© Dotana / stock.adobe.com
Znakiem rozpoznawczym sznaucera miniaturowego jest gęsta broda i krzaczaste brwi.
Sznaucer miniaturowy o szorstkiej sierści oraz krzaczastej brodzie i brwiach to zmniejszona wersja sznaucera średniego. Być może i mniejszy, jednak w kwestiach czujności, wytrzymałości i odwagi sznaucer miniaturowy nawet minimalnie nie ustępuje swojemu większemu krewniakowi.
Sznaucer miniaturowy posiada nie tylko charakter podobny do reszty sznaucerów, ale i charakterystyczny dla tych ras wygląd, a więc typową krzaczastą brodę oraz grube i długie brwi, które delikatnie nachodzą na oczy. Wspólną cechą wszystkich sznaucerów jest także muskularna i szczupła sylwetka oraz szorstka, dobrze przylegająca do skóry sierść.
Jego wysokość w kłębie wynosi od 30 do 35 centymetrów, a waga waha się od 5,5 do 9 kilogramów.
Po względem umaszczenia sznaucer miniaturowy wypada jednak „barwniej” niż reszta sznaucerów. Poza najbardziej znanym umaszczeniem sznaucerów „pieprz i sól” oraz jednolicie czarnym, występują u sznaucera miniaturowego także umaszczenia czarno-srebrzyste oraz czysto białe:
W USA znany i popularny jest również sznaucer łaciaty – na białym tle występują różnego koloru łaty. Ten wariant kolorystyczny nie jest co prawda uznawany przez FCI, ale przez American Kennel Club (AKC) już tak.
© pisotckii / stock.adobe.com
Żywotny i ruchliwy, mądry, czasami uparty, ale zawsze przyjacielski, pogodny i towarzyski – tak charakter sznaucera miniaturowego można określić za pomocą kilku epitetów, których śmiało można byłoby użyć, opisując także jego nieco większą oraz jego znacznie większą wersję – sznaucera średniego i sznaucera olbrzymiego. Patrząc na jego niewielkie rozmiary, zaskakuje jednak to, jak wytrzymały, mądry i nieustraszony potrafi być najmniejszy z rodziny sznaucerów.
Sznaucer miniaturowy jest jednak nie tylko milusińskim, wysportowanym przyjacielem rodziny. Z natury jest to pies nad wyraz czujny i każdy nieznany odgłos obwieszcza opiekunowi szczekaniem. Jest, wobec tego także niezawodnym psem stróżującym. Jego odwaga i zdecydowanie są godne wyróżnienia, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że sznaucer miniaturowy waży zaledwie 4 do 8 kg. Do obcych podchodzi na ogół z właściwą czujnemu stróżowi rezerwą.
U sznaucerów pielęgnacja jest nieco bardziej wymagająca niż u innych psich ras, ponieważ w przypadku ich sierści konieczne jest nie tylko regularne szczotkowanie, ale również strzyżenie dwa do czterech razy w roku. Możesz w tym celu odwiedzać salon fryzjerski dla psów, swojego lekarza weterynarii,
lub spróbować nauczyć się strzyżenia samemu i robić to w domu. Z odpowiednią maszynką i odrobiną wprawy nie powinno to stanowić dużego problemu. Podcinaj regularnie również brodę psa oraz sierść nad oczami, które – podobnie jak uszy i pazury – powinny być regularnie kontrolowane.
Dobra wiadomość dla alergików: Większość sznaucerów nie gubi sierści, jeśli jest ona prawidłowo pielęgnowana, dlatego nie sprawi kłopotu również osobom, które wykazują tendencje do alergii.
Dokładne zapotrzebowanie na składniki odżywcze zależy od konkretnego psa – jego wieku, płci, wagi i poziomu aktywności fizycznej.
Młody piesek, który spędza dużo czasu na łonie natury lub na wybiegu dla psów potrzebuje na przykład więcej białka zwierzęcego niż senior, który czas spędza najchętniej, wylegując się na kanapie.
By najlepiej poznać indywidualne potrzeby swojego pupila, udaj się do weterynarza lub eksperta do spraw żywienia zwierząt domowych.
Sznaucery miniaturowe należą do najpopularniejszych ras psów na całym świecie. Spowodowane jest to najprawdopodobniej ich kompaktową wielkością, która pozwala na trzymanie tych psów także w niewielkich mieszkaniach.
Nie można przy tym jednak zapomnieć o niemałej potrzebie ruchu sznaucerów – także te najmniejsze potrzebują kilku godzin dziennie na danie upustu swojej energii, na przykład podczas długich spacerów na łonie natury czy wspólnym uprawianiu sportu z opiekunem.
Pomimo swoich niewielkich rozmiarów, sznaucer miniaturowy wymaga bardzo dużej ilości aktywności fizycznej. Spacery, aportowanie, pogonie za piłką, zabawy w chowanego, jogging, pływanie czy jazda na rowerze – ten żywotny piesek nigdy nie ma dość ruchu.
Bardzo lubi być angażowany w różne zajęcia – leniuchowanie na kanapie nie leży w jego naturze. Jeśli jednak zapewni się mu odpowiednią ilość ruchu i ciekawych zajęć, okazuje się być elastycznym, przyjacielskim i towarzyskim psem, spędzającym czas najchętniej jak najbliżej swojego człowieka.
Duża potrzeba aktywności fizycznej tej żywotnej rasy najlepszymi dla niej opiekunami czyni osoby wysportowane i aktywne fizycznie. Starsi ludzie, których męczą długie spacery czy osoby spędzające dużo czasu w pracy, zapominające o aktywnościach fizycznych, nie będą dla sznaucerów najlepszymi opiekunami.
Miłośnicy psów, którzy mają ochotę i czas za wspólne spędzanie czasu ze swoim czworonogiem i sami lubią wszelkiego rodzaju sportowe aktywności, z pewnością będą czerpali wiele radości z przebywania z tym rozrywkowym i inteligentnym maluchem.
Rasa nadaje się także dla rodzin z dziećmi. Ten mały reprezentant sznaucerów jest zwykle bardzo związany ze swoją rodziną – zarówno z młodszymi, jak i starszymi jej członkami.
Sznaucera skupienie na człowieku, inteligencja i chęć do nauki sprawiają, że jest wdzięcznym i posłusznym uczniem – oczywiście pod warunkiem, że jest spełniony fizycznie i umysłowo.
W przeciwnym wypadku często pokazuje swoją drugą – upartą stronę charakteru. Jeśli sznaucer miniaturowy od swojego opiekuna nie dostanie odpowiedniej ilości angażujących zadań, sam jakieś dla siebie znajdzie, i z pewnością nie będą to zajęcia, które spodobają się jego opiekunowi.
Warunkiem, by życie ze sznaucerem miniaturowym było harmonijne, jest odpowiednia socjalizacja oraz konsekwentne wychowanie, mające na uwadze jego skłonności do dominowania. Zwłaszcza w wieku szczenięcym pies powinien poznawać możliwie jak najróżniejsze zwierzęta, ludzi, pojazdy, sprzęty i inne odgłosy – w ten sposób uczy się spokojnych reakcji na sytuacje dnia codziennego.
Należy również ograniczać zapędy sznaucera do reagowania na dźwięki szczekaniem. Poza konsekwencją i doświadczeniem w wychowaniu sznaucera miniaturowego mile widziane są także cierpliwość i delikatność, jest to bowiem wrażliwa rasa, silnie reagująca na przesadną szorstkość lub wrogie nastawienie.
Generalnie, sznaucer miniaturowy należy do odpornych na choroby, a przypadłości, z którymi zmagają się inne psy miniaturowe u tego małego sznaucera praktycznie nie występują.
Na szczęście sznaucery miniaturowe uchodzą za psy wytrzymałe i odporne, u których mimo niewielkich rozmiarów choroby typowe dla rasy występują stosunkowo rzadko. Uciążliwa, ale niezagrażająca życiu jest częsta u tej rasy niedostateczna produkcja łez, która może prowadzić do zapaleń lub infekcji oczu.
U sznaucerów występują ponadto inne problemy z oczami, na przykład postępujący zanik siatkówki. Odnotowuje się u nich również pojedyncze przypadki epilepsji i zwichnięcia rzepki.
Przy zapewnieniu im odpowiednich warunków utrzymania i regularnych kontroli lekarskich, psy tej rasy żyją średnio 14 lat.
Pomimo licznych amerykańskich eksperymentów mających na celu stworzenie rozmiaru „toy size” czy „teacup size”, tak maleńkie sznaucerki nigdy nie stały się modne w Europie.
Profesjonalni hodowcy skupiają się na utrzymaniu standardów FCI, unikają celowego pomniejszania piesków do formatu „zabawki” i zamiast tego koncentrują się na zachowaniu ich zdrowia oraz natury i wytrzymałości, jakimi cechują się sznaucery miniaturowe.
© Andrey Tarakanov / stock.adobe.com
Nawet jeśli nie zależy nam na rodowodzie, nie powinnyśmy brać pod uwagę ogłoszeń nieprofesjonalnych pseudohodowców, którzy oferują szczenięta bez metryki w okazyjnych cenach. Rasowy pies z hodowli, w której przestrzega się norm i wytycznych związku hodowlanego, musi mieć swoją cenę. Tylko tak zyskamy gwarancję, że piesek ma zdrowy materiał genetyczny, został poddany wszelkim wymaganym badaniom i szczepieniom oraz że w pierwszych tygodniach swojego życia przeszedł odpowiednią socjalizację.
Za sznaucera miniaturowego od hodowcy będziemy musieli zapłacić około 1 500 zł.
Potrzeba wysokiej aktywności fizycznej tej żywotnej rasy najlepszymi dla niej opiekunami czyni właśnie osoby wysportowane i aktywne fizycznie. Starsi ludzie, których męczą długie spacery, czy osoby spędzające dużo czasu w pracy, zapominające o aktywnościach fizycznych, nie będą dla sznaucerów najlepszymi opiekunami. Sznaucer miniaturowy potrzebuje opiekuna wysportowanego, dysponującego czasem i cieszącego się ze wspólnych aktywności z psem. Rasa nadaje się także dla rodzin z dziećmi.
Celowa hodowla miniaturowej wersji sznaucera miała swój początek około roku 1880 we Frankfurcie nad Menem. Rozpoczęto starania zmniejszenia standardowego sznaucera średniego i pozyskanie rasy, która przypominałaby go pod względem wyglądu i natury.
Niewielkie rozmiary szorstkowłosego pinczera karłowatego, jak na początku nazywano rasę, osiągnięto najprawdopodobniej za sprawą skrzyżowania pinczera miniaturowego z pinczerem małpim.
W 1888 oficjalnie zarejestrowano pierwszego sznaucera miniaturowego. Najpierw mniejszy z braci pozostawał przez jakiś czas w cieniu drugiego, jednak w latach 50. XX wieku sznaucer miniaturowy podbił serca licznych miłośników psów i wspiął się bardzo wysoko po drabinie psiej popularności.
Upór, odwaga, inteligencja i czujność to cechy, które posiadali już przodkowie sznaucerów. Jako psy rolników i woźniców mieli oni nie tylko przeganiać z domów, podwórzy i dyliżansów szczury i myszy, ale również odstraszać złodziei i nieproszonych gości.
Psy te musiały być więc wytrzymałe, a żeby móc towarzyszyć woźnicom w dalekich podróżach, potrzebowały również odpornego na niesprzyjające warunki pogodowe, solidnego futerka. Za sprawą tak wielu różnorodnych spełnianych przez te psy funkcji, były one bardzo popularne pod koniec XIX wieku.
W ojczyźnie psów w typie pinczera – Niemczech, a konkretniej w Badenii-Wirtembergii i Bawarii, w tamtym czasie niemal w każdej wsi spotkać można było te psy, nazywane wówczas szorstkowłosymi pinczerami karłowatymi.
Dzięki wrodzonej bystrości, rozbrykaniu i przywiązaniu do swojej rodziny, sznaucer miniaturowy jest otwarty i podatny na szkolenie.
Ćwiczenia treningowe traktuje jak pewien rodzaj zabawy i chętnie w nich uczestniczy, pod warunkiem, że są dostatecznie urozmaicone. W przeciwnym razie, do głosu może dojść jego upartość. Jeśli jednak wypracujemy sobie do niego odpowiednie podejście, w przedstawicielu tej rasy znajdziemy wspaniałego towarzysza naszych codziennych aktywności, który nie tylko dostarcza rodzinie wiele radości, ale także chroni ją przed nieproszonymi gośćmi.
