Ogar polski to pochodzący oczywiście z Polski pies myśliwski, który dziś jednak spełnia głównie funkcję psa rodzinnego oraz terapeutycznego. Te średniej wielkości psy z czarnym płaszczykiem i rdzawo brązowym podpaleniem cechuje przyjacielska i łagodna osobowość, przy czym jednak nierzadko ogary polskie bywają również nieco uparte.
Mimo swojego myśliwskiego pochodzenia ogary polskie są opisywane jako na wskroś spokojne i zrównoważone psy. Oczywiście, jak wszystkie inne psy myśliwskie, wymagają bardzo dużo ruchu oraz ambitnych zadań. Nigdy nie przejawiają nerwowości czy agresji. Czas spędzany ze swoimi ludźmi pies tej rasy wykorzystuje w 100%, jest wobec nich bardzo przyjacielski, z entuzjazmem przytula się do nich swoim muskularnym i stosunkowo ciężkim cielskiem, jednak nie zapomina nigdy o byciu delikatnym. Z dziećmi ogar polski dogaduje się bez zarzutów i także wobec innych psów najczęściej jest tolerancyjny.
Pies o takim charakterze naturalnie jak najbardziej nadaje się na psa rodzinnego. Nie można jednak zapomnieć o jego pochodzeniu. Mimo spokojnej i delikatnej natury jest to przecież wciąż pies myśliwski i łowczy. Jeszcze bardziej niż pieszczot z opiekunem pies tej rasy wymaga ruchu i angażujących wyzwań. Nie muszą być to od razu zawody myśliwskie, ale jakiś sport dla psa, który równie mocno zaangażuje jego wyjątkowy węch, siłę i nieprawdopodobną wytrzymałość.
Ogar polski to niezwykle samodzielny i zaradny pies, co wiąże się z jego przeszłością psa myśliwskiego, kiedy musiał wietrzyć zwierzynę, będąc w dużej odległości od właścicieli. W związku z tym nie dziwi fakt, że psy tej rasy nie będą zawsze ślepo podążać za poleceniami swoich opiekunów. Niemniej jednak ogary polskie w stosunku do innych ras myśliwskich psów są dość lekką w wychowaniu rasą. Z odrobiną wiedzy i przede wszystkim konsekwencją z całą pewnością wychowasz ogara polskiego na ułożonego pupila. Jednak w procesie wychowania i socjalizacji psa pod żadnym pozorem nie można pominąć jego wrodzonego instynktu łowieckiego.
Jako niegdysiejszy pies gończy do dziś ogar polski wyróżnia się atletyczną i kompaktową budową ciała. Siła i wytrzymałość to jego najmocniejsze atuty, na których w hodowlach skupiano się najbardziej. Szybkość nie była cechą aż tak pożądaną, dlatego psy te o wysokości w kłębie od 55 do 65 cm ważą całkiem sporo, bo nawet do 32 kg. Nie znaczy to, że ogar polski ma sprawiać wrażenie grubego czy ociężałego. Idealne proporcje ciała wyraźnie ukazują jego wysportowaną sylwetkę.
Gruba szata okrywowa średniej długości podszyta jest gęstym podszerstkiem i przy i na ogonie oraz na tylnych kończynach jest nieco dłuższa. Dwubarwność ogara polskiego jest jasno zdefiniowana. Głowa oraz uszy (pomijając okolice boków czaszki), a także łapy oraz klatka piersiowa psa tej rasy jest zawsze w kolorze rdzawo brązowym. Czarny lub ciemnoszary płaszczyk leży na plecach psa i sięga głowy – nigdy jednak czubka nosa. W języku staropolskim w żargonie myśliwskim tak umaszczony korpus nazywano podżartym (czyli podpalanym).
Rdzawo brązowa sierść dopuszczalna jest w różnych intensywnościach, przy czym odcień cynamonowy jest w standardzie rasy najbardziej ceniony. Białe znakowanie w postaci gwiazdy lub sięgająca kufy strzałka na brzuchu są również dozwolone, podobnie jak białe włosie na końcach łap i czubku ogona.
Innymi charakterystycznymi dla ogara polskiego cechami wyglądu są osadzone nisko, długie i zaokrąglone uszy, wiszące luźno i „trzepoczące” przy ruchu. Oczy są również głęboko osadzone, lekko skośne, zwykle ciemno brązowe. Łagodny, spokojny wzrok psów tej rasy pasuje doskonale do ich przyjaznej osobowości.
Jakie są korzenie rasy ogar polski, niestety nie da się jednoznacznie określić. Kynolodzy skłaniają się jednak ku hipotezie, iż przodkami ogara polskiego byli Bloodhound (pies świętego Huberta) oraz gończy niemiecki. Pierwsze wzmianki o ogarze polskim pochodzą z poematów tworzonych w XVI wieku. W roku 1608 hrabia Jan Ostroróg wydał pierwszy naukowy traktat poświęcony ogarom o tytule brzmiącym: „O psach gończych i myślistwie z nimi”. Przez wiele lat psy tej rasy były cenionymi psami myśliwskimi na terenie Polski, jednak Wojny Światowe nieomal doprowadziły do całkowitego wyginięcia tej rasy.
Dopiero w roku 1959 Piotr Kartawik podjął próbę przywrócenia rasy w hodowli o nazwie „Z Kresów”. Do tego celu użyto rasowe psy pochodzące z terenów Litwy. W 1964 roku Jerzy Dylewski stworzył dla rasy ogar polski pierwszy standard, a dwa lata później rasa została uznana przez FCI (Międzynarodowa Federacja Kynologiczna). Otrzymała ona numer 52 i należy dziś do grupy 6 – psy gończe i posokowce, do sekcji 1 – psy gończe.
W Europie zachodniej oraz w Ameryce ogar polski nie jest rasą specjalnie spopularyzowaną, dlatego poza granicami Polski trudno o zakup rasowego osobnika. Jeśli interesuje Cię ta rasa psa, koniecznie dowiedz się w uznanym przez organizację dachową związku hodowlanym, jakie hodowle w Twojej okolicy są profesjonalne i zrzeszone. Uważaj na internetowy oferty, które nierzadko pochodzą od pseudohodowców, którzy w swoich działaniach ukierunkowani są wyłącznie na zysk, nie dobro zwierząt. Zawsze upewnij się, że oferta dotyczy czysto rasowych, hodowanych według standardów FCI psów.
Niejeden miłośnik średniej wielkości psów gończych będzie chciał mieć w posiadaniu koniecznie rasowego psa. Oczywiście istnieje wiele mieszańców o przyjacielskim usposobieniu, imponującym węchu, wytrzymałości i instynkcie łowczym, dokładnie takich, jakie reprezentuje rasa ogar polski. Jednakże kierunek rozwoju szczenięcia mieszanych ras nie jest zwykle możliwy do przewidzenia. Istnieje ryzyko wystąpienia komplikacji zdrowotnych lub zaburzeń behawioralnych, których nikt nie spodziewałby się w przypadku ogara polskiego. Kupując u zaufanego hodowcy, znacznie obniżasz takie ryzyko, ponieważ w większości przypadków rozwój umysłowy i fizyczny szczeniąt znanych dobrze hodowcy zwierząt rozpłodowych da się przewidzieć.
Niemniej jednak każdy pies oczywiście posiada własny charakter i niekoniecznie w pełni będzie on odpowiadał wszystkim cechom przypisanym standardowi rasy. W takim przypadku być może hodowca będzie również w stanie coś zaradzić. Doświadczony hodowca z obserwacji będzie mógł wywnioskować, że pies jest na przykład raczej temperamentny i niezależny niż spokojny i ustatkowany, wysportowany i aktywny, czy też raczej wygodny i leniwy. Podczas rozmów z potencjalnym nabywcą pieska hodowca będzie próbował ustalić, czy pasują do siebie osobowościami, dlatego wielu z nich nie pozostawia wyboru konkretnego szczenięcia nabywcy, ale stara się go naprowadzić na osobnika, z którym potencjalnie najlepiej się zgra.
O podstawowym wyposażeniu i aklimatyzacji szczenięcia w domu przeczytasz tutaj.
Nieprawidłowe odżywianie może znacząco zaszkodzić zdrowiu psa, natomiast zdrowa i odpowiednio zbilansowana dieta wprost przeciwnie – wesprze witalność i samopoczucie zwierzęcia. Jakie jest więc najlepsze pożywienie dla ogara polskiego? W tym przypadku nie zależy to tyle od rasy, co od konkretnego osobnika i jego potrzeb. Karma dla tego psa powinna być dostosowana do wieku, wagi, poziomu aktywności fizycznej oraz stanu zdrowia czworonoga. Musi ona pokryć zapotrzebowanie organizmu psa na wszystkie składniki odżywcze, które z biegiem lat naturalnie ulega zmianom.
Po zakończeniu fazy karmienia mlekiem matki zazwyczaj podaje się szczeniętom specjalnie rozwiniętą dla nich karmę, która pokrywa wysokie zapotrzebowanie energetyczne tych rozbrykanych i ciekawych świata małych stworzeń. Od 6 miesiąca życia piesków zawartość kaloryczną karmy pieska powinno się stopniowo zmniejszać, by zapobiec zbyt szybkiemu wzrostowi i tym samym późniejszym potencjalnym problemom zwierzęcia ze stawami. Zdrowy wzrost kości i mięśni w tym okresie życia pieska może zaburzyć również częste pokonywanie wielu schodów oraz zbyt intensywne uprawianie sportów dla psów.
Po osiągnięciu przez psa dojrzałości, czyli między 12 a 18 miesiącem życia, karmę dla szczeniąt należy zamienić na karmę dla dorosłych psów. Również w tym okresie należy dostosować zawartość energetyczną karmy do rzeczywistych potrzeb psa. Ogar polski prowadzony na psa myśliwskiego będzie potrzebował zdecydowanie więcej kalorii i składników odżywczych niż w przypadku, gdy wychowywany jest na psa rodzinnego. Ogólnie rzecz biorąc, dorosły pies powinien jeść dwa posiłki dziennie, które składają się w 70% z mięsa, 30% z warzyw oraz dodatkowo niewielkiej ilości na przykład ryżu. Mięso stanowi wysokowartościowe źródło białek i jest tym samym najważniejszym źródłem energii dla psa. W jakiej formie posiłki będą psu podawane, to kwestia wyboru opiekuna oraz preferencji pupila. Każda forma – karma mokra, sucha, gotowana w domu czy surowe posiłki – wszystko to ma swoje zalety, a także wady.
Pielęgnacja to naturalnie również niezwykle ważna kwestia w utrzymaniu prawidłowej kondycji psa. W przypadku ogara polskiego nie jest ona jednak specjalnie wymagająca. Regularne szczotkowanie w zupełności wystarcza, by zachować zdrowie i połysk cynamonowo czarnej sierści. Nie zapominaj o kontrolowaniu i czyszczeniu wiszących uszu ogara polskiego. Również pazurki powinny być odpowiednio często skracane, co zapobiega zranieniom.
Wybieg oraz angażujące zajęcia, zarówno fizyczne, jak i umysłowe, w kwestiach utrzymania ogara polskiego zajmują ważne miejsce. Jako niegdysiejszy pies gończy również dziś, jako pies rodzinny, potrzebuje on przestrzeni i czasu, by móc wyżyć się fizycznie. Trzymanie psa tej rasy w miejskim mieszkaniu nie wchodzi w grę. Idealna przestrzeń do życia dla tego psa to dom z ogrodem oraz przestrzenią do biegania nieopodal. Ogarowi polskiemu trzeba zagwarantować codziennie różnorodne rodzaje ruchu: wycieczki po lesie, wspólny jogging, angażujące zabawy i zadania, przy których pies będzie musiał wykazać się inteligencją, siłą i wytrzymałością. Doskonale nadają się do tego wszelkie sporty dla psów.
Nie można zapomnieć, że w ogarze polskim wciąż drzemie łowiecki instynkt, dlatego należy zagwarantować mu alternatywy dla zachowań łowieckich. Psu tej rasy trzeba poświęcić codziennie sporo czasu i uwagi i najlepiej podzielać jego aktywną naturę. Nie jest to więc najlepszy kompan dla piecuchów, ani osób, które liczą na idealny posłuch u pupila. Wychowanie ogara polskiego wymaga wiedzy i doświadczenia, a także cierpliwości wobec wybryków tego samodzielnego łowcy.
