© Vincent / stock.adobe.com
Brytyjski Norfolk Terrier jest jednym z najmniejszych terierów i ma niezwykle sympatyczny i zrównoważony temperament. Ten pies rasowy niegdyś znany jako łowca szczurów jest obecnie cenionym zwierzęciem rodzinnym i nieskomplikowanym towarzyszem ze względu na swoje małe rozmiary i zdolności adaptacyjne.
Norfolk Terrier i Norwich Terrier, które mają wspólną historię powstania rasy i różnią się w rzeczywistości jedynie ułożeniem uszu, są jedynymi terierami, które w swoim standardzie zostały wyraźnie opisane jako „niewojownicze”. W przeciwieństwie więc do wielu innych ras terierów, Norfolki nie są awanturnicze i mogą być bez problemu trzymane w stadzie.
Małe, żywiołowe Norfolk teriery uwielbiają się bawić, wygłupiać i przytulać – zarówno z innymi psami, jak i z ludźmi. Z entuzjazmem uczestniczą we wszystkich wspólnych zajęciach i generalnie okazują się bardzo wytrwałe i elastyczne. Mają dar szybkiego pojmowania, dlatego w mig rozumieją, czego się od nich wymaga i zazwyczaj chętnie podporządkowują się przywódcy stada. Tendencje do dominacji, które czasami mogą powodować problemy u innych terierów, są raczej obce spokojnemu Norfolkowi.
Niemniej również i pies tej rasy potrzebuje konsekwentnego wychowania. Potrafi przecież swoim wdziękiem owinąć sobie opiekuna wokół łapy, co przy zbyt nieostrożnym wychowaniu może mieć przykre konsekwencje, ponieważ pomimo swoich niewielkich rozmiarów ten pies rasowy ma wyraźną pewność siebie, która z pewnością może skłonić go do samodzielnego objęcia przewodnictwa. Jeśli jednak wiesz, jak w empatyczny, ale zdecydowany sposób pokazać swojemu psu granice, będziesz mieć niewiele problemów z potulnym Norfolkiem.
Jego przyjazny charakter, dobroduszny i zabawny temperament oraz niezbyt duży wzrost sprawiają, że Norfolk jest popularnym psem do towarzystwa, który doskonale nadaje się również dla rodzin z dziećmi. Dzieci powinny jednak zawsze traktować go z szacunkiem, gdyż jeśli mu się dokucza, to jego cierpliwość może się skończyć, jak u każdego psa.
Norfolk Terrier służy u boku swojej rodziny nie tylko jako entuzjastyczny towarzysz zabaw i wierny kompan, ale także jako dobry pies stróżujący, który natychmiast zgłasza obce osoby lub nietypowe hałasy i który – niezależnie od swojej wielkości – w sytuacji zagrożenia nieustraszenie i odważnie broniłby swoich bliskich.
Ze swoją wysokością w kłębie od 25 do 26 cm i wagą od 5 do 7 kg Norfolk jest niewątpliwie jednym z najmniejszych i najlżejszych terierów. Mimo to wydaje się bardzo silny i wytrzymały. Jego krótka szorstka sierść, która leży blisko ciała, jest kłująca jak u większości ras terierów i nadaje mu bardzo pierwotnego wyglądu.
© Callalloo Twisty / stock.adobe.com
Jedyną cechą odróżniającą Norfolk od Norwich Terriera są średniej wielkości uszy w kształcie litery V, które w przeciwieństwie do stojących uszu Norwicha, są pochylone do przodu i leżą blisko policzków. Mały terier o krótkim grzbiecie i mocnej kości występuje we wszystkich odcieniach czerwieni, brązu, czerni z podpalaniem lub siwego (szary), przy czym prawdopodobnie najbardziej znanym jest umaszczenie czerwone.
Norfolk Terrier jest odmianą Norwich Terriera, od którego różni się tylko wspomnianym wyżej rodzajem uszu. Był zresztą długo zaliczany do tej rasy. Dopiero w 1964 roku zdecydowano się na rozdzielenie tych dwóch typów psów na dwie różne rasy, zależnie od kształtu uszu. Teriery z uszami stojącymi miały zachować nazwę Norwich Terrier, psom z uszami zwisającymi nadano nową nazwę rasy Norfolk Terrier, zgodnie z ich pochodzeniem z angielskiego hrabstwa Norfolk. W USA dopiero w 1979 r. wprowadzono rozróżnienie między Norwich i Norfolk Terrierami.
Do czasu tego rozdzielenia, historia obu małych ras terierów jest identyczna. Obie pochodzą z angielskiego hrabstwa Norfolk, które znajduje się na wschodnim wybrzeżu Anglii (Norwich to nazwa miasta w tym hrabstwie). Wysiłki wielu angielskich hodowców z XIX wieku, aby wyhodować lokalne teriery do różnych zadań, nie zatrzymały się na hrabstwie Norfolk, które w tym czasie było przede wszystkim terenem rolniczym. Największym problemem dla okolicznych rolników uprawiających zboża były szczury, króliki i myszy, które niszczyły cenne plony. Odtąd małe, zwinne i odważne teriery, które były specjalnie hodowane jako drapieżniki polujące na gryzonie, miały zaradzić tej sytuacji.
Te czerwono-brązowe psy szybko wyrobiły sobie opinię osobników twardych i skutecznie zwalczających szkodniki. Były one również wykorzystywane do polowania na lisy. Niektórzy mieszkańcy posiadali nawet po kilka tych poszukiwanych psów pracujących i jeździli z nimi od gospodarstwa do gospodarstwa, by za opłatą pomagać rolnikom w walce z plagą szczurów. Terriery były szczególnie popularne wśród właścicieli stadnin koni, gdzie trzymały gryzonie z dala od podwórka i stajni. Tak więc około 1880 roku to przede wszystkim właściciele stajni jeździeckich poświęcili się hodowli tych utalentowanych psów. Dzięki doskonałym cechom użytkowym, przyjaznemu usposobieniu, a także „poręczności”, teriery szybko zyskały uznanie także jako psy do towarzystwa.
Hodowla tych lokalnych psów początkowo nie była jednolita, więc nie było ani jednolitej nazwy, ani wspólnego wzorca rasy. Rezultaty działań hodowlanych, w których krzyżowano różne typy terierów, takie jak Yorkshire czy teriery irlandzkie, nazywano czasami „Cantab Terriers”, czasami „Trumpington Terriers” i nadal były one dość zróżnicowane pod względem kształtu i wielkości. Przez pewien czas nazywano je także „Jones Terriers”, od nazwiska angielskiego hodowcy i propagatora Franka Jonesa, który w 1914 roku wyeksportował pierwsze osobniki do USA.
Ujednolicenie ras nastąpiło ostatecznie w 1932 roku, kiedy to w Anglii powstał Norwich Terrier Club, w którym rejestrowano zarówno odmiany z uszami stojącymi, jak i zwisającymi. Na początku odrzucono krycie psów z różnymi pozycjami uszu, ponieważ uszy potomstwa, które nie były ani wyprostowane, ani odpowiednio zwisające, uznano za brzydką mieszankę. Rozdzielenie obu odmian w 1964 r. było więc tego logiczną konsekwencją.
W czasie II wojny światowej, kiedy wielu właścicieli zostało zmuszonych do zaprzestania hodowli, angielska hodowla Colonsay jako jedyna utrzymała hodowlę tej odmiany Norwich Terriera, zapewniając przetrwanie późniejszym Norfolkom. Kiedy inne angielskie hodowle dołączyły w latach 50. XX wieku, to przede wszystkim hodowla Gotoground należąca do Esmée O’Hanlon wywarła silny wpływ na wygląd i charakter dzisiejszej rasy Norfolk Terrier.
W porównaniu z innymi terierami Norfolk jest dziś raczej rzadką rasą. Znalezienie odpowiedniego hodowcy spodziewającego się szczeniąt może więc zająć trochę czasu. Dodatkowym utrudnieniem jest fakt, że zwykle w jednym miocie rodzi się tylko kilka szczeniąt. Jeśli jednak interesujesz się kupnem psa tej rasy, możesz efektywnie wykorzystać czas oczekiwania. W końcu zdobycie psa powinno być dobrze przemyślane i zaplanowane wspólnie ze wszystkimi członkami rodziny. Czy masz wystarczająco dużo czasu, aby mieć Norfolka? Kto będzie wyprowadzał psa i kto się nim zaopiekuje, jeśli Ty nie będziesz w stanie tego zrobić?
Dopiero, gdy cała rodzina zgodzi się i będzie przekonana do rasy, należy rozpocząć poszukiwania odpowiedniego hodowcy. W najlepszym przypadku powinien należeć on do oficjalnego klubu terierów i mieć duże doświadczenie z tą rasą. Ale same nagrody, certyfikaty czy przynależność do klubu to oczywiście nie wszystko. Poznaj hodowcę osobiście i zorientuj się, jak wygląda hodowla i psy na miejscu. W rozmowie z hodowcą dowiesz się wiele nie tylko o samej rasie, ale otrzymasz też informacje konkretnie o jego zwierzętach. Czy Twoje wyobrażenia pokrywają się z wyobrażeniami hodowcy, czy też jest on bardziej zainteresowany psami wystawowymi lub wytrzymałymi psami pracującymi, podczas gdy Ty szukasz milutkiego, zorientowanego na ludzi psa rodzinnego? Liczy się Twoje zaufanie do hodowcy, dlatego też nie należy się kierować względami finansowymi, ale spojrzeć na płaszczyznę osobistą.
Kolejnym kryterium, na które należy zwrócić uwagę podczas wizyty u hodowcy, jest zdrowie psów. Czy rodzice zostali przebadani pod kątem chorób dziedzicznych? Czy szczenięta są zaszczepione i odrobaczone? Czy weterynarz przeprowadził najważniejsze kontrole zdrowotne szczeniąt? Mimo iż Norfolki są uważane za bardzo wytrzymałe i nie są znane żadne choroby typowe dla rasy, utrzymanie psa w zdrowiu nie powinno być traktowane niepoważnie.
© Ricant Images / stock.adobe.com
Zdrowy i krzepki Norfolk Terrier może dożyć nawet 15 lat. Aby Twój pies doświadczył tego czasu w dobrej formie i witalności, należy zwracać uwagę na zbilansowaną i zdrową dietę. Ważniejsza od często zadawanego pytania o formę karmy, tzn. czy lepiej podawać gotową karmę suchą lub mokrą, gotować ją samodzielnie czy barfować, jest kwestia składników. Powinny one być zawsze dostosowane do indywidualnych potrzeb psa i mogą się różnić w zależności od wieku, budowy i wagi zwierzęcia. Dieta dorosłego psa powinna zawierać wystarczającą ilość dobrej jakości mięsa lub ryb, aby pozyskać z nich niezbędne białko. Ponadto, Twój czworonożny przyjaciel potrzebuje owoców, warzyw i ryżu. Jeśli samodzielnie przygotowujesz karmę, musisz zwrócić uwagę również na dodatek ważnych tłuszczów, na przykład w postaci oleju rybiego, który jest bogaty w cenne kwasy tłuszczowe omega.
Jeśli nie masz pewności, jakiego jedzenia i ile potrzebuje Twój pies, porozmawiaj ze swoim hodowcą lub weterynarzem. Lekarz weterynarii może dokładnie określić wymagania na podstawie „danych” Twojego psa. Hodowcy mają duże doświadczenie w żywieniu tej rasy i dlatego mogą udzielić wielu praktycznych i pomocnych wskazówek w codziennym życiu.
Okazuje się, że szorstka sierść Norfolka jest dość łatwa w pielęgnacji. Regularne szczotkowanie jest jednak obowiązkowe. Od czasu do czasu należy również wyskubać palcami martwe włoski. Aby zachować jego kształt i wygląd, wystarczy raz lub dwa razy w roku zlecić strzyżenie psa.
Uszy, zęby, oczy i pazury również wymagają regularnej pielęgnacji i kontroli. Podczas czyszczenia uszu i zębów oraz skracania pazurów można dokładnie przyjrzeć się psu oraz łatwo i odpowiednio wcześnie wykryć wszelkie zmiany mogące świadczyć o chorobach.
Choć Norfolk jako były szczurołap bardzo lubi ćwiczenia, nie ma zbyt wysokich wymagań co do dalszych warunków utrzymania. Równie łatwo przystosowuje się do życia w mniejszym mieszkaniu w mieście, jak i w dużym domu z ogrodem. Ważne jest, aby – bez względu na to, gdzie mieszka – miał wystarczająco dużo ruchu i od czasu do czasu mógł się wyszaleć. Radość z ruchu i wytrzymałość krótkonogiego Norfolka nigdy nie powinny być niedoceniane. Norfolk z pewnością najlepiej poczuje się w domu z opiekunami lubiącymi sport, którzy biegają, jeżdżą na rowerze z psem i wybierają się na dłuższe wycieczki po okolicy. Psie sporty też nie będą obce temu żywiołowemu i chętnemu do nauki karzełkowi.
Bez względu na to, co robisz ze swoim Norfolkiem, najważniejsze jest to, że spędzacie czas razem, a pies jest stymulowany fizycznie i umysłowo. Długa samotność nie odpowiada tej rasie, która lgnie do człowieka. Nie jest ona jednak konieczna w przypadku Norfolk Terriera: Dzięki poręcznym rozmiarom i przyjaznemu charakterowi bez problemu zabierzesz go ze sobą niemal wszędzie. Nawet podczas podróży samolotem, to maleństwo może zazwyczaj siedzieć na Twoich kolanach.
