© lenkadan / stock.adobe.com
Szpic biały zyskał wyjątkową popularność na północy Niemiec, a za oceanem był znany najpierw jako „German Spitz”, a później – „Eskimo Spitz”.
Szpic niemiecki to rasa psów, która występuje w wielu odmianach. Jedną z nich, którą chcemy tutaj przedstawić, jest rzadko spotkany szpic niemiecki duży.
Wygląd: Typowy szpic
Szpic niemiecki duży ma cechy typowego szpica: zakręcony ogon i małe sterczące uszy. Jego pysk przywodzi na myśl pysk lisa. Wzorzec rasy przypisuje wszystkim rozmiarom szpiców „buńczuczny” wygląd, który oczywiście zauważymy także u pojętnego szpica niemieckiego dużego. Wysokość w kłębie od 42 do 50 cm oznacza, że szpic niemiecki duży, wbrew nazwie zalicza się raczej do psów średniej wielkości. Jest mniejszy niż inny przedstawiciel niemieckich ras szpiców, szpic wilczy. Jego gęsta, bujna i długa okrywa włosowa może być czarna, biała lub brązowa. Ma jednak zawsze jednolitą barwę i nie powinno być na niej żadnych oznaczeń, plam ani żółtych przebarwień. Sierść okrywowa lekko odstaje dzięki dużej ilości podszerstka. Szpice duże mają pokryty bujną sierścią płaszcz oraz długo owłosiony ogon.
© zooplus
Szpic należy do klasycznych psów gospodarskich, co wiąże się także z odpowiednimi cechami charakteru.
Szpic duży jako oddany stróż jest bardzo przywiązany do dwunożnych domowników i swojego terytorium. Ucieczka szpica w celu samodzielnego odkrywania okolicy jest mało prawdopodobna. Szpic niemiecki duży niezbyt interesuje się obcymi ludźmi – jest wobec nich nieufny i ma opinię nieprzekupnego. Często jest nietolerancyjny wobec nieznanych osobników swojego gatunku. W przeciwieństwie do szpiców azjatyckich niemieckie odmiany szpica prawie nie polują. Jeśli już jednak szpic niemiecki duży wyruszy na łowy, jego łupem zwykle padają myszy, szczury i inne gryzonie. Nie oddala się zbytnio od swoich bliskich, ale jest psem żywiołowym, uwielbiającym ruch.
Wychowanie szpica niemieckiego dużego to wyzwanie, któremu można sprostać przy odrobinie cierpliwości i wyrozumiałości. Pies ten jest uważany za pojętnego i inteligentnego, ale nie należy od niego oczekiwać bezwarunkowej uległości. Bez względu na miłość do swojej dwunożnej rodziny szpic duży zachowuje niezależność, przez co bywa także uparty. Z tego względu nauczenie go podstawowego posłuszeństwa może potrwać nieco dłużej. Jako pies stróżujący szpic niemiecki duży lubi szczekać, czego w pełni nigdy nie można go oduczyć – taka już jest jego natura. Przy wychowywaniu młodego psa ważne jest, aby skierować jego zamiłowanie do szczekania na właściwe tory. Będzie wówczas informował o nowościach na swoim terytorium głośno, ale nieuciążliwie. Ważne jest również nauczenie go poprawnych relacji z innymi psami, aby spacery nie stały się udręką.
Bujna sierść i cechy psa gospodarskiego stanowią pewne wyzwanie dla miłośników psów zainteresowanych szpicem niemieckim dużym.
Choć szpic niemiecki duży jest rasą pierwotną, to jego właściciele powinni włożyć trochę serca w pielęgnację sierści swojego pupila. Zwłaszcza miękka okrywa włosowa młodego psa wymaga częstego czesania i szczotkowania. Także dorosłego szpica powinno się co kilka dni dokładnie szczotkować. Warto ćwiczyć pielęgnację sierści już od wieku szczenięcego, tak aby stała się ona rytuałem. Jeśli czworonóg będzie kojarzył szczotkowanie z czymś pozytywnym, ten wspólny czas pielęgnacji sierści wzmocni więź między Tobą a Twoim szpicem. Ten pies lubi przebywać na zewnątrz przy każdej pogodzie i powinno się mu to umożliwić. W gęstej sierści zbiera się wiele brudu i jeśli jest ona mokra, brud ten zostanie przyniesiony do domu. À propos brudu: na psach białych jest on oczywiście bardziej widoczny niż na brązowych lub czarnych. Mimo to często wystarczy usunąć zaschnięty brud szczotką. Kąpiel szpica jest konieczna tylko w wyjątkowych przypadkach.
Szpic niemiecki duży najlepiej czuje się na wsi. Jest to idealny pies do gospodarstwa rolnego lub nieruchomości z dużym podwórzem, którego uwielbia pilnować. Mieszkanie w bloku lub kamienicy już przez samą skłonność do szczekania może stać się problemem. Jeśli będziemy powoli przyzwyczajać małe dzieci do wspólnego mieszkania z psem, szpic niemiecki duży doskonale będzie się z nimi czuł. Udane relacje z kotami często zależą od tego, jak wcześnie szpicowi udało się zebrać pozytywne doświadczenia z takich kontaktów. Szpic niemiecki duże jest uważany za „przyjazny dla drobiu” – to ważna cecha dla psów gospodarskich! Nie można jednak zakładać podobnej „przyjazności” w stosunku do małych zwierząt, takich jak na przykład świnki morskie. Pomimo dobrej przydatności do stróżowania ten przyjazny czworonóg potrzebuje kontaktu z rodziną i nie jest przystosowany do życia na zewnątrz jak zwykły pies stróżujący!
Pewnie domyślasz się już, że ten pies najchętniej spędza czas na stróżowaniu. Zadanie to leży w jego naturze od wieków. Czy to gospodarstwo, czy winnica – on jest zawsze czujny! Szpice niemieckie duże to inteligentne psy i dlatego dobrze sprawdzają się w różnych psich rywalizacjach, takich jak agility czy nauka sztuczek. Nie warto jednak wyznaczać sobie i zwierzęciu zbyt ambitnych celów. Przedstawiciele tej odmiany chętnie współpracują z człowiekiem, zachowują jednak przy tym odrębność. W psich sportach kierują się zatem dewizą: robię to, co lubię. Szpic niemiecki duży będzie doskonałym towarzyszem podczas jazdy konnej czy joggingu. Latem pamiętaj o jego gęstej sierści i nie forsuj tempa, gdy temperatura przekracza 20 stopni.
Osobniki z dobrych hodowli są wytrzymałe i długowieczne. Przy dobrym odżywianiu i odpowiedniej ilości ruchu zachowują sprawność i zwinność do późnej starości. Ścisła selekcja odpowiednich zwierząt hodowlanych pozwala znacznie ograniczyć ryzyko wystąpienia chorób dziedzicznych, takich jak na przykład dysplazja stawu biodrowego. U nielicznych osobników występuje skłonność do „łysienia X” (zwanego także „black skin disease”), czyli utraty okrywy włosowej o nieznanej przyczynie. Pojawia się ona u psów w wieku od dwóch do pięciu lat. Poza wyłysiałymi, często zabarwionymi na czarno miejscami, dotknięte tym schorzeniem czworonogi są zdrowe. Obecnie w Bernie prowadzony jest weterynaryjny projekt badawczy, który ma na celu zidentyfikowanie genu odpowiedzialnego za tę przypadłość. Dzięki temu w niedalekiej przyszłości istnieje szansa na wyeliminowanie łysienia z hodowli szpiców. Średnia długość życia szpiców dużych wynosi 12 lat, choć 14–15-letni przedstawiciele tej rasy w dobrej formie wcale nie należą do rzadkości.
Dawniej ta odmiana była pierwowzorem zwykłego psa gospodarskiego, jednak dziś stanowi prawdziwą rzadkość. Kupując szczeniaka, wspierasz dalsze istnienie zagrożonej odmiany psów.
Ten, kto wybiera szpica dużego z profesjonalnej hodowli, nie tylko zyskuje sympatycznego towarzysza, ale także przyczynia się do dalszej ochrony tej odmiany szpica i ustabilizowania jej populacji. Większość z nielicznych hodowców tej rasy zamieszkuje Niemcy. Pojedyncze hodowle działają w Czechach, na Słowacji i w Holandii. W niektórych krajach Europy, na przykład w Wielkiej Brytanii, szpic ten nie jest już uznawany za odmianę szpica niemieckiego. Jak najlepiej zabrać się za poszukiwania? Profesjonalnych hodowców można znaleźć na przykład w organizacji Verein für Deutsche Spitze e.V. na odpowiedniej liście hodowców szpica niemieckiego dużego. Niektórzy hodowcy ograniczają się do jednej barwy sierści, hodując tylko białe lub tylko czarne osobniki. Wciąż pokutuje bowiem przekonanie, że kolor sierści ma wpływ na charakter. Większość hodowców nie jest jednak w stanie tego potwierdzić. Możesz zatem spokojnie dokonać wyboru według własnych upodobań.
Lubisz szpice niemieckie duże? W takim razie zapewne spodobają Ci się również inne odmiany szpica, na przykład nieco większy szpic wilczy. Jest trudniejszy w wychowaniu niż szpic niemiecki duży i ma większe wymagania odnośnie do pielęgnacji sierści. Oczywiście w grę wchodzą również szpice niemieckie małe i średnie, a także miniaturowe. Inną interesującą rasę dla miłośników szpiców stanowią eurasiery, które są nieco większe i sprawdzają się przede wszystkim jako psy rodzinne. Samojed jest nie tylko znacznie większy, ale i bardziej wymagający w kwestii wychowania. Interesującymi szpicami z północy są szpic fiński i lapphund szwedzki, choć obie te odmiany wymagają dużej ilości ruchu.
Szpic niemiecki duży to typowy pies gospodarski – i to już od stuleci. Nie jest on prawdopodobnie potomkiem psa torfowego, jak przez długi czas przypuszczano. W Polsce i na północy Niemiec częściej spotykane były psy biało umaszczone. Ze względu na elegancki i wyjątkowy wygląd były one popularne także w niektórych rodzinach szlacheckich i jako „German Spitz” dotarły do Ameryki. Po I wojnie światowej nazwa ta stała się problemem wizerunkowym, dlatego też przemianowano ją na „Eskimo Spitz”. Częściej występujący na południu czarny szpic niemiecki duży, wykorzystywany jako stróż w winnicach, nazywany był również „szpicem winnym”.
Sama grupa „szpice” jest dobrze znana także wielu laikom, ale rasa szpic niemiecki duży przez długi czas była uważana za zagrożoną wyginięciem. Wielu miłośników psów preferuje bowiem mniejsze warianty szpica niemieckiego, takie jak szpic mały lub szpic miniaturowy (Pomeranian). Z tego względu szpic niemiecki duży i szpic niemiecki średni znajdują się na liście niemieckiego stowarzyszenia zajmującego się ochroną starych i zagrożonych ras psów (GEH). Szpic niemiecki duży ma na niej status „skrajnie zagrożonego”. Najrzadziej spotykany jest szpic niemiecki duży o brązowym umaszczeniu, którego hodowla została wznowiona dopiero w 2008 roku.
Każdy, kto szuka psa rodzinnego z charakterem i ceni sobie cechy stróżujące szpica niemieckiego dużego, znajdzie w tym czworonogu wspaniałego kompana. Będzie Ci on towarzyszył przy każdej pogodzie, a po powrocie do domu chętnie przytuli się do Ciebie na kanapie. Naszym zdaniem to najwyższy czas, aby na nowo odkryć tę znaną od wieków odmianę szpica niemieckiego!
