© Logan / stock.adobe.com
Pół pudel, pół bobtail: Sheepadoodle należy do nowoczesnych psów hybrydowych.
Sheepadoodle to rzadki pies hybrydowy będący krzyżówką pudla i bobtaila, którego alternatywne nazwy brzmią bobbydoodle, sheeppoo oraz sheepdogpoo. To, czy z wyglądu i charakteru będzie bardziej przypominał pudla czy bobtaila jest czystym przypadkiem i nie sposób tego przewidzieć w wieku szczenięcym.
Sheepadoodle należy do tak zwanych psów hybrydowych. Jego rodzicami są przedstawiciele ras pudel oraz bobtail, zwany również owczarkiem staroangielskim.
Nie należy mylić sheepadoodle z shepadoodle, będącym efektem skrzyżowania pudla z owczarkiem niemieckim.
Wygląd tego mieszańca zależy od tego, której rasy geny w danym przypadku dominują. Jego sierść może być na przykład kręcona, tak jak u pudla lub gładka, bujna i wyposażona w obfity podszerstek, tak jak u bobtaila.
Typowe umaszczenia przedstawicieli tej hybrydowej rasy to czarne, brązowe, szare, morelowe i białe. Zdarzają się również dwukolorowe osobniki, a szczególnie popularne są sheepadoodle w odmianie czarno-białej, przypominające pandę.
Ich wielkość i waga zależą od odmiany pudla, która została wykorzystana w hodowli.
Najczęściej jest to pudel duży i wówczas pieski dorastają do wysokości w kłębie od 40 do 55 centymetrów, a ich waha się od 18 do 30 kilogramów.
Sheepadoodle średni powstaje w wyniku skojarzenia bobtaila z pudlem małym i nie przekracza wysokości 50 centymetrów oraz wagi 11–20 kilogramów.
Aby uzyskać jeszcze mniejszego sheepadoodle, zwłaszcza w USA do hodowli wykorzystywane są coraz częściej pudle miniaturowe.
Sheepadoodle powinien być mocnej, harmonijnej budowy, posiadać zagięte lub wiszące uszy oraz ciemne, rzadziej niebieskie lub dwubarwne, oczy.
Głowa może być szeroka i kanciasta jak u bobtaila, ale także wąska i owalna jak u pudla. Jego pluszowa sierść i sympatyczny wyraz pyska sprawiają, że wygląda on zupełnie jak pluszowy miś.
Charakter tej rasy jest taką samą zagadką jak jej wygląd, a usposobienie zależy od tego, czyje geny wysuną się na pierwszy plan.
Pudel jest towarzyskim, pojętnym i łatwym do ułożenia czworonogiem, stąd jest chętnie i często wykorzystywany w hodowli psów designerskich takich jak sheepadoodle.
W porównaniu z pudlem, owczarek staroangielski jest nieco bardziej uparty, niezależny i temperamentny. Jako czujny i uważny pies pasterski ma wrodzony instynkt stróżujący, który należy skierować na właściwe tory poprzez odpowiednie i konsekwentne szkolenie.
To, czy sheepadoodle odziedziczy charakter po pudlu czy bobtailu jest kwestią przypadku.
Zasadniczo sheepadoodle jest łagodnym, chętnym do zabawy i wszelkich interakcji z opiekunem czworonogiem. Za sprawą swojej przyjaznej, cierpliwej natury może być trzymany przez rodziny z dziećmi, a przy odpowiedniej socjalizacji może dzielić gospodarstwo domowe zarówno z innymi czworonogami, jak i kotami.
Sheepadoodle to sprytny, wysportowany pies o dużej potrzebie ruchu, który najlepiej będzie czuł się w domu z ogrodem. Jednak, jeśli będzie miał zapewnione odpowiednie aktywności, może być trzymany także w mieszkaniu.
Do takich aktywności zaliczamy psie sporty, na przykład agility, obedience, ale również tropienie czy wszelkie zabawy poszukiwawcze. Można także rozważyć szkolenie na psa ratowniczego lub terapeutycznego.
W przypadku osobników z silnie rozwiniętym instynktem pasterskim szczególnie istotne są aktywności angażujące je zarówno fizycznie, jak i umysłowo.
Ponieważ w hodowli sheepadoodle wykorzystuje się pudle, ten designerski pies może sprawdzić się również w rękach alergików. Pudel bowiem praktycznie nie gubi sierści ani martwych komórek naskórka. Niemniej, trzeba pamiętać, że alergeny znajdują się również w ślinie i moczu psa, także całkowite wykluczenie reakcji alergicznej nie jest możliwe.
Zatem każdy, kto jest uczulony na psa i chciałby przygarnąć sheepadoodle, powinien przedtem wykonać odpowiednie testy.
© Jason / stock.adobe.com
To, ile karmy potrzebuje sheepadoodle zależy od jego wielkości, wieku i poziomu aktywności. Zaleca się podzielenie dziennej racji żywieniowej na kilka mniejszych porcji, aby uniknąć problemów trawiennych.
Aby zapobiec zagrażającemu życiu skrętowi żołądka nie należy psa karmić ani przed wyjściem na spacer ani przed wspólną zabawą. W przypadku sheepadoodle bowiem, podobnie jak jego rodziców – pudla i bobtaila, istnieje podwyższone ryzyko wystąpienia tej niebezpiecznej dolegliwości.
Sierść sheepadoodle jest stosunkowo wymagająca pod względem pielęgnacji – powinna być szczotkowana dwa do trzech razy w tygodniu, aby nie plątała się.
Co sześć do ośmiu tygodni zalecana jest wizyta w psim salonie piękności w celu profesjonalnego przycięcia okrywy włosowej. Dotyczy to zwłaszcza sierści wokół oczu, na uszach oraz łapach. Tylko w ten sposób możliwe jest uniknięcie ewentualnych infekcji czy innych problemów zdrowotnych wynikających z zaniedbań w tej sferze.
Alternatywnie, opiekunowie mogą nauczyć się samodzielnie strzyc swoich podopiecznych.
Ponieważ psy hybrydowe takie jak sheepadoodle nie są oficjalnie uznawane przez stowarzyszenia hodowlane, nie istnieją również wiążące zalecenia dotyczące ich hodowli. W związku z tym nie ma obowiązku badania psów wykorzystywanych w hodowli pod kątem określonych chorób i ich ewentualnego wykluczenia, co może zwiększać ryzyko zachorowania szczenięcia w toku jego życia. Do najczęstszych chorób obserwowanych u tych psów hybrydowych należą dysplazja stawu biodrowego, postępujący zanik siatkówki oraz zaćma, ale także choroba metaboliczna zwana cystynurią, epilepsja oraz mutacja genu MDR1.
Długość życia przedstawicieli tej rasy jest dość imponująca jak na średnie czy duże psy i wynosi 12, a nawet 15 lat.
Korzenie sheepadoodle sięgają lat 60-tych ubiegłego wieku, kiedy w amerykańskiej armii poprzez selektywne krzyżowanie pudli i bobtaili próbowano wyhodować towarzyskie, inteligentne i wierne psy dla wojska.
Od około 2007 roku ten hybrydowy pies hodowany jest również przez osoby prywatne i sprzedawany miłośnikom rasy. Dziesięć lat później nastąpił swego rodzaju przełom w jego hodowli, czyniąc go coraz bardziej popularnym nie tylko w Ameryce, ale również w Europie. Niemniej, nie jest on jeszcze tak powszechny jak inne mieszanki pudli.
Psy te jak dotąd nie doczekały się oficjalnego uznania przez międzynarodowe stowarzyszenia hodowlane. Ściśle rzecz ujmując nie stanowią one przecież samodzielnej rasy, a mieszankę dwóch różnych. W hodowli za każdym razem na nowo wykorzystywany jest pudel oraz bobtail i tak powstały pies z reguły nie jest ponownie użytkowany w hodowli.
Psy hybrydowe takie jak sheepadoodle zyskują coraz większą popularność i trudno się temu dziwić – w końcu z założenia mają łączyć w sobie najlepsze cechy dwóch ras. Ale pojawiają się też głosy krytyki. Eksperci krytykują fakt niemożności przewidzenia charakteru szczenięcia. Ostatecznie nie jest możliwe wymuszenie dziedziczenia jedynie pożądanych cech.
Ponadto, nie istnieją żadne konkretne przepisy nadające kierunek hodowli, chociażby takie, które dotyczyłyby konieczności przeprowadzania określonych badań lekarskich rodziców maluchów.
Sheepadoodle nie jest jeszcze tak rozpowszechniony jak inne psy hybrydowe, dlatego należy liczyć się z nieco utrudnionym dostępem do jego hodowli, a nawet koniecznością odbycia ewentualnej dłuższej podróży w celu jej znalezienia.
Ceny szczeniąt wahają się z reguły od 1.000 do 3.5000 euro.
Ponieważ nie ustanowiono żadnych wiążących zasad dotyczących jego hodowli, przed zakupem należy dokładnie przyjrzeć się rodzicom malucha. Czy matka i ojciec są zdrowi? Jak się zachowują, w jakiej są kondycji? Warto również zadać hodowcy pytania dotyczące wszystkich interesujących nas kwestii.
Jeśli spodobał Ci się sheepadoodle, z pewnością zainteresują Cię pozostałe hybrydowe rasy, takie jak:
Towarzyski, przyjazny sheepadoodle sprawdzi się w roli psa rodzinnego oraz towarzysza wysportowanych par i singli. Jego przyszli opiekunowie powinni jednak mieć świadomość, że przygarniając tę puszystą kulkę muszą przygotować się na pewnego rodzaju niewiadomą.
To, jak szczeniak się rozwinie i jakie cechy odziedziczy po swoich rodzicach – niezależność bobtaila czy elastyczność pudla, jest bowiem prawdziwą zagadką.
| Cechy szczególne: | Sheepadoodle to krzyżówka pudla i bobtaila. Jest przedstawicielem grupy psów hybrydowych i nie został uznany za niezależną rasę. |
| Charakter: | inteligentny, chętny do zabawy, czujny, pojętny |
| Wysokość w kłębie: | do ok. 55 cm |
| Waga: | do ok. 30 kg |
| Sierść: | gładka lub kręcona, z podszerstkiem lub bez, czarna, brązowa, szara, morelowa lub biała, jedno- lub dwukolorowa |
| Pielęgnacja sierści: | wymagająca |
| Aktywności: | wymagające |
| Pies dla początkujących: | tak |
| Szczekanie: | intensywne |
| Długość życia: | 12–15 lat |
| Typowe choroby: | dysplazja stawu biodrowego, zaćma, epilepsja, postępujący zanik siatkówki |
| Cena: | od ok. 1.000 euro |
| Grupa FCI: | nieuznany |
| Potrzeba ruchu: | duża |
| Pochodzenie: | USA |
„Życie bez mopsa jest możliwe, ale bezcelowe” – powiedział kiedyś komik i pisarz Loriot. Autorka zgadza się z tym bez zastrzeżeń i dodaje: „Życie bez konia, kota i królika również!”. Jej serce bije dla wszystkich zwierząt dużych i małych, i cieszy się niezmiernie, że może pisać o swojej pasji jako niezależny autor. Poprzez swoje artykuły chciałaby podnieść świadomość na temat dobrostanu zwierząt i udzielić przydatnych wskazówek ich miłośnikom.
