© Raquel Pedrosa / stock.adobe.com
Podczas spaceru zabronione, w canicrossie dozwolone: Ciągnięcie na smyczy.
Wielu opiekunów psów lubi uprawiać różne sporty razem ze swoim podopiecznym – również podążając tymi mniej wydeptanymi ścieżkami. Dla zaprawionych w aktywności fizycznej duetów człowiek-pies lub takich, które dążą do poprawienia swojej formy, canicross będzie świetnym pomysłem.
Krótko mówiąc: Ten stosunkowo nowy rodzaj psiego sportu polega na bieganiu z psem przypiętym do elastycznej smyczy połączonej z pasem na talii maszera, czyli przewodnika psiego zaprzęgu, w tym przypadku będącego duetem człowiek-pies.
To, co wyróżnia canicross spośród innych aktywności jest nadawanie biegu tempa przez czworonoga. Zatem w przeciwieństwie do spacerów czy joggingu, ciągnięcie na smyczy jest w tym przypadku jak najbardziej pożądane. Sport ten nie tylko sprzyja zachowaniu dobrej kondycji, ale również wzmacnia, pod warunkiem wykonywania go rozsądnie i odpowiedzialnie, więź między zwierzęciem i jego opiekunem oraz ćwiczy posłuszeństwo psa.
Nazwa tego sportu pochodzi od łacińskiego słowa oznaczającego psa (Canis lupus familiaris) oraz angielskiego słowa oznaczającego bieg przełajowy (Cross-Country).
W zasadzie wszystkie psy lubiące biegać sprawdzą się w canicrossie. Ważne jest jednak, aby zachować odpowiednią równowagę między człowiekiem i psem pod względem wagi: Drobnej budowy chart raczej nie będzie miał siły, aby ciągnąć za sobą człowieka ważącego 100 kg.
Psy są bowiem w stanie udźwignąć ciężar nie przekraczający trzy- do pięciokrotności ich własnej masy. Największe predyspozycje mają do tego oczywiście husky, ale nie tylko, bo na przykład wysportowany pudel może również czerpać dużo radości z biegów przełajowych.
Najczęściej są to trasy przebiegające w zróżnicowanym terenie, które rzadko bywają równe i proste. Trawa i leśne podłoże są najlepsze dla psich łap, ale występujące w okolicach o takiej nawierzchni naturalne przeszkody – korzenie czy kamienie wymagają od zespołu pełnej koncentracji.
W przypadku oficjalnych biegów, o właściwą orientację w terenie dbają odpowiednie znaki: Czerwony znak po lewej stronie ścieżki oznacza „skręć w lewo”, znak po prawej informuje o skręcie w prawo.
Niebieskie znaki natomiast wyznaczają właściwą drogę, żółte ostrzegają przed miejscami niebezpiecznymi. Podczas treningu należy unikać dłuższego biegu po nawierzchni asfaltowej, na której wrażliwe psie łapy mogą łatwo uleć uszkodzeniu.
Aby zacząć uprawiać canicross, pies musi mieć ukończony pierwszy rok życia. Wówczas będzie to odpowiedni moment na rozpoczęcie wspólnych treningów. W tym sporcie oddajemy prowadzenie psu, którym kierujemy za pomocą komend („w prawo”, „w lewo”, „ciągnij”), stąd też bardzo ważne jest jego posłuszeństwo.
Ciągnięcia na smyczy, które podczas normalnego spaceru nie jest mile widziane, najlepiej nauczyć psa z pomocą drugiej osoby. Osoba ta zachęca psa do ruchu naprzód, stojąc przed nim i po pociągnięciu przez niego linki odpowiednio go nagradza. Jeśli ciągnięty przez psa człowiek nie nadąża na zwierzęciem, zwiększa się nacisk na smycz i wówczas pies powinien zwolnić.
© Raquel Pedrosa / stock.adobe.com
Jako „współbiegacze” musimy oczywiście być w dobrej formie, abyśmy mogli dotrzymać kroku naszemu pupilowi. Jednak nawet będąc wysportowanymi, po pierwszych pokonanych trasach możemy spodziewać się zakwasów, ponieważ ciągnięcie przez psa może zwiększyć prędkość z jaką się poruszamy nawet o 4 km/h.
W tym rodzaju sportu ważne jest również, aby nasz podopieczny potrafił się skoncentrować na biegu i nie rozpraszał się. W dobrym starcie w świat canicrossu mogą pomóc nam kluby zrzeszające psy zaprzęgowe, których przedstawicieli możemy się również poradzić w kwestii doboru odpowiedniego sprzętu.
Przed właściwym biegiem warto wybrać się na rozgrzewkowy spacer, podczas którego nasz pies będzie mógł przy okazji załatwić swoje potrzeby fizjologiczne.
Na początek wybierzmy trasy o długości jednego lub dwóch kilometrów, o możliwie równej nawierzchni. W ten sposób przyzwyczaimy się do biegania jako zespół i napięcia wywieranego przez smycz. Dotyczy to także wysportowanych psów, którym nie sprawia problemu pokonywanie dziesięciu kilometrów podczas spaceru. Wyzwania związane z canicrossem są bowiem zupełnie innej natury i angażują nieco inne partie mięśniowe.
Po kilku tygodniach regularnych treningów możemy zwiększyć pokonywany dystans i uzupełnić go o dodatkowe wyzwania, takie jak końcowy sprint.
Nawet w przypadku zaprawionego w boju psa należy zawsze biegać z rozwagą i nie przeciążać go: Jeśli mamy przed sobą długą trasę do pokonania, nie przesadzajmy z tempem.
Zbiegając z przewyższeń w dół, prowadźmy psa najlepiej obok siebie lub za nami, w przeciwnym razie takie zbieganie może skończyć się naszym upadkiem.
Trenujmy tylko wówczas, gdy temperatura na zewnątrz nie przekracza 20 stopni Celsjusza, aby nasz podopieczny się nie przegrzał lub, co gorsza, nie dostał udaru cieplnego. W lecie trening zaplanujmy na wczesny ranek lub późny wieczór.
Poza tym, upewnijmy się, że nasz podopieczny pije wystarczająco dużo wody.
© Raquel Pedrosa / stock.adobe.com
Obok dobrych butów do biegania z odpowiednią, antypoślizgową podeszwą i standardowego wyposażenia biegacza, do canicrossu potrzebujemy pasa biodrowego oraz dwumetrowej smyczy z amortyzatorem.
Amortyzacja jest bardzo ważna, aby chronić kręgosłup nasz i psa. Pas biodrowy powinien dodatkowo posiadać hak antypaniczny, minimalizujący ryzyko urazu.
Ponadto, psa należy zaopatrzyć w specjalną uprząż do canicrossu, która przypomina tę używaną w sporcie psich zaprzęgów. We wchodzących w jej skład szelkach punkty nacisku są tak zaprojektowane, że nie krępują ruchów psa podczas biegania i umożliwiają mu swobodne oddychanie.
Canicross wywodzi się z skijöringu, w którym psy lub koń ciągną za sobą narciarza. Pierwsze zawody w canicrossie odbyły się już w latach osiemdziesiątych we Francji, gdzie wspólne biegi duetu człowiek-pies mają swoje początki.
Poza najbardziej rozpowszechnionymi wariantami – canicrossem i skijöringiem, człowiek i jego podopieczny mogą sprawdzić się również w bikejöringu. Tutaj psy ciągną swoich dwunożnych przyjaciół poruszających się na rowerze, połączonych z nimi za pomocą dwuipółmetrowej linki.
W Belgii i Holandii, gdzie jesienią odbywają się liczne imprezy sportowe, dyscyplina ta cieszy się szczególnie dużym zainteresowaniem.
W innym krajach, takich jak na przykład Niemcy, coraz więcej opiekunów psów zaczyna odkrywać korzyści płynące z uprawiania tego sportu. Pierwsze mistrzostwa świata w canicrossie odbyły się w 2002 roku we włoskiej Ravennie.
