© Christian Müller / stock.adobe.com
Sznaucer, zwany również sznaucerem średnim, to średniej wielkości pies o charakterystycznej brodzie i krzaczastych brwiach. Jego żywiołowy temperament i niezwykły wewnętrzny spokój czynią z niego wszechstronnego i pewnego siebie towarzysza.
W rodzinie sznaucerów, do której należą również sznaucer olbrzymi oraz sznaucer miniaturowy, sznaucer średni uosabia najbardziej pierwotny typ rasy. Pomimo długiej historii i dużej popularności, zwłaszcza w Niemczech, skąd pochodzi, do dziś zachował swój rustykalny wygląd i osobliwy charakter.
Sznaucery mają silną osobowość, z licznymi cechami charakteru, które z pozoru mogą wydawać się zupełnie sprzeczne. Są niezwykle żywiołowe, ale wewnętrznie zrównoważone, są wrażliwe, ale również uparte, odważne i skore do zabawy. Ta wszechstronność czyni je elastycznymi czworonogami, które sprawdzają się zarówno w roli wiernych psów rodzinnych, jak i nieustraszonych psów stróżujących lub wytrwałych psów pracujących, pod warunkiem oczywiście, że mają u swojego boku pewnego siebie opiekuna, który wie, jak skierować ich wyjątkowy charakter na właściwe tory.
Opiekunowie sznaucerów muszą mieć świadomość, że ich podopieczni są z natury żywiołowi i niezwykle wytrzymali. W codziennej rutynie nie może zabraknąć długich spacerów lub wizyt w szkole dla psów. Przedstawiciele rasy, którzy nie będą mieli zapewnionej odpowiedniej dawki ruchu i zajęć bardzo często rozwijają niepożądane zachowania. Ze względu na swoją dużą pewność siebie i inteligencję, niektóre sznaucery przejawiają skłonność do dominacji i lubią przejmować dowodzenie, kiedy czują, że ich opiekun nie kontroluje sytuacji. Z ochotą jednak podążają za przewodnikiem, który wie, jak zająć je umysłowo i fizycznie, traktuje je z uczuciem, ale również konsekwencją. Prawidłowo prowadzone sznaucery, które mają zapewnione właściwe warunki utrzymania, okazują się być niezwykle uroczymi i posłusznymi czworonogami, które za swoją rodziną staną murem.
Sznaucery kochają członków swojej ludzkiej rodziny i uwielbiają spędzać z nimi czas. Te dobroduszne i figlarne czworonogi szczególnie dobrze rozumieją się z dziećmi. Są towarzyskie i nie lubią zostawać same w domu. Tym bardziej absolutnie nie nadają się do trzymania na uwięzi czy w kojcu. Za sprawą swojej wysoko rozwiniętej czujności i zdrowej nieufności wobec obcych ludzi i nieznanych sytuacji, sprawdzą się nie tylko w roli psów rodzinnych, ale również niezawodnych psów stróżujących, które w razie niebezpieczeństwa odważnie i nieustraszenie, ale nigdy z nadmierną agresją czy nerwowością, będą bronić swoich opiekunów.
© jagodka / stock.adobe.com
Najbardziej rozpoznawalnymi cechami sznaucera są bez wątpienia jego krzaczaste brwi i bujna broda. Od pinczera niemieckiego, do którego niegdyś był zaliczany, różni się przede wszystkim sierścią. Zgodnie ze wzorcem rasy, twardy i szorstki włos okrywowy z grubym podszerstkiem może mieć kolor czysto czarny lub kolor pieprzu i soli. Dopuszczalne są odmiany barwne od ciemnej żelaznej szarości do srebrnej szarości. Wszystkie warianty kolorystyczne powinny mieć ciemną maskę, która będzie harmonizowała z daną maścią i odpowiednio podkreślała typowy wyraz pyska sznaucera.
Jak sama nazwa wskazuje, sznaucer średni jest średniej wielkości psem. Dorasta do wysokości od 40 do 50 cm i waży od 14 do 20 kg. Wielkość jest najważniejszym kryterium podziału sznaucerów na odmiany miniaturową, średnią i olbrzymią, które łączy charakter i usposobienie. Sznaucer średni jest najbardziej zbliżony do pierwotnego typu rasy i na przestrzeni lat niewiele się zmienił. Chociaż fryzura i maść oraz kształt głowy i grzbietu zostały nieznacznie zmodyfikowane, sznaucerowi udało się zachować swój rustykalny wygląd.
Rustykalny wygląd sznaucer zawdzięcza przede wszystkim swojej twardej, szorstkiej i długiej sierści, która nie powinna być ani szczeciniasta, ani falista. Ma kompaktową, kwadratową sylwetkę, atletyczną budowę z mocną i długą czaszką. Uszy w kształcie litery V są wysoko osadzone i przylegają do policzków. Inną typową cechą jest opadający w kierunku zadu grzbiet, z sierpowatym lub szablastym ogonem.
Sznaucer, pierwotnie będący szorstkowłosą odmianą pinczera, pochodzi z południowych Niemiec i znany jest od co najmniej 500 lat. Jako tak zwany „rattler”, czyli szczurołap, trzymał szczury, myszy i inne szkodniki z dala od stajni i stodoły swojego opiekuna. Obejścia bronił jednak nie tylko przed gryzoniami, ale także przed drapieżnikami, które ten silny i odważny pies odganiał głośnym szczekaniem. W rezultacie, w XIX wieku tego niezawodnego i wszechstronnego „pinczera stajennego” można było spotkać w prawie każdym mieście w południowych Niemczech. Jego wytrzymałość, czujność i bliska więź, jaką tworzył z końmi, w pobliżu których do dziś czuje się jak w domu, sprawiły, że jego kolejną funkcją stała się ochrona podróżujących. Przez wiele dni towarzyszył powozom w ich długich podróżach przez łąki i lasy. Jego donośne szczekanie często w zupełności wystarczyło, aby spłoszyć napastników.
© seba tataru / stock.adobe.com
Przeskok od pinczera stajennego do oficjalnie uznanego psa rasowego sznaucer zawdzięcza przede wszystkim hodowcy Maxowi Hartensteinowi z Wirtembergii, który rozpoczął jego hodowlę w 1882 roku. 13 lat później, w 1895 roku, w Nordhausen założono pierwszy klub rasy, który pod swoimi skrzydłami miał wszystkie odmiany pinczera i oznaczał je w zależności od struktury sierści jako „gładkowłose” (dziś zwane pinczerami niemieckimi) lub „szorstkowłose” (dziś zwane sznaucerami). W 1907 roku w Monachium, pod naciskiem Bawarskiego Klubu Sznaucera, obie rasy zostały rozdzielone, a psy szorstkowłose otrzymały znaną obecnie nazwę „sznaucer”. Aby odróżnić go od jego większego brata, sznaucera olbrzymiego i mniejszego brata, sznaucera miniaturowego, nazwano go „sznaucerem średnim”.
Pomimo uznania za odrębne rasy, sznaucer i pinczer są prowadzone w rejestrach niemieckiego Klubu Pinczera i Sznaucera „Pinscher-Schnauzer-Klub 1895 e.V.“ razem. Klub ten jest również odpowiedzialny za wzorzec rasy FCI. W ramach Międzynarodowej Organizacji Kynologicznej istnieją natomiast trzy odrębne wzorce rasy dla każdej odmiany sznaucera. Sznaucer średni figuruje w klasyfikacji FCI pod numerem 182 w grupie 2. Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do zaganiania bydła. Sekcja 1. Pinczery. Podczas gdy początkowo bardzo dużą popularnością cieszył się przede wszystkim sznaucer średni, w latach 30-tych ubiegłego wieku został wyparty przez sznaucera olbrzymiego. Po II wojnie światowej z kolei dużą rzeszę fanów zyskał sznaucer miniaturowy.
Podczas gdy niektórzy wątpliwi hodowcy, zwłaszcza w USA, ozdabiali sznaucera miniaturowego odważnymi fryzurami, degradując go w ten sposób do rangi psa wystawowego, sznaucerowi średniemu w dużej mierze oszczędzono takich modnych trendów hodowlanych. Dla większości hodowców sznaucerów kształtowany przez lata charakter i dobre zdrowie znajdują się na pierwszym miejscu, dzięki czemu pierwotny typ sznaucera, charakteryzujący się przede wszystkim rustykalnym wyglądem, wytrzymałością i wewnętrzną równowagą został zachowany.
Niemniej, wśród hodowców zdarzają się również „czarne owce”, którym zależy przede wszystkim na ekstrawaganckim wyglądzie zwierząt i szybkim zysku, a ich zdrowie i charakter schodzą na dalszy plan. Jeśli rozważamy zakup sznaucera, musimy dokładnie przemyśleć wybór hodowcy. Hodowcy, którzy oferują szczenięta bez dokumentów, wabią klientów zdjęciami słodkich maluchów w Internecie lub sprzedają je po absurdalnie niskich cenach i nie dbają o to, do kogo trafią, powinni być od razu skreśleni z naszej listy. Z pewnością nie są dobrym wyborem, jeśli chcemy kupić zdrowego, poprawnie zsocjalizowanego pieska.
Pierwsze kroki warto skierować do najbliższego oficjalnego klubu rasy, gdzie otrzymamy informacje na temat zarejestrowanych hodowców i statusu szczeniąt, a także ogólne informacje na temat rasy. Ponieważ sznaucery mają szeroki repertuar cech charakteru, indywidualni hodowcy mogą kłaść nacisk na różne z nich. Podczas gdy jednemu zależy na zachowaniu właściwości wytrzymałego i wytrwałego psa pracującego, inni celowo promują towarzyskość, przyjazne usposobienie, łagodność oraz chęć do nauki. Przed zakupem szczenięcia musimy więc określić nasze oczekiwania względem psa i ocenić, czy są one zgodne z celami hodowlanymi danego hodowcy.
© Christian Müller / stock.adobe.com
Jedną z niewątpliwych zalet psa rasowego od renomowanego hodowcy jest jego zdrowie. Kompleksowe badania przed wykorzystaniem psów w hodowli znacznie zmniejszają ryzyko wystąpienia chorób dziedzicznych. Dzięki temu sznaucery to nadal zdrowe i wytrzymałe psy, w przypadku których raczej nie musimy martwić się o problemy zdrowotne.
Podobnie jak w przypadku wszystkich średnich i dużych ras psów, również u sznaucera zdarza się dysplazja stawu biodrowego. Dlatego badanie stawów biodrowych jest obowiązkowe dla wszystkich zwierząt hodowlanych. Ponadto sznaucery wydają się być podatne na nowotwory, na przykład palców czy błony śluzowej jamy ustnej. Znane są także przypadki postępującego zaniku siatkówki oraz choroby serca. Należy również pamiętać, że nie powinno się u nich przeprowadzać zabiegu kastracji, chyba że istnieją ku temu przesłanki zdrowotne. Po operacji wiele psów cierpi bowiem na nadwagę i nietrzymanie moczu.
Odkryj nasz asortyment karm dla sznaucerów.
Zdrowie sznaucera zależy naturalnie nie tylko od tego, czy pochodzi od renomowanego hodowcy. Również my jako opiekunowie mamy znaczący wpływ na kondycję naszych podopiecznych. Oprócz właściwych warunków utrzymania powinnyśmy zadbać o zrównoważoną dietę, która dostarczy im wszystkich niezbędnych składników odżywczych i będzie wspierała ich witalność. To, jakich składników potrzebuje pies zależy nie tyle od rasy, co od wieku, poziomu aktywności i wagi czworonoga. Szczenięta i dorastające psy potrzebują innej karmy niż dorosłe psy czy psi seniorzy, którzy są mniej aktywni i w związku z tym ich zapotrzebowanie chociażby na energię znacznie różni się od zapotrzebowania czworonogów, które kilka godzin dziennie spędzają na placu zabaw dla psów.
Jako wartości orientacyjne możemy przyjąć około 15 g mięsa, 7,5 g warzyw i 7,5 g ryżu na kilogram masy ciała. W związku z tym sznaucer ważący 15 kg potrzebuje około 230 g mięsa dziennie. Nawet jeśli nasz podopieczny prosi nas błagalnym wzrokiem o dokładkę, powinnyśmy trzymać się zaleconych przez hodowcę czy lekarza weterynarii proporcji. Niektóre sznaucery mają naprawdę duży apetyt i w przypadku niewłaściwej diety w krótkim czasie może pojawić się u nich otyłość, mogąca prowadzić do szeregu problemów zdrowotnych. Nie istnieją specjalne zalecenia, mówiące o tym, czy powinnyśmy wybierać karmę suchą czy mokrą, czy może samodzielne przygotowywane posiłki albo barfowanie. Każdy rodzaj żywienia ma swoje zalety i wady i ostatecznie zależy od naszego nastawienia i możliwości. Podając psu karmę mokrą, musimy jednak pamiętać, że najprawdopodobniej jej duża część zostanie na jego owłosionej brodzie.
Twarda i szorstka sierść sznaucera wymaga odpowiedniej pielęgnacji. Bujne owłosienie na brodzie i grzywka powinny być regularnie szczotkowane w celu usunięcia gromadzącego się brudu i uniknięcia powstawania kołtunów. Poza tym, w zupełności wystarczy przycinać sierść psa dwa do trzech razy w roku. Możemy zrobić to samodzielnie lub odwiedzić salon piękności dla psów, którego pracownicy mają doświadczenie w strzyżeniu czworonogów.
Sznaucer ma wiele pozytywnych cech, cieszy się dobrym zdrowiem i jest niewymagający w pielęgnacji, co sprawia, że jest popularnym psem rodzinnym. Jeśli zastanawiamy się nad jego zakupem, powinnyśmy jednak wziąć pod uwagę kilka kwestii. Sznaucery to żywiołowe i pewne siebie psy, które bywają uparte i uwielbiają się bawić. Potrzebują więc właściwej socjalizacji, konsekwentnego szkolenia oraz odpowiedniej ilości ruchu i zajęcia.
Opiekunowie sznaucerów powinny podzielać zamiłowanie swoich pupili do aktywnego spędzania czasu, czynnie uprawiać sport i mieć wystarczająco dużo czasu, aby móc poświęcić go na wspólne aktywności. Mogą to być psie sporty, takie jak agility, obedience czy mantrailing. Jeśli sznaucery mają zapewnioną dostateczną ilość zajęć fizycznych i umysłowych, mogą być trzymane nawet w mieszkaniu w mieście. Niemniej, należy pamiętać, że psy te są bardzo czujne i natychmiast wszczynają głośny alarm, gdy tylko usłyszą podejrzany hałas. Jednak za sprawą ukierunkowanego szkolenia możliwe jest utrzymanie ich szczekania w ryzach i tym samym uniknięcie kłopotów z sąsiadami.
Jeśli do szkolenia sznaucera podejdziemy z wyczuciem i cierpliwością, z całą pewnością odniesiemy sukces wychowawczy. Nawet ich okazjonalna niepohamowana chęć do zabawy przy odpowiednim prowadzeniu może zostać poskromiona. Pewnemu siebie przywódcy sznaucer bowiem podporządkowuje się chętnie, bez zawahania wykonuje jego polecenia i okazuje się niezwykle lojalnym psem, który z pewnością będzie źródłem wielu radości w rodzinie – zarówno podczas wspólnego odpoczynku na kanapie, jak i na świeżym powietrzu, uprawiając psie sporty czy inne aktywności na łonie natury.
Poniżej znajdziesz odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania dotyczące sznaucera:
Sznaucer może trafić w ręce osób bez doświadczenia, ale wymaga konsekwentnego szkolenia i przywództwa. Za sprawą jasnych poleceń oraz odpowiednich ćwiczeń, nawet niedoświadczeni opiekunowie poradzą sobie z nim.
Sznaucery nie są typowymi psami myśliwskimi, drzemie jednak w nich instynkt myśliwski, który może dojść do głosu podczas zabawy. Są raczej wszechstronnymi psami do towarzystwa, które mogą być wykorzystywane również jako psy stróżujące.
Ceny szczeniąt oscylują zazwyczaj w okolicy 4000 zł, ale mogą różnić się w zależności od hodowcy i pochodzenia pieska.
Sznaucery nie są klasycznymi psami pasterskimi, ale mają rozwinięty instynkt obronny i w niektórych sytuacjach mogą sprawdzić się jako psy stróżujące. Ich inteligencja i temperament sprawiają, że potrafią dopasować się do różnych sytuacji.
Sznaucery bywają uparte, zwłaszcza jeśli nie mają zapewnionej wystarczającej ilości zajęć i nie są konsekwentnie szkolone. Stanowcze, ale pełne wyczucia wychowanie pomaga kontrolować ich upór.
