© K.Bry / stock.adobe.com
Kangal lubi przebywać na świeżym powietrzu, ale potrzebuje być częścią dwunożnego stada.
Przez długi czas kangal był ujęty w wykazie FCI razem z owczarkiem anatolijskim i dopiero w 2018 roku został uznany za samodzielną rasę. W przeciwieństwie bowiem do owczarka anatolijskiego, kangal hodowany jest w Turcji. Poniżej przedstawiamy bliżej tego niewątpliwej urody psa.
Kangal zachwyca od pierwszego wejrzenia – już samym swoim wyglądem. Jest potężny i muskularny, co znajduje odzwierciedlenie również w jego ruchach. Kiedy jest to wymagane, potrafi być niezwykle szybki.
Jego szeroka głowa jest „obramowana” wiszącymi uszami. Długi ogon sięga nieco poniżej stawu skokowego. Przy pobudzeniu noszony jest wysoko i zakręcony nad grzbietem, a gdy kangal jest zrelaksowany, zakręcony na końcu ogon nosi nisko.
Psy osiągają wysokość w kłębie od 74 do 81 centymetrów i wagę do 65 kilogramów, suki natomiast są nieco niższe i mierzą od 71 do 79 centymetrów i ważą nie więcej niż 55 kilogramów.
Sierść kangala jest krótka lub średniej długości, posiada gęsty podszerstek i dostosowuje się do zwierzęcia w zależności od pogody. Sierść letnia może więc różnić się od zimowej nawet bardziej niż u przedstawicieli innych ras psów.
Standard rasy opisuje kangala jako psa jednobarwnego. Charakterystyczna dla niego jest czarna maska, poza tym sierść może być w kolorze płowym lub czarnym. Nos i uszy powinny być czarne. Dlatego jego pierwotna nazwa w języku tureckim brzmi Karabaş, co w tłumaczeniu oznacza „czarną głowę”.
© Beata / stock.adobe.com
Wygląd kangala wzbudza respekt, ale z natury jest spokojny i opanowany, pod warunkiem oczywiście przejścia odpowiedniej socjalizacji. Jego instynktu obronnego nie należy jednak lekceważyć.
Przedstawiciele tej rasy są inteligentni i samodzielni. W końcu jako pies stróżujący, kangal od wieków musiał ponosić odpowiedzialność za swoje stado – dlatego większość przedstawicieli rasy do dziś lubi podejmować decyzje niezależnie. W przeciwieństwie do psów pasterskich, takich jak border collie, zadaniem psów stróżujących jest bronienie członków swojego stada i terytorium.
Rasa ta jest uważana za bardzo terytorialną i zawsze jest gotowa bronić swoich bliskich oraz terenu. Szczególnie samce mogą mieć tendencję do dominacji i często są trudne do zsocjalizowania z innymi osobnikami.
Podczas gdy kangal jest bardzo przywiązany do swojego dwunożnego stada, zachowuje się w stosunku do obcych w sposób zdystansowany, a nawet może być wrogo nastawiony. Jego instynkt obronny może wiązać się z pewnym niebezpieczeństwem: Wielu kangali nie można skutecznie przywołać, gdy sprawy przybiorą zły obrót.
Dzieje się tak dlatego, że kangal uważa, że zwłaszcza w krytycznych sytuacjach musi błyskawicznie sam zdecydować, jak najlepiej „ochronić” swoje stado i terytorium. Jeśli z jego punktu widzenia atak jest najlepszą obroną, może to szybko zakończyć się katastrofą.
Opiekunowie kangala nie powinni lekceważyć jego niezależnej natury. Potrzeba dużo pewności siebie i wiedzy, aby zostać uznanym przez tego psa za przywódcę stada.
Ważna jest konsekwencja i doświadczenie w wychowywaniu samodzielnie myślących czworonogów, podobnie jak starannie przeprowadzone wdrukowanie i socjalizacja z innymi psami jeszcze na etapie szczenięcym, przeplatana z fazami odpoczynku dla utrwalenia „przerobionego materiału”.
Opiekunem tego psa musi być prawdziwy znawca, który ma zrozumienie dla natury kangala i jest odpowiednio opanowany.
W magazynie zooplus znajdziesz niezbędne informacje dotyczące szkolenia szczeniąt.
To, że kangal nie jest psem dla każdego jest jasne. Ale jakie wymagania musi spełnić jego opiekun?
Przede wszystkim w okresie linienia, psa trzeba dokładnie szczotkować codziennie lub co dwa dni. Gubi on wówczas dużo sierści, którą bez czesania będzie zostawiał w całym mieszkaniu. Ponadto, może się ona zacząć zbijać i kołtunić. Poza tym, pielęgnacja sierści kangala nie stawia przed jego opiekunem żadnych większych wyzwań.
Kangal sprawdzi się w rękach osób, które mają duże doświadczenie w szkoleniu psów, są świadome potrzeb rasy i będą w stanie prowadzić go w sposób odpowiedzialny.
Kangal potrzebuje dużo przestrzeni. Najlepiej będzie czuł się w domu z zabezpieczonym ogrodem. Lubi bowiem przebywać na świeżym powietrzu, ale potrzebuje również towarzystwa człowieka.
Ten dumny pies jest idealnym psem stróżującym i obrońcą żywego inwentarza. W związku z tym obwieszcza obecność nieproszonych gości głośnym szczekaniem – sąsiedzi, którym może przeszkadzać hałas, powinni mieszkać odpowiednio dalej.
Z tego względu czworonogi te nie nadają się do życia w mieście czy w małym mieszkaniu.
Podobnie jak w przypadku większości ras psów, również kangal może być psem rodzinnym, pod warunkiem odpowiednio wczesnej socjalizacji.
Nie jest to jednak ogólnie zalecenie – ze względu bowiem na swój wyjątkowo rozwinięty instynkt obronny i niezależną naturę, nie jest on typowym pupilem rodziny.
Zasadniczo istnieje ryzyko, że kangal będzie atakował koty, znajdujące się na jego terytorium. Jeśli jednak dobrze zsocjalizowany szczeniak trafi do domu, w którym mieszka starszy kot, szanse na pokojowe współistnienie są duże. W każdej innej sytuacji zaleca się ostrożność.
Małe zwierzęta, takie jak świnki morskie czy króliki powinny być zawsze trzymane z daleka od kangala.
Więcej informacji na ten temat znajdziesz w magazynie zooplus: Pies i kot pod jednym dachem.
© Benjamin / stock.adobe.com
Najważniejsza zasada: Z kangalem trzeba postępować spokojnie. Ten majestatyczny pies szybko się ekscytuje podczas intensywnych zabaw, a do tego nie należy go zachęcać. Sporty dla psów takie jak agility, dog dancing i tym podobne nie pasują ani do charakteru, ani do wytrzymałego ciała kangala.
Należy położyć nacisk na sporo podstawowego treningu posłuszeństwa w codziennym życiu, aby wspierać budowanie zaufania i więzi. Tropienie i zabawy wymagające myślenia mogą być również świetną zabawą dla Twojego kangala, a ponadto go zbytnio nie rozochocą.
Twój kangal będzie sobie cenił wspólne spacery i dłuższe wycieczki, podczas których zazwyczaj musi pozostać na smyczy. Od najmłodszych lat należy więc położyć duży nacisk na naukę chodzenia na smyczy.
Kangale powinny zostać przebadane pod kątem dysplazji stawów biodrowych zanim zostaną użyte w hodowli. Aby zapobiec chorobom stawów, silne psy generalnie nie powinny skakać ani wchodzić po wielu schodach.
W przypadku szczeniąt i młodych psów szczególnie ważne jest prawidłowe odżywianie. Najlepiej sprawdzi się karma dla dużych ras. W tego typu produktach bowiem zawartość białka i tłuszczu jest dostosowana do wzrostu psów takich gabarytów, gdyż zbyt duża ilość energii w okresie szczenięcym może prowadzić do uszkodzenia kości.
Po posiłku kangal potrzebuje odpoczynku, aby procesy trawienne mogły przebiegać bez zakłóceń. Zapobiega to również niebezpiecznemu skrętowi żołądka, na który duże psy są szczególnie podatne.
Przedstawiciele tej rasy uchodzą za wytrzymałych i odpornych na choroby – pod warunkiem zapewnienia im odpowiednich warunków utrzymania. Zdrowy kangal może osiągnąć średni wiek do 12 lat.
Kangal należy do psów stróżujących, których zadaniem jest samodzielne ochraniania podległych im stad zwierząt przed wilkami i złodziejami. Przypuszczalnie przybył on na terytorium dzisiejszej Turcji tysiące lat temu za pośrednictwem wędrownych ludów z Azji Mniejszej.
Zwłaszcza w środkowej i wschodniej Anatolii przodkowie dzisiejszego Kangala od XII wieku byli wykorzystywani jako psy stróżujące przy stadach owiec. Mówi się, że szczególnie wiele psów tego gatunku żyło w mieście Kangal w regionie Sivas, które nadało rasie dzisiejszą nazwę.
Z uwagi na to, że było to miasto, w którym królowały karawany, psy stamtąd rozprzestrzeniały się szybciej niż z odległych wiosek.
Nazwa rasy „kangal” jest jeszcze dość nowa w FCI, gdyż dopiero od czerwca 2018 roku Federacja uznaje tę rasę za niezależną i prowadzi ją pod numerem 331. Pod tym samym numerem figurował do tego czasu anatolijski pies pasterski.
W tym miejscu FCI prowadziła nie tylko samego owczarka anatolijskiego i kangala, ale także białego psa pasterskiego akbaşa. Kangal jest teraz osobną rasą, ale turecki Związek Hodowców Psów dąży również do uznania akbaşa przez FCI.
Większość hodowców tej rasy nadal spotkamy w Turcji. W latach 60-tych XX wieku do Wielkiej Brytanii trafiało coraz więcej kangali. W końcu ten imponujący pies dotarł również do USA, Francji i Niemiec, gdzie dziś jednak znajdziemy niewielu jego hodowców.
Jako że w niektórych kręgach kangal uchodzi za symbol statusu, wielu pseudohodowców zamieszcza ogłoszenia dotyczące sprzedaży szczeniąt, które łudząco przypominają rasowe kangale. Nie daj się nabrać i szukając szczenięcia dla siebie, zawsze stawiaj na profesjonalnych hodowców.
Nie tylko po to, aby promować zdrowie i typowe cechy rasy, ale również jej wyjątkowe cechy charakteru. Niewielu pseudohodowców inwestuje bowiem czas w socjalizację swoich podopiecznych czy kontroluje usposobienie rodziców szczeniąt.
Również adoptując mieszańca kangala z drugiej ręki czy ze schroniska dla zwierząt, należy dowiedzieć się jak najwięcej o jego historii. Pies, który nie przeszedł odpowiedniej socjalizacji musi trafić do absolutnych znawców.
Przeczytaj także: O co zapytać hodowcę przed zakupem?
© ferhaterdem / stock.adobe.com
Przedstawiciele rasy z profesjonalnej hodowli kosztują co najmniej 3500 złotych. Kupuj szczeniaka tylko od hodowcy, który jest zrzeszony w klubie uznanym przez FCI i który chętnie udzieli Ci informacji o swoich podopiecznych, ich zdrowiu i celu hodowlanym.
Niestety coraz więcej młodych i dorosłych psów tej rasy pojawia się w ogłoszeniach, ponieważ ich opiekunowie nie potrafią sprostać ich wygórowanym wymaganiom. Można je kupić za znacznie niższą cenę, ale wiele z nich nie posiada wiarygodnego rodowodu.
W niektórych krajach, w tym w Polsce, chcąc trzymać kangala, należy mieć odpowiednie pozwolenie, ponieważ został on uznany za rasę niebezpieczną.
Wwożenie psów tej rasy jest całkowicie zabronione w Danii – również na krótszy okres czasu, na przykład podczas wakacji.
Planujesz urlop? Dowiedz się więcej na temat podróżowania z psem.
Warto wspomnieć w tym miejscu, że w schroniskach często czeka wiele psów stróżujących i podobnych do nich ras mieszanych, które wyglądem przypominają kangala.
Jeśli szukasz alternatywnej rasy, rozejrzyj się wśród innych psów z grupy, takich jak kuvasz, leonberger oraz landseer, które są nieco mniej uparte, ale równie niezawodnie sprawdzają się w roli psów stróżujących.
Tak jak majestatycznie wygląda, tak ekskluzywny powinien pozostać. Kangal to pies dla profesjonalistów, którzy są w stanie zagwarantować mu dużo przestrzeni. Nie każdy będzie w stanie zapewnić mu warunki, jakich potrzebuje i wychować go tak, aby życie z nim sprawiało obu stronom przyjemność.
| W skrócie: | Kangal to duży, silny pies pasterski. Jako pies niezależny i terytorialny, nie jest odpowiedni dla początkujących. |
| Wysokość w kłębie: | 71–79 cm (suki), 74–81 cm (psy) |
| Waga: | 55–65 kg |
| Średnia długość życia: | 12 lat |
| Cena: | od 3500 złotych |
| Charakter: | niezależny, odważny, terytorialny, czujny |
| Sierść: | krótka do półdługiej, gęsty podszerstek |
| Kolor sierści: | jednobarwny (zwykle falista, płowa lub bułana) z czarną maską |
| Trudność w wychowaniu: | duża |
| Pielęgnacja: | mało wymagająca |
| Potrzeba ruchu: | duża |
| Pochodzenie: | Turcja |
