Pochodzący z Grenlandii, największej wyspy na świecie, pies grenlandzki podbił serca wielu miłośników zwierząt. Jednak utrzymanie takiego psa zaprzęgowego wymaga nie tylko doświadczenia, ale przede wszystkim odpowiednio dużej przestrzeni i czasu, aby zaspokoić jego potrzebę ruchu.
© Dogs / stock.adobe.com
Cechy charakteru tego czworonoga były zawsze ważniejsze od jego wyglądu. Mocna budowa ciała umożliwia psu grenlandzkiemu ciągnięcie ładunków przez śnieg na długich dystansach. Poszczególne osobniki mogą różnić się od siebie wielkością, przy czym psy mierzą zazwyczaj ponad 60 cm w kłębie, a suki ponad 55 cm. Jego uszy są stojące, trójkątne i lekko zaokrąglone na końcach. Ogon jest delikatnie zawinięty nad grzbietem. Sierść składa się z miękkiego podszerstka i gładkiej, raczej szorstkiej okrywy włosowej. Jest dłuższa na głowie, nogach i spodniej stronie ogona niż na reszcie ciała. Dozwolone są wszystkie umaszczenia z wyjątkiem marmurkowego i albinotycznego. Oczy powinny być nieco skośne i ciemne – niebieskie czy różnokolorowe są zgodnie ze wzorcem wadą dyskwalifikującą.
Pies grenlandzki od wieków towarzyszy Eskimosom w ich wspólnej ojczyźnie – mówi się, że wraz ze swoimi przodkami przybył z Syberii do Ameryki Północnej ponad tysiąc lat temu. Na lodowatych terenach do dziś służy ich mieszkańcom jako wszechstronny pomocnik i zawsze hodowano go z naciskiem na cechy użytkowe. Pomagał w polowaniach na foki i niedźwiedzie polarne, a także w ciągnięciu rozmaitych ładunków przez lód i śnieg. W cięższych czasach był też źródłem pożywienia. Jego wyjątkowe zdolności fizyczne wzbudziły również zainteresowanie pierwszych badaczy obszarów polarnych, którzy upatrywali w nim idealnego kompana swoich wypraw. Psy grenlandzkie towarzyszyły na przykład Roaldowi Amundsenowi, najbardziej utytułowanemu odkrywcy Arktyki i Antarktydy. Rasa wywodzi się z Grenlandii i jest zarejestrowana pod patronatem Danii. Pod względem genetycznym pies grenlandzki jest identyczny z kanadyjskim psem eskimoskim, który nie jest uznawany przez FCI. Obecnie należy on do grupy czterech ras psów zaprzęgowych. Oprócz alaskan malamute, są to samojed oraz husky syberyjski.
Jeśli podoba Ci się pies grenlandzki, być może zainteresują Cię również poniższe rasy:
Charakter przedstawicieli tej rasy został zdeterminowany przez ich przeznaczenie – jako psy zaprzęgowe Eskimosów, psy grenlandzkie są bardzo wytrwałe i pełne energii. Jako towarzysze polowań cechują się natomiast odwagą i mają silnie rozwinięty instynkt łowiecki. Ponieważ zwykle żyły w sforach i były użytkowane przez kilka osób, do dziś nie tworzą bliskiej więzi wyłącznie z jedną osobą, chociaż są zasadniczo bardzo przyjazne wobec ludzi. Nie sprawdzą się więc w roli psów stróżujących. Przybycie gości jednak zazwyczaj obwieszczają głośnym i radosnym szczekaniem. Uwaga: Pies grenlandzki nie szczeka dużo, ale na tendencję do intensywnego wycia. Uwielbia żyć w stadzie z innymi czworonogami.
© Dogs / stock.adobe.com
Do prawidłowego ułożenia psa grenlandzkiego niezbędna jest wiedza, doświadczenie i przede wszystkim cierpliwość. Dla tego niezależnego z natury psa zaprzęgowego bardzo ważna jest ściśle określona hierarchia, którą będzie kwestionował, jeśli tylko zdarzy się do tego sposobność. Dotyczy to w równej mierze innych psów, co opiekunów. W jego szkoleniu nieodzowna jest konsekwencja i wyczucie, a podstawą jego utrzymania jest zapewnienie mu aktywności fizycznej i wyzwań umysłowych. W przypadku niedostatecznej ilości zajęć, będzie szukał ich „na własną łapę”, co niekoniecznie może spodobać się jego opiekunom. Warto odwiedzać z nim psie przedszkole, gdzie będzie miał okazję poznać inne psy różnych rozmiarów i ras, co zapewni mu intensywną socjalizację. Jeśli natomiast zdecydujemy się na wizyty w szkole dla psów z naszym dorastającym czworonogiem, powinnyśmy z wyprzedzeniem dowiedzieć się, czy trenerzy mają doświadczenie w szkoleniu psów zaprzęgowych.
Od wieków wytrzymałość była głównym celem hodowlanym w przypadku psa grenlandzkiego. Nic więc dziwnego, że cieszy się on bardzo dobrym zdrowiem. Kupując szczeniaka, należy zwrócić szczególną uwagę na rodziców maluchów, którzy powinni być wolni od dysplazji stawów biodrowych – niektóre linie hodowlane mogą bowiem mieć niewielkie tendencje do zapadania na tę dolegliwość. Podobnie jak w przypadku wszystkich większych ras, może zdarzyć się u niego skręt żołądka, dlatego konieczne jest zapewnienie psu odpoczynku po posiłkach. Ze względu na swoje pochodzenie i przystosowaną do lodowatych warunków klimatycznych sierść, jest wrażliwy na wysokie temperatury, stąd nie powinien być trzymany w ciepłych krajach. Nie należy również zachęcać go do aktywności fizycznej, gdy temperatura przekracza 15 stopni Celsjusza. Zdecydowanie bardziej komfortowo pies grenlandzki czuje się w chłodniejszych porach roku. W zimie zwróćmy jednak uwagę na odpowiednią pielęgnację łap, ponieważ sól drogowa może szybko doprowadzić do spierzchnięcia lub zapalenia skóry.
Pies grenlandzki pracujący jako pies zaprzęgowy zużywa ogromną ilość energii i wymaga odpowiedniego pożywienia. Bardzo ważne jest więc, aby jego dietę dostosować do obciążenia pracą i budowy ciała. W przypadku szczeniąt zapotrzebowanie energetyczne nie jest jeszcze tak duże, ponieważ mają one znacznie mniej ruchu niż dorosłe czworonogi. Psie maluchy powinny spożywać trzy do czterech porcji wysokiej jakości karmy dziennie. Niezależnie od tego, w jakim wieku jest nasz pupil, jego dieta powinna opierać się na mięsie i nie powinna zawierać zbóż. Jeśli nasz podopieczny jest bardzo aktywny, kaloryczność posiłków należy odpowiednio zwiększyć. W diecie nie może zabraknąć dobrych tłuszczów, ale powinna składać się z niewielkiej ilości węglowodanów oraz błonnika. Ważne jest, aby wszelkie bardziej intensywne aktywności rozpoczynać w odpowiednim odstępie po posiłku – najlepiej po trzech godzinach. Tylko w ten sposób możemy zminimalizować ryzyko wystąpienia zagrażającego życiu skrętu żołądka. Istotne jest, poza tym zapewnienie psu stałego dostępu do świeżej wody do picia. Podczas dłuższych wycieczek warto zabrać ze sobą wystarczającą ilość wody ze sobą.
Do wyczesania miękkiego podszerstka wystarczy grzebień z szerokim rozstawem zębów – należy to robić regularnie zwłaszcza w okresie linienia, gdyż pies grenlandzki gubi stosunkowo dużo sierści i to nie tylko w tym czasie. W przypadku zabrudzenia sierści, zazwyczaj w zupełności wystarczy pozwolić jej wyschnąć, a następnie dokładnie wyczesać. Uporczywy brud delikatnie ścieramy z sierści wilgotną szmatką. Z kąpieli z reguły można zrezygnować, ale jeśli jest konieczna, użyjmy łagodnego szamponu dla psów. Zwłaszcza starsze zwierzęta, które mniej się ruszają, mogą nie ścierać pazurów w odpowiednim stopniu i w takim przypadku należy je regularnie przycinać obcinaczem do pazurów. Poza tym, warto zaopatrzyć się w środek czyszczący do oczu i uszu oraz pęsetę do usuwania kleszczy. Dla zachowania zdrowych zębów u naszego pupila, można podawać mu przysmaki dentystyczne lub używać szczoteczki i pasty do zębów dla psów, które są szczególnie skuteczne w zwalczaniu kamienia nazębnego. Wielu opiekunów czworonogów regularnie wykonuje ten rytuał, aby utrzymać zęby psa w czystości. Jeśli rozważamy takie rozwiązanie, powinnyśmy przyzwyczaić do niego pieska już od szczenięcia.
Zapewnienie odpowiedniego zajęcia przedstawicielowi tej rasy w środkowoeuropejskich szerokościach geograficznych stanowi nie lada wyzwanie, któremu sprostać będą mogli tylko nieliczni miłośnicy psów. Najlepszym sposobem spędzania z nim czasu jest trening zaprzęgowy, co z kolei w większości krajów możliwe jest tylko w bardzo ograniczonym zakresie. Alternatywę stanowi trening ze specjalnymi wózkami do ciągnięcia lub canicross, który umożliwia wysportowanym opiekunom eksplorowanie natury wraz ze swoim towarzyszem. Poza tym psy te uwielbiają kilometrowe wędrówki na przykład przez las. Pamiętajmy jednak wówczas o ich instynkcie łowieckim, który powinnyśmy mieć pod kontrolą, jeśli chcemy cieszyć się relaksującymi spacerami. Dbajmy także o to, aby aktywności były dostosowane do wieku i kondycji psa, i unikajmy wszelkich przeciążeń.
© Dogs / stock.adobe.com
Przedstawiciele tej rasy będą odpowiednimi towarzyszami dla aktywnych osób, które cenią sobie ich niezależność i mają ochotę spędzać z nimi dużo czasu na świeżym powietrzu. Z całą pewnością nie odnajdą się w mieszkaniu czy w mieście ani w ciepłych regionach na południu Europy. Chcąc dzielić nasze lokum z psem grenlandzkim, możemy rozważyć zakup pary zwierząt, ponieważ lubią one przebywać w stadzie. Jeśli mieszkamy na wsi, dobrym rozwiązaniem jest trzymanie ich na zewnątrz, w odpowiednio zabezpieczonym przed ucieczką ogrodzie. Wrażliwy na ciepło pies grenlandzki będzie miał wówczas możliwość znalezienia sobie zacienionego miejsca latem na odetchnięcie od słońca. Jeśli naturalnie takie miejsce nie występuje na naszej posesji, powinnyśmy je zorganizować dla dobra zwierząt. Jako że pies grenlandzki nie jest samotnikiem, będzie bardzo szczęśliwy, mając bliski kontakt ze swoją ludzką rodziną. Nie jest klasycznym psem jednego opiekuna i nigdy nie będzie przede wszystkim psem rodzinnym czy do towarzystwa, ale raczej psem pracującym, z czego należy sobie zdawać sprawę. Jeśli będzie miał zapewnione odpowiednie zajęcia i dawkę ruchu, jakiej potrzebuje, będzie potrafił zbudować odpowiednie relacje z rodziną, będzie niezwykle sympatyczny również dla najmłodszych ich członków. Z kolei koty i małe zwierzęta nie są najlepszymi towarzyszami dla tych ambitnych łowców. Jeśli zdecydujemy się na zakup psa grenlandzkiego, nie musimy być profesjonalistami, ale powinnyśmy mieć już pewne doświadczenie z psami i potraktować poważnie ilość czasu potrzebnego na zapewnienie mu odpowiedniego zajęcia. Ze względu na te wymagania, zwierzak ten z całą pewnością nie sprawdzi się w rękach każdego.
Pies grenlandzki to prawdziwa rzadkość w Europie Środkowej. W Niemczech na przykład w ostatnich latach na świat przychodziło bardzo niewielu, bo zaledwie kilkunastu przedstawicieli tej rasy, a czasami wcale. Jeśli więc chcemy, aby pies grenlandzki z nami zamieszkał, powinnyśmy skontaktować się z klubami psów ras nordyckich, którzy pomogą nam dotrzeć do odpowiednich hodowców, nawet tych za granicą, i w razie potrzeby doradzą w kwestiach wymagań rasy. Jeśli natomiast szukamy psa zaprzęgowego i mamy trudności ze znalezieniem go w naszej okolicy, warto rozważyć inne rasy. Dużo bardziej powszechne w Europie są husky syberyjskie. Stosunkowo łatwo jest również znaleźć hodowców alaskan malamuta czy samojeda. Niemniej, wszystkie rasy stanowią duże wyzwanie dla swoich opiekunów.
Szukając starszego, w pełni rozwiniętego czworonoga, możemy skontaktować się z organizacjami zajmującymi się psami ras nordyckich. Chociaż istnieje małe prawdopodobieństwo, że znajdziemy pod ich skrzydłami psa grenlandzkiego, szanse na znalezienie innego psa z północy są już większe. Wielu ich opiekunów nie docenia bowiem wysiłku, jaki trzeba włożyć w ich utrzymanie, w rezultacie czego czekają one na nowy dom. Nasze poszukiwania mają największe szanse powodzenia w sieci. Kluby ras psów nordyckich również mogą udzielić wskazówek dotyczących znalezienia naszego upragnionego zwierzaka. Z pewnością będzie wśród nich taki, który natychmiast skradnie nasze serce. Najlepiej byłoby, gdyby nie mieszkał zbyt daleko od naszego domu, abyśmy mogli go odwiedzić i lepiej poznać, zanim podejmiemy ostateczną decyzję o adopcji. Pamiętajmy, że psy grenlandzkie są zwierzętami stadnymi i najlepiej czują się w towarzystwie innych czworonogów, dlatego wyjaśnijmy z hodowcą lub instytucją pośredniczącą w adopcji, kwestię jego dopasowania do naszego ewentualnego obecnego psiego lokatora czy konieczności zdecydowania się od razu na duet.
Życzymy Ci wielu radosnych chwil z tym czworonogiem z Grenlandii!
