© Dogs / stock.adobe.com
Spaniel tybetański, nazywany przez swoich fanów pieszczotliwie „tibbie”, jest sympatycznym małym pieskiem, który zasłużenie zdobywa serca coraz większej liczby miłośników psów. Ten przyjazny i zabawny czworonożny przyjaciel pochodzący z Tybetu jest tak samo odpowiedni dla rodzin, jak i dla starszych miłośników psów, którzy pragną mieć solidnego, inteligentnego towarzysza.
Nie więcej niż 7 kilogramów lwiej mocy, to znaczy psiej mocy, oczywiście: Spaniel tybetański jest jednym z lwich psów (o tym więcej później) i emanuje siłą i dostojeństwem, które przypomina o jego długiej historii. Uważa się, że już przed wiekami rasa ta miała podobny wygląd do dzisiejszego. Spaniel tybetański jest ozdobiony jedwabistymi, średniej długości włosami na gęstym, delikatnym podszerstku. W szczególności samce często mają bujną grzywę – prawie jak u prawdziwych lwów. Spaniel tybetański występuje w prawie wszystkich odmianach kolorystycznych. Uszy opadają i nie spoczywają na czaszce. Ogon jest wysoko osadzony; zakręcony lub nad grzbietem. Wysokość w kłębie wynosi około 25 cm, natomiast długość ciała jest nieco większa niż wysokość.
Jeśli chcesz mieć w domu spaniela tybetańskiego, koniecznie musisz skontaktować się z odpowiednimi osobami, które prowadzą hodowlę zarejestrowaną w związku. Internet pomoże Ci w poszukiwaniach, ale uważaj, bo znajdziesz tam również wielu pseudohodowców, którzy chcą tylko jak najwięcej zarobić na tej rasie lub rozmnażają psy ze sobą bez żadnej wiedzy, co jest nie tylko złe dla rasy bądź „typu”, ale może również prowadzić do problemów zdrowotnych i charakterologicznych u szczeniąt. Jeśli skontaktujesz się ze specjalnym stowarzyszeniem, na przykład dla ras psów tybetańskich, będzie to optymalny krok. Znajdziesz tutaj nie tylko wskazówki dotyczące samej rasy, ale także informacje o hodowcach należących do związku. Hodowca z prawdziwego zdarzenia powinien Ci nie tylko umożliwić odwiedzenie szczeniąt i ich rodziców w domu, ale także odpowiedzieć na wszelkie pytania dotyczące opieki zdrowotnej szczeniąt. Twój nowy członek rodziny zamieszka z Tobą najwcześniej w wieku 8 tygodni i będzie już wtedy odrobaczony, zaczipowany i kilkakrotnie zaszczepiony – nie zapomnij o regularnych szczepieniach obowiązkowych. W bagażu znaleźć się powinien również paszport dla szczeniaka, często niewielki zapas znanej mu karmy oraz ulubiona zabawka lub przytulny kocyk.
Osoby, które chciałyby, aby zamieszkał z nimi starszy spaniel tybetański, znajdą również dobrą osobę do kontaktu w klubach tej rasy, ponieważ często trafiają tam psy, które szukają nowego domu – na przykład z powodu zmiany sytuacji rodzinnej dotychczasowego opiekuna. Dowiedz się z dużym wyprzedzeniem o konkretnym osobniku tibbie (lub też mieszańcu) i porównaj jego historię z własnymi możliwościami, aby zdecydować, czy macie potencjał, by stać się w przyszłości doskonałą drużyną.
© spaniel tybetański
Podobnie jak Lhasa Apso czy Shih Tzu, ten czworonóg jest również jednym z tzw. lwich piesków Buddy. Od wieków ceniono je jako strażników świątyń w Tybecie. Spaniel tybetański był jednak częściej spotykany wśród ludności wiejskiej niż jego krewni. Tylko szczególnie piękne egzemplarze tej rasy mogły być wykorzystywane w świątyniach. Źródła środkowoazjatyckie z dynastii Han (220–206 p.n.e.) już świadczą o przodkach tych psów, które prawdopodobnie niewiele się zmieniły w ciągu tysięcy lat. W samym Tybecie wzmianki o tej rasie pojawiają się dopiero od czasów rozwoju pisma tybetańskiego, czyli od około 630 roku n.e. Istnieje również wiele wyrobów z brązu i ceramiki, które przedstawiają psy podobne do spaniela tybetańskiego. Możliwe jest również, że spaniel tybetański przybył do Europy wcześniej i stał się przodkiem ras takich jak Papillon itp.
Pierwszy oficjalny miot spanieli tybetańskich w Europie pojawił się w 1895 roku w Wielkiej Brytanii, która sprawuje patronat nad rasą tibbie. Jednak rasa przez długi czas była praktycznie nieznana w Europie i była hodowana tylko przez kilku znawców. Ich starania o rozbudowę hodowli spaniela tybetańskiego zakończyły się nagle w czasie II wojny światowej. Jednak po zakończeniu wojny europejskie wysiłki hodowlane ponownie się ożywiły, a „spaniele” importowane z Tybetu stały się kamieniem milowym dla nowych osiągnięć w obrębie tej rasy. Po odnowieniu standardu w 1959 roku, rasa została uznana przez FCI zaledwie dwa lata później. Ponadto: Pomimo swojej nazwy, spaniel tybetański nie jest właściwie spanielem, ponieważ nigdy nie był używany do polowań. Podobnie jak bardzo różne wizualnie Lhasa Apso, Do Khyi oraz terriery tybetańskie, należy do psów tybetańskich, z których jest najmniejszy.
Spaniel tybetański jest radosnym i nieskomplikowanym psem do towarzystwa a zarazem bezproblemowym współlokatorem. Jest mądry, przyjazny w stosunku do innych zwierząt i przede wszystkim do domowników. Niektórzy twierdzą, że spaniel tybetański jest psem podobnym do kota, gdyż lubi wskakiwać na kanapy lub stoliki, aby stamtąd mieć wszystko na widoku, a ponadto wiele spanieli tybetańskich uwielbia wygodnie siedzieć na kolanach swoich opiekunów. Nawiasem mówiąc, zachowanie to wynika również z faktu, że spaniele tybetańskie lubiły przesiadywać na kolanach mnichów w klasztorach podczas medytacji – było to przyjemne źródło ciepła dla obu stron. Ten towarzysz jest zawsze lojalny wobec swojej rodziny i ma bardzo bliską więź ze swoim opiekunem, natomiast jest raczej zdystansowany w stosunku do obcych. Spaniel tybetański jest dobrym psem stróżującym, ponieważ niezawodnie melduje nietypowe odgłosy. Pomimo swojej czułej i przyjaznej natury spaniel tybetański zawsze zachowuje uroczą dozę uporu i nigdy nie zachowuje się ulegle – tutaj również nasuwa się analogia do lwa lub kota.
Dzięki konsekwencji i niezbędnej wiedzy wychowanie tego inteligentnego małego psa jest łatwe dla każdego miłośnika psów zainteresowanego tą rasą. Spaniel tybetański może być pod pewnymi względami uparty, ale przede wszystkim jest bardzo lojalny, inteligentny i lubi się uczyć. Stwarza więc optymalne warunki, aby nauczyć go dobrych psich manier. Lekcje zabawy dla szczeniąt, a także kolejne jednostki szkoleniowe w szkole dla psów idealnie nadają się do dalszej socjalizacji szczeniaka i stworzenia z nim zgranego zespołu.
Spaniel tybetański powinien mieć zapewnione zajęcie w sposób właściwy dla swojego gatunku, aby się nie nudził: Szczególnie nadają się do tego rozrywki, które wymagają myślenia, jak na przykład agility dla małych psów lub dog dancing. Spaniel tybetański nie jest jednak wyczynowym sportowcem! Oprócz czasu na zabawy i gry zapewnij mu także regularny odpoczynek.
© Antje Lindert-Rottke / stock.adobe.com
Zasadniczo spaniel tybetański jest wytrzymałym psem, którego średnia długość życia wynosi od 13 do 16 lat. Jeśli jednak interesujesz się psem tej rasy, musisz koniecznie wybrać szczeniaka od doświadczonego i zrzeszonego w klubie hodowcy, który odpowiednio dba o zdrowie swoich podopiecznych, aby wykluczyć pewne choroby, do których niektóre linie spanieli tybetańskich mogą mieć skłonności. Należą do nich na przykład postępujący zanik siatkówki (PRA), czyli choroba oczu, w której siatkówka powoli obumiera. Jest to choroba dziedziczna, która prawie zawsze prowadzi do całkowitej ślepoty psa. Obecnie jest już dostępne badanie genetyczne – odpowiedzialni hodowcy w dużej mierze wykluczają ryzyko PRA poprzez odpowiednią selekcję. Zdrowe spaniele tybetańskie są bardzo wytrzymałe i, zgodnie z ich pochodzeniem, niezbyt wrażliwe na pogodę: Śnieg i mróz zimą nie przeszkadzają zbytnio tej rasie, podobnie zresztą jak upał latem. Oczywiste jest natomiast, że należy w lecie zapewnić psu zacienione miejsce, a także nigdy nie pozostawiać psów w zamkniętym samochodzie w upale!
Mimo iż sierść spaniela tybetańskiego wygląda dość bujnie, jest ona gładka i nie wymaga specjalnej pielęgnacji. Futro jest mniej wyraziste niż u innych tybetańczyków, ale rasa ta ma jedną małą wadę: Ten pies pozbywa się większej ilości futra niż jego tybetańscy odpowiednicy. Rozczesuj lub szczotkuj włosy co najmniej raz w tygodniu, aby zapobiec ich matowieniu – w tym celu będziesz potrzebować grzebienia, a najlepiej szczotki. Podczas zmiany sierści warto częściej czesać spaniela tybetańskiego – oznacza to również, że będzie on tracił mniej włosów w mieszkaniu. Zwisające uszy są bardziej podatne na zabrudzenia i stany zapalne ze względu na ciepły i wilgotny klimat w nich panujący. Dlatego podczas czesania sprawdzaj uszy i oczy, a jeśli to konieczne, wyczyść je specjalnym środkiem do czyszczenia uszu lub oczu. Szczególnie w przypadku starszych psów warto regularnie kontrolować pazury i skracać je nożyczkami do pazurów, jeśli będą zbyt długie. Niektórzy opiekunowie przyzwyczajają swoje szczenięta do mycia zębów specjalną szczoteczką dla psów i pastą do zębów. Może się to wydawać żmudne, ale jest to doskonała profilaktyka przeciwko powstawaniu kamienia nazębnego, która zapewnia dobrą pielęgnację zębów psa do jego późnej starości.
Spaniele tybetańskie ważą tylko do siedmiu kilogramów, a ich zapotrzebowanie energetyczne jest odpowiednio niższe w porównaniu z większymi psami. Ważne jest, aby wybierać pełnowartościową karmę z dużą zawartością mięsa – upewnij się, że mięso znajduje się na pierwszym miejscu deklaracji składu. Należy regularnie ważyć dorosłego spaniela tybetańskiego, aby we właściwym czasie móc zapobiec ewentualnej nadwadze lub niedowadze. Szczególnie w przypadku tak małego psa ważne jest uwzględnienie smakołyków w dziennej dawce pokarmowej, a najlepiej podawanie tylko zdrowych przekąsek – na przykład suchych gryzaków, które pobudzają potrzebę żucia, lub zdrowych przekąsek do pielęgnacji zębów albo liofilizowanych mięsnych przysmaków dla psów. Upewnij się, że postępujesz ostrożnie przy zmianie karmy, ponieważ nasi mali czworonożni przyjaciele mogą zareagować na nieznany pokarm biegunką lub wymiotami. Lepiej zmieniać karmę powoli i codziennie dodawać nieco więcej nowej karmy do starej. Upewnij się, że Twój zwierzak ma zawsze do dyspozycji wystarczającą ilość wody pitnej.
Ten pies jest nieskomplikowanym towarzyszem, który odpowiada wielu miłośnikom psów małych ras. Dobrze czuje się również w mieszkaniu w mieście, lubi dzieci i dobrze dogaduje się z kotami, jeśli tylko się z nimi stopniowo zapozna. Jest urozmaiceniem zarówno dla rodzin, jak i dla singli lub osób starszych. Utrzymanie tego psa nie wymaga dużego psiego doświadczenia, więc rasa nadaje się również dla początkujących. Nie jest to jednak odpowiedni współlokator dla osób, które muszą częściej zostawiać psa samego, jednak ten towarzysz o niedużych rozmiarach może być bez problemu zabierany do pracy, jeśli pracodawca na to pozwala. Ten mały pies może również bez żadnych problemów towarzyszyć Ci na wakacjach: Coraz więcej hoteli dopuszcza pobyt zwierząt, pod warunkiem, że są dobrze wychowane. Ponieważ spaniel tybetański nie lubi być sam, najlepiej będzie dla niego, jeśli weźmiesz go ze sobą na wakacje.
Zanim wprowadzi się do Ciebie spaniel tybetański, musisz również rozważyć koszty z tym związane: Oprócz ceny za psa od hodowcy należy liczyć się z wydatkami na podstawowe wyposażenie od legowiska przez smycz aż po szczypce do pazurów, jeśli jest to Twój pierwszy pies. Do tego dochodzą oczywiście regularne wydatki na pełnowartościową karmę, podatek od psa, ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej za psa, jak również regularne wizyty u weterynarza. Wreszcie, zanim podejmiesz ostateczną decyzję, warto jeszcze pomyśleć o tym, że pies to dość czasochłonne stworzenie i będzie wymagał wiele uwagi w nadchodzących latach, w tym czasu na spacery w najróżniejszych warunkach pogodowych.
