Sheepadoodle

Sheepadoodle to sprytny, wysportowany pies o dużej potrzebie ruchu, który najlepiej będzie czuł się w domu z ogrodem. Jednak, jeśli będzie miał zapewnione odpowiednie aktywności, może być trzymany także w mieszkaniu.

Do takich aktywności zaliczamy psie sporty, na przykład agility, obedience, ale również tropienie czy wszelkie zabawy poszukiwawcze. Można także rozważyć szkolenie na psa ratowniczego lub terapeutycznego.

W przypadku osobników z silnie rozwiniętym instynktem pasterskim szczególnie istotne są aktywności angażujące je zarówno fizycznie, jak i umysłowo.

Czy sheepadoodle jest odpowiedni dla alergików?

Ponieważ w hodowli sheepadoodle wykorzystuje się pudle, ten designerski pies może sprawdzić się również w rękach alergików. Pudel bowiem praktycznie nie gubi sierści ani martwych komórek naskórka. Niemniej, trzeba pamiętać, że alergeny znajdują się również w ślinie i moczu psa, także całkowite wykluczenie reakcji alergicznej nie jest możliwe.

Zatem każdy, kto jest uczulony na psa i chciałby przygarnąć sheepadoodle, powinien przedtem wykonać odpowiednie testy.

© Jason / stock.adobe.com

To, ile karmy potrzebuje sheepadoodle zależy od jego wielkości, wieku i poziomu aktywności. Zaleca się podzielenie dziennej racji żywieniowej na kilka mniejszych porcji, aby uniknąć problemów trawiennych.

Uwaga na skręt żołądka

Aby zapobiec zagrażającemu życiu skrętowi żołądka nie należy psa karmić ani przed wyjściem na spacer ani przed wspólną zabawą. W przypadku sheepadoodle bowiem, podobnie jak jego rodziców – pudla i bobtaila, istnieje podwyższone ryzyko wystąpienia tej niebezpiecznej dolegliwości.

Czasochłonna pielęgnacja sierści

Sierść sheepadoodle jest stosunkowo wymagająca pod względem pielęgnacji – powinna być szczotkowana dwa do trzech razy w tygodniu, aby nie plątała się.

Co sześć do ośmiu tygodni zalecana jest wizyta w psim salonie piękności w celu profesjonalnego przycięcia okrywy włosowej. Dotyczy to zwłaszcza sierści wokół oczu, na uszach oraz łapach. Tylko w ten sposób możliwe jest uniknięcie ewentualnych infekcji czy innych problemów zdrowotnych wynikających z zaniedbań w tej sferze.

Alternatywnie, opiekunowie mogą nauczyć się samodzielnie strzyc swoich podopiecznych.

Ponieważ psy hybrydowe takie jak sheepadoodle nie są oficjalnie uznawane przez stowarzyszenia hodowlane, nie istnieją również wiążące zalecenia dotyczące ich hodowli. W związku z tym nie ma obowiązku badania psów wykorzystywanych w hodowli pod kątem określonych chorób i ich ewentualnego wykluczenia, co może zwiększać ryzyko zachorowania szczenięcia w toku jego życia. Do najczęstszych chorób obserwowanych u tych psów hybrydowych należą dysplazja stawu biodrowego, postępujący zanik siatkówki oraz zaćma, ale także choroba metaboliczna zwana cystynurią, epilepsja oraz mutacja genu MDR1.

Jak długo żyje sheepadoodle?

Długość życia przedstawicieli tej rasy jest dość imponująca jak na średnie czy duże psy i wynosi 12, a nawet 15 lat.

Korzenie sheepadoodle sięgają lat 60-tych ubiegłego wieku, kiedy w amerykańskiej armii poprzez selektywne krzyżowanie pudli i bobtaili próbowano wyhodować towarzyskie, inteligentne i wierne psy dla wojska.

Od około 2007 roku ten hybrydowy pies hodowany jest również przez osoby prywatne i sprzedawany miłośnikom rasy. Dziesięć lat później nastąpił swego rodzaju przełom w jego hodowli, czyniąc go coraz bardziej popularnym nie tylko w Ameryce, ale również w Europie. Niemniej, nie jest on jeszcze tak powszechny jak inne mieszanki pudli.

Sheepadoodle nie są zazwyczaj dalej kojarzone ze sobą

Psy te jak dotąd nie doczekały się oficjalnego uznania przez międzynarodowe stowarzyszenia hodowlane. Ściśle rzecz ujmując nie stanowią one przecież samodzielnej rasy, a mieszankę dwóch różnych. W hodowli za każdym razem na nowo wykorzystywany jest pudel oraz bobtail i tak powstały pies z reguły nie jest ponownie użytkowany w hodowli.

Psy designerskie: Popularne, ale krytykowane

Psy hybrydowe takie jak sheepadoodle zyskują coraz większą popularność i trudno się temu dziwić – w końcu z założenia mają łączyć w sobie najlepsze cechy dwóch ras. Ale pojawiają się też głosy krytyki. Eksperci krytykują fakt niemożności przewidzenia charakteru szczenięcia. Ostatecznie nie jest możliwe wymuszenie dziedziczenia jedynie pożądanych cech.

Ponadto, nie istnieją żadne konkretne przepisy nadające kierunek hodowli, chociażby takie, które dotyczyłyby konieczności przeprowadzania określonych badań lekarskich rodziców maluchów.