Żywiołowy pinczer austriacki był uważany za prawie wymarłego, ale dzięki miłośnikom rasy udało się ustabilizować jego hodowlę. Poniżej przedstawiamy bliżej tego byłego wszechstronnie użytkowego pomocnika w alpejskich gospodarstwach.
© Victoria Moloman / stock.adobe.com
Pinczer austriacki jest przyjazny z natury i sprawdzi się również w rękach początkujących.
Pinczer austriacki jest psem średniej wielkości: Wzrost psów waha się od 44 do 50 centymetrów, a suk od 42 do 48 centymetrów. Na pierwszy rzut oka wygląda niepozornie i wielu laików myli go ze zwykłym mieszańcem.
Psy te są atletyczne, o mocnym kośćcu, mają wiszące uszy i wysoko osadzony ogon. W oczy rzuca się ich żywy, uważny wyraz pyska.
Krótka sierść składa się z gęstego włosa okrywowego i równie gęstego podszerstka. Szczególnie powszechne są umaszczenia kasztanowo-złote, brązowo-żółte i czerwone. Dozwolone są białe znaczenia. Zdarzają się także osobniki czarne z podpalaniem.
Jeśli znamy i cenimy cechy charakterystyczne pinczera austriackiego, będzie on dla nas źródłem wielu radości.
Pinczer austriacki jest zwinny i zawsze chętny do zabawy. Bacznie i z zainteresowaniem obserwuje otoczenie.
W stosunku do swojego dwunożnego stada jest przyjazny i kochający. Nie lubi zostawać sam w domu. Tworzy bliższą więź ze swoimi opiekunami niż wiele innych pinczerów, ale jako tradycyjny pies wykorzystywany do prac w gospodarstwie bywa bardziej przywiązany do swojego terytorium niż do człowieka. Wobec obcych jest powściągliwy, a czasami nawet wrogo nastawiony. Ma we krwi instynkt stróżowania odziedziczony po przodkach, co czyni go nieprzekupnym, a obecność nieproszonych gości oznajmia głośnym szczekaniem. Jego terytorium jest dla niego bardzo ważne i pilnie strzeże nienaruszalności jego granic.
Czy to w domu, czy poza nim: Nie wypuszcza się nigdzie na własną rękę. Instynkt łowiecki w jego przypadku nie jest silnie rozwinięty. Może jednak obudzić się w przypadku gryzoni, do tępienia których niegdyś był wykorzystywany.
Pinczer austriacki na ogół nie sprawia trudności wychowawczych. Uwielbia bowiem współpracować ze swoimi ludźmi. Uczy się szybko i chętnie.
Jeśli nie mamy doświadczenia w szkoleniu psów, warto wybrać się z naszym pinczerem do szkoły dla psów. Wartością dodaną takich zajęć możliwość poznania przez czworonoga przedstawicieli innych ras, co wspiera proces socjalizacji.
Jeśli nasz pupil ma tendencję do nadmiernego szczekania, uważajmy, aby jej nieświadomie nie wzmacniać poprzez karcenie go za to krzykiem, co w jego mniemaniu może być postrzegane jako szczekanie. Z drugiej strony nie należy całkowicie uciszać pinczera – były pies stróżujący powinien mieć możliwość hałasowania, jeśli zauważy lub usłyszy coś osobliwego.
Niemniej, za sprawą spokoju, cierpliwości i szkolenia, mającego na celu pohamowanie szczekania, można skierować tę jego potrzebę na właściwe tory.
© Érik González Guerrero/Wirestock stock.adobe.com
Pinczer austriacki najlepiej będzie czuć się w domu z ogrodem i niezbyt hałaśliwymi sąsiadami. Ponieważ jednak bardzo zależy mu na bliskości swoich opiekunów, jest gotowy na pewne kompromisy.
Pielęgnacja sierści pinczera austriackiego jest zupełnie niewymagająca. Krótki włos nie kołtuni się. Jedynie w okresie linienia dwa razy w roku możemy sięgnąć po rękawicę do masażu, aby przyspieszyć wymianę sierści.
Niemniej, w międzyczasie zabiegi pielęgnacyjne mogą stać się pozytywnym rytuałem, wzmacniającym naszą więź ze zwierzakiem.
Miejmy na oku uszy naszego psa – najlepiej codziennie sprawdzajmy je pod kątem stanów zapalnych. Ciepłe i wilgotne środowisko sprzyja bowiem ich rozwojowi i można je łatwo przeoczyć na początkowym etapie.
Niezależnie od tego, czy stawiamy pierwsze kroki w pieskim świecie, czy jesteśmy już zaprawionymi w boju psiarzami – pinczer ten jest w stanie wywołać uśmiech na twarzy każdego. Doskonale odnajdzie się zarówno w rodzinach, jak i w rękach singli. Ważne jest jednak, aby nie był regularnie pozostawiany sam na długi czas.
Ten nieskomplikowany pies poradzi sobie również w mieście, ale znacznie lepiej czuje się na wsi i w otoczeniu dziewiczej przyrody.
Jeśli mieszkamy w mieście, ale chętnie wybieramy się na wycieczki na łono natury, pinczer z ochotą będzie nam towarzyszył. Z pewnością nie wystarczy mu natomiast godzinny spacer w parku i powrót do małego mieszkania.
Zatem, myśląc o jego adopcji, powinnyśmy móc i lubić spędzać czas na świeżym powietrzu, a także chcieć zabierać go ze sobą wszędzie, gdzie jest to możliwe.
Potrzebę aktywności tego bystrzaka można określić jako średnią, chociaż każdego dnia powinien zażywać ruchu niezależnie od pogody. Jako dorosły pies z przyjemnością będzie towarzyszyć nam podczas joggingu, jazdy konnej czy dostosowanej do jego tempa jazdy na rowerze. Jego ulubioną dyscypliną są natomiast długie wędrówki.
Jeśli chodzi o psie sporty, pinczer może (prawie) wszystko, ale nic nie musi! Spróbujmy różnych dyscyplin i wybierzmy taką, którą lubimy zarówno my, jak i nasz pies.
Ponieważ bywa uparty, w jego szkoleniu czasami może być wymagana odrobina cierpliwości. Zabawa jest dla niego zdecydowanie ważniejsza od ambicji, dlatego w sporcie wyczynowym kariery na pewno nie zrobi.
Lubi za to uczyć się wszelkich sztuczek i sprawdzi się w roli psa terapeutycznego. Jednym z pionierów w tej dziedzinie jest Caspar, który pomaga swojemu opiekunowi w Wiedniu.
Jako psy będące pomocnikami w gospodarstwie, przodkowie pinczera austriackiego musieli być wytrzymali i mniej podatni na choroby.
Dzisiaj, podobnie jak większość ras psów, mogą cierpieć na dysplazję stawów biodrowych, dysplazję stawów łokciowych i zwichnięcie rzepki. Dlatego renomowani hodowcy używają do hodowli wyłącznie psy, które pozytywnie przeszły odpowiednie badania rentgenowskie.
Hodowla rasy w oparciu o jednego reproduktora wiązała się z potencjalnym problemem chowu wsobnego. Zbyt wysoki współczynnik inbredu może być związany z podatnością na choroby. Badania wykazały jednak, że współczynnik ten z czasem znacznie się obniżył.
Średnia długość życia przedstawicieli tej rasy wynosi od 12 do 14 lat.
Pinczer austriacki wywodzi się od dawnych wiejskich pinczerów z terenu Austrii, które były niezawodnymi pomocnikami w gospodarstwach. Od wieków towarzyszyły rolnikom, dlatego często można je zobaczyć na starych obrazach, przedstawiających codzienne życie w wioskach rolniczych.
Jako oficjalna rasa z własnym wzorcem hodowane są od 1921 roku, chociaż wówczas nazywane były jeszcze austriackimi pinczerami krótkowłosymi.
W latach 70-tych XX wieku ta sympatyczna rasa prawie wymarła. Pozostał tylko jeden pies – Diokles von Angern. Miłośnicy rasy celowo kojarzyli go z psami, które wyglądem i temperamentem przypominały pinczera austriackiego, ale nie miały rodowodu. Dzięki temu zwiększano pulę genów.
Swoją dzisiejszą nazwę rasa otrzymała w 2000 roku i została oficjalnie uznana przez FCI.
Najbardziej oczywistą alternatywą dla pinczera austriackiego jest pinczer niemiecki. Jest on jednak nieco bardziej uparty niż jego krewny z rejonu alpejskiego.
Mniejsze i mniej wymagające pod względem wychowania i aktywności są pinczery miniaturowe i pinczery małpie. Poza tym, blisko spokrewnione z pinczerem są sznaucery, które również były wykorzystywane jako psy gospodarskie.
Nie upierasz się przy psie rasowym? W takim razie warto odwiedzić schroniska dla zwierząt, w których znajdziemy wiele mieszańców podobnych do pinczerów, czekających na nowe domy.
W Polsce pinczer austriacki jest bardzo mało znany i na ten moment w kraju nie znajdziemy jego hodowli.
W Niemczech na przykład w 2018 roku nie zarejestrowano żadnych szczeniąt lub jedynie ich jednocyfrową liczbę, w 2019 roku natomiast odnotowano narodziny 28 pinczerów austriackich. Nadchodzące lata pokażą, czy tendencja wzrostowa się utrzyma.
Nie tylko w Polsce pies ten należy do rzadkości. Większość przedstawicieli rasy żyje w swojej rodzimej Austrii.
Republika Alpejska jest również idealnym miejscem do kontaktu dla tych, którzy szukają szczeniaka tej rasy. Warto wówczas zwrócić się do odpowiedniego klubu.
Oprócz wielu informacji na temat rasy, uzyskamy tam także informacje na temat renomowanych hodowców, działających w Austrii, Niemczech, Szwajcarii, Holandii i Danii.
Zanim kupisz szczenię, zadaj hodowcy 12 pytań, które pomogą Ci rozwiać ewentualne wątpliwości.
Jeśli podoba Ci się pinczer austriacki, być może zainteresują Cię również poniższe rasy:
Pinczer austriacki jest sympatycznym czworonogiem dla osób szukających bezpretensjonalnego, żywego towarzysza swoich codziennych sportowych aktywności. Jeśli zapewnimy mu odpowiednią ilość ruchu, będziemy zabierać go na wycieczki na łono natury i zaakceptujemy fakt, że jest on dawnym psem stróżującym, bez wątpienia zyskamy przyjaciela na całe życie.
| Cechy szczególne: | Pinczer austriacki to odkryta na nowo rasa, która prawie wyginęła, a dziś towarzyszy aktywnym ludziom w ich codziennym życiu. |
| Charakter: | uroczy, przywiązany do człowieka, przyjazny, czujny |
| Wysokość w kłębie: | psy: 44–50 cm, suki: 42–48 cm |
| Waga: | ok. 12–18 kg |
| Sierść: | krótka i gęsta z grubym podszerstkiem, kasztanowo-złota, brązowo-żółta i czerwona, z białymi odmianami lub bez |
| Pielęgnacja sierści: | niewymagająca |
| Aktywność: | konieczne codzienne zajęcia, zamiłowanie do psich sportów |
| Pies dla początkujących: | tak |
| Szczekanie: | przybycie gości sygnalizuje głośnym szczekaniem |
| Długość życia: | ok. 12–14 lat |
| Typowe choroby: | brak znanych chorób typowych dla rasy |
| Cena: | od około 4000 zł |
| Grupa FCI: | 2. Pinczery, sznaucery, molosy |
| Pochodzenie: | Austria |
Forum zooplus było dla niej wstępem do pisania: Tam zainteresowani miłośnicy kotów spotkali się w 2011 r., aby stworzyć własne czasopismo drukowane o nazwie "Pfotenhieb". W kontekście swojej nauki niemieckiego mogła napisać kilka artykułów do "Pfotenhieb". Dzisiaj, jako szczęśliwa posiadaczka psa, poświęca się głównie tematom związanym ze zwierzętami i ich zdrowiem.
