© zelenka68 / stock.adobe.com
Zawadiacki i przymilny, chojrak i przyjaciel dzieci: Terier irlandzki łączy w sobie wiele cech, w tym również przeciwstawnych. Jest świetnym towarzyszem dla osób z doświadczeniem w wychowywaniu czworonogów, które lubią spędzać czas ze swoim podopiecznym na łonie natury.
Terier irlandzki to średniej wielkości, kompaktowy i elegancki pies o wysokości w kłębie około 45 cm i wadze do 17 kg w przypadku samców i nieco mniejszej w przypadku samic. Zasadniczo różnice w wielkości i wadze w obrębie rasy mogą być dość znaczne. Podobnie wyglądający, jednak większy airedale terier jest jego bliskim krewnym. Sierść teriera irlandzkiego składa się z miękkiego podszerstka i drutowatej, ostrej okrywy włosowej, które zapewniają optymalną ochronę przed warunkami atmosferycznymi i muszą być regularnie przycinane, aby nadać terierowi charakterystyczny wygląd. Psy te występują w umaszczeniu czerwonym, pszenicznoczerwonym po żółtoczerwone.
Chociaż przez miłośników rasy terier ten nazywany jest „czerwonym diabłem” ze względu na umaszczenie, przeszłość tego byłego psa myśliwskiego jest niezwykle kolorowa – wśród jego przodków znajdują się przede wszystkim czarne i płowe teriery angielskie oraz pszenicznożółte teriery z Irlandii. Jego obecny wygląd można prześledzić wstecz do XIX wieku w południowej Irlandii, gdzie był selektywnie hodowany od 1870 roku, a w 1879 roku został utworzony pierwszy klub teriera irlandzkiego. Pierwotnie pies ten był wykorzystywany przede wszystkim do polowań na szczury oraz w szeroko pojętym myślistwie, niestety czasami również do walk psów. Jeszcze dzisiaj możemy w lasach spotkać myśliwych w jego towarzystwie. Jedna z piękniejszych deklaracji miłości do tej rasy napisana została przez Jacka Londona w jego książce zatytułowanej „Jerry z wysp. Prawdziwa psia opowieść”, w której opisuje tytułowego bohatera jako „czyste złoto, wewnątrz i na zewnątrz”.
Terier irlandzki nie bez powodu nazywany jest „czerwonym diabłem”. Jest bowiem pełnym temperamentu czworonogiem, którego śmiałość jest wręcz zaraźliwa. Charakteryzuje się rozwiniętym instynktem terytorialnym i zazwyczaj nie toleruje innych psów w swojej obecności, co wynika także z wcześniejszego wykorzystywania rasy do walk. Dzięki tym cechom doskonale sprawdza się w roli psa stróżującego. Trzeba być więc prawdziwym miłośnikiem takiego szorstkiego charakteru, aby w ogóle rozważać zamieszkanie z przedstawicielem tej rasy. Jest również zapalonym łowcą, o czym należy pamiętać podczas spacerów i wędrówek. Jednak każdy, komu udało zaprzyjaźnić się z terierem irlandzkim, zyskał wiernego kompana na resztę życia – jest niezwykle lojalny wobec swojego opiekuna i uwielbia spędzać z nim czas, także na pieszczotach, pod warunkiem oczywiście, że uprzednio będzie miał okazję spożytkować swoją energię podczas zajęć fizycznych i umysłowych. Choć bywa sceptyczny w stosunku do obcych, dla „swoich ludzi” jest czuły i wesoły.
© anya_titanya / stock.adobe.com
Ze względu na swój charakter oraz skłonność do ciągłego kwestionowania pozycji przewodnika stada, terier irlandzki powinien trafić do osób, które już mają doświadczenie w szkoleniu czworonogów. Posiada on pewną wrodzoną ostrość oraz instynkt łowiecki, za sprawą którego ten dawny szczurołap czasami po prostu nie potrafi oprzeć się ruszeniu w pogoń za swoją potencjalną ofiarą. W przypadku tak wymagającego charakteru niezbędne jest więc konsekwentne, pozbawione taryfy ulgowej wychowanie. W przypadku teriera irlandzkiego nie ma miejsca na pobłażliwość. Jeśli natomiast pies ten zaakceptuje nas jako przywódców, będzie wiernie trwał przy naszym boku. Można to jednak osiągnąć wyłącznie za sprawą posiadanego doświadczenia. Nowicjuszom pies ten z bardzo dużym prawdopodobieństwem po prostu „wejdzie na głowę”. Podczas spacerów teriera irlandzkiego lepiej nie spuszczać ze smyczy, ponieważ może chcieć dać upust swojemu instynktowi łowieckiemu. Warto odwiedzać z nim przedszkole dla psów, co sprzyja prawidłowemu rozwojowi kompetencji społecznych tego bywającego odludkiem czworonoga, a także poddać go szkoleniu myśliwskiemu. Jeszcze przed wprowadzeniem się psa, zapytajmy innych opiekunów terierów o godne polecenia szkoły dla psów, które mają doświadczenie w pracy z terierami.
Przedstawiciele tej rasy uważani są za wytrzymałych i odpornych na choroby, a średnia długość ich życia wynosi od 13 do 14 lat. Fakt, że terier irlandzki nigdy nie był modnym psem i w jego hodowli nie dążono do uzyskiwania cech ekstremalnych, przysłużył się jego zdrowiu. Przed laty częściej obserwowano u niego przypadki hiperkeratozy, która powoduje bolesne rogowacenie skóry, ale za sprawą ukierunkowanej selekcji udało się w dużej mierze wyeliminować genetyczne predyspozycje do tego problemu. Ważne: Kupując teriera irlandzkiego, wybierajmy tylko profesjonalnych hodowców. Niektóre teriery przejawiają bowiem skłonność do niedoczynności tarczycy, problemów ze skórą lub deformacji łap, którym renomowany hodowca może zapobiec. Chociaż teriery irlandzkie mogą również cierpieć na dysplazję stawów biodrowych, ryzyko jej wystąpienia w porównaniu z innymi psami jest raczej niskie, co zawdzięczają między innymi stosunkowo niskiej masie ciała. Niemniej zaleca się odpowiednią profilaktykę w postaci właściwego żywienia i wystarczającej ilości ruchu. Pozytywny wpływ na zachowanie zdrowia przez teriera aż do późnej starości może mieć także odpowiednia opieka stomatologiczna. Dlatego niektórzy opiekunowie psów przyzwyczajają szczenięta do pielęgnacji zębów przy użyciu specjalnej szczoteczki i pasty, w ten sposób zapobiegając tworzeniu się kamienia nazębnego i wynikających z niego dolegliwości.
Teriera irlandzkiego należy przyzwyczajać do regularnych zabiegów pielęgnacyjnych od najmłodszych lat. Idealnie byłoby, gdyby nasz szczeniak trafił do nas już ostrzyżony, co byłoby gwarancją tego, że u hodowcy przeszedł niezbędne do tego celu przygotowania. W przeciwnym razie powinnyśmy samodzielnie przyzwyczaić malucha do trymowania sierści, które następnie należy powtarzać co najmniej dwa razy w roku. W praktyce oznacza to usuwanie martwych włosów przez celowe ich wyrywanie w kierunku wzrostu. Najlepiej zlecić tę czynność profesjonaliście, czyli psiemu groomerowi, ponieważ do osiągnięcia harmonijnego wyglądu ogólnego niezbędne są nie tylko umiejętności, ale także doświadczenie i odpowiednie narzędzia do trymowania. Warto poobserwować psiego fryzjera przy pracy, zanim podejmiemy się samodzielnego strzyżenia. Niewątpliwą zaletą trymowania jest to, że pies zostawia znacznie mniej sierści w mieszkaniu, ponieważ większość z niej zostaje w jego trakcie usunięta. Do strzyżenia naszego pupila lepiej nie używać nożyczek. Wpłynie to bowiem negatywnie nie tylko na strukturę sierści, ale również na jej kolor i tym samym pozbawi teriera jego charakterystycznego wyglądu. Regularnie sprawdzajmy długość pazurów i w razie konieczności skracajmy je przeznaczonymi do tego nożyczkami. Poza tym co kilka dni kontrolujmy uszy psa i czyśćmy je w razie potrzeby specjalnym środkiem do czyszczenia uszu.
Podobnie jak każdy inny pies, terier irlandzki potrzebuje pożywienia, które zapewni mu sprawność i zdrowie dzięki wysokiej jakości białku. Niezależnie od tego, czy zdecydujemy się na karmę mokrą czy suchą, wybierzmy taką, której głównym składnikiem jest mięso, czyli znajduje się ono na pierwszym miejscu składu. Zapotrzebowanie energetyczne przedstawicieli tej rasy zależy w dużej mierze od codziennej dawki ruchu i aktywności, dlatego należy regularnie kontrolować ich wagę i w razie potrzeby modyfikować kaloryczność posiłków. Oprócz karmy, warto sięgać po zdrowe i smaczne przysmaki – na przykład przysmaki dentystyczne, które oferują dodatkowe korzyści zdrowotne. Mogą to być suche gryzaki, takie jak uszy wołowe, które zaspokajają potrzebę żucia czworonoga, lub suszone na powietrzu smakołyki przygotowane z czystego mięsa. Jeśli chcemy zmienić dotychczasową dietę naszego pupila po przeprowadzce do nas, powinnyśmy to zrobić dopiero, jak się na dobre zadomowi. Zmianę karmy należy przeprowadzać stopniowo, zaczynając od dodawania niewielkich porcji nowej do aktualnie podawanej. W ten sposób zapobiegniemy reakcjom nadwrażliwości w postaci biegunki czy wymiotów. Każdego dnia zwiększajmy udział nowej karmy. Poza tym pamiętajmy, aby pies miał stały dostęp do świeżej wody pitnej.
© zelenka68 / stock.adobe.com
Ten energiczny psiak uwielbia spędzać czas na łonie natury ze swoimi opiekunami. Nie oznacza to bynajmniej, że miejsce w ogrodzie do jego dyspozycji, podczas gdy my studiujemy gazetę na leżaku będzie dla niego wystarczające. Terier irlandzki chce robić coś z nami! Ze względu na wrodzoną inteligencję i ciekawość, potrzebuje nie tylko zajęć fizycznych, ale również wyzwań umysłowych. Mamy do dyspozycji wiele możliwości, z których możemy wybrać te, które najbardziej przypadną do gustu zarówno psu, jak i nam. Dorosły terier irlandzki jest na przykład doskonałym kompanem do biegania, chociaż powinien być trzymany na smyczy. Psy te lubią pracować – oprócz szkoleń w kierunku psów myśliwskich, z powodzeniem kończą kursy na psy ratownicze. Agility, obedience, tropienie, obrona czy nawet dog dancing – terier irlandzki z radością uczestniczy we wszystkich zajęciach.
Terier irlandzki powinien trafić w ręce doświadczonych opiekunów, którzy nie tylko pokochają jego niezależny charakter, ale także będą potrafili skierować go na właściwe tory, co wymaga poświęcenia dużej ilości czasu na szkolenie oraz wspólne aktywności na świeżym powietrzu. Przedstawiciele tej rasy uwielbiają wycieczki na łono natury, dlatego nadają się na psa miejskiego tylko w ograniczonym stopniu. Najbardziej komfortowo będą czuli się w mieszkaniu lub domu z ogrodem, w którym będą mogli swobodnie biegać i którego będą mogli pilnować. Upewnijmy się jednak, że ogrodzenie jest bezpieczne i solidne, aby ci sprytni łowcy nie mogli go sforsować.
Dobrze wyszkolony terier irlandzki sprawdzi się w roli psa rodzinnego – zazwyczaj doskonale rozumie się z najmłodszymi członkami ludzkiego stada, a zwłaszcza z nieco starszymi dziećmi, z którymi buduje intensywne przyjaźnie. Wyzwaniem może być natomiast socjalizacja z kotami i należy ją rozpocząć już na etapie szczenięcym. W przeciwnym razie istnieje ryzyko, że nasz terier będzie postrzegał je jako swoje ofiary – to samo dotyczy również kotów sąsiadów. Z całą pewnością natomiast nie powinnyśmy zostawiać go bez nadzoru z małymi zwierzętami. W jego żyłach nadal płynie bowiem krew przodków, których ulubionym zajęciem było polowanie na szczury.
Nawet jeśli straciliśmy głowę dla teriera irlandzkiego, przybycie nowego członka rodziny powinno być zawsze gruntownie przemyślane. Uroczy szczeniaczek wyrośnie na dorosłego psa, który będzie towarzyszyć nam przez kolejne, być może nawet 14 lat. Dlatego decyzja powinna zostać podjęta jednogłośnie, zwłaszcza że przedstawiciele tej rasy to psy z charakterem, nie zawsze łatwe do wyszkolenia. Warto zadać sobie pytanie, czy mamy czas i chęć, aby spędzać go z naszym podopiecznym na różnego rodzaju aktywnościach i spacerach na łonie natury, a także środki, które jesteśmy w stanie przeznaczyć nie tylko na zakup malucha, ale także na podstawowe wyposażenie oraz regularne wydatki związane z wysokiej jakości karmą, wizytami u lekarza weterynarii, które czasami mogą zakończyć się koniecznością wydania poważnych sum na leczenie. Wizyty w szkole dla psów również kosztują, podobnie jak psi fryzjer, podatek od psa czy ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej. Zaleca się zatem oszacowanie potencjalnych wydatków z wyprzedzeniem. Zastanówmy się także, pod czyją opieką zostawimy naszego pupila w razie choroby czy wakacji lub czy może będziemy chcieli wakacje spędzać razem. Terier irlandzki będzie na przykład wyśmienitym kompanem wędrówek w umiarkowanych klimacie.
Pies ten co prawda nie jestem psem „na topie”, ale posiada swoje grono fanów i hodowców w całej Europie. Jeśli więc myślimy o jego zakupie, powinnyśmy zdecydować się albo na szczeniaka od profesjonalnego hodowcy albo dać nowy dom terierowi, który z jakichś przyczyn stracił swój dotychczasowy. Szerokim łukiem omijajmy wątpliwych „hodowców”, którzy nie są zrzeszeni w związku hodowlanym. Zazwyczaj są oni zainteresowani jedynie szybkim zyskiem i nie dbają ani o zdrowie ani o socjalizację maluchów. Przed podjęciem ostatecznej decyzji, odwiedźmy hodowcę w domu, aby zobaczyć, w jakich warunkach przychodzą na świat szczenięta i poznać ich rodziców, a także wykorzystać tę okazję na zadanie hodowcy pytań dotyczących specyfiki rasy i jej utrzymania. Szczeniaki opuszczają hodowlę najwcześniej w wieku ośmiu tygodni. Są wówczas kilkukrotnie zaszczepione, zaczipowane i posiadają niezbędne dokumenty, a do nas należy o dbanie szczepienia przypominające.
Jeśli rozważamy przygarnięcie starszego teriera irlandzkiego, możemy odwiedzić lokalne schronisko lub skontaktować się z towarzystwem opieki nad zwierzętami, pod którego skrzydłami nierzadko znajdują się starsze psy, czekające na swoją nową rodzinę. Najlepiej byłoby, gdyby taki pies już był odpowiednio wychowany lub przynajmniej przeszedł podstawowe szkolenie, które może być solidną podstawą dalszej pracy. W każdym przypadku zapytajmy o charakter i usposobienie danego czworonoga i zastanówmy się, czy będzie do nas pasował, a przed podjęciem decyzji umówmy się na wstępne spotkanie, aby się lepiej poznać.
Życzymy Ci wielu radosnych chwil z charakternym terierem irlandzkim!
