© melounix / stock.adobe.com
Szpiczaste uszy, długa kufa: Shiba Inu wyglądem przypomina lisa.
Pluszowe futro i poręczny rozmiar sprawiają, że Shiba Inu wydaje się atrakcyjnym kompanem dla wielu miłośników psów. Jednak współżycie z Shibą wymaga dużej wiedzy o wychowaniu i szkoleniu psów, a także sporej ilości wspólnej aktywności fizycznej.
„Shiba Inu” to w przetłumaczeniu po prostu „mały pies”. Rzeczywiście, ważący do 13 kg Shiba Inu to najmniejszy spośród sześciu uznanych przez FCI (Międzynarodową Federację Kynologiczną) przedstawicieli japońskich ras. Jego cechą charakterystyczną są nastawione trójkątne uszy, które podkreślają jego czujność.
Ogon według standardu powinien być zawinięty i opierać się na plecach. Krótka sierść może przybierać barwę czerwoną, czarną podpalaną oraz sezamową. Ta ostatnia to mieszanka czerwieni i czerni.
Każde z tych umaszczeń powinno także wykazywać „urajiro”, czyli białawe włosie wokół pyska, gardzieli, klatki piersiowej i brzucha oraz na spodzie ogona i po wewnętrznej stronie nóg.
Wygląd tej japońskiej rasy jest koniec końców bardzo pierwotny i przypomina, zwłaszcza w przypadku czerwonego umaszczenia, lisa.
© Africa Studio / stock.adobe.com
Shiba Inu to łebski pies: Jest pewny siebie, niezależny i nie lubi się podporządkowywać. Do tych cech dochodzą jeszcze dobrze rozwinięty zmysł przywiązania do swojego terytorium, zamiłowanie do łowów oraz zasadnicza nieufność wobec obcych – zarówno do ludzi, jak i zwierząt.
Shiba Inu to dobry pies stróżujący, niemający tendencji do nieuzasadnionego szczekania. Jeśli od szczenięcia jest odpowiednio przyuczany, doskonale potrafi się później przystosować do życia w grupie. Zakładając, że przejdzie odpowiednią socjalizację, zaprzyjaźni się także z innymi zwierzętami domowymi, najlepiej należącymi do rodziny.
Komu udało się zaskarbić przyjaźń Shiby, może być pewien, że zyskał lojalnego przyjaciela o żywotnym i życzliwym usposobieniu. Przedstawiciele tej rasy są czujni, ale jednocześnie bardzo przyjaźni i sympatyczni. Zajęty czymś Shiba jest spokojny i powolny, jednak przy tym niezwykle uważny.
Czy jesteś typem przywódcy? Jeśli tak, to doskonale nadajesz się, by wychowywać psa tej rasy. Ten niezależny czworonóg nie wykazuje bowiem najmniejszej chęci, by słuchać próśb i sam siebie postrzega jako najlepszego przywódcę – chyba że potrafisz mu udowodnić, że ostatnie słowo należy do Ciebie, nie do niego.
Wychowanie Shiby wymaga zrozumienia, dużej wiedzy i świadomości, delikatnej, lecz także zdecydowanej konsekwencji oraz co ważne, naprawdę sporych pokładów cierpliwości. Niepewność, niekonsekwencja lub przesadnie surowe traktowanie – wszystko to dominujący Shiba Inu wychwyci niezawodnie, zacznie stawiać opór i nie będzie chciał się podporządkowywać.
W ten sposób objawia się wrodzona chęć dominacji tych zwierząt. Jeśli jednak jesteś w stanie sprostać wysokim wymaganiom tej rasy oraz jasno i konsekwentnie prowadzić Shibę, jego wychowanie nie powinno nastręczać Ci problemów.
Szczególnie ważna w wychowaniu tej rasy jest intensywna socjalizacja w okresie szczenięcym i wczesnej dorosłości, by dorosłe psy nie miały później poważnych problemów z tolerowaniem innych osobników.
Puszczenie Shiby Inu wolno na spacerze nie zawsze jest najlepszym pomysłem, a to ze względu na ich silnie wykształcony instynkt łowiecki – może się zdarzyć, że pies nie zareaguje na nawoływania, u psów tej rasy posłuch wymaga ciężkiego treningu. Poza tym, posiadacze tych czworonogów powinni poświęcić czas na trening mający na celu zapanowanie nad ich instynktem obronnym, aby nie stwarzały zagrożenia dla otoczenia.
© PhotoSpirit / stock.adobe.com
Jeśli rozpatrujesz zakup Shiby Inu, weź pod uwagę, że ta rasa nie jest najlepsza dla osób dopiero rozpoczynających swoją przygodę z wychowaniem psa. By ułożyć Shibę Inu potrzebny jest duży nakład czasu, cierpliwość i nerwy na wodzy. Opiekunowie Shiby powinni także chętnie i często przebywać na łonie natury, nie tylko w słoneczne dni.
Jeśli jesteś w stanie zaoferować psu tej rasy fachowe wychowanie oraz odpowiednią ilość ruchu, nie ma znaczenia, czy mieszkasz w domu z ogrodem czy w miejskim blokowisku.
Znaczenie ma przede wszystkim to, by wszyscy członkowie rodziny czy współlokatorzy wyrazili chęć posiadania psa i nie byli alergikami.
Ten japoński szpic w żadnym razie nie jest psem dla fanatyków czystości czy fanów czarnych aksamitnych spodni, ponieważ traci dużo sierści, zwłaszcza w porze linienia.
Pies tej rasy dogada się ze starszymi dziećmi, pod warunkiem, że zostawią mu trochę przestrzeni. Inne zwierzęta Shiba toleruje wyłącznie wówczas, jeśli w okresie szczenięcym został dobrze zsocjalizowany. Jednak nawet dorosłego, obytego z innymi zwierzętami osobnika lepiej nie zostawiać na dłużej samego na przykład ze świnką morską – psy te polowanie mają bowiem we krwi.
Zanim zdecydujesz się na nowego domownika, zastanów się co zrobisz z nim podczas urlopu czy na wypadek choroby. Dziś bez problemu możesz zabierać ze sobą czworonożnego członka rodziny na wakacje, ponieważ wiele hoteli na całym świecie akceptuje zwierzęta.
Pamiętaj jednak, że Shiba Inu kiepsko znosi upały, dlatego celami Waszej podróży na pewno nie powinny być miejsca o bardzo gorącym klimacie. Jeśli zostawiasz Shibę pod czyjąś opieką na czas urlopu, miej na uwadze, żeby była to osoba doświadczona w opiece nad zwierzętami i świadoma potrzeb Shiby Inu – w przeciwnym razie pies może nabrać ciężkich do oduczenia, niepożądanych nawyków.
Przed zakupieniem Shiby należy uświadomić sobie także przyszłe wydatki, które oprócz kosztu zakupu samego psa obejmują koszty związane z podstawowym wyposażeniem w postaci misek, koców, legowiska, smyczy, szelek, obroży, środków pielęgnacyjnych, akcesoriów transportowych oraz zabawek.
Ponadto, należy wziąć pod uwagę wydatki związane z karmą, podatkiem od posiadania psa oraz regularnymi wizytami u lekarza weterynarii, które w przypadku zachorowania mogą być wysokie.
Chętne do różnorodnych zajęć japońskie szpice nie wykazują wrodzonych predyspozycji do określonych chorób, o ile nie pochodzą z chowu wsobnego.
Oczywiście nawet tak tryskający zdrowiem pies jak Shiba Inu może zachorować na dysplazję stawu biodrowego czy zaćmę, jednak ryzyko zachorowania nie jest ponadprzeciętne – zwłaszcza jeśli Shiba pochodzi od profesjonalnego hodowcy.
Kontroluj wagę swojego psa, by zminimalizować ryzyko wystąpienia nadwagi i w tym celu zatroszcz się również o odpowiednie pożywienie z wysoką zawartością mięsa oraz o dużą ilość ruchu. Tak prowadzony Shiba Inu może dożyć w dobrym zdrowiu do 15 lat.
W upalne dni zrezygnujcie z nadmiaru aktywności fizycznej, ponieważ pluszowe, gęste futro Shiby w takie dni bardzo mu ciąży i przeszkadza w normalnym funkcjonowaniu.
Pluszowe futro Shiby Inu składa się z prostego włosia i delikatnego podszerstka. W kwestii pielęgnacji sierści sporadyczne szczotkowanie z reguły całkowicie wystarcza, ponieważ krótka sierść psów tej rasy nie wykazuje skłonności do plątania się.
Podczas zmiany sierści, która odbywa się co pół roku, należy ją jednak szczotkować znacznie częściej i bardzo dokładnie. Linienie jest u tej rasy stosunkowo intensywne i trwa od dwóch do czterech tygodni. Jednak włosy Shiby Inu nie posiadają łusek, dlatego też nie są uciążliwe przy sprzątaniu, łatwo dają się usunąć z mebli i odzieży.
Plus dla miłośników psów, którzy posiadają wyostrzony zmysł węchu: Mokry Shiba Inu nie wydziela zapachu typowego dla mokrych psów innych ras.
Wskazówka dotycząca zdrowia uzębienia: Poza podawaniem dentystycznych przysmaków do żucia, możesz zadbać o higienę zębów swojego podopiecznego regularnie je szczotkując. Od okresu szczenięcego przyzwyczajaj swojego Shibę do psiej szczoteczki i pasty do zębów.
Łono natury przy każdej pogodzie – długie spacery to ulubione zajęcie japońskiego Shiby. Także w czasie deszczu psy te chętnie wychodzą na zewnątrz.
Dorosłe osobniki mogą stać się wspaniałymi towarzyszami joggingu czy jazdy rowerem. Pamiętaj jednak, żeby stopniowo budować kondycję tego czworonoga, weź także pod uwagę jego instynkt łowcy.
Shiba Inu będzie wykonywał jedynie te zadania, które z jego punktu widzenia są sensowne, dlatego na przykład zwykłe aportowanie to zdecydowanie mało interesujące dla niego zajęcie. Podczas gdy niektórych przedstawicieli rasy może zainteresować sport, na przykład agility, dla innych jest on zupełnie obojętny, dlatego najlepiej sprawdź razem ze swoim Shibą, co wam sprawia największą radość!
© everydoghasastory / stock.adobe.com
Karma sucha jest stosunkowo niedroga i łatwa w podawaniu, ale należy pamiętać, aby w jej przypadku pies pił wystarczająco dużo wody.
Karma mokra składa się natomiast nawet w około 80% z wody i dzięki intensywnemu zapachowi jest bardzo lubiana przez psy. Oczywiście można zdecydować się także na podawanie jednocześnie karmy suchej i mokrej.
Jeśli zdecydujesz się zastosować dietę typu BARF (ang. „Biologically Appropriate Raw Food”, tłum. „Biologicznie odpowiednie surowe jedzenie”), a co za tym idzie na samodzielne przygotowywanie posiłków dla psa, pamiętaj o tym, że poza mięsem niezwykle istotne dla psiego organizmu są także warzywa, oleje, kości i zioła, a wszystko to w odpowiednich proporcjach. Wiedza na temat tego, co powinno znaleźć się w psiej diecie jest w tym przypadku niezbędna, by uniknąć niedoboru składników odżywczych. Dodatkowo możesz podawać swojemu pupilowi gotowe suszone produkty do żucia, sprzyjające pielęgnacji uzębienia.
Nową dietę wprowadzaj powoli, ponieważ niektóre psy na gwałtowne zmiany żywienia reagują nietolerancjami pokarmowymi, czy zaburzeniami żołądkowymi, takimi jak biegunka. Nowy pokarm mieszaj więc przez kilka dni ze starym pożywieniem, do którego pies jest przyzwyczajony.
Młode psy potrzebują kilku racji pożywienia dziennie, od 3 do 4, dorosłym Shiba Inu natomiast wystarczają dwa posiłki w ciągu dnia.
Zarówno młodego, jak i dorosłego Shibę należy karmić o stałych porach, inaczej będzie upominał się o jedzenie głośnym szczekaniem.
Posiłki podawaj psu w spokojnym miejscu, na stabilnej powierzchni, którą łatwo można wyczyścić. Po posiłku Shibie Inu powinno zapewnić się chwilkę wypoczynku, dlatego zaleca się odbycie spaceru przed posiłkiem.
Rasa wywodzi się z górskich regionów centralnej Japonii, gdzie przodkowie Shiby Inu przez stulecia służyli mieszkańcom jako stróże i psy myśliwskie na małe dzikie zwierzęta i ptactwo, np. bażanty. Przez cały ten czas kształt rasy nie ulegał zmianom, ponieważ na tym terenie nie występowały żadne inne psy, z którymi Shiba Inu mogłyby się krzyżować.
Kiedy Brytyjczycy pod koniec XIX wieku przywieźli tam inne rasy, doszło to krzyżowań z seterami i pointerami. W ciągu kilku dekad rasowa Shiba Inu stała się prawdziwą rzadkością. W 1928 roku podjęto się pierwszej celowej hodowli tej rasy, a w 1934 roku ustalono jej wiążące standardy.
W porównaniu do swoich przodków dzisiejsze osobniki Shiba Inu są nieco większe i bardziej muskularne. W 1937 roku rasa otrzymała w Japonii status „narodowego pomnika natury”, co przyczyniło się znacznie do jej popularyzacji. Obok Akity Inu to najbardziej popularna rasa w Japonii, jednak w innych krajach spotkać ją można znacznie rzadziej.
Jeśli straciłeś serce dla tej japońskiej rasy i wiesz, że jesteś wstanie spełnić wszystkie jej specyficzne wymagania, możesz przejść do poszukiwań odpowiedniego hodowcy. Omijaj przy tym oferty dotyczące piesków bez rodowodu, ponieważ wyłącznie rodowód zagwarantuje Ci kupno czysto rasowego Shiby.
Zwróć uwagę, czy znaleziony przez Ciebie hodowca należy do związku hodowców, gdyż taka przynależność jest wyznacznikiem odpowiedzialnie i prawidłowo prowadzonej hodowli, w której priorytetem jest dobro zwierząt. Rodzice piesków muszą wykazywać konkretne zdrowotne i charakterologiczne cechy, by zostać dopuszczonymi do takiej hodowli.
Ponadto, hodowca powinien umożliwić Ci spokojne zapoznanie się ze szczeniętami i ich rodzicami, którzy powinny być zrównoważeni i żywo usposobieni.
Koszt szczenięcia Shiby Inu wynosi około 7.000 złotych.
W przypadku Shiby Inu okres szczenięcy i faza dojrzewania są bardzo ważne – hodowca powinien przykładać wówczas dużą wagę do tego, by szczenięta jak najszybciej zostały nauczone codziennego rytmu i poznały jak najwięcej dobrych psich zwyczajów. Jeśli chcesz zaprzyjaźnić swojego Shibę z kotem, najlepiej znajdź hodowcę, który hoduje jednocześnie psy i koty.
© Happy monkey / stock.adobe.com
Wraz z zaszczepionym i odrobaczonym szczeniaczkiem, w wieku co najmniej dziewięciu tygodni, powinieneś otrzymać kartę rodowodu, zaświadczenie o czipowaniu oraz drobne przedmioty, do których szczeniak jest przyzwyczajony, np. kocyk czy ulubioną zabawkę, czy też niewielką rację karmy, którą spożywa.
Po oddaniu pieska hodowca powinien wciąż służyć Ci poradą i udzielać interesujących Cię informacji na temat jego dalszego rozwoju czy zdrowia.
Jeśli nie szukasz szczenięcia, a dorosłego psa, masz wiele możliwości jego znalezienia. Wprawdzie szansa na znalezienie dorosłego Shiby Inu w schronisku dla zwierząt jest bardzo niewielka, ponieważ rasa ta nie jest szczególnie popularna poza krajem swojego pochodzenia,
ale z pewnością w otchłaniach Internetu można znaleźć liczne Shiby, które z przeróżnych powodów straciły swoje ludzkie rodziny.
Niektóre z nich są oddawane, ponieważ właściciel nie docenił ich tendencji do dominowania lub przecenił swoje zdolności wychowawcze. Takie psy wychowane i zsocjalizowane są z reguły tylko w pewnym stopniu, dlatego najlepiej byłoby, gdyby trafiły w ręce profesjonalistów lub osób, które korzystałyby przy ich wychowaniu z profesjonalnej pomocy psich trenerów w szkołach tresury.
Oczywiście w domach tymczasowych czy schroniskach nie brakuje również dobrze wychowanych przedstawicieli tej rasy. Warto porozmawiać z dotychczasowym opiekunem psa, by zorientować się, czy tak naprawdę obie zainteresowane strony do siebie pasują, a najlepiej poznać się osobiście. Z pewnością przygarnięcie psa ze schroniska będzie wzbogacającym i uszczęśliwiającym obie strony doświadczeniem.
Życzymy Ci wielu radosnych chwil z charakternym Shibą Inu!
