub nieregularnie. Czasami w ogóle nie są w stanie oddać moczu.

W przypadku zapalenia stawów (artretyzm / artroza) psy mają często problemy z plecami lub nogami. Każdy ruch sprawia im problemy. Niektóre psy unikają nawet chodzenia i oddawania moczu ze względu na ból.

Silny stan lęku lub szoku może spowodować, że pies zapomni o swoich wcześniejszych nawykach i stanie się zdezorientowany.

Typowymi wyzwalaczami są głośne dźwięki, przeciążenie sensoryczne w nowym środowisku, zespół stresu pourazowego, atak innego psa, przemoc ze strony opiekunów lub głęboki smutek. Dotknięte chorobą psy są często zdezorientowane, zapominają o piciu, jedzeniu lub siusianiu.

Wypadki, walki z innymi zwierzętami lub operacje mogą spowodować obrażenia wewnętrzne. Rozdarcie w ścianie pęcherza (pęknięcie pęcherza) jest trudne do zauważenia z zewnątrz. Ponieważ mocz trafia do jamy brzusznej natychmiast po produkcji, chore psy czasami nie mogą już w ogóle sikać.

Choroba układu nerwowego to inaczej choroba neurologiczna. Jeśli nerwy odpowiedzialne za napinanie i rozluźnianie mięśni są uszkodzone, psy czasami nie są w stanie sikać.

Nowotwory dróg moczowych występują u psów raczej rzadko. Najczęściej występują guzy pęcherza moczowego. Zarówno łagodne, jak i złośliwe choroby nowotworowe mogą powodować, że chore psy nie oddają moczu.

Badanie per rectum

U samców psów lekarz weterynarii przeprowadza badanie przez odbytnicę (palpacja odbytnicy oraz struktur przyległych) w celu zmierzenia wielkości prostaty.

Badanie moczu

W przypadku problemów i bólu przy oddawaniu moczu, szczególnie ważne jest, aby zbadać mocz psa. „Pałeczka do moczu” służy do sprawdzenia, czy w moczu znajdują się komórki zapalne, krew oraz niektóre inne substancje. Ponadto lekarz weterynarii określa ciężar właściwy moczu (USG). Wskazuje to, czy mocz jest raczej wodnisty, czy dobrze nasycony.

Osad moczowy

Weterynarz bada również kroplę moczu pod mikroskopem (osad moczowy). Tutaj można zobaczyć, czy oraz ile bakterii, komórek zapalnych i czerwonych krwinek znajduje się w moczu. W przypadku raka pęcherza moczowego w moczu mogą być obecne komórki nowotworowe, natomiast w przypadku kamicy pęcherza moczowego – kryształy („poprzednicy” kamieni moczowych).

Badanie bakteriologiczne

W przypadku bakteryjnego zapalenia pęcherza moczowego próbka moczu jest analizowana w laboratorium, również za pomocą badania bakteriologicznego. To pozwala określić, czy i jakie bakterie są obecne w moczu oraz jaki antybiotyk może pomóc.

Badanie krwi

Często przydatne jest również badanie krwi, czyli ocena morfologii krwi oraz wartości narządów.

Dalsze badania

Weterynarz może wykonać dalsze badania w zależności od przyczyny braku oddawania przez psa moczu.

W przypadku kamieni moczowych lub problemu z prostatą bardzo pomocne są zdjęcia rentgenowskie lub badanie ultrasonograficzne. Czasami konieczne jest także badanie dróg moczowych ze środkiem kontrastowym lub endoskopia cewki moczowej i pęcherza moczowego (uretroskopia i cystoskopia).