© Tom Bayer / stock.adobe.com
Pudel miniaturowy jest wesołym i przywiązanym do swojego opiekuna psem.
Całe sześć kilogramów czystej pudlowej energii – niewielkich rozmiarów pudel miniaturowy łączy w sobie wszystkie zalety tej szlachetnej rasy psów i jest bardzo popularny. Nic dziwnego: Ten pies jest nie tylko wyjątkowo inteligentny, ale również bardzo wszechstronny i chętnie towarzyszy swojej rodzinie we wszystkich aktywnościach.
Pudel miniaturowy mierzy zazwyczaj nie więcej niż 35 centymetrów w kłębie a jego waga nie przekracza 6 kilogramów.
W rodzinie pudli występuje ponadto nieco większy pudel mały, ważący około 10 kilogramów, pudel średni, ważący do 14 kg, pudel duży, inaczej zwany królewskim, którego waga dochodzi do 25 kilogramów a wzrost w kłębie do 62 centymetrów oraz pudel Toy, będący najmniejszym przedstawicielem rasy, o maksymalnej wadze 4 kilogramów.
Niezależnie od tego o jakim pudlu mówimy – miniaturowym czy dużym, pudel w swej istocie zawsze pozostanie pudlem. Wszyscy przedstawiciele tej rasy mają charakterystyczną dla pudli kręconą sierść, przy czym wyróżniamy odmianę o sierści lokowej i sznurowej. Sierść lokowa ma delikatną, ale mocno kręconą strukturę, która prawie nie poddaje się naciskowi dłoni, a sierść sznurowa, równie bujna i okazała, tworzy sznury, mające co najmniej 20 centymetrów długości.
Pudle miniaturowe występują w różnych odmianach kolorystycznych: czarnej, brązowej, srebrnej, białej i płowej (morelowej i czerwonej), a także czarnej podpalanej oraz czarno-białej, którą nazywamy „harlekin”.
Ze względu na ekstrawagancki wygląd psów wystawowych, pudle często postrzegane są jako rozpieszczone czworonogi. Pudle miniaturowe z kolei najczęściej kojarzą się z „babcinym psem”, przez co wielu miłośników zwierząt jest do nich uprzedzonych. Bardzo niesłusznie, bowiem pudel miniaturowy jest wesołym, bystrym i kochającym naturę psem, który najchętniej nie odstępowałby swojego opiekuna na krok.
Dobrze rozumie się z obcymi psami, a wobec nieznajomych ludzi jest raczej obojętny. Pudle miniaturowe są czujne, ale nie agresywne. W porównaniu do swoich większych kuzynów mają żywszy temperament, ale nie są wymagające jeśli chodzi o codzienną porcję ruchu i rzadko przejawiają instynkt łowiecki.
Skrupulatnie ostrzyżone pudle sprawiają wrażenie wymagających dużych nakładów pielęgnacyjnych, a w praktyce, w przypadku krótko ostrzyżonych pudli miniaturowych, pielęgnacja sierści jest praktycznie pomijalna. Poza tym, psy tej nie mają podszerstka i w związku z tym nie gubią włosów. To dobra wiadomość dla tych, którzy nie mają ochoty kilka razy dziennie usuwać z ubrań i mebli psiej sierści.
Jednak tak jak w przypadku innych psów, sierść pudli miniaturowych wymaga regularnego szczotkowania w celu pozbycia się luźnych włosów oraz strzyżenia średnio co dwa, trzy miesiące.
Strzyc możemy naszego pudla samodzielnie, pod warunkiem, że wcześniej zostaniemy dobrze poinstruowani przez kogoś kto ma już doświadczenie w używaniu maszynki do strzyżenia. Istnieje wiele możliwych wariantów strzyżenia – możemy na przykład ostrzyc psa na jednakową długość z pominięciem nóg, łap i pyska.
Opiekunowie pudli miniaturowych, którzy chcieliby pokazać swojego podopiecznego na wystawie, powinni odpowiednio wcześniej dowiedzieć się jaki repertuar psich fryzur będzie obowiązywał podczas pokazów. Jeśli natomiast nie mamy zamiaru przedstawiać naszego pupila szerszej publiczności, możemy sprawić mu taką fryzurę na jaką tylko mamy ochotę.
Regularnie sprawdzajmy wiszące uszy pudli pod kątem obecności pasożytów lub luźnych włosów, aby zapobiec ewentualnym infekcjom lub stanom zapalnym.
Aby zagwarantować naszemu czworonogowi zdrowe żywienie, najlepiej podawać mu specjalną karmę dla pudli, odpowiednią do jego wieku i wydatku energetycznego. Do szóstego miesiąca życia warto karmić szczenię trzy do czterech razy dziennie, a po tym czasie wystarczą dwie porcje w ciągu dnia. Przyzwyczajmy naszego pudla miniaturowego do jedzenia w stałym miejscu, gdzie nikt nie będzie mu przeszkadzał.
Wskazówka: Unikajmy karmienia psa zawsze o tej samej porze, aby zapobiec jego szczekaniu w oczekiwaniu na spodziewany posiłek. Pamiętajmy, żeby wartość kaloryczną przysmaków dla psa zawsze uwzględniać w dziennej racji żywieniowej, aby uniknąć nadwagi.
Dla zachowania zdrowych zębów u naszego pupila, warto podawać mu naturalne gryzaki, takie jak uszy wołowe, które alternatywnie możemy zastąpić przysmakami dentystycznymi. Ponadto, nasz kędzierzawy podopieczny powinien mieć zawsze dostęp do świeżej wody pitnej.
Pudle miniaturowe to niewielkie, wszechstronne psy, dzięki czemu będą dobrymi kompanami dla praktycznie każdego miłośnika zwierząt. Lubią być tam, gdzie coś się dzieje, dlatego z powodzeniem odnajdą się w rodzinie lub u boku singli, którzy będą chcieli i mogli spędzać wspólnie z nimi dużo czasu.
Ze względu na to, że pudel miniaturowy nie linieje, mówi się, że jest idealnym psem dla alergików. To jednak nie do końca prawda, bowiem alergicy reagują alergicznie nie tylko na sierść, ale również na ślinę zwierząt. Niemniej jednak, dla osób uczulonych na sierść psów, pudel miniaturowy jest rasą wartą rozważenia. Sierść psów tej rasy nie podlega okresowej wymianie, dlatego nie tracą jej praktycznie wcale. Mimo wszystko, dla pewności, zaleca się wykonanie testów alergicznych przez wszystkich domowników przed przygarnięciem szczenięcia.
Jako że pudel miniaturowy najchętniej spędza czas ze swoją rodziną, każde dłuższe rozstanie będzie dla niego związane z dużym stresem, dlatego przemyślmy możliwe sposoby zaradzenia takiej ewentualności zawczasu.
Obecnie możemy bez problemu zabierać ze sobą psa w podróż – mamy do dyzpozycji wiele przyjaznych psom miejsc. Jeśli jednak zdecydujemy się na wyjazd bez naszego czworonoga, zostawmy go u osób, które już zna – mogą to być nasi znajomi lub przyjaciele ze spaceru.
Pamiętajmy również o zakupie niezbędnego podstawowego wyposażenia dla naszego przyszłego współlokatora, w którym powinny się znaleźć: miski, karma dla szczeniąt, obroża, szelki i smycz, legowisko lub koc, przybory do pielęgnacji, specjalne szczypce do usuwania kleszczy, akcesoria podróżne oraz zabawki.
Dowiedzmy się również czy podlegamy obowiązkowi zapłaty podatku od psa. Obok kosztów wysokiej jakości karmy, w swoim budżecie uwzględnijmy też wydatki związane z kontrolami u lekarza weterynarii lub ewentualnymi chorobami psa.
Ogólnie rzecz biorąc, im większy jest pudel, tym łatwiej go wyszkolić, ale pudel miniaturowy także nie sprawi nam wiele trudności, jeśli będziemy pamiętać o podstawowych zasadach. Wszystkich przedstawicieli tej rasy łączy chęć do nauki i współpracy z człowiekiem, zatem przy odrobinie cierpliwości i konsekwencji, uda nam się go bez problemu wyszkolić.
Wychowanie szczenięcia zacznijmy od nauki poleceń głosowych i chwalmy go za każdym razem, gdy je wykona. Podczas szkolenia wybierajmy krótkie, ale częstsze ćwiczenia, ponieważ dłuższe jednostki treningowe mogą przemęczyć naszego pupila.
Pudel miniaturowy to prawdziwie wszechstronny pies. Sprawdzi się jako towarzysz długich pieszych wędrówek, przejażdżek konnych na krótszych dystansach czy w Agility, ale doceni również spokojne popołudnie u boku swojego opiekuna – w końcu jest dla niego najważniejszy!
W każdym razie ważne jest, aby oprócz aktywności fizycznych, zaproponować temu bystremu mikrusowi również regularne wyzwania umysłowe, dlatego w gospodarstwie domowym, w którym mieszka pudel miniaturowy nie może zabraknąć zabawek na inteligencję. Przedstawiciele tej rasy uwielbiają uczyć się nowych sztuczek, którymi możemy przeplatać naszą wspólną, codzienną egzystencję.
Ciekawą zabawę może stanowić Dog Dancing czyli taniec z psem, w przypadku którego uczymy się sztuczek w formie płynnych ruchów, tworząc ciekawą choreografię.
© bernardbodo / stock.adobe.com
Pudle miniaturowe to generalnie odporne i wytrzymałe psy, ale istnieją pewne choroby typowe dla tej rasy. Należą do nich na przykład choroby oczu: postępujący zanik siatkówki, w skrócie PRA oraz zaćma (katarakta). Obie choroby mogą prowadzić do całkowitej ślepoty. Obecnie PRA można wyeliminować z hodowli dzięki badaniom genetycznym. W przypadku uwarunkowanej dziedzicznie postaci zaćmy, psy na nią cierpiące są wykluczane z hodowli. Zaćma może być również niedziedziczna i może ją wywoływać np. cukrzyca. Poza tym, pudle miniaturowe są podatne na zwichnięcie rzepki, w przypadku której rzepka wysuwa się ze swojej pierwotnej pozycji.
Średnia długość życia zdrowego pudla miniaturowego wynosi 17 lat.
Jeśli marzy nam się pudel miniaturowy, czas rozpocząć poszukiwania! Pamiętajmy, że jako kupujący przyczyniamy się do zdrowia psów tej rasy, dlatego weźmy pod uwagę wyłącznie psy pochodzące od hodowców, którzy stawiają zdrowie swoich podopiecznych na pierwszym miejscu.
Zaufany hodowca zazwyczaj pozwoli nam odwiedzić swój dom, aby poznać otoczenie, w którym dorasta szczenię oraz jego rodzice. Będziemy również mieli tam możliwość zapytania hodowcy o interesujące nas kwestie oraz zapoznać się z warunkami utrzymania i sposobem socjalizacji pudla miniaturowego. Jako że faza intensywnego imprintingu trwa do dziewiątego tygodnia życia, odpowiednia socjalizacja na tym etapie jest kluczowa dla dalszego rozwoju malucha.
Za pudla miniaturowego od renomowanego hodowcy będziemy musieli zapłacić od 3000 do nawet 9000 zł.
Hodowca pudli miniaturowych, dla którego dobro zwierząt jest nadrzędną wartością, będzie zarejestrowany w związku hodowców. Sprzedawane przez niego szczenięta będą kilkukrotnie odrobaczone, będą miały udokumentowane pochodzenie i książeczkę szczepień. Na pewno będzie chciał zadać Ci kilka pytań dotyczących na przykład Twojego doświadczenia w wychowaniu psów.
Nie dajmy się zwieźć ofertom proponującym pudle miniaturowe w korzystnej cenie i bez dokumentów – ofiarami takich rzekomych okazji padają nie tylko kupujący, ale również zwierzęta. Tacy hodowcy nie dokonują rozsądnej selekcji zwierząt hodowlanych, nie wykonują żadnych badań profilaktycznych ani nie socjalizują szczeniąt. Również rodzice takich szczeniąt często cierpią ze względu na krótkie odstępy między kolejnymi miotami.
Uważajmy także na psy od osób prywatnych – profesjonalna hodowla wymaga dużej wiedzy na temat danej rasy i odpowiedniego doboru zwierząt hodowlanych.
Jeśli nie mamy nic przeciwko starszemu psu, możemy adoptować pudla miniaturowego ze schroniska. Możemy również odwiedzić strony internetowe organizacji zajmujących się opieką nad zwierzętami, gdzie wiele pudli lub ich mieszańców czeka na nowy dom.
Nazwa mówi sama za siebie. Niemieckie słowo „pudel” pochodzi od czasownika „pudeln”, oznaczającego pluskanie się w wodzie i nawiązuje do pochodzenia psów tej rasy – ich przodkami były stare psy dowodne.
Źródła pisane donoszą o uwielbiających wodę psach o kręconej sierści obecnych już w XIV wieku, jednak klasyczny strzyżony pudel jest dużo starszy. W starożytnej Grecji istniały malowidła psów, których sierść była strzyżona tak, aby nadać im wygląd przypominający lwa.
W XVII wieku te kędzierzawe czworonogi zyskały dużą popularność w Europie. Przodkowie dzisiejszego pudla miniaturowego byli od niego więksi – ważyli od 10 do 20 kilogramów i można ich było przyporządkować raczej do psów średniej wielkości.
Za sprawą swojej pojętności i umiejętności aportowania, pudel stał się popularnym psem myśliwskim, wykorzystywanym głównie do polowań na ptactwo wodne, gdzie klasyczny sposób strzyżenia pudla znajdował zastosowanie w praktyce. Sierść miała za zadanie chronić czoło, klatkę piersiową, ramiona i nogi psa, a strzyżenie pozostałych części ciała służyło poprawieniu zdolności zwierzęcia do pływania.
W XVIII wieku psy tej rasy cieszyły się dużym zainteresowaniem wśród szlachty, ale w niedługim czasie ich rola jako psów myśliwskich została przejęta przez psy krótkowłose. W efekcie tego inteligentny pudel coraz bardziej przekształcał się w psa do towarzystwa, aż w końcu trafił na salony.
Na początku XX wieku psy tej rasy można było również spotkać na pokazach cyrkowych, gdzie wykonywały rozmaite sztuczki. W tym czasie miał miejsce ważny rozwój w ich hodowli, dzięki któremu rasa ta zyskała ponownie dużą popularność – ich opiekunami było wiele wybitnych osobistości, wśród nich między innymi Winston Churchill. Ten brytyjski mąż stanu był miłośnikiem tej rasy i przez 15 lat towarzyszył mu brązowy pudel miniaturowy Rufus II, który po spełnionym psim życiu został pochowany w ogrodzie swojego pana.
Szczyt popularności pudla miniaturowego przypada na lata sześćdziesiąte. Zmiana charakterystyki rasy z psa myśliwskiego na psa do towarzystwa, mająca miejsce w XX wieku sprawiła, że rozpoczęła się hodowla pudli w różnych rozmiarach, a zaczęto od pudli dużych i małych. W 1936 r. pudel miniaturowy został uznany za odrębną rasę psów.
W tym samym roku opracowano również standard rasy i ustalono Francję jako kraj pochodzenia pudla, a w latach dziewięćdziesiątych uznano pudla Toy za najmniejszą rasę spośród wszystkich pudli.
