© Ricant Images / stock.adobe.com
Sznaucer olbrzym w parku.
Duży i potężny sznaucer olbrzym o szorstkiej sierści i charakterystycznej brodzie to wytrzymały i silny pies, który za sprawą niezłomnej lojalności wobec swojego opiekuna jest nie tylko doskonałym psem służbowym, ale również wspaniałym psem rodzinnym.
Sznaucery olbrzymy uwielbiają spędzać czas z członkami swojego ludzkiego stada, zachęcając ich do wspólnych aktywności i zabawy. Tak samo bowiem jak potrzebują bliskiego kontaktu z rodziną, lubią pracować i być potrzebne. Te żywiołowe psy są niezwykle wytrzymałe i odporne, i czasami trudno jest zahamować ich zapał do działania.
Nie oznacza to jednak, że olbrzym ten nie potrafi cieszyć się ciszą i spokojem w domu po powrocie z długiego spaceru. Wręcz przeciwnie – sznaucer charakteryzuje się bowiem nie tylko żywiołową naturą, ale także niezwykłym wewnętrznym spokojem, który czyni z niego łagodnego i elastycznego towarzysza. Swój zrównoważony charakter zachowuje do późnej starości, więc choć jest zawsze czujny i skory do zabawy, nigdy nie przejawia nerwowości czy agresji.
W stosunku do obcych sznaucer olbrzym zazwyczaj jest obojętny, a często nawet zdystansowany. Nie należy jednak lekceważyć jego wrodzonego instynktu obronnego. Nie zawaha się bowiem podjąć interwencji, gdy stwierdzi, że jego bliscy są w niebezpieczeństwie. Dla tego odważnego i nieustraszonego czworonoga rodzina jest w końcu najważniejsza. Z drugiej strony nie oznacza to bynajmniej, że chętnie się jej podporządkuje. Oprócz poczucia przynależności, przedstawiciele tej rasy charakteryzują się także sporą dawką uporu. Dlatego konsekwentne, cierpliwe i spokojne prowadzenie są w przypadku tego pewnego siebie sznaucera niezbędne. Jeśli tego zabraknie, a psu nie zostanie zapewniona odpowiednia ilość zajęć, szybko zacznie szukać alternatywnych aktywności i rozwinie cechy, które mogą nie przypaść do gustu jego opiekunowi.
© Grigory Bruev / stock.adobe.com
Wspaniałym sposobem na zapewnienie rozrywki temperamentnemu sznaucerowi są oczywiście psie sporty, pod warunkiem jednak, że oprócz uporu, weźmiemy pod uwagę także jego zdrowie. Na przykład zbyt duże czy ciężkie czworonogi lepiej niż na przykład w agility sprawdzą się w obedience, gdzie biodra i stawy są mniej obciążone. Podczas ćwiczeń sznaucer, który nierzadko daje się poznać również ze swojej upartej strony, udowadnia, że jest zdolny do nauki i posłuszny. Jego inteligencja pozwala na gruntowne wyszkolenie, a za sprawą niezbędnej konsekwencji i wyczucia ze strony opiekuna może stać się cennym psem pracującym, który sprawdzi się zarówno w pracy w policji, jak i pies przewodnik dla niewidomych.
Sznaucer olbrzym jest największą wersją sznaucera. Podobnie jak jego średniej wielkości brat ma atletyczną, kwadratową budowę, która jest raczej krępa niż smukła. Przy wysokości w kłębie wynoszącej od 60 do 70 cm i wadze od 35 do 50 kg jest bez wątpienia imponującym, budzącym respekt czworonogiem. Jednak jego urocze spojrzenie spod krzaczastych, ekstrawaganckich brwi zdradza, że kryje się za nim wrażliwa osobowość.
Szorstki, średniej długości włos okrywowy jest twardy, a pod nim znajduje się gruby podszerstek, zapewniający doskonałą ochronę przed wiatrem i niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Nie powinien być ani szczeciniasty, ani falisty, i może występować w dwóch odmianach kolorystycznych:
W rodzinie sznaucerów i pinczerów sznaucer olbrzym jest najmłodszą rasą, a pierwsze dowody na istnienie jego przodków pochodzą z 1850 roku. Podaje się na przykład, że węgierscy pasterze, którzy pędzili bydło do południowych Niemiec przywieźli ze sobą czarne psy podobne do sznaucerów olbrzymów. Nie wiadomo jednak, jakie dokładnie zwierzęta były jego przodkami.
Pewne jest, że sznaucer olbrzym, który prawdopodobnie wyewoluował z psów rzeźników i rolników, pochodzi z południowych Niemiec, gdzie pod koniec XIX wieku trzymany był głównie jako pies pasterski. Jednak nie tylko rolnicy cenili tego wytrzymałego i czujnego czworonoga, ale również wielu południowoniemieckich piwowarów, którzy wykorzystywali sznaucera olbrzyma do towarzyszenia wozom browarniczym i ich ochrony. Za sprawą tej funkcji zyskał on sobie alternatywną nazwę „sznaucer piwny”.
Wraz z początkiem bardziej intensywnej hodowli psów rasowych na początku XX wieku, hodowcy dostrzegli ogromny potencjał tego wytrwałego poganiacza bydła i nieustraszonego obrońcy wozów do transportu piwa i rozpoczęli ukierunkowaną hodowlę sznaucera olbrzyma. W 1909 roku rasa zadebiutowała na wystawie w Monachium, a w 1913 roku założono dla niej księgi rodowodowe. Podczas pierwszej wojny światowej wojsko po raz pierwszy wykorzystało tego budzącego respekt i wiernego psa do służby, tym samym torując mu drogę do stania się rasą psów policyjnych i ratowniczych. W 1925 roku sznaucer olbrzym został oficjalnie uznany za rasę pracującą.
Chociaż ten wyposażony w doskonały węch pies ten nadal pełni funkcję psa służbowego i stróżującego, a także wykrywa materiały wybuchowe i narkotyki, jego popularność w tej dziedzinie zmalała ze względu na podatność na dysplazję stawów biodrowych oraz wrodzony upór. Podczas gdy w latach 30-tych ubiegłego wieku był niezmiennie bardziej popularny niż sznaucer miniaturowy i średni, po II wojnie światowej został zastąpiony przez swojego najmniejszego krewnego. Co prawda dzisiaj wciąż jest powszechnym psem rodzinnym, ale nie spotkamy go tak często, jak przedstawicieli innych, znanych ras psów.
© R.Bitzer Photography / stock.adobe.com
Sznaucery olbrzymy są niewątpliwie wspaniałymi psami do towarzystwa, które są co prawda energiczne, ale również łagodne i przepadają za dziećmi. Niemniej, zakup tego czworonoga należy dokładnie przemyśleć, podobnie zresztą jak każdego psa. Zanim zdecydujemy się na szczeniaka, powinnyśmy skontaktować się z różnymi hodowcami, a także poodwiedzać imprezy sportowe, w których biorą udział sznaucery olbrzymy i ich opiekunowie. Kluby sznaucerów czasami oferują wspólne spacery, podczas których jest możliwość porozmawiania z doświadczonymi opiekunami psów tej rasy i poobserwowania ich z bliska.
Jeśli doszliśmy do wniosku, że jesteśmy w stanie zająć się tymi niezwykłymi gigantami, powinnyśmy odwiedzić kilka hodowli. Profesjonalni hodowcy są zazwyczaj zarejestrowani w związku i prowadzą swoją działalność zgodnie z wytycznymi FCI. Ważne jest, abyśmy polubili hodowcę i byli przekonani do jego hodowli i celów hodowlanych. Rzetelny hodowca będzie służył nam radą również po zakupie szczenięcia i z chęcią udzieli informacji na temat jego wychowania, żywienia, pielęgnacji czy warunków utrzymania. Upewnijmy się, że pieski są zaszczepione i zaczipowane i przeszły wszystkie niezbędne badania. Nawet jeśli nie są dla nas ważne oficjalne dokumenty opatrzone logo FCI, są one najlepszą gwarancją zdrowego i odpowiednio zsocjalizowanego malucha.
Odpowiedzialny i doświadczony hodowca nie będzie ukrywał chorób, na które w przyszłości może zapaść sznaucer olbrzym. Pomimo surowych przepisów hodowlanych i wykluczenia z hodowli psów z predyspozycjami genetycznymi, sznaucery olbrzymy, podobnie jak prawie wszystkie duże i średniej wielkości czworonogi, mają skłonność do dysplazji stawów biodrowych i chorób kolan. Genetycznie zdrowe szczenię, którego rodzice nie cierpieli na dysplazję niestety nie jest gwarancją braku problemów ze stawami w przyszłości, aczkolwiek ryzyko jej wystąpienia jest znacznie mniejsze, jeśli będziemy przestrzegać określonych warunków utrzymania. U psów podatnych na dysplazję należy za wszelką cenę unikać przeciążenia stawów, zwłaszcza w fazie wzrostu, a sporty, takie jak agility należy uprawiać ze zwierzęciem tylko po uzyskaniu zgody od lekarza weterynarii.
Kolejnym ważnym aspektem w zapobieganiu problemom ze stawami jest odpowiednie żywienie. Zwłaszcza gdy pies nadal rośnie, należy zmniejszyć kaloryczność karmy. Jeśli bowiem jego tempo wzrostu będzie zbyt szybkie, szkielet może nie zdążyć odpowiednio się rozwinąć. W rezultacie problemy ze stawami, takie jak dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, które powodują u psa problemy do końca życia, są nierzadko pokłosiem niewłaściwego żywienia młodych czworonogów.
Karma dla psa powinna być więc dostosowana do etapu życia, na którym aktualnie się znajduje. To, jakich składników odżywczych potrzebuje, aby zachować zdrowie i witalność w dużej mierze zależy od jego wieku, wagi i aktywności. Aby ustalić optymalny plan żywieniowy dla naszego pupila, uwzględniający jego indywidualne potrzeby, najlepiej skonsultować się z lekarzem weterynarii. Pamiętajmy, że ważniejszy od ilości karmy jest jej skład. Upewnijmy się, że dieta naszego podopiecznego jest zbilansowana, składa się z wysokiej jakości mięsa, warzyw i ryżu, i unikajmy zbyt dużych porcji. Prowadzą one nie tylko do otyłości, ale mogą również wywoływać zagrażający życiu skręt żołądka.
Równie ważna dla zdrowia psa, jak odpowiednia dieta, jest właściwa pielęgnacja. W przypadku sznaucera olbrzyma jest ona z pewnością nieco bardziej wymagająca i kosztowna w porównaniu do innych ras. Długa broda musi być regularnie czyszczona i szczotkowana, aby nie plątała się i nie powstawały kołtuny. Poza tym sierść sznaucera wymaga przycinania co najmniej dwa do czterech razy w roku. Jeśli mamy szczeniaka, powinnyśmy go jak najwcześniej przyzwyczajać do niezbędnych rytuałów pielęgnacyjnych. Regularna pielęgnacja i kontrola stanu zdrowia i kondycji czworonoga pomoże nam rozpoznać ewentualne dolegliwości na wczesnym etapie i jak najszybciej wdrożyć leczenie.
Sznaucer olbrzym bez wątpienia wymaga nie tylko więcej opieki, ale także większej przestrzeni niż wiele jego mniejszych krewnych. Najlepszy w jego przypadku jest oczywiście dom z ogrodem, jednak co do zasady nie jest on zbyt wymagający – pod warunkiem, że ma możliwość przebywania blisko swojej rodziny i ma zapewnione odpowiednie wyzwania fizyczne i umysłowe. Psie sporty albo przynajmniej długie, urozmaicone spacery, wspólne bieganie czy jazda na rowerze są obowiązkowymi elementami życia codziennego z przedstawicielem tej rasy.
Opiekunowie sznaucerów olbrzymów powinni lubić aktywnie spędzać czas w towarzystwie swoich podopiecznych i mieć wystarczająco dużo wyobraźni, aby zapewnić im odpowiednie zajęcia. Oprócz witalności i kreatywności, pożądane jest poczucie humoru i cierpliwość, ponieważ psy te bywają uparte. Konsekwentne, pełne wyczucia szkolenie, uwzględniające indywidualne cechy psa, jest warunkiem wstępnym udanego partnerstwa między ludźmi a sznaucerami olbrzymami. Jeśli uda nam się zachować równowagę między konsekwencją i zrozumieniem, a odpowiednią ilością ruchu i niezbędnym odpoczynkiem, pies ten okaże się niezwykle łagodnym i wrażliwym towarzyszem, który chętnie podąża za swoim człowiekiem i dostarcza mu wiele radości w codziennym życiu.
