© Vincent / stock.adobe.com
Wygląda jak małe wydanie Airedale Terriera, ale te dwie rasy nie są blisko spokrewnione. Terier walijski, który ma długą historię jako pies gończy, jest obecnie idealnym psem rodzinnym o przyjaznym i żywym charakterze.
Jedno jest pewne: Z tym żywiołowym czworonożnym przyjacielem nigdy nie będziesz się nudzić! Ponieważ Terier walijski posiada szeroki wachlarz cech charakteru, którymi nie tylko potrafi rozbawić swoich opiekunów, ale także utrzymać ich w ruchu. W końcu jest to bardzo wysportowany i inteligentny pies, który chce mieć zajęcie zarówno fizyczne, jak i umysłowe. Sporty psów, takie jak agility, obedience, rzucanie dysku czy sporty turniejowe są więc idealne dla tego wprawnego walijczyka. Jednak tego psa można również zachęcić do wycieczek pieszych, rowerowych lub konnych.
Jego radosna, pogodna natura i żywiołowy temperament są zaraźliwe, więc nie powinno być trudne dla jego rodziny, aby wyruszyć w trasę razem z ich żądnym przygód czworonożnym przyjacielem. Odpowiednio szkolony i socjalizowany terier walijski okazuje się być bardzo posłusznym i łatwym w obejściu psem, który nie reaguje nieśmiało czy nerwowo nawet przy spotkaniu z obcymi ludźmi lub innymi psami. Podczas spacerów należy jednak wziąć pod uwagę, że ten pierwotny łowca lisów też czasem „szaleje”, gdy coś obudzi w nim jego myśliwską pasję.
Konsekwentne wychowanie i wczesna socjalizacja mają ogromne znaczenie dla tego angielskiego śmiałka. Jego pasja do polowań, jak również jego czasami dość dominująca i nastrojowa natura wymagają postawienia jasnych granic, wydawania jasnych poleceń oraz niezawodnego, kochającego i suwerennego przywódcy stada. W tym kontekście, szczególnie początkującym posiadaczom psów, poleca się wizytę w szkole dla szczeniąt. Gdy zrozumiesz podstawy szkolenia psów, nie powinieneś mieć wielu problemów z terierem walijskim. Bo w zasadzie ten przyjazny i czuły pies rasowy tęskni za bliskością i harmonią z człowiekiem. W porównaniu z innymi rasami terierów rzadko szuka zwady i wykazuje dużą gotowość do posłuszeństwa, mimo pewnej dozy upartości.
Terier walijski, o wysokości w kłębie od 36 do 39 cm i wadze od 8 do 10 kg, należy do ras psów średniej wielkości. Jego zwarta budowa ciała jest dobrze wyważona i wykazuje dużą zręczność i siłę, którą terier walijski demonstruje zwłaszcza w psich sportach.
Jego wygląd, który nadał mu przydomek „mały Airedale Terrier” ze względu na podobieństwo między rasami, jest zdominowany przez czarny lub ciemnoszary grzbiet przy pozostałej sierści o barwie podpalanej. Jego szorstka, bujna okrywa wraz z gęstym, miękkim podszerstkiem tworzy tak zwany „płaszcz angielski”, który niezawodnie chroni go przed wiatrem, deszczem i zimnem.
Jego uszy w kształcie litery V na wydłużonej płaskiej czaszce są opuszczone do przodu. Wysoko osadzony ogon, który w przeszłości był zazwyczaj zadarty, obecnie w swojej naturalnej formie jest średniej długości. Charakterystyczne dla teriera walijskiego są również jego małe, ciemne, oczka w kształcie guzików, krótymi spogląda wyczekująco na swoich opiekunów.
Chociaż terier walijski jest bardzo podobny do Airedale Terriera, rasy te nie są w żaden sposób blisko spokrewnione. Mniejszy walijczyk jest o wiele starszy niż większy Airedale. Jego przodkowie, których prawdopodobnie należy szukać pośród tak zwanych Black and Tan Terrierów, istnieli już w X wieku. Rasa została po raz pierwszy wymieniona jako „terier walijski” w 1737 roku, ale jeszcze pod nieco skomplikowaną nazwą „Carnarvonshire Welsh Terrier”.
Przekazy pisemne mówią, że terier walijski w początkowym okresie swojego istnienia był wykorzystywany głównie do polowań na borsuki, wydry i lisy. Mieszkańcy Walii doceniali jego zwinność i umiejętności w wywabianiu lisów z ich nor i oddawaniu ich w ręce myśliwych. Przez wieki zadania te determinowały życie teriera walijskiego, który przez długi czas nie był znany poza granicami swojej walijskiej ojczyzny. Zmieniło się to dopiero pod koniec XIX wieku, po którym hodowcom psów z Walii udało się poprzez staranną selekcję stworzyć jednolity typ i utrwalić cechy teriera walijskiego.
W 1886 roku w Anglii powstał pierwszy Welsh Terrier Club i określono pierwszy oficjalny wzorzec rasy. Standard ten został tylko nieznacznie zmieniony i do dziś stanowi podstawę wzorca FCI (Fédération Cynologique Internationale), gdzie terier walijski figuruje pod numerem 78 w grupie 3 (teriery) i sekcji 1 (teriery duże i średnie). Od 1895 roku terier walijski był prezentowany na wystawach psów rasowych na całym świecie. Jednak nadal najbardziej popularny jest w swojej ojczystej Wielkiej Brytanii, gdzie jest bardzo często spotykanym pupilem nie tylko wśród miłośników polowań, ale także wśród rodzin.
To dzięki starannej hodowli prowadzonej przez miłośników walijczyków, ta rasa psów była w stanie zachować swoje pierwotne cechy rasowe i została uchroniona przed masową hodowlą. Dzięki starannemu doborowi osobników hodowlanych na podstawie kompleksowych badań i testów genetycznych udało się utrzymać dobrą kondycję ogólną psów tej rasy i wydłużyć ich średnią długość życia do 14 a nawet 15 lat.
U teriera walijskiego nie są stwierdzone choroby ściśle związane z rasą. Jednakże, jaskra czasami powoduje problemy u tych psów. Podwyższone ciśnienie wewnątrzgałkowe uszkadza nerw wzrokowy i siatkówkę oka zwierzęcia, a zjawisko to nieleczone prowadzi w stosunkowo krótkim czasie do całkowitej ślepoty. Przy pierwszych oznakach problemów z oczami, np. zaczerwienieniach, rozszerzonej soczewce, pocieraniu oczu lub częstym mrużeniu, należy natychmiast skonsultować się z lekarzem weterynarii. Po zmierzeniu ciśnienia wewnątrzgałkowego, weterynarz może obniżyć ciśnienie za pomocą specjalnych kropli do oczu, próbując w ten sposób uratować wzrok.
Jeśli interesuje Cię terier walijski, musisz najpierw umówić się na niezobowiązujące spotkanie z hodowcą. W tej pierwszej rozmowie nie chodzi jeszcze o zawarcie umowy kupna-sprzedaży, ale przede wszystkim o uzyskanie pełnego obrazu hodowcy, jego psów i całej jego hodowli. Poważny hodowca chętnie pokaże wszystko (łącznie z matką psa) i opowie Ci wiele o rasie oraz o swoich podopiecznych. W żadnym wypadku nie będzie próbował „wcisnąć” Ci szczeniaka, a wręcz przeciwnie, będzie zadawał Ci pytania, aby dowiedzieć się, czy w ogóle nadajesz się na opiekuna dla jego podopiecznego. Oddawanie szczeniąt nie jest łatwe, nawet dla doświadczonych hodowców, dlatego tym bardziej ważne jest, aby mieli oni pewność, że ich podopieczni będą mieli u Ciebie dobre warunki.
© Volker Maiborn / stock.adobe.com
Ein unbedenklicher DNA-Test allein reicht zur Gesunderhaltung Ihres Hundes natürlich nicht aus. Die wahrscheinlich wichtigste Rolle kommt in diesem Zusammenhang vermutlich der Ernährung zu. Sie kann entscheidend zum Wohlbefinden Ihres Haustieres beitragen und ein wirksamer Schutz vor vielen Krankheiten sein. Voraussetzung dafür ist, dass sie gesund ist und Ihren Hund mit allen lebensnotwendigen Nährstoffen in der richtigen Dosis versorgt. Doch welches Futter erfüllt diese Kriterien?
Oczywiście, samo badanie DNA nie wystarczy, aby utrzymać psa w zdrowiu. Prawdopodobnie najważniejszą rolę w tym kontekście odgrywa żywienie. Może ono w decydujący sposób przyczynić się do dobrego samopoczucia pupila i stanowić skuteczną ochronę przed wieloma chorobami. Warunkiem jest, aby pożywienie psa było zdrowe i dostarczało mu w odpowiednich ilościach wszystkich niezbędnych składników odżywczych. Ale który pokarm spełnia te kryteria?
Psy potrzebują białek, węglowodanów, tłuszczów, składników mineralnych, witamin i wody. Potrzebują tych składników odżywczych w różnych proporcjach i składach. Psy z natury są mięsożercami i potrzebują większych ilości mięsa niż ludzie. Ale samo mięso to za mało. Tak więc ich pożywienie powinno składać się z około 70 do 80 procent mięsa, 20 do 30 procent warzyw i około 5 do 10 procent ryżu, zbóż lub ziemniaków. Przed dokonaniem wyboru karmy warto zlecić weterynarzowi przeprowadzenie szczegółowej analizy żywieniowej, uwzględniającej wiek, wielkość, wagę, poziom aktywności i stan zdrowia psa.
Jeśli wiesz dokładnie, jakich składników odżywczych i w jakiej ilości potrzebuje Twój pies, o wiele łatwiej jest znaleźć odpowiednią karmę dla psa. Pytanie, które zadaje sobie wielu posiadaczy psów, czy karma powinna być podawana w postaci suchej, mokrej, gotowanej czy surowej (słowo klucz to BARF), jest raczej drugorzędne. Możesz bowiem karmić swojego psa zdrowym i zbilansowanym pokarmem, zarówno przy pomocy domowego jedzenia, jak i gotowej karmy. Kupując gotową karmę, należy zawsze uważnie czytać składniki wymienione na opakowaniu. Jeśli zawartość zbóż jest bardzo wysoka, dodano chemiczne konserwanty, sztuczne wzmacniacze smaku lub cukier, lepiej trzymać się z daleka od takiej karmy.
Dużo łatwiejsza od wyboru odpowiedniej karmy jest pielęgnacja teriera walijskiego. Ma on szorstką, twardą sierść i praktycznie jej nie gubi, nie wymaga mycia szamponem i nie powinna być strzyżona. Do czyszczenia po intensywnym spacerze na łonie natury zaleca się pocieranie sierści szmatką lub rękawicą dla psów. Należy również regularnie szczotkować lub czesać sierść, aby usunąć martwe elementy. W celu utrzymania typowego wyglądu rasy, sierść powinna być również profesjonalnie trymowana trzy do czterech razy w roku.
Jako opiekun teriera walijskiego musisz mieć wiele pomysłów, bo tego energicznego anglika nie da się oszukać „spacerem” wokół bloku. Wasz tygodniowy plan zajęć powinien zatem obejmować wspólne rundki biegania, urozmaicone spacery i wycieczki, przejażdżki rowerowe i oczywiście psie sporty. Dobrym pomysłem jest również wybieg dla psów w pobliskim parku, gdzie Twój czworonożny przyjaciel będzie mógł się do woli wyszaleć.
Czas jest istotnym czynnikiem decydującym o tym, czy nadajesz się na opiekuna walijczyka. Aby w wystarczającym stopniu wspierać i rozwijać inteligencję i sprawność fizyczną tego psa rasowego, potrzeba wielu pomysłów i różnorodnych zajęć. Dla ludzi, którzy dużo czasu spędzają w biurze lub są w drodze i którzy na zasłużony koniec dnia chcieliby odpocząć, ten pies jest z pewnością złym wyborem. Walijczyk zdecydowanie potrzebuje wysportowanej i aktywnej rodziny, która podziela jego zamiłowanie do przygód i ma wystarczająco dużo czasu, aby wcielać je w życie.
To, czy mieszkasz na wsi, czy w mieście, nie ma większego znaczenia, bo jeśli terier walijski będzie fizycznie i umysłowo zaangażowany na odpowiednim poziomie, to wspaniale dostosuje się do okoliczności. Mimo pewnych „cech teriera”, takich jak upór i dominacja, okazuje się być bardzo nieskomplikowanym kompanem w środowisku domowym, który mało brudzi (bo prawie nie gubi sierści) i który dzięki swoim rozmiarom zadowala się również niewielką przestrzenią życiową – pod warunkiem, że jego opiekun jest blisko niego, ponieważ oprócz dużej ilości ruchu, walijczyk potrzebuje uwagi i opieki człowieka.
Kiedy walijczyk jest już pewien miłości swojego opiekuna, okazuje się niezwykle lojalnym i czułym psem, chętnie się podporządkowującym i dającym się prowadzić. Jak każdy terier wymaga on jednak bezwzględnie konsekwentnego szkolenia. Przesadna surowość jest tak samo niestosowna, jak źle rozumiana, przesadna miłość do psów, przez którą pozwala się swoim ulubieńcom na wszystko. Pies potrzebuje jasnych i zrozumiałych komend oraz partnera godnego zaufania, na którego przywództwie może polegać.
Jeśli masz niewielkie doświadczenie w kontaktach z psami, wizyta w dobrej szkole dla szczeniąt lub psów jest z pewnością wskazana. Pod okiem doświadczonego trenera i w miłym towarzystwie, w małej grupie, nauczysz się przydatnych sztuczek w wychowywaniu psów, a także lepiej poznasz swojego psa. Poprzez wspólne zabawy i doświadczenia budujesz wzajemne zaufanie, a tym samym podstawę do harmonijnego życia z psem.
