© Bianca / stock.adobe.com
Wraz z psami harzer fuchs i westerwälder kuhhund, schafpudel zaliczany jest do grupy owczarków staroniemieckich.
Schafpudel, w skrócie zwany „schapu”, należy do grupy owczarków staroniemieckich. Jako zwinny i niezwykle pilny pies pracujący, w przeszłości wykorzystywany był głównie przez wędrownych pasterzy do wypasania owiec. Ponieważ jednak zawód ten jest już rzadko wykonywany, równie rzadki stał się schafpudel.
Schafpudel nie został oficjalnie uznany za samodzielną rasę przez Międzynarodową Federację Kynologiczną, a co za tym idzie nie istnieje w jego przypadku wiążący wzorzec. I to nie bez powodu: Nacisk kładziony jest bowiem przede wszystkim na jego użytkowość, a wygląd jest kwestią drugorzędną.
Schafpudel to średniej wielkości zwierzak. Psy dorastają z reguły do 50–60, a suki do 45–55 centymetrów. Ich waga waha się natomiast od 17 do 25 kilogramów.
Schafpudel to średniej wielkości pies. Psy dorastają z reguły do 50–60, a suki do 45–55 centymetrów. Ich waga waga się natomiast od 17 do 25 kilogramów.
Te kompaktowe zwierzęta mają prostokątną, muskularną budowę, ale nie sprawiają wrażenia ociężałych czy niezdarnych. Ich grzbiet jest prosty, a głowa duża i okrągła.
Ich charakterystyczną cechą jest kudłata sierść – mocny i gruby włos, łączący się w długie pasma. Pod nią znajduje się obfity, ale delikatny podszerstek.
Umaszczenie może być dowolne, przy czym najczęstsze są osobniki czarne, szare, pszeniczne i białe, ale zdarzają się również łaciate i podpalane.
Długie pasma włosów zwisają nad dużymi, okrągłymi oczami, zazwyczaj w kolorze brązowym i o przyjaznym, uważnym wyrazie. Uszy są zaokrąglone i wiszące lub lekko zagięte.
Ogon przedstawicieli tej rasy jest długi, lekko zakrzywiony i obficie owłosiony. Czworonogi z wrodzonym krótkim ogonem nazywani są w swojej ojczyźnie mianem „stumper”.
Schafpudel jest pilnym psem pracującym, który specjalizuje się w zaganianiu dużych stad owiec. Jest energiczny, samodzielny i ma wyraźnie rozwinięty instynkt pasterski.
Jako pies stróżujący, czujnie stoi na straży bezpieczeństwa swojego stada, swojej rodziny, a także terytorium. W stosunku do obcych jest nieufny i powściągliwy, nie przejawia jednak nerwowości czy agresji.
W rodzinie schafpudel pokazuje swoje drugie oblicze psa przyjaznego i czułego. Jednak jako typowy pies rodzinny nie jest polecany ze względu na możliwość przejawiania wrodzonych zachowań pasterskich również w stosunku do małych dzieci. Dlatego przedstawiciele tej rasy powinni zamieszkać w gospodarstwie domowym, którego najmłodsi członkowie są przynajmniej w wieku nastoletnim.
Szkolenie tego asertywnego czworonoga wymaga jednoznacznej komunikacji, przejrzystej struktury w ramach ludzkiego stada i jasnych reguł. Ponieważ lubi podejmować samodzielne decyzje i nie ma naturalnej chęci przypodobania się swojemu opiekunowi, nie jest polecany jako pies dla początkujących.
Schafpudel potrzebuje zajęć i zadań, które będą absorbowały go zarówno fizycznie jak i umysłowo. W przeciwnym razie może rozwinąć problemy behawioralne takie jak intensywne szczekanie czy niszczenie przedmiotów. Najlepiej czuje się, mogąc być cały dzień w ruchu i strzegąc będących pod jego opieką owiec. Nie straszne mu żadne warunki atmosferyczne – przed wilgocią, zimnem i brudem chroni go bowiem niezawodna, kudłata sierść.
W przeciwieństwie do wielu innych psów pasterskich i zaganiających, schafpudel nie biega nieustannie wokół swoich podopiecznych, ale czeka na moment, gdy jego interwencja będzie konieczna. Jego praca polega więc na skoncentrowanym obserwowaniu swoich podopiecznych. Odznacza się dużą odwagą, również w stosunku do przywódcy stada.
Alternatywnym zajęciem dla przedstawicieli tej rasy mogą być psie sporty, takie jak treibball, lonżowanie, obedience, frisbee czy agility. Są także doskonałymi towarzyszami podczas jazdy na rowerze czy jazdy konnej.
Ten inteligentny, chętny do nauki pies może być również szkolony z użyciem klikera, a także uczony różnych sztuczek. Codzienne spacery można urozmaicać tropieniem i pracą węchową.
Z drugiej strony, zabawy z rodzaju powtarzalnego przynoszenia piłek zupełnie nie sprawdzą się u schafpudla. Ma on bowiem tendencję do uzależniania się i dlatego należy go angażować w bardziej wymagające formy aportowania czy w ogóle zajęć.
Co do zasady, opiekunowie powinni zwracać uwagę na to, aby ich podopieczni w przerwie między zajęciami mieli odpowiednio dużo czasu na odpoczynek, dbając o równowagę między pracą a relaksem.
Schafpudel jest psem towarzyskim. Lubi być blisko swojego ludzkiego stada i źle znosi samotność.
Warto wiedzieć: Ze względu na swój przyjazny charakter i niezwykłą pojętność, psy tej rasy świetnie sprawdzają się również w roli psów terapeutycznych.
Warto już od szczenięcia przyzwyczajać schafpudla do grzebienia lub szczotki.
Psy tej rasy co prawdą nie linieją, ale pod ich gęstym włosem okrywowym znajduje się obfity podszerstek, który ma tendencję do kołtunienia się, dlatego wymagają regularnego szczotkowania – przynajmniej dwa, trzy razy w tygodniu. Od czasu do czasu konieczna może być również wizyta u psiego fryzjera.
Z zabiegami pielęgnacyjnymi, którym poddawać należy także uszy, oczy, zęby i pazury, najlepiej schafpudla zaznajomić jak najwcześniej.
W kwestii żywienia pies ten nie jest wymagający. Równie dobrze smakuje mu sucha, mokra czy surowa karma i nie ma skłonności ani do nietolerancji pokarmowych ani do nadwagi. Wielkość porcji należy jednak zawsze dostosować do wieku, stanu zdrowia i poziomu aktywności.
„Schapu” to pierwotny, wytrzymały pies, w przypadku którego nie są znane żadne choroby genetyczne. W jego hodowli stawiano bowiem zawsze na odporność, żywotność i wydajność, niezbędne w pracy psa pasterskiego.
Czasami można zaobserwować u niego jedynie wnętrostwo i dysplazję stawów biodrowych.
Niemniej, aby zachować schafpudla w dobrej kondycji, należy regularnie kontrolować jego stan zdrowia i poddawać niezbędnym szczepieniom.
Średnia długość życia tych psów pasterskich wynosi od 12 do 15 lat.
Schafpudel to odmiana owczarka staroniemieckiego, która powstała na Nizinie Północnoniemieckiej. Jego zalety jako psa pasterskiego były szczególnie cenione w rejonie Pommern, gdzie przez wieki towarzyszył przemieszczającym się po tych terenach pasterzom. Jego południowoniemieckim odpowiednikiem jest strobel.
Przypuszcza się, że jest spokrewniony z pudlem, ale do tej pory nie zostało to oficjalnie potwierdzone. Nie ulega jednak wątpliwości, że „schapu” spowinowacony jest z innymi psami pasterskimi takimi jak holenderski schapendoes.
Ponieważ dziś klasyczne psy pasterskie są rzadko wykorzystywane zgodnie ze swoim przeznaczeniem, schafpudel również stał się rzadkością i został wpisany na listę niemieckiego Towarzystwa Starych i Zagrożonych Ras Zwierząt Domowych (Gesellschaft zur Erhaltung alter und gefährdeter Haustierrassen) jako zagrożony.
© Cornelia Pithart / stock.adobe.com
Hodowców tej rzadkiej rasy niełatwo obecnie znaleźć nawet w jej wschodnioniemieckiej ojczyźnie, gdzie jest ich dosłownie kilku. Osoby zainteresowane zakupem schafpudla muszą więc liczyć się z koniecznością odbycia dalszej podróży, a także z dłuższym okresem oczekiwania na szczenięta, których ceny wynoszą około 1.400 euro.
Niektórzy miłośnicy psów poświęcili się staraniom mającym na celu zachowanie rasy i najchętniej oddają swoich podopiecznych w ręce pasterzy, aby utrzymać jej specyfikę. Niemniej, schafpudel może być trzymany również przez aktywne osoby, które temu pracusiowi są w stanie zaoferować odpowiednie warunki utrzymania i środowisko życia.
W przypadku problemów ze znalezieniem szczeniąt lub koniecznością zbyt długiego oczekiwania na miot, można wziąć pod uwagę podobne rasy, takie jak owczarek z Bergamo, nasz rodzimy owczarek nizinny lub węgierski puli. Psy pasterskie nierzadko trafiają także do schronisk dla zwierząt, gdzie z utęsknieniem czekają na nowy dom.
Schafpudel to wyjątkowy czworonóg, który musi trafić w doświadczone ręce. Jeśli nie będzie wykorzystywany do wypasu owiec, konieczne będzie zapewnienie mu alternatywnego zajęcia, które pozwoli na zaspokojenie naturalnego instynktu pasterskiego.
Jeśli natomiast będzie trzymany i szkolony zgodnie z zaleceniami, zachwyci swojego opiekuna zrównoważoną i wierną naturą.
| Cechy szczególne: | Schafpudel to pies pasterski należący do grupy owczarków staroniemieckich. |
| Charakter: | czujny, samodzielny, pojętny, inteligentny |
| Wysokość w kłębie: | 50–60 cm (psy) 45–55 cm (suki) |
| Waga: | 17–25 kg |
| Sierść: | kudłata, z delikatnym podszerstkiem, możliwe wszystkie umaszczenia, przede wszystkim białe, czarne, szare, pszeniczne |
| Pielęgnacja sierści: | wymagająca |
| Aktywność: | potrzebuje dużo zajęć i ruchu |
| Pies dla początkujących: | nie |
| Szczekanie: | intensywne |
| Długość życia: | do 15 lat |
| Typowe choroby: | rzadko dysplazja stawów biodrowych, wnętrostwo |
| Cena: | ok. 1.400 euro |
| Grupa FCI: | nieuznany |
| Potrzeba ruchu: | duża |
| Pochodzenie: | Niemcy |
„Życie bez mopsa jest możliwe, ale bezcelowe” – powiedział kiedyś komik i pisarz Loriot. Autorka zgadza się z tym bez zastrzeżeń i dodaje: „Życie bez konia, kota i królika również!”. Jej serce bije dla wszystkich zwierząt dużych i małych, i cieszy się niezmiernie, że może pisać o swojej pasji jako niezależny autor. Poprzez swoje artykuły chciałaby podnieść świadomość na temat dobrostanu zwierząt i udzielić przydatnych wskazówek ich miłośnikom.
