© Dogs / stock.adobe.com
Epagneul Breton, znany również jako „spaniel bretoński”, to rasa bardzo popularna wśród myśliwych. W swojej ojczyźnie – Francji – jest najbardziej rozpowszechnionym towarzyszem polowań.
Typowe dla spanieli bretońskich są trójkątne, klapnięte uszy, silna, zwinna budowa oraz długa sierść – w sumie rasa ta przypomina setera niemieckiego. Samce osiągają wysokość w kłębie 51 cm, suki są niewiele niższe – do 50 cm. Spaniel bretoński jest uważany za najmniejszego psa wskazującego, przy czym ogólnie należy do ras średnich. Może u niego wystąpić wrodzony skrócony ogon, ale nie jest tak w każdym przypadku. Najbardziej znane jest dziś pomarańczowo-białe umaszczenie bretońskie, ale sierść może być także czarna, brązowo nakrapiana lub siwa. Białe znaki są zazwyczaj obszerne i czyste. Ponieważ czworonóg ten jest bardzo popularny w USA, w międzyczasie rozwinęła się tam osobna, większa odmiana. Istnieją też inne osobliwości – na przykład według standardu amerykańskiego czarny kolor sierści jest niedozwolony.
Już w średniowieczu przodkowie Epagneul Breton byli wykorzystywani do sokolnictwa. W ciągu wieków, po krzyżowaniu z seterami i różnymi spanielami, wyłonił się Epagneul Breton w swojej obecnej formie. Podobnie jak inne francuskie psy wskazujące, nazwę zawdzięcza swojemu pochodzeniu: Jego korzenie wywodzą się z francuskiej Bretanii. Już w średniowieczu jego przodkowie byli popularnymi towarzyszami polowań bogatych ludzi, którzy często przedstawiali się na obrazach ze swoimi zwierzęcymi kompanami: Liczne obrazy przedstawiają bretońskie czworonogi obok ich opiekunów stojących w pozie myśliwskiej. Pod koniec XIX wieku doszło do krzyżówek z seterami angielskimi, które towarzyszyły brytyjskim arystokratom podczas polowań we Francji. Ta nowa krzyżówka łączyła w sobie wytrzymałość i przyjemność polowania wczesnych bretończyków z elegancją i doskonałymi cechami użytkowymi seterów. W 1907 r. niejaki Arthur Enaud założył pierwszy klub miłośników tej rasy. W tym samym roku opracowano pierwszy wzorzec rasy, który jednak w wielu punktach różnił się od dzisiejszego. W tamtych czasach kikut ogona był jeszcze uważany za obowiązkową cechę rasy, ogólny wygląd był dość niespójny, a krzyżowanie w celu uzyskania pożądanych cech było dozwolone. Obecnie Epagneul Breton jest uważany za najpopularniejszego psa myśliwskiego we Francji, a każdego roku rejestruje się kilka tysięcy szczeniąt. W Polsce jednak na świat przychodzi zaledwie kilkadziesiąt szczeniaków. W krajach anglojęzycznych Epagneul Breton jest znany jako „Brittany Spaniel” i cieszy się dużą popularnością wśród hodowców, zwłaszcza w USA.
© Dusan Kostic / stock.adobe.com
Jeśli tylko jest wystarczająco zajęty, spaniel bretoński jest zrównoważonym i miłym czworonogiem, który jest zawsze przyjazny i otwarty w swoim stadzie i daje sobą łatwo przewodniczyć. Tworzy bardzo bliską więź ze swoim przywódcą stada i wykazuje duże posłuszeństwo, pod warunkiem, że jest konsekwentnie szkolony. Rasa ta jest uważana za mądrą i czujną. Spaniel bretoński poluje z pasją, ale z reguły ma mało wrodzonej ostrości. Jego łagodna i skłonna do zabawy natura predestynuje tego czworonożnego przyjaciela do życia jako pies rodzinny, ale należy to brać pod uwagę tylko wtedy, gdy mieszka się w gospodarstwie domowym prowadzącym polowania.
Spaniele bretońskie lubią się uczyć i szybko przyswajają wiedzę, dlatego szkolenie ich nie sprawia zazwyczaj żadnych problemów. Ze względu na bliską więź z przywódcami stada oraz ogromną chęć zadowolenia, Epagneul chętnie zrobi wszystko, co mu się każe. Jakakolwiek szorstkość jest nie na miejscu. W większości przypadków rzekome „nieposłuszeństwo” wynika po prostu z faktu, że opiekun psa nie wyraził się wystarczająco jasno, a jego gorliwy czworonożny przyjaciel nie wie, czego się od niego wymaga. Psy powinny być szkolone do polowania, aby mogły kierować swoim wielkim instynktem łowieckim w uporządkowane kanały i odpowiednio go kontrolować. Konsekwencja jest – jak to często bywa – podstawą skutecznej edukacji. Należy również pamiętać, że te czworonogi mogą wykazać się posłuszeństwem tylko wtedy, gdy są odpowiednio ćwiczeni. Zaleca się, aby z psem tej rasy odwiedzić szkołę dla psów.
Rasa ta jest uważana za wytrzymałą, a średnia długość życia spanieli bretońskich wynosi 12 lat, chociaż wiek 14 lub 15 lat nie jest rzadkością. Epagneul Breton wykazuje niewielką skłonność do dysplazji stawów biodrowych – należy więc upewnić się, że hodowcy mogą wykazać się odpowiednimi badaniami stawów u rodziców. Ponadto zrównoważona dieta i ćwiczenia fizyczne dostosowane do wieku i warunków treningu zapobiegają dysplazji stawów biodrowych. Niektóre czworonogi mają również genetyczną skłonność do chorób skóry i epilepsji. Jak w przypadku wszystkich ras: Odpowiedzialny hodowca to najważniejszy warunek zakupu sprawnego czworonoga, ponieważ to on wyznacza kierunek rozwoju zdrowia i charakteru jeszcze przed narodzinami. Ponadto, dzięki odpowiedniej diecie, pielęgnacji i właściwemu treningowi, można pomóc swojemu Epagneul Breton zachować sprawność do późnej starości. Przynajmniej raz w roku należy udać się do swojego lekarza weterynarii na badania kontrolne. Doradzi Ci on w sprawie niezbędnych szczepień, odrobaczania i będzie czuwał nad zdrowiem Twojego pupila.
© Dogs / stock.adobe.com
Odkryj nasz wybór karmy dla psów!
Mięso stanowi główny składnik żywienia psów dostosowanego do ich potrzeb. Wspieraj więc dobre samopoczucie i zdrowie swojego czworonoga, stosując dietę opartą na mięsie, w której odpowiedni składnik mięsny znajduje się na pierwszym miejscu deklaracji jako główny składnik. Dotyczy to zarówno suchej, jak i mokrej karmy. Upewnij się, że w karmie nie ma zbóż. Warto dostosować posiłki do codziennego ruchu: Po intensywnych wycieczkach po lasach i łąkach Twój czworonożny przyjaciel powinien mieć więcej jedzenia w misce; jeśli jest to nieco bardziej rekreacyjne, zmniejsz wielkość porcji. Po posiłku zawsze pozwól pupilowi na „drzemkę na trawienie”. Zdrowym dodatkiem do diety mogą być przekąski bez cukru, takie jak przekąski do pielęgnacji zębów lub suszone kawałki mięsa. Należy jednak zadbać o to, aby Epagneul zachował smukłą linię. Specjalne kości dla psów lub suszone uszy wołowe stanowią miłą odmianę, dzięki której Twój czworonożny przyjaciel będzie miał co żuć. Upewnij się, że Twój Epagneul Breton ma zawsze dostęp do świeżej wody pitnej.
Najlepiej przyzwyczajać psa już za szczeniaka do szczotkowania raz dziennie. Dzięki temu prostemu zabiegowi można zapobiec nieprzyjemnemu matowieniu sierści, a także w krótkim czasie usunąć z niej pamiątki ze spacerów, takie jak małe gałązki czy liście. Co kilka dni sprawdzaj także klapnięte uszy swojego pupila, ponieważ w ciepłym, wilgotnym klimacie w uszach mogą szybko rozwinąć się stany zapalne lub mogą się w nich osiedlić pasożyty. W razie potrzeby należy zastosować specjalny preparat do czyszczenia uszu dla psów. Jeśli Twój bretończyk zabrudził się i nie da się go wyszczotkować kilkoma pociągnięciami szczotki, możesz zafundować mu szybki prysznic – większość przedstawicieli tej rasy bardzo lubi wodę. Przyzwyczajaj do tego szczeniaka spokojnie i małymi krokami, tak aby dorosły pies nie był przestraszony, kiedy będziesz próbować go wykąpać.
Spaniel bretoński najlepiej czuje się w rękach myśliwych, ponieważ z nimi może realizować swoją pasję i demonstrować swoje talenty. Ten pies wskazujący jest dobrym znalazcą rzeczy zaginionych, a także doskonale sprawdza się na polowaniu. We Francji wykorzystywany jest głównie do polowań na bekasy, natomiast w innych krajach jest cenionym wszechstronnym towarzyszem polowań. Ten czworonóg lubi również pracę w wodzie. Oprócz polowań bretończyk może być wykorzystywany na długich spacerach i – pod warunkiem, że jest odpowiednio wyszkolony – na wycieczkach rowerowych z psem. Ze względu na swoją zwinność i wyraźną „chęć przypodobania się”, ten sportowy czworonożny przyjaciel może być również entuzjastą agility.
© Dogs / stock.adobe.com
Jesteś myśliwym, który szuka odpowiedniego czworonożnego przyjaciela na polowania i do codziennego życia, także rodzinnego? W takim razie Epagneul Breton może być dla Ciebie odpowiedni! Jeśli jednak nie jesteś w stanie polować z psem, musisz poszukać raczej innej rasy. Spaniel bretoński nadaje się dla początkujących psiarzy, pod warunkiem, że są gotowi na profesjonalne prowadzenie w szkoleniu myśliwskim.
Ze względu na jego wielkie zamiłowanie do ruchu, Epagneul Breton nie powinien mieszkać w miejskim mieszkaniu, ale raczej w domu na wsi z ogrodzonym ogrodem, w którym może się wyszaleć. Wspaniale dogaduje się z dziećmi i uwielbia się z nimi bawić – co powiesz na przykład na grę w piłkę nogami i łapami? W gospodarstwie domowym nie powinny mieszkać „potencjalne ofiary” spaniela, takie jak koty czy małe zwierzęta domowe. Koty mogą stać się częścią stada wyłącznie, jeśli Epagneul jest przyzwyczajony do życia z nimi od najmłodszych lat.
Psa, którego utrzymanie jest nieskomplikowane, można również zabrać ze sobą na wakacje, na przykład na piesze wędrówki. Wiele hoteli przyjmuje obecnie także czworonożnych gości, pod warunkiem że są oni dobrze wychowani. W przeciwnym razie należy ustalić, kto zajmie się czworonożnym przyjacielem w razie choroby lub kto będzie się nim opiekował podczas urlopu. Zapoznaj się zawczasu z kosztami, jakie poniesiesz w związku z dietą dostosowaną do gatunku, wizytami u weterynarza, podatkiem od posiadania psa i ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej za psa, a także z kosztami jednorazowymi, które obejmują podstawowe wyposażenie i ewentualne koszty podróży, oprócz rozsądnej ceny za szczenię od renomowanego hodowcy.
Największy wybór hodowców znajduje się we Francji, ale można ich znaleźć także w innych krajach europejskich. W Polsce co roku rodzi się kilkudziesięciu Epagneul Breton, które są zarejestrowane w organizacji patronackiej. Może się jednak zdarzyć, że będzie trzeba pokonać trochę kilometrów, aby znaleźć wymarzonego psa. Niemniej należy przywiązywać wagę do wyboru renomowanego hodowcy: Kupuj psy tej rasy wyłącznie od hodowcy, który należy do klubu i prowadzi hodowlę z rodowodem. W przeciwnym razie ryzykujesz, że nie otrzymasz czystej rasy Epagneula lub – co gorsza – szczeniaka o wątpliwym charakterze i zdrowiu. Poważni hodowcy badają rodziców pod kątem chorób dziedzicznych i wybierają tylko te psy, które nadają się do dalszej hodowli. Ponadto przywiązują wagę do intensywnej fazy imprintingu, a także do wszystkich niezbędnych szczepień i odrobaczania przed opuszczeniem domu przez szczeniaka. Należy więc z daleka odnosić się do wszystkich, którzy hodują psy dla zysku lub „hobbistycznie”. Jeśli chcesz uzyskać poradę, pomocne będą kluby dla psów myśliwskich lub francuskich psów wskazujących. Jeszcze jedno: Nie bez powodu hodowcy w większości krajów oddają psy tej rasy wyłącznie w ręce myśliwych.
Jeśli chcesz dać dom starszemu psu rasy Epagneul Breton, najlepiej poszukaj go w Internecie. Można tu również znaleźć organizacje zajmujące się opieką nad zwierzętami lub stowarzyszenia miłośników zwierząt, które specjalizują się w pośredniczeniu w adopcjach psów myśliwskich i mogą pomóc w poszukiwaniach. Na stronach internetowych można często zobaczyć inne psy wskazujące z Francji, które mogą być dla Ciebie interesujące, ponieważ mają podobne cechy. Z reguły jednak są one nieco większe od Epagneul Breton, jeśli nie są to rasy mieszane. Skoro mowa o rasach mieszanych: W przypadku zwierząt ze schroniska Twoje nastawienie wobec osobników bez rodowodu powinno być jak najbardziej pozytywne!
