© Eudyptula / stock.adobe.com
Pinczer niemiecki to charakterny i aktywny czworonóg.
Dawniej jedna z najpopularniejszych ras psów stajennych i szczurołapów, strzegących wiele domów i gospodarstw, obecnie najczęściej rasa rodzinna. Aktywności sportowe, pieszczoty czy po prostu życie codzienne – charakterny pinczer niemiecki lubi wszędzie zaznaczyć swoją obecność!
Pinczer niemiecki jest temperamentnym i aktywnym, a jednocześnie bardzo przywiązanym do rodziny i przyjacielskim psem. Jego ruchliwość i chęć do zabawy na świeżym powietrzu wydają się być nieograniczone, te mądre i pewne siebie psy potrzebują jednak także dużo czułości i pochwał.
Zarówno na zewnątrz, jak i pośród czterech ścian, pinczer niemiecki potrzebuje dużo uwagi ze strony właściciela. Nie oznacza to jednak, że chciałby być cały czas pod jego czujnym okiem i czekać na komendy. Przeciwnie, psy tej rasy mają silny charakter i wiedzą czego im potrzeba. Tak samodzielne i inteligentne zwierzęta potrzebują odrobinę wolnej przestrzeni. Dzięki ich pewności siebie, sile nerwów i inteligencji, mają one pod kontrolą wszystko, co dzieje się w ich stadzie i rewirze. Jako dawne psy podwórzowe pinczery mają zakorzenioną chęć obrony i strzeżenia domu. Są bardzo uważne i natychmiast „meldują”, wszystko co wyda im się niepokojące. Obca osoba nie ma szans przejść niezauważona w obecności pinczera. Jednak owe „meldunki” nie są przesadnie częste i intensywne. Temperamentny, ale przy tym spokojny i zrównoważony pinczer z pewnością nie jest zwykłym, „ujadaczem”.
© Wolfgang / stock.adobe.com
Pinczery niemieckie do obcych podchodzą z dystansem i nieufnością, za to w stosunku do swojej rodziny są bardzo wierne i przyjacielskie. Niezwykle istotne jest ich odpowiednie wychowanie, które przy dużej ilości miłości, musi być także bardzo konsekwentne. Mając jako właściciela pewną siebie osobę, te z natury uparte psy okazują się być bardzo posłuszne i zdolne do przystosowania do każdych warunków. Pytanie tylko, czy pies jest gotowy wykonywać polecenia właściciela. Albowiem pinczer uczy się tylko tego, co z jego perspektywy wydaje mu się przydatne, głośno zaznaczając, kiedy coś mu się nie podoba. Już od urodzenia wie, jak wykorzystać swoją inteligencję. Natychmiast rozpoznaje ewentualne słabości swojego przewodnika i wykorzystuje je na swoją korzyść. Jego „mądre nieposłuszeństwo” stawia niekiedy duże wyzwania nawet przed doświadczonym właścicielem. Skłonność do samodzielności, podobnie jak wrodzona chęć do polowania, objawia się u tych psów z różną siłą. Jeśli tylko w procesie wychowania odpowiednio wcześnie zauważy się pewne cechy, nawet najbardziej uparte zwierzaki dadzą się utrzymać w ryzach. Dzięki silnemu, ale i dobremu charakterowi, oraz dzięki nieograniczonej energii, chęci zabawy i zdolności uczenia się, pinczery niemieckie są wszechstronnymi i naprawdę sympatycznymi towarzyszami człowieka i rodziny.
Pinczer niemiecki stał się przyjaznym psem rodzinnym przede wszystkim za sprawą swojej krótkiej, przylegającej sierści, która okazała się być niezwykle łatwa w pielęgnacji. Jego gęste futro jest gładkie, błyszczące, w głębokim czarnym kolorze z rdzawymi oznaczeniami. Możliwe jest także zupełnie rude ubarwienie, jednak posiada je jedynie około 20% psów tej rasy. Pinczer niemiecki, ze swoją wysokością w kłębie od 45 do 50 cm i wagą od 14 do 20 kg nie jest ani „za duży” ani „za mały”. Sylwetka psów tej rasy jest „kwadratowego kształtu”, co oznacza, że jej wysokość i długość są podobne. Pinczery prezentują się dumnie i elegancko, co pasuje idealnie do ich charakteru. Ich siła widoczna jest również poprzez umięśnione ciało, szczególnie dobrze widoczne podczas ruchu. Mocny grzbiet ma lekko opadającą linię. Opadające uszy w kształcie litery V, których przycinanie zostało zakazane w 1987 roku, są dość wysoko osadzone, obrócone do przodu i opadają na policzki. Małżowiny uszne pinczerów są bardzo cienkie i łatwo mogą ulec zranieniu.
© Wolfgang / stock.adobe.com
Powodem, dla którego pinczery nie mają wielu problemów zdrowotnych – oprócz wrażliwych małżowin usznych – jest prawdopodobnie fakt, że nie są one „przerasowane”. Pinczer niemiecki i sznaucer to najstarsze rasy europejskie. Przypuszcza się, że są bezpośrednimi potomkami psów torfowych, które według ekspertów żyły z człowiekiem już 3000 p.n.e., dokładne pochodzenie rasy jest jednak niezaznane. Niektórzy badacze doszukują się jej początków w Wirtembergii, inni uważają, że pochodzi od terierów angielskich. Inna grupa sądzi, że wręcz przeciwnie – to teriery pochodzą od pinczerów.
Pewnym jest natomiast, że wygląd tej rasy został wspomniany już w 1880 roku w niemieckiej kronice ras psów – „Deutsches Hundestammbuch” – i nie zmienił się znacząco od tamtej pory. Klasyczny pinczer, którego znamy obecnie, pojawia się już na obrazach pochodzących ze średniowiecza i renesansu.
Na przełomie wieku XIX i XX pinczery można było spotkać w prawie każdym niemieckim gospodarstwie i na dworze. Tam ich zadaniem było pilnowanie domu i gospodarstwa, a także odstraszanie szkodników, takich jak myszy, szczury i kuny. Psy te wykorzystywane były również jako psy pociągowe i pilnowały furmanki, w czasie nieobecności furmana. To właśnie wszechstronność wyróżniała pinczery i uczyniła niezastąpionymi w wielu gospodarstwach, na dworach i wśród dorożkarzy. Dzięki wykonywanym przez pinczera zadaniom, mówiono o nim „pinczer pociągowy” lub „rattler”. Możliwe, że również nazwa pinczer (niem. „Pinscher”), oznaczająca w języku staroniemieckim „gryzący” i spokrewniona z angielskim czasownikiem „to pinch”, wskazuje na niego jako zręcznego szczurołapa. W tym kontekście, angielskie słowo „to pinch” może zostać przetłumaczone jako „ściskać”, „dopaść” lub „ łapać” i podpowiadać, że pies ten był w stanie swoimi zręcznymi łapami złapać mysz lub szczura. Jako ratler, pinczer żywił się w dużym stopniu samodzielnie, co obok jego wytrwałości i samodzielnej pracy, było jednym z powodów, dla których był rasą tak lubianą w tamtych czasach.
Szorstkowłose pinczery, nazywane obecnie sznaucerami, oraz krótkowłose pinczery niemieckie były w tamtych czasach ta samą rasą. Obie były hodowane w założonym w 1895 roku klubie pinczerów. Pomimo dokonanego w międzyczasie rozdziału do dwóch osobnych ras, sznaucery i pinczery są do dziś prowadzone we wspólnym związku „Pinscher-Schnauzer-Klub 1895 e.V.“.
Dopiero od XX wieku te dwie rasy hodowane są osobno. W 1917 roku szorstkowłosy pinczer otrzymał własna nazwę – sznaucer. W tym samym czasie pojawił się także pinczer miniaturowy. W przeciwieństwie do sznaucera i pinczera miniaturowego, rzadziej spotykany w tamtych czasach pinczer krótkowłosy, stracił na popularności. Postępująca industrializacja pozbawiła pracy wiele psów pociągowych. Nowe zmotoryzowane samochody wypierały coraz bardziej furmanki ciągnięte przez zwierzęta, przez co coraz rzadszy był widok pinczerów na ulicach.
Na szczęście, w latach 50. hodowca Werner Jung zajął się tą niemal zupełnie wymarłą rasą. W 1958 roku, podjął się on odnowy hodowli krótkowłosych pinczerów. Z pomocą suczki pinczera „Kitti vom Bodenstrand“ i przerośniętymi pinczerami miniaturowym „Jutta Jung“, „Illo Fischer“, „Fürst Jung“ i „Onzo Illgen“ zapewnił dalsze istnienie pinczerom niemieckim. Jednak wciąż jest to rasa rzadko spotykana. W latach 1998 – 2003 rodziło się jedynie od 160 do 220 szczeniąt rocznie. W 2003 roku pinczer niemiecki został wpisany na listę gatunków zwierząt domowych, zagrożonych wyginięciem.
© DoraZett / stock.adobe.com
Dla niektórych miłośników psów liczby te były alarmujące. I tak, po 2003 roku, nie tylko wzrosła liczba nowych hodowców, ale także liczba rejestrowanych szczeniąt w VDH. Pinczery niemieckie, z racji tego, że nie zostały „przerasowione”, nie są tak narażone na choroby genetyczne, tak często dotykające zwierzęta rasowe i są generalnie zdrową rasą. Bezwzględnie konieczne jest jedynie przeprowadzenie badania na dysplazje stawu biodrowego. Natomiast badania na inne schorzenia związane z dziedziczeniem, jak np. choroby wzroku (daltonizm) czy choroba von Willebrand‘a (schorzenie krwi), są dobrowolne. Poza obowiązkowymi kontrolami i szczepieniami, pinczery niemieckie nie wymagają z reguły częstych wizyt u weterynarza.
Bardzo duża ruchliwość oraz upartość psów tej rasy sprawia, że wymagają one dużo uwagi. Jako dawne psy wartownicze i myśliwskie, które samodzielnie troszczyły się o bezpieczeństwo domu i gospodarstwa, pinczery niemieckie nadal mają skłonności do dominowania. Dlatego też pies tej rasy nie jest najlepszym wyborem dla rodzin z małymi dziećmi, nawet pomimo ogromnej radości, jaką czerpie z zabawy.
Psy tej rasy wymagają doświadczonego, pewnego siebie właściciela, który przejmie dowodzenie i „uwolni” psa od jego pierwotnych zadań – informowania o obcych i kontrolowania bezpieczeństwa domu. Wychowując psa tej rasy niezwykle istotne jest wyznaczenie jasnych reguł i granic. By się tego nauczyć, potrzebna jest asertywność, a niekiedy i silna interwencja. Jednak wywieranie presji lub zmuszanie do czegokolwiek ma zupełnie odwrotny od zamierzonego skutek. Od właściciela wychowanie pinczera wymaga również inteligencji, kreatywności i pewności siebie, aby zostać przez psa uznanym za „przywódcę stada”.
Do wychowania zrównoważonego psa, który potrafi się odprężyć i umie podporządkować się zasadom, niezbędne są także ćwiczenia fizyczne. Te aktywne i temperamentne psy są z tego względu polecane osobom aktywnym fizycznie, które mają ochotę na wspólny ruch z psem. Bez znaczenia, jaki będzie to sport – rower, rolki, jazda konna, bieganie – pinczer niemiecki jest idealnym towarzyszem do każdej aktywności na świeżym powietrzu. Radość sprawiają mu też sporty dla psów, np. agility. Jako ćwiczenie intelektualne można wykorzystać trening tropienia w formie np. mantrailingu. Dzięki swojemu wrodzonemu czarowi, pinczerowi zawsze udaje się namówić właściciela do wspólnego ruchu, zabawy lub spaceru. Po intensywnym czasie spędzonym na świeżym powietrzu, pies i jego właściciel mogą spokojnie pozwolić sobie na chwilę odpoczynku i pieszczot. Dla osób, szukających aktywnego fizycznie i inteligentnego kompana, pinczer niemiecki z pewnością będzie dobrym wyborem.
