© DoraZett / stock.adobe.com
Niemiecki terier myśliwski to zwinny, chętny do pracy uczestnik polowań.
Wśród myśliwych niemiecki terier myśliwski uchodzi za wszechstronnego pomocnika i wykorzystywany jest często jako norowiec oraz płochacz. Dzięki swojemu doskonałemu węchowi jest niezawodnym wsparciem podczas polowań na lisy, borsuki, ptaki i dziki. Ze względu na swój temperament i żywiołowość nie sprawdzi się natomiast w roli typowego psa rodzinnego.
Niemiecki terier myśliwski należy do grupy małych, względnie średniej wielkości psów i dorasta do wysokości w kłębie od 33 do 40 centymetrów. Jest proporcjonalnie zbudowany: Jego klatka piersiowa jest wąska, a czaszka szeroka i płaska. Waga waha się od 9 do 10 kilogramów w przypadku psów i od 7,5 do 8,5 kilograma w przypadku suk.
Sierść niemieckiego teriera myśliwskiego jest krótka, gruba i raczej twarda. Występuje on zarówno w odmianie szorstko- jak i gładkowłosej. Podstawowe umaszczenie jest czarne, ciemnobrązowe lub szaro-czarne. Widoczne są wyraźnie odgraniczone czerwono-żółte znaczenia. Niewielkie białe łatki na palcach oraz klatce piersiowej oraz ciemna lub jasna maska są również dopuszczalne.
Uszy są w kształcie litery „V”, wysoko osadzone, a małe oczy głęboko osadzone. Kufa niemieckiego teriera myśliwskiego jest długa i wyposażona w mocną szczękę.
© Snowboy / stock.adobe.com
Przedstawiciele tej rasy to odważne, niezawodne psy myśliwskie, wyhodowane specjalnie do polowań. Niemiecki terier myśliwski nie jest co prawda agresywnym psem, ale wobec obcych może być nieufny, a nawet podejrzliwy.
Podobnie jak wszystkie rasy terierów, również ten niemiecki terier charakteryzuje się pewnym uporem i niezależnością, w związku z czym wymaga konsekwentnego, ale pełnego miłości wychowania. Tworzy on bardzo silną więź ze swoim opiekunem, wobec którego jest zawsze gotowy do współpracy i chętny do nauki. Bardzo ważna w jego przypadku jest odpowiednia socjalizacja już w wieku szczenięcym.
Prawidłowo ułożony niemiecki terier myśliwski jest towarzyskim i lojalnym towarzyszem polowań.
Jako pracujący pies myśliwski, terier ten musi mieć możliwość realizowania swojego przeznaczenia. Jeśli nie będzie miał zapewnionej wystarczającej ilości zadań, które zaangażują zarówno jego głowę, jak i nos, może rozwinąć problemy behawioralne, a jeśli jego potrzeba ruchu i instynkt myśliwski nie zostaną zaspokojone, z dużym prawdopodobieństwem zacznie on szukać wyzwań na własną rękę.
Ze względu na swoje usposobienie, nie powinien dzielić gospodarstwa domowego z kotami i innymi zwierzętami domowymi, takimi jak króliki czy ptaki. Może stanowić dla nich zagrożenie.
Chociaż niemiecki terier myśliwski często dobrze rozumie się z dziećmi, nie jest to typowy pies rodzinny. Zamiast przytulania się na kanapie ze swoim opiekunem czy bawienia się w ogrodzie z najmłodszymi członkami rodziny, zdecydowanie woli oddawać się polowaniu na lisy, ptaki i dziki. Spokojnym współlokatorem będzie jedynie wówczas, gdy będzie miał zapewnioną odpowiednią ilość wyzwań umysłowych i fizycznych.
Pierwotnie, psy te były tak zwanymi norowcami. Ich zadaniem było i nadal jest penetrowanie nor borsuków lub lisów i wypłaszanie ich stamtąd wprost pod strzelbę myśliwego.
Obecnie ten wszechstronny pomocnik myśliwego wykorzystywany jest również do polowań na zwierzęta kopytne, takie jak sarny, jelenie i dziki. Pracuje świetnie przed i po strzale, a ponadto sprawdza się w tropieniu ptactwa wodnego i aportowaniu zwierzyny.
Jeśli więc często przebywasz poza domem i nie masz czasu na codzienne zajmowanie się psem, lepiej rozważ zakup czworonoga innej rasy.
Alternatywą dla polowania może być jogging z psem oraz psie sporty, takie jak agility czy trening z dummy. Jeśli pies ten nie jest trzymany w celach myśliwskich, jego opiekun bezwzględnie musi posiadać doświadczenie z psami myśliwskimi, aby wiedzieć, jak zaspokoić jego ściśle określone potrzeby.
Szorstka sierść przedstawicieli tej rasy nie wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Cotygodniowe szczotkowanie w zupełności wystarczy, aby pozbyć się luźnych włosów. Kąpiel zazwyczaj nie jest natomiast konieczna.
Poza tym, po polowaniu należy regularnie przeglądać skórę psa pod kątem skaleczeń i kleszczy, a także sprawdzać stan uszu, oczu i zębów, aby rozpoznać ewentualne nieprawidłowości i móc w porę wdrożyć leczenie.
Aktywne, pełne energii psy, do jakich bez wątpienia należy niemiecki terier myśliwski, mają wyższe zapotrzebowanie na energię niż typowe psy do towarzystwa. Zwłaszcza po wyczerpujących gonitwach za zwierzyną czy wycieczkach w góry, pies ten potrzebuje więcej pożywienia niż inne czworonogi. Zaleca się więc podawanie mu dobrej jakości, wysokoenergetycznej suchej lub mokrej karmy.
Niemniej, należy uważać, aby go nie przekarmić i nie doprowadzić do nadwagi.
Oprócz stopnia aktywności zwierzęcia, podczas obliczania prawidłowej, dziennej racji pokarmowej, ważną rolę odgrywają czynniki, takie jak wiek i waga. Należy wziąć także pod uwagę ewentualne alergie i nietolerancje pokarmowe.
W przypadku tych czworonogów nie są znane żadne choroby dziedziczne. Sporadycznie można zaobserwować u nich jedynie genetycznie uwarunkowane zwichnięcie soczewki, czasami również w połączeniu z jaskrą lub nawet całkowitą utratą wzroku. Aby wykluczyć pierwotne zwichnięcie soczewki (Primary Lens Luxation – PLL), można skorzystać z dostępnych na rynku specjalnych testów.
Jeśli zapewnimy mu odpowiednią opiekę, może dożyć całkiem słusznego wieku – jego średnia długość życia wynosi od 12 do 14 lat, a pojedyncze osobniki mogą dożyć jeszcze słuszniejszego wieku.
Niemiecki terier myśliwski to relatywnie młoda rasa. Jego historia zaczyna się po pierwszej wojnie światowej, kiedy kilku myśliwych połączyło siły, aby wyhodować małego, czarno-czerwonego psa myśliwskiego. Skupiali się oni przede wszystkim na jego przydatności do pracy i wytrzymałości, a wygląd grał drugorzędną rolę.
Ich zdaniem foksterier stał się zbyt modnym psem, którego przydatność do pracy w łowiectwie straciła na znaczeniu. Chcieli zatem przywrócić oryginalnego teriera. Marzyli o wyhodowaniu nieustraszonego czworonoga do polowań pod ziemią.
Podstawę rasy stanowiły cztery czarno-czerwone foksteriery, które założyciele rasy otrzymali od dyrektora ogrodu zoologicznego Hagenbeck w Hamburgu.
Skrzyżowali oni z nimi staroangielskiego teriera szorstkowłosego i teriera walijskiego, aby stworzyć nowego czworonoga o bardziej pierwotnych cechach, zgodnego z ich wyobrażeniami. Efektem był uwielbiający wodę, głoszący zwierzynę i niewzruszony na strzały myśliwego towarzysz polowań.
© Ольга Ястребова / stock.adobe.com
Jeśli interesujesz się rzadkimi rasami psów, takimi jak niemiecki terier myśliwski, musisz poszukać wyspecjalizowanego hodowcy lub skontaktować się ze związkiem hodowców. Psy te hodowane są zazwyczaj przez myśliwych i wydawane również w ręce myśliwych i leśników.
Ceny rasowych szczeniąt wahają się od 1.300 do 1.800 euro. Czasami można je również znaleźć w schroniskach dla zwierząt.
Przedstawiciele tej rasy powinni trafić do doświadczonych domów, a najlepiej do takich, w których mieszkają myśliwi.
Jeśli pozwoli im się realizować ich pierwotne przeznaczenie, niemieckie teriery myśliwskie będą niezawodnymi, posłusznymi kompanami, dającymi swoimi opiekunom wiele przyjemności.
| Cechy szczególne: | Niemiecki terier myśliwski to wszechstronny, odważny pies, wykorzystywany do polowań w wodzie oraz jako norowiec. |
| Wysokość w kłębie: | 33–40 cm |
| Waga: | 9–10 kg (psy) 7,5–8,5 kg (suki) |
| Średnia długość życia: | 12–14 lat |
| Cena: | od 1.300 euro |
| Charakter: | energiczny, pracowity, uparty, posłuszny, inteligentny, towarzyski |
| Sierść: | krótka i gruba, gładka lub szorstka |
| Kolor sierści: | czarna, ciemnobrązowa lub szaro-czarna maść podstawowa z czerwono-żółtymi znaczeniami |
| Trudność w wychowaniu: | duża |
| Pielęgnacja: | mało wymagająca |
| Potrzeba ruchu: | duża |
| Pochodzenie: | Niemcy |
„Życie bez mopsa jest możliwe, ale bezcelowe” – powiedział kiedyś komik i pisarz Loriot. Autorka zgadza się z tym bez zastrzeżeń i dodaje: „Życie bez konia, kota i królika również!”. Jej serce bije dla wszystkich zwierząt dużych i małych, i cieszy się niezmiernie, że może pisać o swojej pasji jako niezależny autor. Poprzez swoje artykuły chciałaby podnieść świadomość na temat dobrostanu zwierząt i udzielić przydatnych wskazówek ich miłośnikom.
