© Charlotte / stock.adobe.com
Stabijhoun ma fryzyjskie korzenie.
Wyżeł fryzyjski (stabijhoun) to niezwykłej urody, czujny pies pochodzący z Fryzji w Holandii, gdzie pełni rolę niezawodnego psa gospodarskiego oraz myśliwskiego. Więcej informacji na temat tego mało znanego czworonoga przedstawiamy poniżej.
Stabijhoun z wyglądu przypomina małego münsterländera. Jest harmonijnej budowy i waży nie więcej niż 27 kilogramów. Zgodnie ze wzorcem rasy nie powinien być ani zbyt atletyczny, ani zbyt smukły.
Zasadniczo jest zupełnie przeciętny, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu – jest średniej wielkości, jego oczy są osadzone poziomo, lekko zaokrąglone. Chociaż zawsze sprawiają wrażenie czujnych i uważnych, ogólny wyraz jego pyska jest bardzo przyjazny. Głęboko osadzone, wiszące uszy tworzą puszysty trójkąt, a delikatnie zakrzywiony ogon sięga stawu skokowego.
Średniej długości okrywa włosowa wyżła fryzyjskiego to jego cecha rozpoznawcza. Jest uwodzicielsko miękka i jedwabista, nakrapiana, w kolorze czarno-białym lub czarno-brązowym, za zadzie dłuższa niż na kończynach. Jest tak miła w dotyku, że można by ją głaskać bez końca!
Niezależny z natury stabijhoun chętnie zajmie się sam sobą, mając do dyspozycji własną posesję. Ma wrodzony instynkt obrony swojego terytorium, czemu z ochotą się oddaje. Jego dom to dla niego rzecz święta, podobnie jak członkowie ludzkiego stada, w obronie których stanie bez wahania.
W stosunku do znanych sobie ludzi jest pokojowo nastawiony, nie ma tendencji do gryzienia czy agresji. Wobec nieznajomych natomiast jest powściągliwy, a nawet nieufny.
Na jego zaufanie bowiem trzeba sobie zapracować.
Wyżeł fryzyjski nie jest szczekliwy, ale regularnie podnosi alarm, gdy ktoś zbliża się do jego terytorium. Goście, listonosz czy powracający członkowie rodziny muszą liczyć się z głośnym powitaniem, co może stać się problemem, gdy jest trzymany w mieszkaniu, a za ścianą mieszkają sąsiedzi. Ponieważ jednak stabijhoun jest stosunkowo łatwy w szkoleniu, można tę jego tendencję skierować na właściwe tory, chociażby odwiedzając z nim szkołę dla psów.
Stabijhoun bardzo lubi trening z dummy, tropienie oraz psie sporty, których uprawianie z nim to czysta przyjemność – z natury jest posłuszny i chętny do nauki.
Wyżły fryzyjskie uwielbiają być uczone nowych rzeczy i sprawiać przyjemność swoim opiekunom. Za sprawą swojej inteligencji i uważności bardzo szybko przyswajają wszelkie komendy i zadania i bez problemu je wykonują.
Aby zapobiec nudzie, można sięgać także po różnego rodzaju zabawki dla psów – różnorodność dba o dobrą kondycję psychiczną zwierzęcia.
Własne zdanie Wyżły fryzyjskie zazwyczaj bez wahania wykonują polecenia swoich opiekunów. Niektórzy z nich skarżą się jednak na ich upartość.
Psy tej rasy zostały stworzone do pilnowania podwórek oraz łowiectwa. Dlatego w ich przypadku zdecydowanie zaleca się trzymanie w domu z ogrodem.
Ponieważ wyżły fryzyjskie to bardzo towarzyskie i elastyczne psy, przyzwyczają się również do mieszkania. Jednak w takim wypadku konieczne będzie zapewnienie im jeszcze większej ilości zajęć i bodźców, które pozwolą im zachować dobrą kondycję i zapobiegną niepożądanej nudzie.
Dla równowagi należy więc zagwarantować im możliwość wychodzenia na długie spacery i wypady na łono natury. W przeciwnym razie, narastająca w nich frustracja, spowodowana niemożnością spełniania swojego przeznaczenia może wywołać bunt i problemy behawioralne.
Początkujący miłośnicy psów mogą spróbować swoich sił w wychowaniu stabijhouna, ponieważ ma on dość plastyczny, łatwy do ułożenia charakter, okraszony szczyptą uporu, co jednak nie powinno zniechęcać.
Co do zasady dobrze rozumie się z innymi psami – koty natomiast chętnie przegania. Szczególnie w stosunku do najmłodszych członków rodziny wykazuje niezwykłą delikatność i czułość, i można im z czystym sumieniem pozwalać bawić się z tym czworonogiem.
Jeśli chodzi o utrzymanie stabijhouna, warto postępować zgodnie z poniższymi wskazówkami:
© Polarpx / stock.adobe.com
Stabijhoun nie jest wymagający jeśli chodzi o żywienie. Karmę suchą je równie chętnie jak mokrą. Ma wytrzymały żołądek, który jest w stanie wiele znieść, co oczywiście nie jest argumentem przemawiającym za karmieniem go resztkami ze stołu! Wysokiej jakość karma dla psów to podstawa długiego i szczęśliwego życia każdego czworonoga.
W przypadku stabijhouna sprawdzi się również dieta typu BARF (biologicznie odpowiednia surowa dieta), ale należy pamiętać, że przygotowywanie posiłków w jej ramach jest dużo bardziej czasochłonne.
Sierść stabijhouna jest co prawda długa, ale ma ona jedną szczególną cechę – wydaje się czyścić sama. Oznacza to, że zaschnięty brud i błoto samoistnie wykruszają się, nie stanowiąc większego problemu.
Mimo tego warto od czasu do czasu sięgnąć po szczotkę, nie tylko po to, aby zadbać o sierść, ale również wzmocnić więź łączącą Cię z psem.
© Charlotte / stock.adobe.com
Wyżeł fryzyjski cieszy się dobrym zdrowiem. Nie są znane w jego przypadku praktycznie żadne choroby typowe dla rasy. Jedynie brak ruchu może sprawić, że zgromadzi nadprogramowe kilogramy, czemu można łatwo zaradzić, kontrolując ilość podawanego pokarmu i zabierając go na długie spacery niezależnie od pogody. Stabijhounowi bowiem nie są straszne żadne warunki atmosferyczne – jego sierść doskonale chroni go przed zimnem i wilgocią.
Jeśli zapewnisz mu odpowiednią ilość aktywności zarówno fizycznych jak i umysłowych oraz właściwą dietę, możesz liczyć na jego towarzystwo przez około 14 lat. To mnóstwo czasu na przeżycie wielu wspólnych przygód!
Psy te prawdopodobnie już od bardzo dawna istnieją w holenderskiej Fryzji, ale na temat ich rzeczywistych korzeni istnieje wiele spekulacji. Zakłada się, że przodkami rasy mogły być sprowadzone do Holandii hiszpańskie lub francuskie spaniele, które w pierwszej połowie XX wieku skrzyżowano z przedstawicielami rasy wetterhoun, po którym stabijhoun miał odziedziczyć odporną na warunki atmosferyczne sierść. W 1960 roku wyżeł fryzyjski został uznany za samodzielną rasę przez FCI.
Wyżeł fryzyjski nie należy do popularnych ras, dlatego jego hodowla koncentruje się w rodzimej Holandii i to najlepiej tam się udać, aby kupić szczenię tej rasy.
Należy również liczyć się z dłuższym czasem oczekiwania na maluszka, ponieważ liczba miotów jest mocno ograniczona.
W Holandii można znaleźć zarówno tańszych hodowców hobbystów, jak i droższych profesjonalnych hodowców. W zależności od tego, na czyją ofertę się zdecydujesz, musisz liczyć się z wydatkiem rzędu 500–1000 euro.
Wskazówka: Przed zakupem upewnij się, że wybrany przez Ciebie hodowca dba o czystość rasy i odpowiednie warunki utrzymania swoich podopiecznych.
Stabijhoun to zrównoważony pies, który z pełnym oddaniem pilnuje domu i podwórka. Jego największymi atutami są niezwykle puszysta sierść i wszechstronność, która sprawia, że łączy on w sobie cechy psa rodzinnego oraz towarzysza wszelkich sportowych aktywności.
Niemniej, szukając egzemplarza dla siebie musisz uzbroić się w cierpliwość, dostępność przedstawicieli tej rasy jest bowiem mocno ograniczona. Jednak przy średniej długości życia wynoszącej 14 lat zdecydowanie warto czekać.
| Cechy szczególne: | Stabijhoun to lojalny, przyjazny wyżeł pochodzący z Holandii, wyróżniający się niezwykłym spokojem i czujnością. Jego sierść jest wyjątkowo odporna na warunki atmosferyczne. |
| Charakter: | czujny, pojętny, przyjazny |
| Wysokość w kłębie: | Psy: 50–53 cm Suki: 48–51 cm |
| Waga: | Psy: 22–27 kg Suki: 18–23 kg |
| Sierść: | długa, lekko falista, w kolorze czarno- lub brązowo-białym |
| Pielęgnacja sierści: | niewymagająca, wskazane regularne szczotkowanie |
| Potrzeba ruchu: | duża, wymaga intensywnych spacerów |
| Pies dla początkujących: | tak, pod warunkiem odpowiedniego wyszkolenia i zapewnienia wystarczającej ilości ruchu |
| Szczekanie: | szczeka na powitanie |
| Długość życia: | 13–14 lat |
| Typowe choroby: | bardzo dobre zdrowie, brak znanych chorób genetycznych charakterystycznych dla rasy |
| Cena: | 500–1.000 euro |
| Grupa FCI: | grupa 7: Wyżły |
| Pochodzenie: | Fryzja, Holandia |
Już jako dziecko wolała przytulać się do swojego kota perskiego niż pluszowego misia. Jak nieco podrosła, tak długo prosiła rodziców o własnego konia, aż jej ulegli i pozwolili kupić swojego wierzchowca. Dzięki zwierzętom przeżyła wiele wspaniałych chwil i pomimo tego, że życie ze zwierzętami nie zawsze jest łatwe, nie wyobraża sobie nie mieć ich u swojego boku – jak twierdzi, dotykają takich obszarów jej duszy, do których nikt inny nie ma dostępu. Ten ich wspaniały czar odczuwa także, gdy o nich pisze i ma nadzieję, że choć trochę tej magii odczuwa się podczas czytania przygotowanych przez nią artykułów.
