© Piotr Wawrzyniuk / stock.adobe.com
Pinczer miniaturowy jest bardzo czujny i mocno przywiązuje się do swojego opiekuna.
Pinczer w miniaturowym formacie? Nie daj się nabrać na słodki wygląd tej rasy! Jeśli szukasz milutkiego i spokojnego pokojowego pieska, trafiłeś pod zły adres. Pinczer miniaturowy to bardzo bystry i pojętny pies rodzinny, który pomimo swojego niewielkiego rozmiaru posiada ogromne zapotrzebowanie na ruch i wymaga ogromnej uwagi ze strony opiekuna.
Z wyglądu pinczer miniaturowy jest bliźniakiem pinczera niemieckiego, tylko w zmniejszonym formacie. Osiągając od 25 do 30 cm wysokości w kłębie, pinczer miniaturowy jest o około 20 cm mniejszy od swojego większego brata, a także lżejszy od niego o około 10 kg, waży bowiem od 4 do 6 kg.
Podobnie jak u niemieckiego (zwanego też średnim), sylwetka miniaturowego pinczera wydaje się być „kwadratowa” – oznacza to, że wysokość ciała psa tej rasy jest zbliżona do jego długości. Tak samo długość całkowita głowy odpowiada długości kłębu do nasady ogona. Pinczer miniaturowy posiada muskularną i smukłą sylwetkę, która dzięki krótkiej i lśniącej sierści wyjątkowo wyraźnie i dostojnie prezentuje się w ruchu.
Głowa również jest muskularna oraz podłużna, czoło płaskie i gładkie. Uszy w kształcie litery „v” są umieszczone wysoko na głowie. U pinczerów miniaturowych występują zarówno uczy stojące, jak również wykręcone do przodu uszy oklapnięte. Linia oklapnięcia powinna być osadzona poniżej lub maksymalnie na wysokości górnej części głowy (pomiędzy czołem a potylicą). Ogon ma naturalny wygląd, w hodowli pinczerów preferuje się najczęściej szablasty lub haczykowaty kształt ogona.
Przylegająca gładka skóra pokryta jest gęstą krótką sierścią. Za sprawą gładkiej struktury włosia sierść pinczera zdobi wspaniały połysk.
Pinczery miniaturowe występują w umaszczeniu czarno-czerwonym oraz jednolitym, konkretnie brązowym. W przypadku umaszczenia czarno-czerwonego sierść jest połyskująco czarna ze rdzawo-czerwonymi lub brązowymi łatami. Możliwie jak najciemniejsze i ostro zarysowane oznaczenia występują zazwyczaj nad oczami, pod szyją, na śródręczu, łapach, po wewnętrznej stronie podudzia oraz u nasady ogona. Charakterystyczne są u pinczerów także dwa jednakowe, wyraźnie ograniczone trójkątne łaty na przedpiersiu.
U osobników o umaszczeniu jednolitym występują odcienie brązu od wiśniowo-czerwonego przez czerwono-brązowy po ciemnoczerwono-brązowy.
© Grigory Bruev / stock.adobe.com
Te towarzyskie psy bardzo nie lubią pozostawać same. Pinczery miniaturowe są bardzo zorientowane na człowieka i najchętniej nie odstępowałyby go na krok. Przy tym wykazują typowe zachowanie „psa jednego pana” – całą swoją miłość i posłuszeństwo lokują z reguły w jednej osobie. Nie oznacza to, że nie są oddane i przywiązane także do pozostałych członków swojej ludzkiej rodziny, nie są im posłuszne i nie spędzają z nimi chętnie czasu na zabawie czy spacerach, lecz całkowicie spokojne i szczęśliwe czują się dopiero wtedy, gdy mogą być u boku tego najbardziej zaufanego człowieka.
Richard Strebel w swojej książce „Die deutschen Hunde“ (tłum. „Psy niemieckie“) z 1905 tak pisał o swoim pinczerze miniaturowym:
„Ma godny podziwu charakter, z całego domu uznaje tylko moją żonę, pomimo tego, że wszyscy go rozpieszczamy i próbujemy zaskarbić sobie jego największą miłość, wszystkie nasze próby zawodzą przy jego niewiarygodnej nieprzekupności!”
Mimo iż pinczery miniaturowe uchodzą za zrównoważone, wesołe i zawsze przyjaźnie usposobione psy, wykazują one do dziś także silny instynkt obronny swoich przodków, których zadaniem było ochranianie domu i podwórza przed intruzami i szkodnikami.
Zwłaszcza jeśli chodzi o dobro ich ukochanego, upatrzonego sobie pana, pinczery miniaturowe wykazują niski próg odporności na czynniki drażniące. Dzięki konsekwentnemu wychowaniu oraz kompleksowej socjalizacji jeszcze w wieku szczenięcym można jednak zapobiec wyrośnięciu pinczera na agresywnego szczekacza.
Pinczery miniaturowe chętnie podejmują wyzwania i szybko się uczą, dzięki czemu nie są problematyczne w wychowaniu. Pewna doza tajemnicy i możliwość wyszalenia się na łonie natury to konieczność dla tego uważnego czworonoga.
Pinczer miniaturowy potrzebuje zdecydowanie więcej swobodnego ruchu od innych ras swojej wielkości, przy czym poza obciążeniem fizycznym powinno się mu zapewnić także wyzwania intelektualne. Przy odpowiedniej ilości takich zadań, np. przy uprawianiu psich sportów, nawet wykazujący tendencję do nerwowości pinczer miniaturowy stanie się wyważonym i milusińskim przyjacielem całej rodziny.
Również w stosunku do innych zwierząt, np. kotów czy ptaków, wykazuje wówczas dużą tolerancję. Jednakże wolno biegające myszy czy koty, które podejmą przed nimi ucieczkę, mogą wzbudzić wrodzony instynkt łowiecki tych temperamentnych psów.
Pinczery miniaturowe to towarzyskie psy, które potrzebują ciągłego kontaktu ze swoim opiekunem. Osoby zatrudnione na cały etat, które muszą pozostawić na wiele godzin pupila samego w domu, nie wchodzą przy pinczerze miniaturowym w grę. Najlepszymi opiekunami dla pinczera będą osoby aktywne fizyczne, które mogą spędzać dużo czasu ze swoim psem właśnie podczas wysiłku fizycznego.
Jeśli zapewnimy mu wystarczającą ilość fizycznego i umysłowego treningu, ze względu na swoje niewielkie gabaryty, będzie czuł się dobrze również w mieszkaniu.
W szkołach dla psów pinczery uczą się poskramiania swojego żywiołowego, czasami także wybuchowego temperamentu i reagowania spokojem pomimo wrodzonej potrzeby kontrolowania otoczenia. Wychowanie i socjalizację powinno zacząć się już w wieku szczenięcym. Ponieważ szczenięta tej rasy wymagają wiele uwagi, nie nadają się raczej dla rodzin z małymi dziećmi, również niezwykle absorbującymi.
Poza różnorodnymi aktywnościami fizycznymi i kompleksowym wychowaniem, pinczer należy do bardzo mało wymagających. Jego krótka sierść nie wymaga częstego szczotkowania. By pozbyć się z jego powierzchni zabrudzeń wystarcza zazwyczaj przetarcie go nawilżoną ściereczką.
Niezależnie od rasy, psy wymagają pożywienia bogatego w mięso i ubogiego w zboże. Karmę dla psa powinniśmy wybrać w oparciu o wagę, wiek i cechy szczególne naszego podopiecznego, a w przypadku jakichkolwiek wątpliwości w tym zakresie, warto skonsultować się z lekarzem weterynarii.
© Grigory Bruev / stock.adobe.com
Pomimo swoich niewielkich rozmiarów, te zwinne i sprytne psy są doskonałymi towarzyszami podczas uprawiania wielu wymagających sportów, np. jeździectwa, pieszych wędrówek, wspinaczki, jazdy na rowerze czy joggingu. Najważniejsze jest dla nich, by być ze swoim panem!
Sport jest nieodzowną częścią procesu wychowania pinczera. Psy, które odpowiednio wyszaleją się na powietrzu, w domu są spokojniejsze i potrafią się zrelaksować.
Wyznacznikiem poważnej hodowli jest dziś, podobnie jak dawniej, członkostwo w związku hodowców.
Zdrowy rozwój pinczerów powinien być zawsze najważniejszy dla hodowcy. Choroby, które często występują u psów małych ras, u pinczerów miniaturowych nie są typowe dla rasy. Przeciwnie, pinczery miniaturowe uchodzą za witalne i zdrowe psy.
Z kolei tak zwane mini pinczery („miniaturki”) czy ratlery praskie, które hodowane są z zamierzeniem przesadnie małe i delikatne, są ekstremalnie podatne na te choroby.
Małe pieski, które w dorosłym wieku ważą niewiele ponad 2 kg, pochodzą w przeważającej mierze z hodowli masowych i nie są z reguły uznawane przez federacje kynologiczne.
Poza nazwą pinczery miniaturowe z „miniaturkami pinczerów” wspólną mają najwyżej dużą wrażliwość na zimno. Ich cienkie uszy są szczególnie podatne na odmrożenia. Przy niskich temperaturach najlepiej ubrać pinczera w płaszczyk dla psa.
© Grigory Bruev / stock.adobe.com
Przy wyborze odpowiedniego hodowcy powinnyśmy koniecznie sprawdzić, czy w swojej hodowli kieruje się on standardami rasy uznanymi przez FCI (Międzynarodowa Federacja Kynologiczna). By upewnić się o warunkach panujących w hodowli, powinieneś odwiedzić hodowcę w domu i poznać miot (szczenięta oraz co najmniej matkę) w ich środowisku życia.
Podczas takiej wizyty hodowca powinien być w stanie szczegółowo opowiedzieć o właściwościach szczeniąt „jego” rasy oraz poradzić Ci w wielu kwestiach związanych z wychowaniem i żywieniem psa. Naturalnie poważny hodowca również będzie ciekaw warunków panujących w Twoim domu, gdyż będzie chciał się upewnić, czy jego podopieczni trafią w dobre ręce.
Jeśli chcemy kupić pinczera miniaturowego od profesjonalnego hodowcy, musimy liczyć się z wydatkiem rzędu 2500 zł.
W przeciwieństwie do wielu innych ras miniaturowych wygląd pinczera miniaturowego nie pociąga za sobą problemów zdrowotnych. Jego ciało emanuje siłą – szybko można zauważyć, jak wytrwały i wysportowany jest w rzeczywistości ten mały piesek.
Przy zapewnieniu im odpowiednich warunków utrzymania i regularnych kontroli lekarskich, psy tej rasy żyją średnio od 15 do 18 lat.
Silny instynkt łowczy i obronny nie dziwi wcale, biorąc pod uwagę historię rasy pinczer miniaturowy. Psy typu „pinczer” pochodzą od tak zwanych „psów torfowych”, które dołączyły do człowieka tysiące lat temu. Badania nad znalezionymi kośćmi i czaszkami pokazują, że „pies pierwotny” pilnował już osiedli ludzkich w czasach epoki kamiennej i odstraszał od niej gryzonie czy inne szkodniki.
Pod koniec 19. wieku pinczery można było spotkać niemal na każdym podwórzu. Psy te były szczególnie cenione przez rolników, ze względu na ich czujność i zwinność w polowaniu na myszy i szkodniki. Także mistrzowie przetrwania i ucieczki, tacy jak szczury, nie potrafiły umknąć czujnej postawie i zwinnym łapom pinczera.
Gładkie oraz szorstkowłose pinczery, dziś znane jako sznaucery, należały w tamtym czasie do tej samej rasy, jak pokazuje historia istniejącego do dziś, a założonego w 1895 roku „Klubu Pinczera-Sznaucera”.
Dopiero na początku 20. wieku założyciel klubu Józef Berta, zaczął w hodowli odseparowywać szorstkowłose osobniki od gładkich. Czysta hodowla rasy pinczer miniaturowy w związku z tym rozpoczęła się dość wcześnie i szybko odgrodzona została od hodowli jej większych pobratymców.
Inaczej niż pinczer niemiecki, pinczer miniaturowy szybko został uznany jako pies domowy i rodzinny. Od przełomu wieków duża ich liczba chowana jest w prywatnych domostwach. Księga hodowlana Klubu Pinczera-Sznaucera z 1925 roku zawierała już wówczas 1,300 wpisów. Swego czasu zwłaszcza damy ze śmietanki towarzyskiej dodawały sobie szyku za sprawą małego psiego kompana. W 1937 roku Felix Ebener opisał tego popularnego psa takimi słowami:
„Zajmuje niewiele miejsca i nie wymaga szczególnej pielęgnacji, potrafi być bardzo obyczajny i wykazywać się manierami, a w drobnych nieposłuszeństwach jest uroczy i pełen wdzięku. Z jego czystymi łapkami, krótkim, błyszczącym futerkiem, może być sadzany bez obaw na najelegantszych tapicerkach […].”
Jako pierwszy hodowca Józef Berta rozpoznał jednak, że wizerunek pinczera miniaturowego jako potulnego pieska pokojowego dalece odbiega od jego natury. Berta sam urzeczony był swoim pinczerkiem Maxem:
„Mam kilka grzecznych psów, miałem kilka, które pozostawiły po sobie niezapomniane wspomnienia. Żaden jednak nie dorównuje Maxowi, najlepszemu, najbardziej rozumnemu, przyjacielskiemu i użytecznemu psu, jakiego miałem!”
Swoją pochlebczą pieśnią na cześć Maxa Berta zmotywował innych hodowców, którzy podjęli się hodowli tej szczególnej rasy. Berta i jego koledzy uczynili pinczery miniaturowe takimi, jakimi są dzisiaj: nie do pomylenia z żadnymi innymi psami, o dobrym charakterze, dziarskim temperamencie, solidnym zdrowiu i dumnej postawie.
Pinczer miniaturowy potrzebuje zaufanego człowieka u swego boku, który doceni jego żywotny temperament oraz będzie miał ochotę i czas, by zaangażować się w jego wychowanie i treningi, w zamian za co pies wniesie do jego domu życie i dobry humor. Opiekunowie pinczera miniaturowego mogą cieszyć się wiernym, zawsze chętnym do zabaw towarzyszem, który dosłownie nigdy nie odstępuje ich na krok.
