© lenkadan / stock.adobe.com
Szpic mały i szpic średni wyglądają jak typowi przedstawiciele rasy.
Szpic niemiecki to bardzo popularna rasa psów – ale czy wiedzieliście, że występuje w pięciu różnych odmianach? W niniejszym artykule opiszemy czym charakteryzują się szpic mały i szpic średni.
Nazwa „szpic” funkcjonuje od XVIII wieku i ma związek z wyglądem psów tej rasy, które mają szpiczaste uszy i kufę. Tak, jak wszystkie odmiany szpica, szpic mały i szpic średni wyglądają jak typowi przedstawiciele rasy. Różnią się jedynie wielkością.
© zooplus
Cechy charakterystyczne szpica małego i szpica średniego:
Mniejsze odmiany szpiców trzymane były niegdyś w gospodarstwach głównie jako łowcy szczurów i myszy oraz stróżowie, sygnalizujący pojawienie się obcych głośnym szczekaniem.
Szpic mały i szpic średni różnią się od siebie przede wszystkim wielkością, mniej zaś charakterem. Jako że są to dawne psy gospodarskie, są bardzo terytorialne – dlatego szpic zamelduje nam o każdym niespodziewanym wydarzeniu na swoim terenie.
Psy tej rasy bardzo przywiązują się do swojego opiekuna, a w stosunku do obcych są nieufne. Szpic nigdy nie będzie „ulubieńcem wszystkich“ tak, jak na przykład Golden Retriever.
Również inne psy, które wkraczają na teren szpica małego i szpica średniego będą traktowane sceptyczne i oszczekiwane. Ich niewielki wzrost zupełnie nie przeszkadza im w okazywaniu dużej pewności siebie. Z kolei instynkt łowiecki praktycznie u nich nie występuje.
Obie odmiany szpica niemieckiego są chętnie do nauki, pojętne, mądre i uważne. Przy odrobinie cierpliwości i konsekwencji nie ma zupełnie żadnych problemów w ich szkoleniu. Kiedy zrozumieją o co nam chodzi, zazwyczaj chętnie wykonują wszelkie polecenia.
W szkoleniu pomocne mogą być wizyty w szkole dla psów jeszcze w wieku szczenięcym, gdzie nasi podopieczni nauczą się komunikacji z psami różnych rozmiarów. Będzie to dobry trening, który zapobiegnie w przyszłości niepotrzebnemu szczekaniu na przykład, gdy podczas spaceru spotkają innego czworonoga.
Skoro mowa o szczekaniu: W tym zakresie również musimy naszego pupila nieco wyszkolić. Możemy pozwolić mu na głośniejsze dawanie głosu, ale nie pozwalajmy mu na ujadanie, gdy tylko coś zauważy bądź usłyszy. Kiedy szpic się nudzi, znikają jego zahamowania w zakresie szczekania, dlatego na drodze do jego dobrego wychowania ważne jest zapewnienie mu odpowiedniej dawki aktywności.
Wiele szpiców mocno przywiązuje się do swoich opiekunów, dlatego tym ważniejsze jest, aby nauczyć je zostawania w domu, gdy jeszcze są szczeniętami.
Więcej wskazówek dotyczących szkolenia szpiców znajdziesz w artykule: Jak oduczyć psa szczekania?
© Przemyslaw Iciak / stock.adobe.com
W przeciwieństwie do większych odmian szpiców – szpica dużego i szpica wilczego, szpic mały i szpic średni odnajdą się również w życiu w mieście, pod warunkiem, że będą jak najczęściej towarzyszyły swojemu panu.
Szpic mały i szpic średni mają bujną sierść. Szczotkowanie zacznijmy już od szczenięcia – miękka sierść młodego pieska ma skłonność do kołtunienia się. Poza tym: Jeśli przyzwyczaimy młodego psa do pielęgnacji sierści, nie będzie nam to sprawiało trudności w przyszłości.
Pielęgnacja dorosłego szpica jest nieco bardziej wymagająca, ale szczotkowanie dwa razy w tygodniu powinno w zupełności wystarczyć. W okresie zmiany sierści warto natomiast psa szczotkować codziennie, dzięki czemu przyspieszymy cały proces i mniej włosów będzie krążyło po mieszkaniu.
Ponieważ sierść szpiców powinna być raczej szorstka, szczotkowanie większości z nich nie przysparza problemów. Zwróćmy szczególną uwagę na okolice, takie jak pachy, w których sierść ma szczególne tendencje do plątania się.
Jeśli nasz szpic będzie brudny, w drodze wyjątku możemy go wykąpać z użyciem szamponu dla psa, chociaż zazwyczaj wystarczy jedynie wyczesać zaschnięte zabrudzenia lub umyć łapy pod bieżącą wodą.
Obie odmiany szpica niemieckiego są odpowiednie zarówno dla osób dopiero zaczynających swoją przygodę z psami, jak i tych, które już mają nieco doświadczenia. Szpic mały i szpic średni mocno przywiązują się do swoich opiekunów i z tego względu nie powinny zbyt często i zbyt długo przebywać same.
Szpic mały i szpic średni mogą być trzymane w grupach. Odnajdą się w domu na wsi oraz w mieszkaniu w mieście. W drugim przypadku należy jednak zwrócić uwagę na utrzymanie ich tendencji do szczekania w ryzach.
Pasują idealnie do rodzin z dziećmi, ale także do osób mieszkających w pojedynkę czy seniorów, którzy lubią przebywać z psem na świeżym powietrzu i poświęcać mu swój czas.
Małe szpice ruszają się chętnie, ale nie są urodzonymi sportowcami. Lubią długie spacery po parku – nawet podczas wietrznej i nieprzyjemnej pogody. Szpic mały i szpic średni są z natury figlarne i lubią bawić się ze swoimi opiekunami, z innymi psami również, o ile uda im się zdobyć zaufanie szpica.
Do codziennej rutyny warto wpleść także pewne wyzwania umysłowe, takie jak na przykład agility dla małych psów, nauka sztuczek czy Dog Dancing. Ponieważ jednak szpic zawsze zachowuje swoją niezależność, należy położyć większy nacisk na wspólną zabawę niż na rywalizację i uczestniczenie w zawodach.
Szpic mały i szpic średni to wytrzymałe, odporne na choroby psy, jednak przed dopuszczeniem danego osobnika do hodowli profesjonalni hodowcy zlecają badanie jego stawów kolanowych, aby wykluczyć zwichnięcie rzepki.
Niektóre, choć nieliczne szpice, mają dziedziczne predyspozycje do utraty sierści, której pierwsze objawy występują między drugim i szóstym rokiem życia. W miejscach dotkniętych tym schorzeniem skóra ma często czarną pigmentację, dlatego „alopecja X” znana jest również pod nazwą „choroby czarnej skóry”. Badacze z Brna pracują nad wyizolowaniem odpowiedzialnego za nią genu, dzięki czemu w niedalekiej przyszłości prawdopodobnie będą dostępne badania genetyczne pod tym kątem.
Zadbajmy o dobrej jakości żywienie i prawidłową wagę – pod włochatym płaszczem powinna być wyraźnie widoczna talia zwierzęcia. Szpice będące w dobrej formie zachowują swoją sprawność i wesołość do późnej starości.
Średnia długość życia tych czworonogów waha się od 13 do 15 lat.
Dowiedz się wszystkiego, co należy wiedzieć o odpowiedniej karmie dla psów.
Podczas, gdy szpic mały jest nieco bardziej popularny, szpic średni należy do zagrożonych ras zwierząt domowych.
Szpic niemiecki od wieków jest typowym psem gospodarczym. Długo uważano, że psy tej rasy są potomkami psa torfowego. Dzisiaj jednak uznano tę teorię ją za nieaktualną.
Z biegiem lat ze szpica niemieckiego wyewoluowało pięć różnych odmian: szpic mały, szpic średni, szpic duży, jeszcze większy szpic wilczy oraz najmniejszy z nich – szpic miniaturowy, zwany również Pomeranianem.
Szpic duży i szpic średni znajdują się na liście niemieckiego Towarzystwa Starych i Zagrożonych Ras Zwierząt Domowych (Gesellschaft für alte und gefährdete Haustierrassen (GEH)), przy czym szpic duży uznany został za skrajnie zagrożoną rasę, a szpic średni „jedynie” za silnie zagrożoną.
Przy odrobinie cierpliwości u naszych zachodnich sąsiadów, będących ojczyzną rasy, można znaleźć profesjonalną hodowlę tych czworonogów. Według statystyk niemieckiej organizacji kynologicznej (Verband für das Deutsche Hundewesen (VDH)), w 2019 roku na świat przyszło 125 szczeniąt szpica małego i 91 szpiców średnich w hodowlach zarejestrowanych w VDH.
Podczas poszukiwań szczeniąt tej rasy w kraju unikajmy ogłoszeń w Internecie, w których oferowane są szczenięta w korzystnej cenie – wybierajmy zawsze te od hodowców zarejestrowanych w Związku Kynologicznym w Polsce (ZKwP). Niektórzy z nich skupiają się na dwóch odmianach rasy, inni koncentrują się wyłącznie na jednej.
Chcesz się odpowiednio przygotować do rozmowy z hodowcą? Dowiedz się o co koniecznie trzeba go zapytać.
Planując zakup psa tej rasy musimy przygotować się na wydatek rzędu 3000–5000 zł.
Jeśli interesuje nas szpic mały i szpic średni, prawdopodobnie uznamy za ciekawego także szpica dużego. Jest to jednak pies przede wszystkim dla osób, które dysponują dużą przestrzenią. Nie będzie czuł się najlepiej w mieszkaniu bez ogrodu i możliwości wybiegania się.
Doskonałą alternatywą będzie również biały szpic japoński – przesympatyczny pies do towarzystwa – lub szpic miniaturowy. Są one jednak uważane za nieco mniej wytrzymałe i bardziej podatne na choroby niż ich kuzyni.
Jeśli docenimy zapał do stróżowania tego byłego psa stróżującego i przymkniemy oko na czasami zbyt gorliwe obwieszczanie zdarzeń zachodzących na jego terenie, znajdziemy w nim sympatycznego towarzysza i przyjaciela rodziny.
Ambicją szpica małego i szpica średniego nie jest podobanie się każdemu, tak jak w przypadku przedstawicieli innych ras – wolą stać wiernie u boku swojego opiekuna, będąc zawsze gotowymi do zabawy czy pieszczot na kanapie.
Forum zooplus było dla niej wstępem do pisania: Tam zainteresowani miłośnicy kotów spotkali się w 2011 r., aby stworzyć własne czasopismo drukowane o nazwie "Pfotenhieb". W kontekście swojej nauki niemieckiego mogła napisać kilka artykułów do "Pfotenhieb". Dzisiaj, jako szczęśliwa posiadaczka psa, poświęca się głównie tematom związanym ze zwierzętami i ich zdrowiem.
