Charakterystyczną cechą teriera tybetańskiego jest bujna, długa sierść.
Wbrew temu, co sugeruje nazwa, ten długowłosy terier tybetański nie jest terierem, lecz psem pasterskim pochodzącym z Tybetu, którego zadaniem było pilnowanie stada bydła na wysokości około 5000 metrów. Jego doskonałe zdrowie, skoczność i umiejętności wspinaczki, jak również uważny i sympatyczny charakter pozostały niezmienne do dziś pomimo zmiany przeznaczenia na psa rodzinnego.
Nie tylko jego przyjazny charakter, ale także średnia wielkość sprawiają, że jest popularnym psem rasowym. Teriery tybetańskie osiągają wysokość w kłębie od 35 do 41 cm i ważą od 11 do 15 kg, w zależności od wielkości i płci. Suki są zazwyczaj nieco mniejsze i lżejsze od samców.
Najbardziej charakterystyczną cechą teriera tybetańskiego jest bujna, długa sierść, która zapewniała mu niezawodną ochronę w surowym klimacie Tybetu. Nawet burze śnieżne i temperatury sięgające minus 40 stopni Celsjusza nie mogą zaszkodzić temu psu. Terrier tybetański jednak dość dobrze toleruje również ciepło dzięki swojej długiej sierści, która w lecie działa jak rodzaj wentylatora.
Delikatny i długi włos okrywowy może być zarówno prosty, jak i falisty i jest podszyty delikatnym, gęstym podszerstkiem. Pod względem kolorystycznym sierść przedstawicieli tej rasy jest bardzo różnorodna. Dozwolone są prawie wszystkie kolory i kombinacje, z wyjątkiem czekoladowego i wątrobianego. Gama kolorów sięga od białego, przez kremowy, złoty i szary, aż po czarny.
Oprócz psów o jednolitym umaszczeniu, akceptowane są również psy dwu- i trójkolorowe. Wszystkie psy – niezależnie od koloru – łączy czarny nos i ciemne obwódki oczu.
Pod długą sierścią kryje się potężne, muskularne i kwadratowe ciało, które pozwala tybetańskiemu Apso (=pies długowłosy) na niezwykłe osiągnięcia sportowe. W przeciwieństwie do Lhasa Apso czy maltańczyka, sierść ta nigdy nie powinna sięgać do podłogi ani ograniczać ruchów psa.
Zgodnie z przydomkiem „śnieżny lew”, jak nazywają go Tybetańczycy, terier tybetański ma bardzo szerokie, okrągłe i płaskie łapy, które w tej postaci nie występują u żadnej innej rasy psów. Umożliwiają one bezproblemowe poruszanie się po śniegu – zupełnie jak w śniegowcach.
© zanna_ / stock.adobe.com
Ten uroczy pies rasowy o długiej sierści jest odpowiednim towarzyszem dla aktywnych osób z poczuciem humoru – terier tybetański jest bowiem prawdziwym żartownisiem, który potrafi rozbawić ludzi swoim zabawnym usposobieniem. Uwielbia przebywać ze swoją rodziną na świeżym powietrzu, na łonie natury, a wtedy również pokazuje swój niezwykły talent do skakania i radość z biegania.
Należy jednak uważać, aby ten przyjazny i temperamentny pies nie owinął sobie nas wokół łapy – terier tybetański ma swój własny rozum, który czasem każe mu kwestionować wydawane przez opiekuna komendy.
Na szczęście, mimo całego swojego uporu, terier tybetański jest łatwy w szkoleniu. Jego zorientowany na ludzi, przyjazny charakter, szybka percepcja i inteligencja czynią z niego psa chętnego do nauki. Podczas gdy konsekwencja i cierpliwość są najważniejszymi czynnikami determinującymi pomyślne wychowanie, komendy wypowiadane z naciskiem lub surowością przynoszą zazwyczaj odwrotny skutek.
Podobne zachowanie wykazuje również przy dużych zmianach. Zmianę pory karmienia lub spacerów, nowe miejsce do spania lub inną karmę terier tybetański zaakceptuje dopiero po pewnym czasie. Jednak przy ustalonym rytmie i odrobinie cierpliwości przedstawiciele tej rasy nie sprawiają większych problemów wychowawczych.
Terier tybetański kocha swoją rodzinę, a zwłaszcza dzieci, ponad wszystko. W kontaktach z obcymi wykazuje się powściągliwością, ale nigdy nie jest nerwowy ani agresywny. Dzięki temu nie tylko jego ładny wygląd, ale także rozwinięte umiejętności społeczne sprawiają, że jest on mile widzianym gościem, którego można bez problemu zabrać ze sobą wszędzie. Jeśli to możliwe, należy tak właśnie robić, ponieważ ten przywiązany do swojego opiekuna pies nie znosi dobrze długich okresów samotności.
© Dusan Kostic / stock.adobe.com
Z terierem tybetańskim w domu na pewno nie będzie nudno! Dla osób aktywnych, które dużo czasu spędzają na zewnątrz i mogą go poświęcić swojemu podopiecznemu, terier tybetański będzie idealnym partnerem. Pies ten uwielbia bowiem długie spacery i nie straszne mu nawet wyczerpujące wędrówki w górzystym terenie.
Jeśli jednak nie mieszkasz w górach, możesz zaangażować swojego teriera tybetańskiego do uprawiania psich sportów. Czy to agility, dog dance, turniejowe psie sporty czy obedience – terier tybetański jest entuzjastą w zasadzie każdego z nich.
Zapewniając mu odpowiednią dawkę ruchu, mamy gwarancję, że w domu będzie spokojnym i grzecznym współlokatorem, który czuje się komfortowo również w miejskim mieszkaniu – przynajmniej tak długo, jak długo nie zostawisz go samego.
Ponieważ u teriera tybetańskiego nie ma typowego dla rasy zagrożenia alergią i raczej rzadko ma on tendencję do otyłości, jego żywienie nie różni się od żywienia innych ras psów. Podobnie jak wszystkie czworonogi, terier tybetański jest potomkiem wilka, a tym samym jest mięsożercą. Mięso stanowi dla psa najważniejsze źródło białka, dlatego nie może go zabraknąć w jego menu. Aby jednak w pełni pokryć zapotrzebowanie żywieniowe przedstawicieli tej rasy, należy je uzupełnić warzywami, gotowanym ryżem lub makaronem.
Odkryj nasz wybór karm dla psów w sklepie dla psów zooplus!
To, w jakiej kondycji jest terier tybetański, zazwyczaj widać już po stanie jego sierści. Często występującym u niego chorobom towarzyszą zmiany w strukturze sierści lub spadek połysku. Dlatego też odpowiednia pielęgnacja jest podstawą, a to, że nie jest do końca łatwa przy tak bujnej i długiej sierści, jest oczywiste.
Ale nie martw się, nawet amatorzy opanują pielęgnację przy odrobinie ćwiczeń, odpowiednich narzędzi i niezbędnej wiedzy. Zasadniczo, musisz szczotkować sierść kilka razy w tygodniu, aby usunąć martwe włosy. Postępuj przy tym ostrożnie i szczotkuj psa zawsze od dołu do góry. Regularnej kąpieli też nie unikniesz przy tak długiej sierści, która po spacerze na łonie natury będzie brudna.
W żadnym wypadku nie należy strzyc sierści teriera tybetańskiego, aby uniknąć czasochłonnej pielęgnacji! Długa sierści stanowi dla psów tej rasy naturalną ochronę przed warunkami atmosferycznymi. Zimą jest to ciepły płaszcz ochronny, latem z kolei swego rodzaju „klimatyzacja” i dlatego pod żadnym pozorem nie może być skracana.
Jeśli jednak pielęgnacja sierści Twojego Tybetańczyka Cię przerasta, skontaktuj się z hodowcą lub zarejestrowanym klubem rasy. Doświadczeni opiekunowie terierów tybetańskich chętnie udzielą Ci pomocnych wskazówek i pokażą, jak prawidłowo dbać o sierść Twojego podopiecznego.
Dzięki wysiłkom wielu hodowców, terierowi tybetańskiemu udało się do dziś zachować swoją pierwotną naturę. Również pod względem zdrowotnym jest niewątpliwie jedną z bardziej wytrzymałych ras psów.
Choroby typowe dla rasy są prawie nieznane u Apso tybetańskiego. Mogą jednak wystąpić u niego choroby znane u innych psów, takie jak dysplazja stawu biodrowego, zwichnięcie rzepki lub choroby oczu (np. postępujący zanik siatkówki (PRA), zwichnięcie soczewki).
Hodowcy, którzy są członkami zarejestrowanego związku, muszą zatem przed wykorzystaniem swoich podopiecznych w hodowli poddać je badaniu na obecność chorób genetycznych.
Ich średnia długość życia wynosi od 13 do 15 lat.
Stowarzyszenia hodowlane terierów tybetańskich można dziś znaleźć w wielu krajach europejskich i północnoamerykańskich. Oficjalne kluby, które są zazwyczaj członkami FCI (Fédération Cynologique Internationale), dbają o zachowanie rasy tybetańskiej, jej zdrowia i cech charakteru. Kontrolują działania hodowlane swoich członków pod kątem zgodności z przepisami dotyczącymi hodowli. Dlatego też stowarzyszenia te są dobrym punktem kontaktowym dla wszystkich, którzy interesują się terierem tybetańskim.
Wizytę w oficjalnym stowarzyszeniu warto odbyć nie tylko w celu uzyskania szczegółowych informacji na temat rasy, ale także w celu nawiązania kontaktu z renomowanymi hodowcami.
Hodowcy, którzy reklamują swoje szczenięta bezpośrednio w ogłoszeniach w internecie lub w gazecie, zazwyczaj nie są członkami związku hodowlanego i nie są godni zaufania. Ich hodowla nie jest kontrolowana, więc często oferowane „okazje” to zwierzęta chore lub z zaburzeniami behawioralnymi.
Kto ma dobro teriera tybetańskiego na względzie i marzy o zdrowym psie z dobrym charakterem, powinien szukać go tylko u renomowanego hodowcy, który jest członkiem zarejestrowanego związku.
Nie należy jednak „na ślepo” kupować pierwszego lepszego szczeniaka, nawet od profesjonalnych hodowców. Zakup psa powinien być zawsze dobrze przemyślany. W końcu przez wiele lat będzie on ważnym członkiem rodziny, którego trzeba będzie wychować, pielęgnować, karmić i zabawiać.
Dobry hodowca pomoże Ci w tym i udzieli niezbędnych wskazówek. Osobista relacja z hodowcą, który jest wobec Ciebie życzliwy i którego zawsze możesz poprosić o radę, może w wielu sytuacjach okazać się nieoceniona.
Przeczytaj również nasz artykuł o adopcji szczeniąt.
Jeśli w zdecydujesz się na zakup teriera tybetańskiego od renomowanego hodowcy, musisz się spodziewać ceny rzędu 5000 zł.
Dokładne pochodzenie „śnieżnego lwa” jest w dużej mierze nieznane. Uważa się, że psy w tym typie były trzymane w tybetańskim klasztorze jako święte psy świątynne ponad 2000 lat temu. Na przestrzeni wieków czworonogi te doskonale przystosowały się do surowych warunków panujących w ich ojczyźnie.
Ich bujna, podwójna sierść, szerokie, płaskie łapy i ruchome pazury czyniły z nich wytrzymałych i zręcznych wspinaczy, którzy jednocześnie stali się cennymi pomocnikami ludzi w nieprzyjaznych okolicach gór himalajskich. Ich głównym zadaniem było pilnowanie stad bydła, a w razie potrzeby, zaganianie pojedynczych, uciekających sztuk z powrotem do stada. Pracowały wówczas głównie w stadzie i u boku swojego „większego brata”, mastifa tybetańskiego (Do-Khyi).
Wśród Tybetańczyków terier tybetański do dziś uważany jest za przynoszącego szczęście i pokój. Tylko wiara w reinkarnację (odrodzenie) zabroniła im handlu świętymi psami.
Drogę do Anglii znalazły dopiero wtedy, gdy brytyjska lekarka dr Greig w 1922 roku operowała bogatą panią tybetańską w Indiach i otrzymała w podziękowaniu za uzdrowienie złoto-białe szczenię. W Anglii dr Greig zaczęła tworzyć własną hodowlę terierów tybetańskich pod nazwą „of Lamleh”.
W 1930 roku brytyjski Kennel Club oficjalnie uznał rasę za „teriera tybetańskiego”. Dlaczego nie została użyta właściwa nazwa rasy „Tibet Apso” (Tybetańczyk długowłosy) do dziś nie wiadomo. Jednak próby usunięcia z nazwy wprowadzającego w błąd członu „terier” do tej pory nie powiodły się.
W połowie XX wieku, w Europie powstały kolejne hodowle, w których głównie hodowano angielskie teriery tybetańskie i do dziś Anglia stoi na straży przestrzegania standardu rasy.
