© Sabine Glässl / stock.adobe.com
Degility to wolniejsza wersja agility.
Frisbee, dog dancing – istnieje wiele psich sportów, które możesz uprawiać razem ze swoim podopiecznym. Jeśli preferujecie nieco spokojniejsze aktywności, warto pomyśleć o degility. Jest to bowiem idealny sport dla tych czworonogów, dla których agility jest zbyt dynamiczne.
Agility od wielu lat cieszy się niesłabnącą popularnością wśród opiekunów psów. Polega ono na pokonywaniu przez psa i jego przewodnika toru przeszkód, składającego się między innymi z płotków i tuneli, w możliwie najkrótszym czasie.
Wynalezione w Niemczech, mniej znane degility opiera się na tych samych zasadach, jednak nie ma w nim presji czasu. Również w tym przypadku duet człowiek-pies wspólnie pokonuje tor przeszkód, na który składają się różnorodne zadania.
Jednak w przeciwieństwie do agility, zespoły mogą wykonywać je w swoim tempie, Ponieważ nie chodzi tutaj o szybkość, a o dokładność. Degility wspiera więc nie tylko wytrzymałość i rozwój mięśni, ale również umiejętność koncentracji i równowagę psa, bez wywierania niepotrzebnej presji, a tor przeszkód dostosowany jest do indywidualnych możliwości danego czworonoga.
Świetna zabawa to nie jedyna zaleta degility. Dyscyplina ta:
Oprócz degility istnieją jeszcze dyscypliny, takie jak mobility i fungility dla psów. Wszystkie są ze sobą ściśle powiązanie, chociaż mobility jest nieco mniej dynamiczna. Zasada fungility natomiast to: Dozwolone jest wszystko to, co kto lubi!
© Gregg williams / stock.adobe.com
Każdy psi sport ma swoje zalety i wady. Dlatego ważne jest, aby upewnić się, że pies spełnia wszystkie wymagania dotyczące danej dyscypliny.
Generalnie jednak degility może uprawiać każdy pies, któremu sprawia przyjemność pokonywanie przeszkód razem ze swoim opiekunem. Jednak ze względu na to, że ćwiczenia wykonywane są w spokojnym tempie, mogą go uprawiać nie tylko aktywne, duże psy, ale również te o mniejszym wzroście czy starsze. Nie ma także przeciwwskazań, aby swoich sił spróbowały w nim psy z nadwagą, czworonogi w okresie rekonwalescencji, czy szczenięta. Lękliwe psy natomiast mają możliwość zyskania pewności siebie u boku swoich opiekunów.
Uwaga: Jeśli Twój podopieczny cierpi na chorobę zwyrodnieniową stawów lub inne choroby stawów, przed rozpoczęciem przygody z degility skonsultuj się z lekarzem weterynarii. Jest to istotne, aby zapobiec ewentualnym przeciążeniom lub kontuzjom.
Każdy tor przeszkód w degility jest inny i niepowtarzalny, stopień jego trudności różni się bowiem w zależności od psa, dla którego jest budowany. Oczywiście również w przypadku tego sportu są stałe elementy, takie jak mostki, specjalne huśtawki, slalom i rampy.
Bardzo popularne są również tunele, podobnie jak w innych sportach dla psów. O ile jednak w agility psy mają za zadanie pokonać go tak szybko, jak to możliwe, w degility pies po przejściu przez tunel musi biec z powrotem na linię startu. W zależności od stopnia trudności, można także nauczyć psa powrotu na początek tunelu na komendę w lewo lub prawo.
Dużą zaletą degility jest to, że samodzielnie możesz wybrać, czy chcesz pokonać tunel czy pień drzewa. Zamiast tradycyjnej obroży warto psu założyć szelki, które ułatwią Ci utrzymanie go w miejscu, gdy jego równowaga zostanie wystawiona na próbę. Poza tym, dobrze jest mieć przy sobie kilka smakołyków, którymi nagrodzisz swojego pupila po dobrze wykonanych zadaniach.
Sposób szkolenia zależy od Ciebie – możesz skorzystać z klikera, możesz także używać tylko swojego głosu. Aby jednak móc uprawiać degility z psem i nie przeszkadzać innym obecnym na placu treningowym, zwierzak powinien mieć opanowane wykonywanie podstawowych komend i być posłuszny.
Jedną z najważniejszych jest stawanie przednimi łapami na przedmiotach (np. na komendę „do góry”). I odwrotnie – możesz nauczyć go stawania na nim na tylnych łapach (np. na komendę „tył”).
Aktualnie niewiele jest szkół dla psów, oferujących zajęcia z degility, ale założenia leżące u podstaw tego sportu można realizować także bez specjalnego toru przeszkód. Zachęć swojego pupila do balansowania do kłodach podczas spaceru w lesie, ćwicz z nim wykonywanie komend w domu albo wykorzystaj deski dostępne za niewielką cenę w sklepie budowlanym do wykonania rampy. Zawsze zwracaj uwagę na to, co lubi i co sprawia Twojemu podopiecznemu przyjemność i na co pozwala mu jego stan zdrowia. Przy odrobinie wyobraźni i umiejętności możesz wprowadzić do waszego codziennego życia pojedyncze ćwiczenia, które z pewnością będą co najmniej tak samo skuteczne jak regularny kurs degility.
© paweł charkiewicz/EyeEm / stock.adobe.com
Aby wspólnie z psem odnieść korzyści z ćwiczeń, należy przestrzegać kilku zasad, z których najważniejsza brzmi: Nie wywieraj fizycznej ani psychicznej presji na psa.
Sport ten ma sprawiać przyjemność zarówno psu, jak i Tobie, dlatego trening należy zawsze dostosować do kondycji czworonoga. Zwłaszcza na początkowym etapie szczególnie ważne jest, aby nie przeciążyć zwierzęcia, tym samym nie zniechęcić go do dalszej zabawy. Pamiętaj, że nowe doświadczenia mogą przytłoczyć psa i wywołać efekt przeciwny do zamierzonego – dyskomfort i brak zainteresowania.
Tor przeszkód znajdziesz w szkole dla psów, organizującej kursy w tej dyscyplinie. Zwróć uwagę na to, aby prowadzone były przez wykwalifikowanego trenera, który odpowiednio dopasuje jego elementy do możliwości i umiejętności danego czworonoga.
Taki zorganizowany kurs to najlepszy pomysł na początek. Upewnij się, że bierze w nim udział nie więcej niż sześć psów, aby instruktor mógł poświęcić każdemu z nich uwagę.
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
