© Ricant Images / stock.adobe.com
Podobno sama cesarzowa Sissi posiadała psa tej rasy. Nic dziwnego, pokaźnych rozmiarów leonberger zachwyca nie tylko swoją dumną lwią grzywą i harmonijną budową, ale przede wszystkich swoją pewnością siebie, opanowaniem i miłością do dzieci.
Podobny do lwa wygląd leonbergera nie jest przypadkowy – lew w herbie miasta Leonberg (Lwia Góra) posłużył za wzorzec na początku jego hodowli. Na przełomie lat 30. i 40. ubiegłego wieku, Heinrich Essig – radny miejski tego niewielkiego południowoniemieckiego miasteczka położonego niedaleko Stuttgartu, chciał wyhodować psa, który przypominałby lwa widniejącego w herbie jego miasta. W tym celu skrzyżował czarno-białą sukę rasy nowofundland (niektóre źródła podają, że była to rasa Landseer) z bernardynem Barry’m, z hospicjum klasztornego Großer St. Bernhard. Na późniejszym etapie, do hodowli używano również inne bernardyny oraz pirenejskie psy górskie, które dopełniły wygląd tej nowej rasy psów.
Pierwszy leonberger, jakiego znamy dzisiaj, ujrzał światło dzienne w 1846 roku. Te duże psy, które łączyły w sobie wszystkie wybitne cechy psów ras użytych w ich hodowli, w krótkim czasie wyruszyły ze swojego miasta rodzinnego w świat. Były chętnie kupowane jako symbol statusu społecznego. Do wybuchu wojny, leonbergery były popularne zarówno jako psy stróżujące dla wyższych sfer jak i psy gospodarskie oraz zaprzęgowe.
W zawierusze I i II wojny światowej oraz trudach lat powojennych, kiedy rzadko kogo było stać na utrzymanie tak dużego zwierzęcia, populacja psów hodowlanych drastycznie zmalała. To, że psy rasy leonberger nie wyginęły zawdzięczamy kilku jej miłośnikom. Garstka pozostałych właścicieli tych psów postanowiła wspólnie odtworzyć rasę i założyła nową hodowlę leonbergerów. Dziś, na szczęście, istnieje wiele klubów rasy na całym świecie, które zajmują się hodowlą tych imponujących zwierząt.
© Ricant Images / stock.adobe.com
Nie ulega wątpliwości, że przy wysokości w kłębie sięgającej 80 cm i wadze wynoszącej nawet 75 kg, psy tej rasy prezentują się imponująco. Suki są nie mniej okazałe i osiągają wzrost od 65 do 75 cm oraz wagę 60 kg.
Ich pewny siebie chód, muskularna sylwetka i harmonijna budowa sprawiają, że psy te wyglądają dumnie i elegancko, wzbudzając podziw, gdziekolwiek się znajdą. Ich długa szata nadaje tym „lwom” niemal majestatyczny wyraz. Sierść, pomimo grubego podszerstka, nie ukrywa rzeźby tułowia leonbergera, jest średnio miękka do stosunkowo twardej i mimo swojej bujności dobrze przylegająca do skóry. Zwłaszcza u samców sierść na szyi i klatce piersiowej tworzy grzywę, budząc skojarzenia z królem zwierząt. Na przednich i tylnych kończynach oraz na ogonie leonbergery posiadają tak zwane pióra (dłuższą sierść), na tylnych łapach tworzące charakterystyczne portki. Umaszczenie leonbergerów jest bardzo zróżnicowane – od lwiego, przez czerwone do brązowo-czerwonego oraz piaskowego – płowego lub kremowego oraz wszelkich ich kombinacji. Wymagana jest czarna maska i dopuszczalne czarne końcówki włosów. Czerń na końcówkach włosów oraz ewentualne rozjaśnienia na spodniej stronie ogona, szyi czy na przednich lub tylnych łapach może być widoczna jedynie na tyle, aby nie zaburzać harmonii podstawowej maści. Zgodnie ze wzorcem rasy, dopuszczalne są niewielkie białe plamy lub linie na piersi oraz białe włosy na palcach. Uszy leonbergera są średniej wielkości, zwisające, a oczy brązowe, owalne, o wiernym i uważnym wyrazie.
© Ricant Images / stock.adobe.com
Leonberger jest gruboskórny w najprawdziwszym tego słowa znaczeniu. Zwłaszcza w kontaktach z dziećmi ten delikatny olbrzym pokazuje swoje przyjazne i pogodne usposobienie – nie przeszkadzają mu nawet głośne krzyki maluchów, wobec których jest bardzo cierpliwy i pobłażliwy. Ze względu na swój żywiołowy i figlarny temperament zdaje się wręcz czerpać wielką radość z zabaw z najmłodszymi. Szczególnie szczenięta są niezwykle skore do szaleństw, choć oczywiście mogą się czasami w tych harcach nieco zapomnieć, dlatego warto mieć je na oku.
Wszystkie te cechy czynią leonbergera idealnym psem rodzinnym, który będzie wiernym i posłusznym towarzyszem. Ze względu na wrodzoną czujność i nieustraszenie, jest jednocześnie niezawodnym stróżem swoich opiekunów, który stanie w ich obronie niezależnie od okoliczności. Leonbergery nie są przy tym ani agresywne ani lękliwe i na nowe sytuacje reagują ze spokojem i opanowaniem. Pomimo swoich rozmiarów, psy tej rasy można bez problemu zabrać ze sobą wszędzie – potrafią zachować się, jak należy. Co prawda zwłaszcza szczenięta w swoim rozbrykaniu nie zawsze słuchają wszystkiego, co ich opiekun ma im do przekazania, ale kto nie wybaczy drobnej niesubordynacji tym słodkim maluszkom?
Jeśli opiekun młodego pieska będzie ze spokojem i cierpliwością uczył go wykonywania swoich poleceń, wychowanie leonbergera nie powinno mu nastręczać żadnych trudności. Pomimo swojej niewątpliwej inteligencji i dużej pewności siebie, psy tej rasy od najmłodszych lat przejawiają gotowość do współpracy i podporządkowania się człowiekowi. Z tego względu sprawdzą się również w rękach amatorów, co nie znaczy, że do układania leonbergerów można przystępować bez żadnej wiedzy na temat rasy czy ogólnych reguł szkolenia. Decydując się na zakup leonbergera, należy zapoznać się z zasadami pielęgnacji, warunkami utrzymania oraz wychowaniem psów tej rasy. Jeśli jesteśmy w stanie sprostać wymaganiom dotyczącym zapewnienia im odpowiedniej dawki ruchu, pielęgnacji i wspólnego spędzania czasu, w leonbergerze znajdziemy niezwykle kochającego, wiernego i lojalnego kompana na wiele lat.
© Ricant Images / stock.adobe.com
Na żywienie psa ma wpływ kilka ważnych czynników, takich jak wiek, stan zdrowia i wielkość, dlatego nie jest możliwe ogólne określenie rodzaju i ilości pokarmu, którego będzie potrzebował nasz podopieczny. Jeśli nie mamy pewności co do potrzeb naszego psa, warto skonsultować się w tej kwestii z zaufanym lekarzem weterynarii. Jako że leonbergery to ciężkie i duże psy, ich zapotrzebowanie energetyczne jest stosunkowo wysokie. Należy także zwracać uwagę na kalorie dostarczane z posiłkami, aby nie dopuścić do nadwagi a tym samym do wynikających z niej problemów zdrowotnych. Oprócz suchej i mokrej karmy możemy rozważyć dietę typu BARF, która opiera się głównie na surowym mięsie z dodatkiem podrobów, owoców, warzyw oraz preparatów witaminowo-mineralnych i ma na celu odzwierciedlenie pierwotnej diety psów. Pamiętajmy również o tym, aby zapewnić naszemu podopiecznemu stały dostęp do świeżej wody.
Oprócz niezbędnych „drobnych” na zakup i utrzymanie leonbergera, jako jego przyszli opiekunowie musimy wygospodarować sporo czasu, który będziemy mogli mu poświęcić. Ze względu bowiem na gabaryty, psy tej rasy potrzebują dużo ruchu, aby zachować sprawność fizyczną i zdrowie. Poza tym, im więcej czasu pies spędzi z nami, tym bardziej będzie szczęśliwy. Leonbergery to skupione na człowieku, mocno się do niego przywiązujące psy, które najlepiej czują się w towarzystwie swojej rodziny. Jednocześnie są też bardzo aktywne – dom z ogrodem, w którym mogą biegać do woli jest w ich przypadku wręcz nieodzowny. Ponadto, w pobliżu domu powinien znajdować się las lub park, do którego moglibyśmy zabrać naszego podopiecznego na dłuższy spacer. Leonbergery uwielbiają wodę, dlatego idealnie byłoby, gdyby w okolicy znajdowało się również jezioro, w którym mogłyby się bawić i pływać.
Pomimo swojego spokojnego i zrównoważonego charakteru, psy tej rasy są bardzo aktywne i powinny trafić do równie aktywnego domu. Świetnie odnajdą się w uprawianiu psich sportów, takich jak nurkowanie czy zaganianie piłek – ruch na świeżym powietrzu to coś, co leonbergery lubią najbardziej.
Oprócz czasu poświęconego na aktywność fizyczną z naszym czworonogiem, musimy też uwzględnić czas, jaki trzeba będzie poświęcić na pielęgnację sierści tego długowłosego olbrzyma, która wymaga codziennego szczotkowania. Aby ułatwić sobie tę procedurę, ważne jest, aby już w wieku szczenięcym nauczyć leonbergera siedzieć lub leżeć nieruchomo podczas zabiegów pielęgnacyjnych, bowiem szanse na to, że dorosły pies, który nie został tego wcześniej nauczony, będzie je cierpliwie znosił są niewielkie.
Łatwiejsze od pielęgnacji jest natomiast wychowanie leonbergera, który jest bardzo skory do nauki. Dzięki wrodzonej inteligencji oraz chęci podporządkowania się swojemu opiekunowi, przedstawiciele tej rasy uchodzą za bardzo podatne na szkolenie. Podstawowych komend warto nauczyć psa jeszcze w okresie szczenięcym, pod warunkiem, że będą one proste, jasne i wydawane spokojnym głosem. Krzyk czy przemoc przyniosą zupełnie odwrotny rezultat.
© julia_siomuha / stock.adobe.com
Obecnie w Europie żyje kilka tysięcy psów rasy leonberger. W samej ich ojczyźnie – Niemczech – w ostatnich latach rodzi się około 600 szczeniąt rocznie, ale i w Polsce bez problemu znajdziemy ich hodowle. Niemniej jednak jest kilka kwestii, które należy wziąć pod uwagę podczas zakupu psa rasowego. Najważniejszym wyznacznikiem profesjonalnego hodowcy będzie członkostwo w klubie leonbergera, uznanego przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI). W związku z taką przynależnością, hodowcy mają obowiązek działać zgodnie z bardzo surowymi przepisami dotyczącymi hodowli o wysokich standardach jakości. Celem takiej mocno kontrolowanej hodowli jest utrzymanie czystości rasy oraz zachowanie zdrowia, siły charakteru i urody leonbergerów.
Oczywistym jest, że szczenię z profesjonalnej hodowli nie będzie tanie. Abstrahując od niezbędnego nakładu czasu – w końcu wychowanie szczeniąt i opieka nad ich matkami to praca 24 godziny na dobę – wyhodowanie tych olbrzymów oznacza dla hodowców duże nakłady finansowe. Wybór i zakup odpowiednich psów do hodowli, które wymagają utrzymania w zgodzie z zasadami właściwymi dla gatunku, kompleksowa opieka weterynaryjna (szczepienia, badania pod kątem chorób dziedzicznych itp.), wysokiej jakości karma, opłaty za uczestniczenie w wystawach, składki członkowskie, opłaty za krycie, kontrole czipowe, rodowody czy seminaria dla hodowców i kursy doszkalające mają swoją cenę. Wychowanie jeszcze dość rozbrykanych maluchów w domu hodowcy może również generować pewne koszty – podrapane drzwi, podarte dywany, rysy na parkiecie czy pogryziona kanapa nie są rzadkością w przypadku młodych, temperamentnych i silnych psów. Dlatego uważajmy na nadarzające się tak zwane „okazje”. Zaoszczędzone podczas zakupu pieniądze często będą musiały być wydane na pokrycie kosztów leczenia czy wizyt u psiego behawiorysty.
Po znalezieniu odpowiedniego hodowcy, od którego mamy zamiar kupić naszego leonbergera, warto odwiedzić go kilkukrotnie. Tylko wówczas będziemy w stanie stwierdzić, czy możemy zaufać naszemu pierwszemu wrażeniu. Ważne jest, aby hodowca był otwarty, z chęcią oprowadził nas po hodowli i przedstawił matkę upatrzonego przez nas szczenięcia. Nie denerwujmy się także, gdy hodowca będzie wypytywał nas o warunki panujące w naszym domu. Profesjonalny hodowca, który swoją pracę wykonuje z miłością i pasją, będzie chciał wiedzieć jak najwięcej o opiekunach swojego szczenięcia. Może on również doradzić nam czy pies tej rasy do nas pasuje oraz czy warunki, jakimi dysponujemy będą odpowiednie dla leonbergera. Dodatkowo, odpowiedzialny hodowca będzie nam służył radą przez całe życie psa.
Jeśli uda nam się sprostać wymaganiom dotyczącym żywienia, pielęgnacji sierści i zdrowia leonbergera i wygospodarować czas na fizyczne i umysłowe aktywności z psem, zyskamy niezwykle wiernego i oddanego przyjaciela, który będzie trwał u naszego boku na dobre i na złe.
