© karegg / stock.adobe.com
Rosyjska bolonka kolorowa, znana także jako bolończyk kolorowy, cieszy się rosnącą popularnością również poza granicami swojej ojczyzny. Nic dziwnego, bo w końcu bolonka rosyjska kolorowa to prawdziwy mały skarb, który swoim pogodnym i nieskomplikowanym charakterem przynosi swoim opiekunom wiele radości.
Ten mały kudłaty piesek ma bardzo zrównoważoną i dobroduszną naturę. Jest zawsze przyjazny i zawsze wydaje się być w dobrym nastroju – przynajmniej tak długo, jak długo może być blisko swojego opiekuna. Szybko się przywiązuje, jest skupiony na swoich ludziach i uwielbia się z nimi bawić i do nich przytulać. Samotność natomiast w ogóle mu nie odpowiada. Bolonka rosyjska nie jest więc optymalną rasą dla osób, które są bardzo zajęte w pracy. Chyba że są w stanie zabrać ze sobą do pracy swojego małego czworonoga. Wtedy jedno jest pewne: koleżanki i koledzy w pracy z pewnością natychmiast się w nim zakochają – z wzajemnością. W końcu bolonka nie tylko wygląda uroczo, ale jest również bardzo nieskomplikowana i łatwo się dostosowuje. Irytujące szczekanie, a nawet agresywne zachowanie są całkowicie obce temu inteligentnemu psu, któremu nie brakuje pewności siebie. Do szczęścia nie potrzebuje dużo przestrzeni, ale za to miłości i uwagi swoich opiekunów. Jeśli jest pewna tej miłości, można ją zabrać wszędzie bez żadnych problemów. Jest przyjazna i otwarta w stosunku do obcych ludzi i dzieci. Nawet mieszkanie razem z kotami lub innymi zwierzętami zwykle nie stanowi problemu dla tego towarzyskiego psa. Warto jednak pamiętać, że pieszczoty są dla niego tak samo niezbędne jak codzienne spacery i zabawy. W końcu ten mały piesek to prawdziwy kłębek energii, który uwielbia biegać i nie może się nacieszyć zabawą na łące oraz aportowaniem patyków. Tak więc osobnik tej rasy powinien mieć do dyspozycji co najmniej 1–2 godziny wybiegu dziennie. Gdy się zmęczy hasaniem i zabawą, śpi jak suseł w koszyczku w domu lub pod biurkiem w gabinecie opiekuna. Najważniejsze, żeby jego pan był obok!
Wygląd
Nie tylko przyjazny charakter, ale także uroczy wygląd i fakt, że mimo bujnej sierści nie traci jej zbyt wiele, sprawiają, że bolonka rosyjska jest wszędzie mile widzianym gościem. Tak więc bolonkę mogą trzymać w domu nawet alergicy i osoby kochające czystość.
Gęsta sierść tego małego rasowego psa jest długa i błyszcząca, tak więc niemalże „obramowuje” całe ciało dużymi, ciężkimi lokami lub falami. Trudne warunki pogodowe nie są w stanie mu zaszkodzić dzięki gęstemu podszerstkowi. Pomimo niewielkich rozmiarów ciała od 20 do maksymalnie 26 cm i dość delikatnej budowy, bolonka rosyjska jest bardzo wytrzymała. Jej drobne ciało jest lekko wydłużone i harmonijnie zbudowane. Lekko podniesione, średniej wielkości, obwisłe uszy sprawiają, że głowa psa tej rasy wydaje się większa niż jest w rzeczywistości. Szczególnie charakterystyczne są harmonijne wąsy i broda. Okrągłe, ciemne, paciorkowate oczy, którymi wiernie i uważnie obserwuje swojego opiekuna, nadają mu typowo uroczy i miły wyraz pyszczka. Zgryz nożycowy jest preferowaną opcją dla uzębienia. Lekki przodozgryz również jest dopuszczalny.
Jak zdradza nazwa rasy, bolonka „zwetnaja”, czyli kolorowa, barwnie prezentuje się bardzo różnorodnie. Pod względem kolorystycznym dozwolone są wszystkie warianty i kombinacje – za wyjątkiem bieli i łaciatej. Tolerowane są jednak niewielkie białe znaki na klatce piersiowej i palcach, pod warunkiem, że procentowy udział tego koloru nie przekracza 20 procent. Nos bolonki rosyjskiej jest czarny u psów czarnych, a u psów kolorowych w odcieniu sierści.
© Ulf / stock.adobe.com
Bolonka pochodzi z Rosji i przez długi czas była hodowana i utrzymywana wyłącznie w kraju pochodzenia oraz w krajach późniejszego Związku Radzieckiego. Jak dotąd ta rosyjska rasa nie została uznana przez międzynarodową organizację kynologiczną FCI (Fédération Cynologique Internationale). Rosyjski Związek Kynologiczny (RKF), który reprezentuje Rosję w FCI, stoi na straży standardu rasy i przyporządkowuje bolonkę w grupie 9 FCI. Ostatnio została również uznana jako niezależna rasa psów w różnych krajowych stowarzyszeniach, takich jak niemiecki VDH (od lutego 2011 roku).
W Rosji ukierunkowana hodowla bolonki rozpoczęła się na początku lat 50-tych XX wieku, kiedy zaczęto się domagać w tym kraju własnej rasy psów miniaturowych. Po II wojnie światowej wzrosło zainteresowanie małymi psami towarzyszącymi. Jednak legalny import psów z zagranicy był w czasach reżimu sowieckiego praktycznie niewykonalny, więc miłośnicy małych i miniaturowych psów musieli zadowolić się rasami dostępnymi w Rosji.
Przodkiem bolończyka kolorowego jest biała bolonka francuska, która już na początku XVIII wieku była towarzyszką i żywą ozdobą wytwornego towarzystwa. Bolonka francuska prawdopodobnie przybyła do kraju ze względu na bliskie kontakty ówczesnej francuskiej i rosyjskiej arystokracji. Według opowieści król Francji Ludwik IV miał podarować rosyjskiemu carowi takiego małego białego czworonoga. Wraz z Napoleonem i jego armią do Rosji trafiło prawdopodobnie więcej psów typu bolonki francuskiej.
W latach pięćdziesiątych, czyli po tym jak wiele psów zginęło na wojnach, rosyjscy hodowcy krzyżowali bolonkę francuską z innymi rasami. Z krzyżówki z takimi rasami psów jak pekińczyk, shih tzu i lhasa apso narodziła się w końcu bolonka rosyjska. Od swojego głównego przodka, bolonki francuskiej, odróżnia ją przede wszystkim kolorowe umaszczenie, które dziś występuje we wszystkich odmianach i kombinacjach, poza czystą bielą. W 1966 roku pierwszy oficjalny wzorzec rasy został ostatecznie przedstawiony i uznany przez Radę Kynologiczną sowieckiego Ministerstwa Rolnictwa. Różnice w budowie ciała, które rozwinęły się od początku oficjalnej hodowli, były z pewnością przypadkiem i utrwaliły się z czasem. Błędem byłoby jednak mówienie tutaj o „typie rasy”. Na wystawach w różnych dawnych republikach ZSRR nadal można spotkać bolonkę rosyjską w mocno zróżnicowanych typach.
Pomimo braku uznania przez FCI, hodowla bolonki rosyjskiej już dawno wykroczyła poza granice jej ojczyzny. W związku z tym, znalezienie dobrego i renomowanego hodowcy w pobliżu nie powinno w większości przypadków stanowić zbyt wielkiego wyzwania. Również w schroniskach dla zwierząt często znajdują się przedstawiciele tych małych psów, którzy mają nadzieję na nowy dom. Tak więc zdecydowanie warto również tam się udać.
Jeśli interesuje Cię szczeniak, zdecydowanie warto kupić go od renomowanego i znającego się na rzeczy hodowcy, którego priorytetem nie są szybkie pieniądze, lecz dobro i zdrowie psów. Zakup tanio, okazyjnie, bez papierów często okazuje się zakupem psiego „kota w worku” ze względu na późniejsze wysokie rachunki weterynaryjne. Lepiej więc zainwestować bezpośrednio w zdrowego psa, ponieważ jest to jedyny sposób, aby zapobiec chorobom genetycznym u Twojego pupila, takim jak na przykład dysplazja stawów biodrowych.
Może się jednak zdarzyć, że pies będzie czuł się źle z powodu infekcji, urazów lub innych chorób. Im wcześniej takie dolegliwości zostaną rozpoznane, tym większe szanse na wyzdrowienie. Dlatego bardzo ważna jest odpowiednia opieka, odpowiednia dla gatunku hodowla i regularne wizyty kontrolne u weterynarza. Szczepienia również mogą zapobiegać różnym chorobom. Najlepiej zapytać hodowcę i weterynarza o zalecane szczepienia.
Właściwe żywienie w decydujący sposób przyczynia się do utrzymania zdrowia Twojego psa. Dlatego upewnij się, że Twój czworonożny przyjaciel jest karmiony w sposób odpowiedni i dostosowany do gatunku. Wiek, waga i poziom aktywności psa to ważne czynniki, które należy wziąć pod uwagę przy wyborze odpowiedniej karmy. Różne rodzaje karmy dla szczeniąt, psów dorosłych (adult) i seniorów nie są strategią sprzedażową producentów, lecz mają swoje uzasadnienie. Na przykład szczenięta potrzebują zwiększonej ilości wapnia i fosforu do zdrowego wzrostu kości. Zbyt dużo tych minerałów zaszkodziłoby z kolei dorosłemu psu. Jeśli kupiłeś psa od hodowcy, prawdopodobnie najpierw będziesz mu podawać karmę dla szczeniąt, którą karmił hodowca. Dobra karma dla szczeniąt charakteryzuje się wysoką zawartością mięsa oraz odpowiednią ilością minerałów i składników odżywczych. Ponadto nie powinna zawierać żadnych sztucznych dodatków, aromatów, barwników ani konserwantów. W wieku dziewięciu lub dziesięciu miesięcy Twoja bolonka rosyjska w końcu będzie w pełni dorosła i można jej będzie stopniowo zacząć podawać karmę dla dorosłych psów. Wtedy zmienić należy nie tylko zawartość miski psa, ale także liczbę posiłków w ciągu dnia. Szczeniak powinien bowiem otrzymywać około pięciu do sześciu posiłków dziennie ze względu na wrodzoną skłonność do hipoglikemii, natomiast dorosłej bolonce wystarczą dwa do trzech posiłków. Jeśli skład karmy jest właściwy, tzn. dużo mięsa (ok. 70%), trochę warzyw (ok. 25%) i raczej mało zbóż (5%), można spokojnie obyć się bez dodatkowych suplementów witaminowych i mineralnych. W końcu nie tylko zbyt mała, ale i zbyt duża ilość niektórych składników odżywczych może zaszkodzić Twojemu czworonogowi.
Po jedzeniu zdecydowanie należy dać psu trochę odpoczynku, aby mógł spokojnie przetrawić karmę, również po to, by uniknąć opłakanego w skutkach skrętu żołądka. Spacery i zabawy z psem nie powinny się odbywać z pełnym żołądkiem.
Wolf of Wilderness – MINI Krokiety („The Taste Of”)
© Blackosaka / stock.adobe.com
Z wyjątkiem czasu bezpośrednio po posiłkach, przedstawiciele tej zwinnej rasy psów cieszą się niemal każdą aktywnością ze swoim opiekunem. Najważniejsze, że jest blisko swojego ukochanego człowieka i może biegać oraz bawić się z nim. Mimo krótkich nóg, na zewnątrz bolończyk kolorowy jest żywym srebrem ze sporym temperamentem i imponującą wytrzymałością. Spacery na łonie natury, aportowanie patyków i łapanie piłek to świetne zabawy dla tego figlarnego psa. Sporty dla psów, takie jak agility albo clickertraining potrafią go również bardzo zainteresować. W domu natomiast pokazuje swoją spokojną naturę i nigdy nie ma dość pieszczot swojego opiekuna.
Bolonkę rosyjską można zatem bezproblemowo trzymać i w mniejszym mieszkaniu, przy czym należy pamiętać, by zapewnić psu minimum 1–2 godziny ruchu dziennie. Ten psi karzełek nie potrzebuje wiele miejsca w domu – i tak woli leżeć bardzo blisko stóp swojego opiekuna.
Wychowanie, czyli nauka najważniejszych komend, przebiega zazwyczaj bezproblemowo, gdyż jest to pies potulny i zorientowany na ludzi. Po odpowiedniej socjalizacji współżycie z kotami i innymi zwierzętami domowymi bolonki jest niezwykle harmonijne.
Opieka i pielęgnacja
Oprócz codziennych spacerów i wspomnianych wcześniej „sesji przytulania”, opiekunowie psa tej rasy powinni oczywiście wygospodarować również trochę czasu na pielęgnację jego kudłatej główki. Jednak mimo swojej długości sierść bolonki jest dość łatwa w pielęgnacji. Dokładne szczotkowanie co dwa do trzech dni wystarczy, aby uchronić ją przed splątaniem oraz usunąć kurz i pozostałości brudu. Ponadto oczy, uszy i pazury należy regularnie sprawdzać i czyścić w celu zapobiegania chorobom lub infekcjom, jak również po to, by je możliwie wcześnie wykryć. Zęby bolonki rosyjskiej wymagają szczególnej uwagi. Należy je dokładnie sprawdzać pod kątem obecności ewentualnych ciał obcych i kamienia nazębnego, który może powodować silny ból zęba. Przebarwienia zębów, stan zapalny dziąseł lub nieświeży oddech mogą również wskazywać, że coś jest nie tak. W takim przypadku najlepiej szybko udać się do weterynarza, aby ustalić przyczynę.
Przy odpowiedniej pielęgnacji, wystarczającej ilości ćwiczeń, a przede wszystkim jeśli poświęcisz jej odpowiednio dużo miłości i uwagi, Twoja bolonka rosyjska będzie zawsze mieć przy Tobie pieskie życie. Zarówno początkujący, jak i doświadczeni miłośnicy psów, single i rodziny z dziećmi, lokatorzy małych mieszkań i właściciele luksusowych willi z pewnością znajdą w tym nieskomplikowanym i wesołym psie sympatycznego towarzysza, który wniesie w ich życie wiele radości.
