© Waldemar Dąbrow / stock.adobe.com
Mastif angielski łączy w sobie dobroduszny charakter z imponującym wyglądem.
Siła tkwi w spokoju: Pomimo ogromnej siły fizycznej, prawdziwa moc mastifa angielskiego nie leży w jego mięśniach, ale w jego spokojnym, wyluzowanym charakterze. Ten duży, masywny pies bardzo uważnie obserwuje sytuację, woli czekać i patrzeć, kiedy zachodzą jakieś zmiany. Impulsywne, a nawet agresywne zachowanie jest całkowicie obce temu delikatnemu olbrzymowi.
Nie ma wątpliwości, że mastif angielski ze swoją szeroką szczęką i potężną czaszką budzi szacunek. Choć nie trzeba się go bać, to jego zbyt ochocze podskakiwanie z pewnością może mieć niepożądane skutki. Niewątpliwie wymaga więc wychowania konsekwentnego, ale pełnego miłości, a także intensywnej socjalizacji, aby nauczyć tego dużego psa oceniać swoją siłę i wykorzystywać ją tylko w dobrze dawkowany sposób.
Z wysokością w kłębie do 90 centymetrów i wagą do 100 kilogramów, mastif angielski jest jednym z największych i najcięższych psów na świecie. Wzorzec rasy FCI, gdzie mastif jest zarejestrowany pod numerem 264 (Grupa 2, Sekcja 2: molosowate), nie określa dokładnej wagi dla tej rasy psów. Jego spora wielkość jest oczywiście pożądana, ale tylko pod warunkiem, że nie szkodzi zdrowiu.
Zgodnie z wzorcem, rozmiar i waga muszą być zatem w „prawidłowej proporcji” do siebie. Ciało dużego, masywnego czworonoga musi mieć optymalne proporcje, a pies w żadnym wypadku nie może mieć nadwagi. Idealny mastiff jest duży, masywny, potężny, równy i ma mocny, harmonijny wygląd ogólny.
Pies rekordów: Samiec mastifa „Aicama Zorba La-Susa” w listopadzie 1989 roku ważył 155,58 kg przy wysokości w kłębie 95 cm! Znalazł się nawet w Księdze Rekordów Guinnessa jako najcięższy pies na świecie. Nie jest jednak największy. Ogromny dog niemiecki o imieniu Freddy z Southend-on-Sea w Wielkiej Brytanii jest oficjalnie uznany za największego psa świata. Został wpisany do Księgi Rekordów Guinnessa w 2020 roku jako największy pies świata. Zwierzak ma aż 1,035 m w kłębie. Stojąc na tylnych łapach, mierzy dokładnie 2,24 m.
Krótka i gładka sierść mastifa jest ściśle przylegająca i eksponuje mięśnie. Opadające fafle, wysoko osadzone uszy i zmarszczone czoło nadają szerokiej czaszce mastifa charakterystycznego kwadratowego wyglądu. Mocno umięśniona szyja, która jest prawie tego samego rozmiaru co głowa, dodaje masywnego wyglądu.
Mastif występuje w odmianach umaszczenia: morelowa, płowa lub pręgowana. Ciemne umaszczenie wokół nosa, kufy i uszu jest bardzo pożądane i tworzy maskę typową dla mastifów. Nadmierna liczba białych znaczeń na tułowiu, klatce piersiowej lub stopach nie jest akceptowana.
© BONNIE C. MARQUETTE / stock.adobe.com
Mastif angielski charakteryzuje się szczególnie wysokim progiem drażliwości. Hałas, stres lub inne zwierzęta nie są w stanie zdenerwować tego zrelaksowanego czworonoga. Jego godne pozazdroszczenia opanowanie, umiejętność wycofania się i duża wrażliwość przyniosły mastifowi angielskiemu w jego rodzinnej Anglii przydomek „delikatnego olbrzyma”. Cechy te sprawiają, że jest on nie tylko doskonałym psem rodzinnym, ale odniósł również pewne sukcesy jako pies terapeutyczny.
W przeciwieństwie do swoich przodków, którzy na dawnych arenach imponowali nieustraszonym wysiłkiem w walce z niedźwiedziami czy bykami, współczesny mastif nie posiada prawie żadnych cech bojowych. Wbrew przekonaniu niektórych laików, którzy mylą powściągliwą naturę tych psów z płochliwością, mastif angielski jest jednak do dziś bardzo odważnym psem.
W sytuacjach, gdy widzi poważne zagrożenie bezpieczeństwa swoich bliskich, nie zawaha się skonfrontować z napastnikiem. Jednak nawet w takich sytuacjach ten silny i duży pies zawsze zachowuje kontrolę. Naprawdę zaatakowałby, a tym samym poważnie zranił napastnika, tylko w sytuacji ekstremalnego zagrożenia.
Połączenie budzącego grozę wyglądu, silnych nerwów i rozsądnego działania predestynuje go do pracy jako pies stróżujący, którą często nadal jeszcze wykonuje, zwłaszcza w Anglii, swoim kraju pochodzenia.
W innych europejskich krajach ta dość rzadka rasa jest ceniona przede wszystkim jako dobroduszny i przyjazny pies rodzinny. Mastify są bardzo przywiązane do swoich ludzi i nawet ich ogromna masa ciała i rozmiar nie powstrzymują ich od intensywnego przytulania się do swoich bliskich.
Dzięki swojemu bardzo zorientowanemu na ludzi charakterowi, mastify są dość łatwe do wyszkolenia i zwykle robią wszystko, aby zadowolić swojego opiekuna. Jednak te inteligentne czworonogi zachowały pewną indywidualność, dlatego też nie można oczekiwać od nich bezwzględnego posłuszeństwa. Ponieważ jednak to nieposłuszeństwo nigdy nie prowadzi do zachowań buntowniczych lub agresywnych, zwykle nie stanowi ono problemu dla opiekunów.
Ze względu na niezachwiane opanowanie i miłość do ludzi, życie z mastifem angielskim jest na co dzień bardzo harmonijne. W kontaktach z małymi dziećmi lub osobami starszymi okazuje się być niezwykle empatycznym towarzyszem zabaw. Wykazuje również niezwykłą tolerancję wobec innych przedstawicieli gatunku i innych zwierząt.
Jednak musi minąć trochę czasu, zanim relacja mastifa angielskiego z jego stadem stanie się tak bliska, jak opisano wyżej. Ten dobroduszny mastif jest zawsze spokojny, ale mimo to powściągliwy wobec obcych. Mastif angielski wyróżnia się więc również w „sprawach miłosnych” jako bardzo opanowany osobnik, który najpierw dokładnie obserwuje i ocenia ludzi, zanim obdarzy ich całą swoją miłością.
© Jennifer / stock.adobe.com
Tak jak zdrowa dieta i regularne wizyty kontrolne u weterynarza, odpowiednia ilość ruchu jest niezbędna dla zdrowia mastifa. Dom z dużym ogrodem, w którym pies może się wyszaleć wedle potrzeb, jest idealny do trzymania psa takich rozmiarów. Oczywiście nie zastępuje to codziennych wspólnych spacerów.
W każdym razie najważniejszą rzeczą dla mastifa angielskiego jest bliskość z jego ludźmi. Ten czuły pies zawsze chce być nieustannie z opiekunami i dlatego nie nadaje się do życia w budzie.
Mastif potrzebuje na co dzień dużo ciepła. Dlatego jego opiekun psa tej rasy powinien zawsze obchodzić się z nim spokojnie i z miłością podczas szkolenia oraz dawać dużo pochwał. Głośne, wykrzyczane komendy bardzo przerażają tego poszukującego harmonii czworonoga. Pomimo dobrodusznej i zorientowanej na ludzi natury, mastif angielski potrzebuje konsekwentnego wychowania, podczas którego zrozumie, czego się od niego oczekuje. Ważne jest, aby cele były jasno określone, od samego początku. Niekonsekwentne działanie dezorientuje psa.
Szeroko zakrojona socjalizacja w okresie szczenięcym również przyczynia się do spokojnego charakteru mastifa angielskiego. Po zakupie musisz więc zadbać o to, aby młody mastif szybko nawiązał kontakt z innymi psami i kotami, dziećmi, biegaczami i rowerzystami. Im więcej przeżyje jako szczeniak, tym mniej będzie się bał później i nie powinien reagować w nieprzewidziany sposób.
Dobrze zsocjalizowany i wyszkolony mastif angielski jest w każdym razie – pomimo swojej wielkości – dość nieskomplikowany w utrzymaniu. Jego niezachwiany spokój, życzliwość wobec dzieci i spokojny instynkt opiekuńczy sprawiają, że – oprócz przydatności jako pies stróżujący i terapeutyczny – jest lojalnym psem rodzinnym o wielkim sercu.
Sam rozmiar z pewnością odstrasza niektórych miłośników psów od zakupu mastifa. W końcu taki gigant wymaga dużo miejsca. Za to przynajmniej pielęgnacja sierści mastifa angielskiego jest nieskomplikowana. Zwykłe szczotkowanie wystarczy, aby oczyścić jego gładką, krótką sierść. Mastif angielski chętnie korzysta z takich „sesji głaskania”.
Szczególną uwagę należy zwrócić na fałdy skórne psa, gdzie lubią osiedlać się pasożyty i brud. Regularne ich kontrole i czyszczenie są niezbędne, aby uniknąć infekcji.
Mastif angielski jest uważany za bardzo wytrzymałą rasę psów z niewielką ilością chorób dziedzicznych. Jednak, podobnie jak wiele innych psów tej wielkości, niektóre z nich cierpią na problemy ze stawami biodrowymi. Odnotowano również sporadyczne przypadki chorób serca.
Mastify są też podatne na skręt żołądka. Aby tego uniknąć, lepiej jest podawać psu tej rasy kilka małych porcji pożywienia w ciągu dnia niż jeden duży posiłek. Ogólnie rzecz biorąc – tak jak w przypadku nas, ludzi – zrównoważona dieta przyczynia się do zdrowia zwierzęcia.
Ponieważ mastify i tak muszą nosić sporo kilogramów, trzeba dbać o to, żeby nie przytyły. W końcu nadwaga nie tylko powoduje, że jest się ospałym i ociężałym, ale także obciąża strukturę kości. To z kolei może prowadzić do innych problemów zdrowotnych.
Oprócz wagi, znaczenie mają również inne czynniki, takie jak wiek, stan zdrowia i poziom aktywności fizycznej. Żywienie powinno być zatem dostosowane do indywidualnych potrzeb Twojego czworonoga.
Oprócz suchej i mokrej karmy, metoda BARF jest również odpowiednia. Psy karmione są wtedy dietą opartą na ich pierwotnej diecie z przewagą surowego mięsa. Aby poznać dokładne wymagania żywieniowe swojego mastifa, warto zasięgnąć porady zaufanego weterynarza.
Umaszczenie mastifa angielskiego, jak również inne cechy zewnętrzne, było na przestrzeni dziejów przyczyną sporów wśród ekspertów. Wiąże się to zapewne z faktem, że pochodzenie mastifa do dziś nie zostało jednoznacznie wyjaśnione.
Już w Cesarstwie Rzymskim ciężkie psy, które przynajmniej z zewnątrz mocno przypominały dzisiejszy typ mastifa, miały podobno służyć jako psy bojowe i wojenne. Mówi się, że Celtowie i Normanowie przywieźli je później do Wielkiej Brytanii, kraju pochodzenia psów rasy mastif.
Inna teoria głosi, że mastif angielski jest bezpośrednim potomkiem molosa, który przybył do Anglii z Epiru i Macedonii na pokładzie statków handlowych. Inni twierdzą, że mastif wywodzi się od doga tybetańskiego, a wcześniejsze źródła widzą mastifa jako autochtoniczną rasę psów. Pojęcie to oznacza rasę, o której mówi się, że rozwinęła się w sposób naturalny, bez celowej hodowli przez człowieka. Związek z dogiem tybetańskim został już w dużej mierze obalony.
© Thomas Foldes / stock.adobe.com
Nawet jeśli historia przodków mastifa w starożytności nie może być w pełni wyjaśniona, przebieg rozwoju rasy można prześledzić od średniowiecza. Nazwa mastif po raz pierwszy pojawiła się w XIV wieku, w traktacie pierwszego księcia Yorku, Edmunda z Langley. Należy jednak wspomnieć, że pierwotnie wszystkie masywne psy o szerokim pysku i kwadratowej czaszce nazywane były w Anglii mastifami.
Pewne jest, że psy typu mastif były wykorzystywane na wiele sposobów w średniowieczu, zwłaszcza w Wielkiej Brytanii. Mówiło się o nich jako o psach wojennych, stróżujących, myśliwskich i bojowych. Pierwsza wzmianka o mastifie jako „psie wojennym” znajduje się w relacji z bitwy pod Azincourt w 1415 roku. Podobno jeden z tych masywnych psów stał obok swojego ciężko rannego pana i chronił go przed dalszymi atakami.
W wyższych sferach te potężne psy były popularne jako psy myśliwskie do pogoni za niedźwiedziami lub dzikami. Przede wszystkim jednak służyły one w średniowieczu do popularnej rozrywki podczas publicznych walk niedźwiedzi i byków. W XVI wieku wokół Londynu wybudowano specjalnie w tym celu skonstruowane areny. W pojedynkach zwanych „Bear and Bullbaiting”, mastify (i inne duże psy) musiały konkurować z niedźwiedziami, lwami, bykami i innymi drapieżnikami.
Ta okrutna kariera zakończyła się dopiero w 1835 roku, kiedy to rządowi brytyjskiemu udało się wreszcie zakazać tych krwawych imprez. Mniej więcej w tym samym czasie w Anglii rozpoczęła się czysta hodowla mastifa staroangielskiego. W 1872 r. założono pierwszy klub mastifów i celowo krzyżowano go z gładko owłosionymi bernardynami, dzięki czemu mastif angielski był łagodniejszy i bardziej zrównoważony.
Nie zmieniło to jednak faktu, że rasa mastifów stopniowo znikała ze sceny po zakazie walk zwierząt. W czasie dwóch wojen światowych groziło jej nawet całkowite wymarcie, ponieważ mało kto mógł nakarmić ogromne psy w tak trudnych latach wojny. Jednak dzięki wsparciu Kanady i USA, gdzie przetrwało kilka osobników, po zakończeniu wojny wznowiono we Wielkiej Brytanii hodowlę.
Mastif staroangielski jest dziś nie tylko uważany za jednego z największych i najstarszych ras psów na świecie, ale jest również rasą wyjściową dla wielu innych dużych ras psów, takich jak dog niemiecki, nowofundland, bullmastif i bernardyn. Jednak w przeciwieństwie do swoich krewnych, mastif angielski poza swoim krajem pochodzenia – Anglią – jest dziś niezwykle rzadką rasą psów.
