© Anhees / stock.adobe.com
Jako dawny pies pasterski, pirenejski pies górski wyróżnia się imponującą, wzbudzającą respekt sylwetką.
Pirenejski pies górski, znany również jako Chien de Montagne des Pyrénées lub Patou, zachwyca wyglądem. W poniższym artykule dowiesz się czym się charakteryzuje i dla kogo będzie najlepszym kompanem.
Mocna budowa i okazały wzrost sprawiają, że pirenejski pies górski robi duże wrażenie na każdym, kto na niego spojrzy. Biała, gruba sierść nadaje temu czworonogowi jeszcze potężniejszego wyrazu, składa się z dwóch warstw i jest średniej długości. Wzorzec rasy dopuszcza szare, bladożółte i pomarańczowe łaty.
Nos psów tej rasy jest zawsze czarny, a szerokość czaszki powinna być równa jej długości. Przy wzroście wahającym się od 65 do 75 centymetrów w przypadku suk raz 70-80 centymetrów w przypadku psów, pirenejski pies górski waży od 45 do 65 kilogramów.
Podwójna sierść składa się z grubego podszerstka i szorstkiego, odpornego na warunki atmosferyczne włosa okrywowego, który może być prosty lub falowany. Gruba sierść, która miała chronić psy przed skrajnymi warunkami klimatycznymi panującymi w górach, nadaje im majestatycznego wyrazu, który pogłębia długa sierść wokół szyi, zagęszczająca się na kształt grzywy. Dłuższa sierść występuje również na kończynach.
Niewielkie, trójkątne, zwisające uszy osadzone na dużej, szerokiej głowie w kształcie litery V wiszą płasko przy policzkach i przy pobudzeniu lekko się podnoszą. Ogon, w spoczynku nisko noszony, przy pobudzeniu lub napięciu wznosi się nad grzbietem.
Charakterystyczne dla pirenejskiego psa górskiego są podwójne pazury na tylnych kończynach, zwane wilczymi.
Chien de Montagne des Pyrénées wykazuje typowe cechy psa pasterskiego, ale jest również bardzo wrażliwy i sprawdzi się w roli psa rodzinnego.
Ten francuski pies pasterski ma swój własny rozum. Samodzielna praca i ochrona powierzonego mu stada owiec są zakodowane w jego genach. Z tego względu przejawia dużo własnej inicjatywy i jest bardzo terytorialny – zacięcie broni swojego terenu i swoich bliskich. Ponadto, psy tej rasy należą do kochających dzieci, zatem dobrze odnajdą się w rodzinie, z której członkami mocno się związują.
Pomimo swojego imponującego wyglądu i niekiedy szorstkiej natury, pirenejski pies górski jest bardzo wrażliwy, a wobec obcych powściągliwy lub nawet lekceważący. Z reguły nie toleruje innych czworonogów na swoim terytorium.
Patou potrzebuje konsekwentnego wychowania z jasnymi komendami, ale bez zbędnej surowości. Nie oczekujmy od niego bezwzględnego posłuszeństwa – to nie leży w jego naturze, aczkolwiek przy odrobinie cierpliwości i konsekwencji, bez problemu nauczymy go wykonywania podstawowych poleceń.
Pamiętajmy, że jako pies stróżujący będzie ostrzegał nas przed obecnością obcych donośnym szczekaniem, co dla niektórych może okazać się uciążliwe. Jednak i w tym przypadku z pomocą przyjdzie nam odpowiedni trening, dzięki któremu to my będziemy mogli decydować jak bardzo aktywny będzie pies w tym zakresie.
Psy tej rasy powinny trafić w ręce doświadczonego i pewnego siebie opiekuna, a żeby potrafiły odnaleźć się we współczesnym, nowoczesnym świecie, niezwykle ważna jest ich odpowiednia socjalizacja.
Nie każdy miłośnik psów jest w stanie sprostać wymaganiom pirenejskiego psa górskiego.
Pierwotnie, sierść tych psów pasterskich była szorstka, odporna na warunki atmosferyczne i łatwa w pielęgnacji. Jednak niektóre psy górskie w „nowoczesnym” typie mają (zbyt) długą okrywę włosową, która szybko się filcuje.
Dlatego należy je dokładnie wyczesywać raz lub dwa razy w tygodniu. Szczególnie podatne na zbijanie się są portki, czyli długie włosy na kończynach oraz włosy za uszami.
Jeśli nasz pies ma sierść charakterystyczną dla typu pierwotnego, odstępy między sesjami pielęgnacyjnymi możemy odpowiednio wydłużyć, aczkolwiek pamiętajmy, że regularna pielęgnacja sierści wzmacnia więź między psem i opiekunem i przyczynia się do jego dobrego samopoczucia.
Zwłaszcza w okresie sezonowej wymiany sierści psy tracą dużo włosów, których pozbycie się możemy przyspieszyć, używając odpowiedniej szczotki.
Jako że pirenejski pies górski uchodzi za kochającego dzieci, świetnie odnajdzie się w doświadczonej rodzinie z najmłodszymi. Miejmy jednak na uwadze, że będzie chciał je chronić, podobnie zresztą jak nas, o czym nie należy zapominać, kiedy na przykład zapraszamy do domu inne, obce dzieci – lepiej nie zostawiać ich samych z psem, bez nadzoru dorosłych.
Poza tym psy tej rasy cenią sobie spokój i rutynę, dlatego należy zapewnić im miejsce lub kilka miejsc, gdzie będą mogły w spokoju odpoczywać.
A jak sytuacja wygląda z kotami? Jeśli naszego Patou przyzwyczaimy do obecności kotów jeszcze w okresie szczenięcym, wspólnie mieszkanie będzie dużo łatwiejsze. Wówczas dorosłe psy będą dobrze dogadywały się ze swoimi braćmi mniejszymi. Pamiętajmy jednak, aby zapewnić kotu wystarczająco dużo miejsc do ucieczki – na przykład w postaci drapaka.
Ten biały olbrzym najlepiej odnajdzie się u boku doświadczonego opiekuna, który lubi spędzać czas w towarzystwie swojego podopiecznego. Pirenejski pies górski to doskonały pies stróżujący i uwielbia przebywać na świeżym powietrzu, dlatego ogrodzony ogród jest w jego przypadku absolutnie nieodzowny, a im będzie większy, tym bardziej szczęśliwy w nim będzie nasz pupil. Z tego względu psy tej rasy nie odnajdą się w mieszkaniu w bloku z małym balkonem ani tym bardziej w mieście.
© Georgy Dzyura / stock.adobe.com
Aportowanie lub agility to psie sporty, do których pirenejski pies górski nie przejawia specjalnego zamiłowania. Podobnie obedience nie pasuje do niezależnego charakteru tych psów.
Dlatego jeśli mamy ambicje sportowe, posiadając psa tej rasy powinnyśmy zostawić je za drzwiami. Aczkolwiek istnieje pewien wyjątek: Jedynym sportem, który ten duży pies górski lubi jest sport psich zaprzęgów.
Niemniej jednak, potrzebuje on odpowiedniej ilości ruchu, ale zażywanego ze spokojem, bez gorączkowego tempa. Z tego względu będzie idealnym kompanem do pieszych wycieczek lub konnych przejażdżek, ale jego ulubionym zadaniem pozostaje mimo wszystko stróżowanie.
Pirenejskie psy górskie mają opinię wytrzymałych, odpornych, mało podatnych na choroby genetyczne, ale profesjonalni hodowcy przed przystąpieniem do rozrodu zawsze badają stawy biodrowe swoich podopiecznych. Jeśli w hodowli wykorzystywane są wyłącznie psy mające zdrowe biodra, ryzyko wystąpienia dysplazji stawu biodrowego, do której skłonności przejawiają wszystkie duże psy, zostaje znacząco zmniejszone.
Dlatego tak ważna jest ochrona ich stawów. Zwłaszcza szczenięta nie powinny za dużo chodzić po schodach i zbyt szybko rosnąć. Aby temu zapobiec, należy bardzo rozważnie podawać psu karmę, dokładnie obliczając jej wartość kaloryczną. W ten sposób unikniemy sytuacji, w której nasz pupil będzie rósł szybciej niż jego kości.
Przy odpowiednim żywieniu, pirenejski pies górski może osiągnąć wiek dziesięciu, a nawet dwunastu lat.
© gebut / stock.adobe.com
Kto szuka hodowcy psów tej rasy, nie będzie miał większego problemu z jego znalezieniem. W Polsce istnieje sporo hodowli, w których na pewno znajdziemy idealnego psa dla siebie,
za którego będziemy musieli zapłacić od 3 500 do 5 000 złotych. Pamiętajmy, aby nie kupować szczeniąt od hodowców sprzedających Chien de Montagne des Pyrénées bez rodowodu!
Przeczytaj także: 12 pytań do hodowcy przy zakupie szczeniaka
Pomimo tego, że nie należy do psów pasterskich, blisko spokrewniony z pirenejskim psem górskim jest leonberger: a dokładniej mówiąc, pirenejski pies górski należy do jego przodków. Duże podobieństwo do Chien de Montagne des Pyrénées wykazuje również pies rasy landseer.
Wszystkie psy pasterskie i psy górskie mają wiele cech wspólnych i wyróżniają się pokaźnymi rozmiarami. Jednak jako psy rodzinne powinny trafić wyłącznie w odpowiedzialne ręce. Dotyczy to w szczególności dorosłych psów, które nie przeszły odpowiedniej socjalizacji.
Jeśli nie zależy nam na psie rodowodowym, możemy poszukać naszego przyszłego pupila w schroniskach – również tam psy pasterskie czekają na nowe, kochające domy.
Jak sama nazwa wskazuje, psy tej rasy pochodzą z Pirenejów, gdzie żyją od wieków.
Jednak, kiedy powstawały pierwsze wzorce rasy psów pasterskich, leżące po dwóch stronach Pirenejów kraje – Hiszpania i Francja, nie mogły dojść do porozumienia w sprawie wspólnej wersji standardu, w wyniku czego powstały dwa niezależne wzorce dla dwóch różnych ras: francuskiego Chien de Montagne des Pyrénées (pirenejskiego psa górskiego) oraz hiszpańskiego Mastín del Pirineo (mastifa pirenejskiego) .
Pod względem charakteru i wyglądu oba wzorce różnią się jednak nieznacznie – w końcu obie rasy dzielą wspólną historię.
Przodkowie pirenejskiego psa górskiego oraz mastifa pirenejskiego żyli w tym regionie prawdopodobnie już 3000 lat temu. Wskazują na to odnalezione szkielety z epoki brązu, o czym pisze Harper Trois-Fonteneys w swojej książce „My Travelling and My Dogs” (pol. Moje psy i podróże).
Już we wczesnym średniowieczu, zwierzęta te były wykorzystywane jako psy pasterskie, których zadaniem było bronienie cennych stad owiec przed niedźwiedziami i wilkami. Ich gruba sierść chroniła je nie tylko przed ekstremalnymi warunkami atmosferycznymi panującymi w górach wysokich, ale również przed atakami dzikich zwierząt.
Ponadto, pasterze zakładali swoim psom kolczatki, aby chronić je przed śmiertelnymi atakami drapieżników. Te duże, białe psy pasterskie stanowiły nieocenioną pomoc dla pasterzy. Potrafiły pracować samodzielnie i wiernie towarzyszyły powierzonym ich opiece stadom owiec, dzięki czemu pasterze mogli sobie pozwolić nawet na dłuższą nieobecność, podczas której polegali na instynkcie stróżującym, odpowiednim do sytuacji zachowaniu i odwadze swoich czworonożnych przyjaciół.
Odważne i zachwycające swoim wyglądem olbrzymy szybko znalazły uznanie wśród francuskiej szlachty, której przedstawiciele już na początku XV wieku chętnie wykorzystywali je jako stróżów swoich zamków. W XVII wieku pirenejczyki awansowały do rangi prestiżowych psów do towarzystwa.
Podania wskazują, że psy tej rasy trzymane były między innymi w zamku Château de Lordes oraz nieco później na dworze króla Francji Ludwika XIV.
Pomimo tego, z biegiem lat pirenejskie psy górskie, dla których pierwszy oficjalny wzorzec opracowano w 1923 roku, zaczęły odchodzić w zapomnienie. Czasy wielkiej hodowli owiec przeminęły, a populacja niedźwiedzi i wilków, mogących stwarzać zagrożenie dla pozostałych stad owiec znacznie się zmniejszyła. Dodatkowo, bitwy i wojny przyczyniły się do drastycznego zubożenia społeczeństwa i mało kto mógł sobie pozwolić na utrzymanie i wykarmienie tak dużych psów.
Na szczęście we Francji i poza jej granicami było kilku miłośników tej rasy, dzięki staraniom których pirenejskie psy górskie udało się ocalić od wymarcia.
Rozwijająca się turystyka w Pirenejach w latach 80-tych XX wieku przywróciła psom tej rasy popularność i rozsławiła je jako znakomite psy stróżujące i rodzinne również poza granicami francuskich gór.
