Leiszmanioza u psów

W końcu wakacje! Jednak oczekiwanie na długie spacery po plaży i beztroskie letnie wieczory szybko zmienia się w panikę, gdy po raz pierwszy usłyszymy o leiszmaniozie u psów. W przygotowanym przez nas artykule dowiesz się wszystkiego, co należy wiedzieć o tej dolegliwości.

Czy leiszmanioza u psów jest niebezpieczna?

Niestety leiszmanioza jest poważną chorobą, która nieleczona prowadzi do śmierci w ciągu dwunastu miesięcy.

Im wcześniej infekcja zostanie wykryta, tym lepsze są rokowania, ale nie jest możliwe jej całkowite wyleczenie. Niemniej jednak, dzięki zastosowaniu odpowiedniej (trwającej całe życie) terapii, pies może wieść długie i szczęśliwe pieskie życie.

Objawy: Jakie są najczęstsze objawy choroby?

Podstępność leiszmaniozy u psów polega na długim okresie inkubacji. Pierwsze objawy choroby mogą pojawić się dopiero po kilku latach od zakażenia patogenem Leishmania infantum. Ponadto, istnieje wiele szczepów Leishmania, które prowadzą do wystąpienia różnych objawów chorobowych i obrazów klinicznych.

Do najważniejszych z nich należą:

• apatia, ospałość i kulawizna
• utrata wagi
• biegunka
• łuszcząca się skóra (przede wszystkim na uszach i wokół oczu)
• gorączka (okresowa)
• utrata apetytu
• wypadanie sierści
• choroby oczu
• nadmierny wzrost pazurów

Diagnoza: Jak wykrywamy leiszmaniozę u psów?

Powodzenie leczenia leiszmaniozy u psów zależy w głównej mierze od szybkiego rozpoznania choroby. Zatem jeśli u swojego psa zauważysz powyższe objawy, jak najszybciej skonsultuj się z lekarzem weterynarii.

Jeżeli po klinicznym badaniu ogólnym i szczegółowym wywiadzie z opiekunem, lekarz weterynarii będzie podejrzewał leiszmaniozę, wykona badanie krwi w celu wykrycia odpowiedzialnego za nią patogenu.

Ważne: Zwierzęta, które zostały przywiezione z krajów południowych powinny zostać profilaktycznie zbadane w kierunku leiszmaniozy. Dzięki temu możliwe jest wczesne rozpoznanie i leczenie ewentualnej infekcji.

Leczenie: Jakie metody leczenia są dostępne?

Po zdiagnozowaniu leiszmaniozy u psa przez lekarza weterynarii, należy wdrożyć leczenie najszybciej jak jest to możliwe. Terapia tej dolegliwości polega przede wszystkim na łagodzeniu objawów poprzez wzmacnianie mechanizmów obronnych organizmu lub hamowanie rozwoju patogenów.

Niestety żaden z dostępnych leków nie prowadzi do całkowitego wyleczenia leiszmaniozy. Dożywotnia terapia odpowiednimi substancjami czynnymi jest więc niezbędna i może generować odpowiednio wysokie koszty. Co prawda same lekarstwa nie są szczególnie drogie, ale trzeba je podawać przez całe życie psa.

Równie nieuniknione są także liczne skutki uboczne, z którymi wiąże się leczenie farmakologiczne.

Do najbardziej znanych leków w leczeniu leiszmaniozy u psów i najczęstszych działań niepożądanych zaliczamy:

Lek	Częste działania niepożądane
Glucantime	dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego, bolesny obrzęk w miejscu podania
Miltefozyna	dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego
Allopurynol	kamica moczowa (urolithiasis)

Lekarz weterynarii zaleci ponadto zmianę diety. Na przykład w przypadku leczenia substancją czynną w postaci allopurynolu, zaleca się stosowanie diety niskobiałkowej.

Wskazówka: Odpowiednia dietetyczna karma może wspierać naturalne funkcje obronne organizmu Twojego psa, ale nie wyleczy ani nie zapobiegnie powstaniu samej dolegliwości. Żywienie psa należy zawsze skonsultować z lekarzem weterynarii. Karmy specjalnego przeznaczenia znajdziesz w sklepie internetowym zooplus.

Rokowania: Jakie są szanse powodzenia leczenia leiszmaniozy u psów?

Niestety psa zarażonego leiszmaniozą nie można wyleczyć. Terapia będzie więc polegała na łagodzeniu objawów, dzięki czemu pies będzie mógł żyć jeszcze wiele lat.

Natomiast jeśli leiszmanioza nie zostanie zdiagnozowana, jej skutki mogą być bardzo poważne: Często dochodzi do zapalenia nerek, co z kolei może prowadzić do ich niewydolności. Dlatego dotknięte nią psy umierają zazwyczaj w ciągu dwunastu miesięcy.

© drakuliren / stock.adobe.com

Przyczyny: Jak psy zarażają się leiszmaniozą?

Za leiszmaniozę u psów odpowiedzialne są pierwotniaki Leishmania infantum. Z reguły są one przenoszone przez ukąszenie muchy piaskowej lub owadów z rodziny ćmiankowatych.

Występują głównie w rejonie Morza Śródziemnego – zwłaszcza w Hiszpanii, południowej Francji, Włoszech, Grecji i Turcji, jednak ze względu na zmiany klimatyczne, mucha piaskowa dotarła również do regionów nietypowych dla jej występowania. Zakażone muchy wykryto już w Szwajcarii i Badenii-Wirtembergii.

Po zakażeniu, Leishmania zagnieżdża się w komórkach tkanek (makrofagach), gdzie namnaża się i stopniowo atakuje węzły chłonne, śledzionę, szpik kostny, wątrobę i pozostałe narządy zwierzęcia.

Inne drogi zakażenia

Leiszmaniozą można zarazić się również w wyniku transfuzji krwi lub kontaktu z zainfekowanym zwierzęciem. Jest to jednak możliwe tylko wówczas, gdy pies ma otwartą zmianę skórną, która miała bezpośredni kontakt ze zmianami u chorego psa.

Uwaga: Leiszmaniozą może zarazić się również człowiek – zarówno w wyniku ukąszenia owada, jak i kontaktu ze swoim zainfekowanym zwierzęciem. Choroba ta jest szczególnie groźna dla małych dzieci poniżej drugiego roku życia oraz osób z osłabionym układem odpornościowym.

Zapobieganie: Jak zapobiegać leiszmaniozie u psów?

Wybierając się w podróż w rejony, w których występują muchy piaskowe, należy zadbać o ochronę przeciwko ich ukąszeniom. Na rynku dostępnych jest wiele różnych preparatów. Przy zakupie należy zwrócić uwagę na działanie odstraszające (repelentne) wobec komarów.

Zalecenie: Zdaniem lekarzy weterynarii, bardzo skuteczna jest obroża Scalibor, która odstrasza nie tylko kleszcze i pchły, ale również muchy piaskowe.

Ponieważ muchy piaskowe są aktywne zwłaszcza o zmierzchu, warto również zabezpieczyć kwatery, w których przebywamy moskitierami. Nie jest to może najbardziej praktyczne rozwiązanie, ale ma dużą zaletę: Chroni także nas.

Szczepienie przeciwko leiszmaniozie u psów

Szczepionka zapobiegająca zakażeniu Leishmanią niestety nie została dotychczas opracowana, ale w 2011 roku zatwierdzono szczepionkę, która znacznie zmniejsza ryzyko aktywnej infekcji i rozwoju leiszmaniozy.

Przed podaniem preparatu lekarz weterynarii musi jednak wykluczyć niewykryte wcześniej zakażenie Leishmanią. Jeśli wynik badania krwi będzie negatywny, można podać pierwsze szczepienie. Kolejne dawki należy podać dwukrotnie w odstępach trzytygodniowych oraz odświeżać szczepienie raz w roku.

Szczepienie to należy do szczepień dodatkowych i powinno być podawane tylko tym psom, które regularnie podróżują w regiony występowania much piaskowych, lub które mieszkają tam na stałe.

Jako że szczepienie chroni jedynie przed ciężkim przebiegiem choroby, ale nie przed samym zakażeniem, najważniejszym środkiem zapobiegawczym pozostaje jednak ochrona psa przed ukąszeniami much piaskowych.