© RvDam / stock.adobe.com
Retriever z Nowej Szkocji to inteligentny i radosny pies, z którym poradzą sobie nawet amatorzy.
Retriever z Nowej Szkocji, znany szerzej jako „toller“ (od angielskiej nazwy rasy Nova Scotia Duck Tolling Retriever), to rzadko spotykana rasa. Dzięki swojej inteligencji i urokowi ma jednak duże szanse, aby zyskać całe rzesze fanów.
Waga tych średniej wielkości psów waha się od 17 do 23 kilogramów, a wzrost sięga 51 centymetrów, przy czym psy są większe i cięższe od suk. Tollery są najmniejszymi przedstawicielami retrieverów, w gronie których znajduje się również popularny labrador retriever i golden retriever.
Retriever z Nowej Szkocji jest często mylony z goldenem, jednak jest zwinniejszy i sprytniejszy od swojego większego kuzyna.
Sierść tollera jest doskonale przystosowana do pracy w wodzie. Składa się z dwóch warstw, jest miękka, średniej długości, z jeszcze bardziej miękkim i grubym podszerstkiem, co zapewnia optymalną wodoodporność.
Dzięki temu retriever z Nowej Szkocji nie musi obawiać się nawet bardzo zimnej wody. Dodatkowo, jego sierść ozdobiona jest „piórami”, czyli dłuższymi włosami na podgardlu, za uszami, na ogonie oraz tylnej partii kończyn.
Umaszczenie tollera może przyjmować barwę od pomarańczowo-czerwonej do intensywnie czerwonej, z białymi strzałkami na głowie, znaczeniami na łapach, klatce piersiowej lub końcówce ogona. Retriever z Nowej Szkocji jest bardzo czujnym psem i nie tylko kolor sierści ma wspólny z lisem.
© Sarah / stock.adobe.com
Retriever z Nowej Szkocji najchętniej spędza czas na zabawie. Jest bardzo pogodny, uważny i zawsze czujny, aby nie przegapić kolejnego stawianego przed nim zadania. Jego największą pasją jest aportowanie na lądzie i w wodzie.
Psy tej rasy uważane są za inteligentne i chętne do nauki. Bardzo przywiązują się do swoich opiekunów i są do nich przyjaźnie nastawione. W stosunku do obcych są zazwyczaj obojętne, a czasami nawet zamknięte.
Retriever z Nowej Szkocji nie jest agresywny, chociaż może bronić swojego terytorium głośno szczekając, nie przejawia też skłonności do włóczęgostwa czy „kłusownictwa”.
Ten, kto ma u swojego boku tollera, wie, że wyróżnia go olbrzymia chęć zadowolenia swojego opiekuna. Oznacza to, że robi wszystko, aby mu się przypodobać, co jest niewątpliwą zaletą podczas szkolenia, bowiem pies, któremu radość sprawia wykonywanie poleceń przewodnika jest bardzo łatwy do ułożenia.
Dlatego toller sprawdzi się również w rękach mniej doświadczonych miłośników psów. Niemniej jednak nie zwalnia nas to z obowiązku poznania podstaw psiego języka i konsekwencji w wychowaniu.
Wydając jasne polecenia i unikając szorstkości bez problemu uda nam się dobrze wychować naszego tollera, a nawet nauczyć go różnych sztuczek. Warto również skorzystać z usług szkoły dla psów i to już w wieku szczenięcym.
Retriever z Nowej Szkocji potrzebuje być częścią stada, dlatego jest idealnym psem rodzinnym.
Od jego opiekunów wymaga się jednak zamiłowania do aktywnego spędzania czasu – jeśli nie zapewnimy mu odpowiedniej dawki ruchu, ten żywiołowy pies szybko znajdzie sobie sam pomysły na zagospodarowanie czasu wolnego.
Retriever z Nowej Szkocji może mieszkać z innymi zwierzętami, na ogół bardzo dobrze się z nimi rozumie.
Zanim zdecydujemy się na posiadanie psa, wyjaśnijmy kwestie ewentualnych alergii na psią sierść w rodzinie czy to, co z nim zrobimy, na przykład wyjeżdżając na urlop lub na wypadek pobytu w szpitalu. Ci, którzy chcą podróżować z psem, mają do dyspozycji kilka możliwości, a dobrze wychowany toller jest przeważnie mile widzianym gościem w hotelach.
Psy tej rasy zazwyczaj zachowują swoją żywiołowość do późnego wieku. Również to należy mieć na względzie przed zdecydowaniem się na jego zakup.
Oczywiście należy zadbać też o podstawowe wyposażenie, w skład, którego wchodzą:
Poza tym, warto zaplanować z wyprzedzeniem miesięczne wydatki na dobrej jakości karmę i wizyty u lekarza weterynarii oraz ewentualne koszty leczenia w przypadku niespodziewanych chorób.
© Arina Miroshnikova / stock.adobe.com
Retriever z Nowej Szkocji uwielbia pływanie i aportowanie. Zabawki na inteligencję w jego przypadku także są nieodzowne. Dzięki nim nawet w deszczowe dni możemy ćwiczyć spryt i zręczność naszego pupila.
Zresztą tollerowi sprawiają przyjemność wszystkie aktywności, które pozwalają mu wykorzystać swoją wytrwałość i inteligencję. Psy tej rasy bardzo dobrze sprawdzają się w psich sportach, takich jak agility czy flyball oraz jako psi ratownicy.
Dorosły toller będzie z chęcią towarzyszył nam podczas przejażdżek rowerowych, biegania czy spacerów po lesie. Ale pamiętajmy, aby nie szkolić go na uzależnionego od adrenaliny zwierzaka, którego w żaden sposób nie można uspokoić.
Od samego początku szkolenia wprowadzajmy przerwy od aktywności, aby zapobiec nadmiernemu wzrostowi adrenaliny. Toller, któremu zapewnimy równowagę między zabawą a odpoczynkiem równie chętnie będzie cieszył się leniwym popołudniem w swoim legowisku.
Organizując zajęcie dla tego inteligentnego psa, nie zapominajmy, aby zaangażować w nie zarówno jego mądrą głowę jak i czuły nos. Dzięki temu wyszkolimy tollera na idealnego psiego towarzysza, posłusznie wykonującego wszystkie polecenia swojego opiekuna.
© everydoghasastory / stock.adobe.com
Zbilansowana dieta jest nieodłącznym elementem długiego i szczęśliwego życia naszego podopiecznego, a retriever z Nowej Szkocji nie ma specjalnym wymagań w tym zakresie.
Dlatego wybierajmy przede wszystkim wysokiej jakości, pełnoporcjową karmę, która będzie mu smakowała, a to czy zdecydujemy się na jej suchą czy mokrą wersję zależy wyłącznie od nas.
Niektórzy opiekunowie psów nie wyobrażają sobie karmienia swoich pupili inaczej niż surowym mięsem, w zgodzie z ich pierwotnymi potrzebami.
Do takiego pożywienia dodają jeszcze podroby, warzywa i suplementy. Zwolennicy barfowania podkreślają, że dla czworonogów nie ma nic lepszego, ponieważ składniki odżywcze są dokładnie dopasowane do ich potrzeb.
Jednak jeśli chcemy właśnie tak żywić naszego psa, musimy się najpierw nieco doszkolić w tym względzie, bowiem u psów, którym nie dostarczamy odpowiedniej ilości składników odżywczych mogą rozwinąć się niebezpieczne niedobory. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości warto skonsultować się z lekarzem weterynarii lub specjalistą ds. żywienia psów, którzy udzielą nam niezbędnego wsparcia.
Jeśli chodzi o higienę zębów, warto psu podawać przysmaki dentystyczne, które zachęcają go do żucia, a tym samym przyczyniają się do czyszczenia zębów oraz wzmacniania dziąseł. Poza tym, pamiętajmy, aby nasz pies miał stały dostęp do świeżej wody pitnej.
Prosta, długa sierść tollera nie wymaga dużej ilości zabiegów pielęgnacyjnych. Zazwyczaj wystarczające będzie regularne (przynajmniej raz w tygodniu) szczotkowanie. Jedynie dłuższe włosy na łapach i uszach wymagają od czasu do czasu rozplątania.
Tollery gubią dużo włosów zwłaszcza w okresie zmiany sierści. Dlatego w tym czasie należy je czesać odpowiednio częściej, aby ograniczyć ilość sierści pozostawianej na kanapie czy dywanie.
W kwestiach czystości należy nieco przymknąć oko na tollera, który ze względu na swoją miłość do wody może nie oprzeć się nawet kąpieli błotnej w napotkanej na spacerze kałuży.
Średnia długość życia zdrowego tollera wynosi około 15 lat i często zachowuje on aktywność do późnej starości.
Psy tej rasy uważane są za generalnie zdrowe, aczkolwiek mogą się u nich pojawiać choroby oczu oraz dysplazja stawów łokciowych i biodrowych.
Dlatego kupując tollera, upewnijmy się, że jego rodzice przechodzą regularne badania profilaktyczne. Za sprawą nowoczesnych badań genetycznych możliwe jest bowiem wykrycie również chorób oczu.
Kolejnym schorzeniem jest SRMA (steroidozależne zapalenie opon mózgowych i tętnic u psów). Również w tym przypadku podejrzewa się, że jest ono uwarunkowanie genetycznie i objawia się nagłą gorączką i sztywnością kończyn.
Leczenie kortyzonem może szybko uśmierzyć dolegliwości, ale pod warunkiem, że jest kontynuowane przez wiele miesięcy. SRMA może również przejść w stan przewlekły.
Krytycy hodowli czystej krwi tollerów uzasadniają występowanie chorób genetycznych małą pulą genów rasy.
Warto nieco zgłębić temat kontrowersji dotyczących hodowli psów czystej krwi w opozycji do krzyżowania ras. Według niektórych badań u tollerów poziom inbredu wynosi 26 procent, czyli jest wyższy niż u rodzeństwa.
Podczas, gdy niektórzy hodowcy retrieverów z Nowej Szkocji nieprzerwanie stawiają na hodowlę psów czystej krwi, pojawiają się również głosy krytyki, zgodnie z którymi kojarzenie zwierząt o podobnym materiale genetycznym prowadzi do powstawania wad rozwojowych na tle dziedzicznym.
Ryzyko to niektórzy hodowcy starają się zmniejszyć poprzez celowany dolew krwi psów innych ras. Zwolennicy czystej hodowli powinni zaś zaplanować obliczanie współczynnika izonomii w przypadku każdego kojarzenia i dobrze znać rodowód każdego osobnika, aby łączyć ze sobą wyłącznie odległe genetycznie psy. W ten sposób stopień pokrewieństwa można utrzymać na stosunkowo niskim poziomie.
Niezależnie od tego, do którego obozu należy dany hodowca, w przypadku tej rasy wiedza na temat genetyki, którą powinien posiadać każdy hodowca, jest ogromnie ważna.
W XIX wieku retriever z Nowej Szkocji był bardzo popularny przede wszystkim w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych, ale jego korzenie nie są do końca jasne.
Przypuszcza się, że zamiarem hodowców mogło być stworzenie psów, które, podobnie jak niektóre lisy, będą wabić kaczki zabawą na brzegu. Już rdzenni mieszkańcy Nowej Szkocji wykorzystywali te rude psy do polowania na ptactwo wodne. Przypuszcza się, że imigranci skopiowali ten pomysł i celowo hodowali psy rasy collie, spaniele, setery oraz rude psy Indian w tym kierunku.
Dopiero pod koniec XIX wieku rasa ta przyjęła się w Europie – w Danii około 1880 roku i w Szwecji około 1884 roku, ale wówczas psy tej rasy znane były jeszcze pod nazwą „Little River Duck Dog“.
Oficjalna rasa jest jeszcze dość młoda. Dopiero w 1946 roku Canadian Kennel Club uznał tollera za odrębną rasę, a na początku lat 80-tych retriever z Nowej Szkocji został uznany przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI).
Szczególną popularnością cieszy się natomiast w Szwecji, gdzie mieszka więcej tollerów niż w całej Kanadzie.
Angielska nazwa rasy nawiązuje do pochodzenia i przeznaczenia psów tej rasy. Oryginalną nazwę rasy, brzmiącą Nova Scotia Duck Tolling Retriever, możemy przetłumaczyć jako wabiący pies aportujący z Nowej Szkocji.
Nowa Szkocja to półwysep we wschodniej Kanadzie, gdzie toller stał się niejako psem narodowym, a pierwszym obszarem zastosowania psów tej rasy było myślistwo.
Szkolony na psa myśliwskiego toller miał za zadanie przynosić aport rzucany przez myśliwego z ukrycia. Swoją aktywnością na brzegu zbiorników wodnych pies wabił ptactwo wodne, które lądowało wprost przed lufą strzelby myśliwego. Wówczas przywoływał on swojego psa, a sam strzelał do kaczek, które już ustrzelone toller przynosił mu w zębach. Taktyka ta w języku myśliwych zwana jest tollingiem (wabieniem).
Kiedy już zdecydujemy, że to właśnie toller jest tym jedynym dla nas, czas wybrać się na poszukiwania odpowiedniego szczenięcia!
Ważne: Przed zakupem koniecznie zapoznajmy się z tematem inbredu. Więcej informacji w tym zakresie znajduje się w sekcji dotyczącej zdrowia.
Odwiedźmy hodowcę w jego domu, aby poznać również rodziców malucha. Przy okazji będziemy mogli zapytać go o usposobienie i zdrowie naszego przyszłego podopiecznego. Hodowca zapewne też zada nam kilka pytań.
Będzie to dobry znak, świadczący o tym, że chce mieć pewność, że oddaje swojego podopiecznego w dobre ręce. W chwili przekazania szczenięcia będzie ono miało świadectwo zdrowia, rodowód, świadectwo szczepień oraz najczęściej będzie już zaczipowane.
Ceny za zdrowego malucha rasy retriever z Nowej Szkocji wahają się od 3000 do 5000 zł. Jest też bardzo prawdopodobne, że na naszego szczeniaka będziemy musieli trochę poczekać, bo hodowli nie jest wiele.
Profesjonalni hodowcy będą na ogół zrzeszeni w klubie retrievera, który dba o to, aby zwierzęta były regularnie badane przed dopuszczeniem do hodowli. Badania te obejmują:
Poza tym, rzetelni hodowcy zapewniają odpowiednią socjalizację i badania profilaktyczne szczeniąt.
Takich, którzy nie są zrzeszeni w związkach ani klubach rasy. Hodowla tollerów wymaga bowiem fachowej wiedzy i dużej dawki miłości, a jedynym celem jej przyświecającym nie może być wypełnienie portfela gotówką.
Nielegalni hodowcy niestety rozmnażają psy wyłącznie dla zysku, nie bacząc na zdrowie, socjalizację szczeniąt czy warunki utrzymania ich rodziców. Nawet z litości nie powinnyśmy kupować psów od takich sprzedawców. W ten sposób bowiem stymulujemy popyt, który jak wiadomo reguluje podaż.
Jeśli chcemy kupić dorosłego retrievera z Nowej Szkocji, w pierwszej kolejności zajrzyjmy do Internetu. W niektórych regionach znajdziemy organizacje zajmujące się pomaganiem dorosłym psom w znalezieniu nowego domu. Istnieją również takie, które specjalizują się w retrieverach.
Czasami zdarza się, że i tam trafi jakiś toller, chociaż ze względu na niewielką popularność będzie to raczej wyjątek niż reguła. Dotyczy to również mieszańców tollerów czy czystej rasy retrieverów z Nowej Szkocji w schroniskach dla zwierząt.
Tollerdoodle to pies uzyskany ze skrzyżowania retrievera z Nowej Szkocji z pudlem. Podobnie jak w przypadku ras labradoodle lub golden doodle jest stosunkowo nową rasą, która nie została jeszcze oficjalnie uznana.
Zaliczana jest do tak zwanych designerskich ras psów, które łączą w sobie najlepsze cechy swoich rodziców – w tym przypadku retrievera z Nowej Szkocji oraz pudla. Ale czy rzeczywiście tak się dzieje, pozostaje kwestią sporną.
„Życie bez mopsa jest możliwe, ale bezcelowe” – powiedział kiedyś komik i pisarz Loriot. Autorka zgadza się z tym bez zastrzeżeń i dodaje: „Życie bez konia, kota i królika również!”. Jej serce bije dla wszystkich zwierząt dużych i małych, i cieszy się niezmiernie, że może pisać o swojej pasji jako niezależny autor. Poprzez swoje artykuły chciałaby podnieść świadomość na temat dobrostanu zwierząt i udzielić przydatnych wskazówek ich miłośnikom.
