© CALLALLOO CANDCY / stock.adobe.com
Owczarek francuski Berger de Picardie jest wytrzymały pod każdym względem – wyglądu, temperamentu i zdrowia. Jako pies rodzinny owczarek pikardyjski potrafi pokazać jednak również swoją miękką i czarującą stronę.
To określenie trafnie podsumowuje charakter Berger de Picardie. Oprócz szorstkiej, koziej sierści, ten francuski pies rodowodowy wykazuje się „twardością” zwłaszcza w stosunku do obcych, których traktuje podejrzliwie, czasem lekceważąco. Nigdy jednak nie jest agresywny ani nie gryzie. Jednakże w bliskich relacjach rodzinnych ujawnia się jego łagodniejsza strona. Nie jest nachalny, ale uwielbia przebywać z ludźmi, z którymi się zaprzyjaźnił; z nimi lubi się bawić i przytulać. Szczególnie w stosunku do dzieci ten wrażliwy pies okazuje się być kochającym i niezawodnym obrońcą.
Nieufność i czujność francuskiego psa pasterskiego w stosunku do obcych jest tak samo wrodzona, jak jego niezależność, która nierzadko jest interpretowana jako upór. Z uwagi na rolę jako niezależny opiekun dużego stada zwierząt, te cechy były nie tylko przydatne dla owczarka pikardyjskiego, ale absolutnie niezbędne do przetrwania. Upór ten przeszkadza w wychowaniu Pikardyjczyka, który obecnie jest głównie psem rodzinnym. Nie można powiedzieć, że ten pies rasowy nie jest zdolny do nauki – wręcz przeciwnie, jego inteligencja, szybka percepcja i żywy temperament czynią z niego entuzjastycznego partnera w zespole. Czasami jednak pyta o sens danego ćwiczenia.
Od owczarka pikardyjskiego nie można oczekiwać ślepego posłuszeństwa. Ten uroczy uparciuch jest więc odpowiedni tylko dla osób, które mają doświadczenie z psami. Oprócz doskonałego zrozumienia jego natury, potrzeba bowiem również pewnej wiedzy, aby zmotywować go do wykonywania zadań i poleceń. Z konsekwencją pełnej miłości, cierpliwością, wytrwałością i empatią ten francuski pies pasterski może jednak zostać „popchnięty” w pożądanym kierunku. Kiedy wrażliwy i zrównoważony Berger de Picard zostanie odpowiednio wyszkolony i zsocjalizowany, staje się nieskomplikowanym psim towarzyszem, którego można wszędzie ze sobą zabrać.
Solidny wygląd zewnętrzny owczarka pikardyjskiego zdradza również jego pochodzenie jako psa pasterskiego, gdyż pierwotnie strzegł on swoich stad na północy Francji, zarówno w pełnym słońcu, jak i w gęstej mgle i deszczu. Jego rustykalna sierść o szorstkich, półdługich włosach jest wytrzymała, a dzięki delikatnemu i gęstemu podszerstkowi zapewnia temu psu doskonałą ochronę w każdych warunkach pogodowych.
Pod względem kolorystycznym owczarek pikardyjski jest dość wszechstronny. Chociaż podstawowe odcienie są zazwyczaj szare lub płowe, różne gradacje wahają się od raczej ciemniejszej szaro-czarnej, przez nieco jaśniejszą szarość z czarnym połyskiem, po niebieskawe lub czerwonawe odcienie szarości. Białe znakowania są dozwolone tylko jako małe jasne plamki na łapach i klatce piersiowej. Jednak norma nie przewiduje dużych białych obszarów.
© Dogs / stock.adobe.com
Owczarek pikardyjski jest psem średniej wielkości, o wysokości w kłębie do 65 cm u samców i do 60 cm u samic. Przy średniej wadze od 23 do 32 kilogramów jest psem raczej sportowym, charakteryzującym się dużą szybkością i zwinnością. Jego temperament widać również w żywym i czujnym wyrazie twarzy, który zawsze wydaje się pogodny. Charakterystyczne są także jego średniej wielkości, naturalnie sterczące uszy. W przeciwieństwie do owczarka Beauceron (Berger der Beauce) i Briarda (Berger de Brie), z którymi łączy go ta sama historia ewolucyjna, owczarek pikardyjski (Berger de Picard) nie ma wilczych pazurów.
W grupie starych owczarków francuskich, do których należą Beauceron, Briard i Picard, ten ostatni jest prawdopodobnie najstarszą rasą. Uważa się, że wywodzi się od psów celtyckich z IX wieku p.n.e. Tezy tej jednak nie da się już dziś udowodnić. Istnieją tylko pewne ustalenia dotyczące historii jej powstania, począwszy od XIX i XX wieku. Kynolog Fontaine jako jeden z pierwszych zajął się wiejskimi psami pasterskimi z Pikardii, a dokładniej z Basenu Paryskiego. Jednak jego wczesne próby hodowlane zostały zniweczone wraz z wybuchem I wojny światowej.
Dopiero po zakończeniu wojny Fontaine’owi, z pomocą wpływowych działaczy, Paula Mégnina (dyrektora czasopisma branżowego L’Eleveur tj. „Hodowca”) i hodowcy Tournemime’a, udało się opracować pierwszy wzorzec i podnieść rangę tej szczególnej rasy. Chociaż owczarek pikardyjski został oficjalnie uznany za kolejną francuską rasę psów pasterskich na początku 1925 roku, pozostawał w dużej mierze nieznany poza regionem swojego pochodzenia. Wszelkim staraniom, aby to zmienić, kres położył nagły wybuch wojny. To właśnie dzięki właścicielowi owczarka pikardyjskiego, Cotte, rasa nie wyginęła mimo II wojny światowej. Po zakończeniu pełnych ubóstwa lat wojny i okupacji Cotte szukał na farmach w Pikardii psów odpowiadających typowi Berger de Picardie. Jego krzyżówki o nazwach „Radjah de la Bohème” i „Wax de la Bohème” są obecnie uważane za protoplastów rasy pikardyjskiej.
Do dziś owczarek pikardyjski jest rasą rzadką, której liczba szczeniąt nie dorównuje liczbie osobników u spokrewnionych z nim Beauceronów i Briardów. Na szczęście znaleźli się oddani hodowcy i miłośnicy tej rasy i sprawili, że dziś Pikardyjczyk jest znany poza granicami Basenu Paryskiego, dzięki czemu powstały hodowle w innych krajach europejskich.
Niewielka liczba szczeniąt oznacza, że Picard nadal ma dość wysoki potencjał chowu wsobnego, który ma zostać ograniczony dzięki ścisłym wymogom i kontrolom hodowlanym. Stosunkowo wysoka średnia długość życia rasy, która obecnie wynosi około 13 lat, oraz fakt, że owczarek pikardyjski jest ogólnie uważany za bardzo zdrowego i silnego psa, świadczą o sukcesie tych wysiłków hodowlanych. Na szczęście dziedziczną dysplazję stawów biodrowych, na którą cierpi wiele średnich i dużych ras psów, można dobrze kontrolować u osobników tej rasy.
© tmart_foto / stock.adobe.com
Pomimo solidnego stanu zdrowia, owczarek pikardyjski może oczywiście od czasu do czasu zachorować. Regularne badania kontrolne u weterynarza są więc koniecznością dla każdego opiekuna. Należy również regularnie sprawdzać sierść, zęby, oczy i pazury psa. W ten sposób można nie tylko zapobiegać chorobom, ale także zwiększyć szanse na wyzdrowienie, jeśli do niej dojdzie. Zasadniczo codzienna pielęgnacja owczarka pikardyjskiego jest bardzo łatwa i nie wymaga wiele wysiłku dzięki jego szorstkiej sierści, którą można łatwo szczotkować i w której prawie nie osadza się brud.
Wysokiej jakości i zbilansowana dieta jest tak samo ważna dla zdrowego rozwoju psa, jak odpowiednia pielęgnacja czworonożnego przyjaciela. Owczarek pikardyjski nie jest pod tym względem wyjątkiem, nawet jeśli nie jest zbyt wymagający pod względem diety. Z uwagi na to, że ta rasa jest uważana za bardzo zdrową, nie ma zbyt wielu nietolerancji, a dzięki zamiłowaniu do ruchu zwykle unika otyłości, konwencjonalna karma jest tak samo odpowiednia jak karma przygotowywana w domu lub metoda BARF. Wybór diety zależy nie tylko od indywidualnych preferencji Twojego psa, ale również od Ciebie. Którą żywność możesz najlepiej zintegrować z codziennym życiem? Ile czasu masz na przygotowanie? Jeśli znasz już karmę, którą lubi Twój czworonożny przyjaciel i która jest dla niego dobra, należy się jej trzymać, ponieważ częste zmiany karmy są bardzo stresujące dla układu pokarmowego psa.
Odkryj nasz wybór karmy dla psów!
To, czy dana karma jest dobra dla psa i czy sprzyja jego zdrowemu rozwojowi, zależy w mniejszym stopniu od tego, czy jest to karma sucha, mokra czy przygotowywana w domu, ale raczej od składników, które zawiera. Wybierając karmę, należy upewnić się, że pies otrzymuje w niej wszystkie ważne składniki odżywcze (białka, tłuszcze, węglowodany, minerały i witaminy). Zapotrzebowanie na składniki odżywcze różni się w zależności od psa i zależy od poziomu aktywności fizycznej, wieku i wagi zwierzęcia. Jednak zbilansowana pasza charakteryzuje się zazwyczaj wysokim udziałem mięsa i warzyw oraz raczej niskim udziałem zbóż. Ponadto powinna zawierać kwasy tłuszczowe omega i wyłącznie naturalne węglowodany. W karmie dla psów natomiast nie ma miejsca na cukier, sztuczne wzmacniacze smaku czy zbędne wypełniacze.
W porównaniu z wymaganiami żywieniowymi, wymagania hodowlane Pikardyjczyka są dość wysokie. Jako były pies pasterski, który pokonywał dziennie dystanse od 40 do 100 km, wymaga również dużej ilości ruchu i aktywności, nawet w roli psa rodzinnego. Sportowe spacery, jogging czy wycieczki rowerowe powinny zatem znaleźć się w codziennym harmonogramie właściciela. Ale sam ruch nie wystarczy – Picard chce również używać głowy. Z tym wytrwałym i inteligentnym psem rasowym doskonale sprawdzają się inteligentne zabawki, zabawy w aportowanie, a nawet wizyta w psiej szkole sportowej. Należy jednak pamiętać, że Pikardyjczyk ma własny rozum i będzie uparty, jeśli chodzi o ćwiczenia, które wydają mu się absurdalne.
Utrzymanie i szkolenie psa tej rasy wymaga dużo cierpliwości i dobrej mieszanki wytrwałości i opanowania. Nadmierna surowość lub zbyt wysokie wymagania co do posłuszeństwa nie prowadzą do sukcesu w przypadku upartego i wrażliwego owczarka pikardyjskiego. Do tego rasowego psa z pewnością najlepiej pasuje opiekun, który ma już doświadczenie w szkoleniu psów i który potrafi poświęcić się swojemu towarzyszowi z odpowiednią dozą miłości, konsekwencji i dużą ilością czasu. Jeśli taki opiekun jest również bardzo aktywny, lubi ruch i ma dom z dużym własnym ogrodem, nic nie stoi na przeszkodzie wspólnemu szczęściu psa i człowieka.
