© studio Hoto / stock.adobe.com
Pręgowany Kai ma niepohamowaną potrzebę polowania i ruchu.
Średniej wielkości pies rasy Kai, znany również jako Kai Inu, Tora Inu lub Kai tora-ken, należy do azjatyckich szpiców i jest trzymany głównie jako pies myśliwski w swojej ojczyźnie, Japonii. Ponieważ jego eksport jest zakazany od 1934 roku, dominujący i temperamentny Japończyk jest rzadkim egzotykiem w Europie.
Zwinny, silny, szybki – średniej wielkości Kai wygląda imponująco ze swoim równym, umięśnionym ciałem. Dzięki niezwykle silnie rozwiniętym łapom i stawom skokowym, niektórzy przedstawiciele tej rasy mogą nawet wspinać się na drzewa.
FCI, które wymienia Kai pod standardowym numerem 317, zalicza go do grupy szpiców azjatyckich. Podobnie jak wiele innych psów z tej grupy, Kai ma raczej spiczastą twarz, trójkątne, stojące uszy i gęsto owłosiony, wysoko osadzony ogon, który nosi zakręcony lub sierpowaty na grzbiecie.
Samce osiągają wysokość w kłębie około 53 centymetrów. Suki są nieco mniejsze i mierzą średnio 48 centymetrów. Masa ciała nie została określona w standardzie Fédération Cynologique Internationale (FCI). Pies tej rasy powinien być jednak proporcjonalny w stosunku do wielkości ciała i zwykle waży wobec tego około 18 kilogramów.
Charakterystyczna dla Kai jest pręgowana sierść, która zachowała się przez tysiące lat bez krzyżowania z innymi rasami. Umaszczenie występuje w kolorach czarnym, czerwonym i czarno-czerwonym pręgowanym.
Warto wiedzieć, że: Typowe pręgowanie rozwija się jednak dopiero po około roku. W ciągu pierwszych dwunastu miesięcy życia szczeniąt sierść jest początkowo jednolita.
Sierść dorosłego psa rasy Kai jest szorstka i mocna, z miękkim, gęstym podszerstkiem. W ten sposób jest dobrze chroniony przed czasami ekstremalnymi warunkami klimatycznymi swojego rodzinnego regionu, który jest otoczony wysokimi górami.
© studio Hoto / stock.adobe.com
Kai to bardzo pierwotny pies, który do dziś zachował swoją instynktowną, „dziką” naturę. Typowymi cechami charakteru są nie tylko wyraźny instynkt łowiecki oraz wysoka czujność, ale także naturalne zachowania stadne i wybiórcza chęć podporządkowania się.
Uważany jest za dominującego i niezależnego łowcę, który nie widzi powodu, by bezwarunkowo podążać za ludźmi.
Z drugiej strony Kai może być także psem niezwykle lojalnym i czujnym, w pełni chroniącym swoją rodzinę. Kiedy już zdobędziesz zaufanie Kai Inu, początkowa rezerwa w stosunku do obcych wkrótce ustąpi miejsca niezwykle przyjaznej i kochającej naturze.
Pies w pełni cieszy się miłością i uwagą. Jednak nigdy nie należy lekceważyć jego wielkiej pasji do polowania i naturalnej bystrości. Są integralną częścią jego istoty i zawsze czają się pod powierzchnią.
Kai to wymagający pies dla miłośników, sportu i pracy. Ze względu na jego pierwotny charakter, trzymanie go jako psa rodzinnego niekoniecznie jest zalecane.
Czy mimo to Twój wybór padł na przedstawiciela tej rasy jako psa rodzinnego? W takim razie należy pamiętać, że nie tylko wielka potrzeba pracy i ruchu, ale przede wszystkim wychowanie oraz socjalizacja tego pierwotnego zwierzęcia są niezwykle czasochłonne.
Aby wyszkolić tego niezwykle inteligentnego i chętnego, ale dominującego psa, aby stał się przystosowanym i nieskomplikowanym towarzyszem, wymagane jest duże doświadczenie, cierpliwość i konsekwencja.
Zmotywowanie psa tej rasy do towarzystwa wymaga również dużej kreatywności – zwłaszcza jeśli jest trzymany wyłącznie jako pies towarzyszący bez zadań myśliwskich. Ten bardzo inteligentny pies chce uzyskać sensowną pracę, którą może wykonać w jak największym stopniu samodzielnie.
Jak w przypadku prawie wszystkich psów, najlepiej działają pozytywne bodźce motywacyjne, takie jak nagradzanie poprzez smakołyki, ekscytujące zabawy, czy też głaskanie. Z drugiej strony, wrażliwy Kai reaguje niezwykle mocno na surowość, głośne głosy, a nawet przemoc. Nierzadko zdarza się, że przestraszone zwierzęta są agresywne i gryzą.
Oprócz doświadczenia i konsekwencji opiekun Kai powinien przede wszystkim cechować się równowagą, cierpliwością oraz kochającą, pewną ręką.
Szczególną uwagę należy poświęcić instynktowi łowieckiemu psa rasy Kai. Jeśli chcesz trzymać tego psa wraz z innymi zwierzętami domowymi, musisz wiedzieć, że Kai jest z natury myśliwym. Wspólne życie może się udać tylko wtedy, gdy szczeniak nauczy się, że inne zwierzęta nie są ofiarami polowań, ale częścią jego stada.
Aby jednak uniknąć przykrych niespodzianek, najlepiej jest zrezygnować z innych futrzanych współlokatorów, takich jak koty, chomiki czy króliki – ponieważ nawet najlepszy trening i najbardziej wszechstronna socjalizacja nigdy tak naprawdę nie powstrzymają pasji Kai, jaką są polowania.
Gdy psa rasy Kai ogarnie gorączka polowania, z trudem będzie słuchał wezwań swojego opiekuna. Smycz i solidne ogrodzenie wokół posesji są zatem częścią podstawowego wyposażenia każdego opiekuna psa.
Codzienny ruch zajmuje dużo czasu. Zgodnie ze swoją historią hodowlaną, te japońskie psy myśliwskie potrzebują ponadprzeciętnej ilości ruchu i aktywności.
Kai, który nie chodzi na polowania i może wychodzić na spacer ze swoim panem lub panią tylko dwa razy dziennie, będzie nie tylko marniał fizycznie, ale również psychicznie.
Jeśli jesteś jedną z niewielu osób spoza Japonii, które cieszą się posiadaniem psa tej rasy, musisz zaplanować co najmniej trzy godziny lub więcej na ćwiczenia swojego czworonoga. Długie wędrówki z psem lub wspólne wycieczki rowerowe, podczas których Kai może biegać obok jednośladu, są idealne dla zachowania sportowej równowagi.
Chociaż sprawność fizyczna i potężne, muskularne ciało przedstawiciela tej rasy sprawiają, że jest on odpowiednim kandydatem do różnych psich sportów, nierzadko zdarza się, że jego dominująca natura i tendencja do niezależności przeszkadzają w wielu ćwiczeniach.
Jednocześnie niewielkie rozpowszechnienie psów tej rasy sprawia, że są one tak atrakcyjne, ponieważ w porównaniu do innych japońskich psów myśliwskich, Kai jest uważany za bardzo pierwotnego i czystego.
Jest to widoczne nie tylko w jego zachowaniu, ale także w dobrym zdrowiu. Choroby typowe dla rasy, które zwykle rozprzestrzeniają się poprzez niekontrolowaną hodowlę, prawie nie występują u Kai.
Psów rasy Kai praktycznie nie dotykają choroby. Jego średnia przewidywana długość życia jest więc dość wysoka i wynosi od 12 do 15 lat.
W swojej ojczyźnie, Japonii, Kai do dziś zdobywa pokarm prawie wyłącznie poprzez polowania. Zjada więc to, co myśliwy zostawi mu ze schwytanych zwierząt. Osoby, które trzymają Kai jako psa rodzinnego i towarzyszącego, nie będą w stanie utrzymać tej oryginalnej diety.
Aby jednak karmić psa jak najbardziej pierwotnie, wielu opiekunów psów ucieka się do tzw. metody BARF, którą można z grubsza tłumaczyć jako „biologicznie odpowiednią surową dietę”. Psu oferuje się wyłącznie surowe mięso, wzbogacone warzywami lub ryżem. Metoda ta doskonale pasuje do psa tej rasy.
Jeśli jednak chcesz korzystać ze sposobu żywienia, jakim jest BARF, musisz dobrze zapoznać się z zapotrzebowaniem żywieniowym psa oraz składami odżywczymi poszczególnych pokarmów.
Oczywiście psa rasy Kai można również karmić gotową karmą suchą lub mokrą w zbilansowany sposób. Jednakże, aby zdrowo odżywiać psa, zaleca się również przyjrzeć się bliżej składnikom. Zbyt duża ilość substancji wypełniającej może powodować nie tylko problemy z żołądkiem, ale także inne dolegliwości, takie jak alergie.
Chemiczne konserwanty, sztuczne wzmacniacze smaku czy cukier również nie powinny znaleźć się w karmie dla psów. Zawartość i ilość pokarmu powinny być zawsze odpowiednie do wielkości, masy ciała i poziomu aktywności fizycznej psa.
Nasza wskazówka:
Dorosłym Kai wystarczy zazwyczaj jeden do dwóch posiłków dziennie.
Wysokie rachunki weterynaryjne lub wymagająca i czasochłonna pielęgnacja nie dotyczą tego wytrzymałego i z natury bardzo czystego psa.
Regularne szczotkowanie czy czesanie sierści jest absolutnie wystarczające. Jednak w okresie linienia (dwa razy w roku) psy rasy Kai powinny mieć kontakt ze szczotką codziennie. W ten sposób możesz usunąć martwe włosy i zmniejszysz liczbę kępek sierści w domu.
Kai Inu pochodzi z prowincji o tej samej nazwie „Kai”, górskiego obszaru Japonii w prefekturze Yamanashi.
Do jego przodków należą różne średniej wielkości japońskie psy, które od tysiącleci były wykorzystywane do polowań na niedźwiedzie, jelenie, dziki, borsuki i króliki.
Azjatyccy myśliwi szczególnie doceniali dużą niezależność i nieustraszoność tych psów, które nie stroniły nawet od walki z dorosłym niedźwiedziem.
Nie tylko oddalenie trudno dostępnego rodzinnego regionu Kai, ale także tendencja do tworzenia stad prawdopodobnie przyczyniła się do czystości tej rzadkiej rasy.
Ze względu na wysokie znaczenie kulturowe, Japonia ogłosiła Kai pomnikiem przyrody w 1934 roku. Od tego czasu jego eksport z Japonii, który był wcześniej możliwy tylko na specjalnych warunkach, jest surowo zabroniony. Dlatego w Europie praktycznie nie ma hodowców zajmujących się hodowlą Kai Ken.
© studio Hoto / stock.adobe.com
Jeśli marzysz o zobaczeniu prawdziwego Kai poza Japonią, musisz się wysilić. Największą szansą na spotkanie psa Kai jest międzynarodowa wystawa psów. Tam od czasu do czasu pokazywani są przedstawiciele tej rasy. Jednak również u nas bardzo rzadko można zobaczyć tego czworonoga na ulicy.
W naszych szerokościach geograficznych nie ma prawie żadnych hodowców Kai, więc jego zakup poza Japonią jest praktycznie niemożliwy. Jeśli jest to dla Ciebie zbyt skomplikowane, możesz poszukać ras spokrewnionych z Kai, takich jak Akita Inu lub Shiba Inu, które są dość podobne w naturze i wyglądzie do tej rasy.
Kai jest trudny do zdobycia poza Japonią. Każdy, kto zdecyduje się na psa tej rasy, musi podjąć pewien wysiłek. Obejmuje to również dokładne przemyślenie i rozważenie, czy Kai jest odpowiednim psem dla indywidualnej sytuacji życiowej.
Przedstawiciel rasy Kai jest wymagający i czasochłonny w utrzymaniu, a jego wychowanie jest sprawą dla absolutnych profesjonalistów. Ale ci, którzy stawią temu czoła, zostaną nagrodzeni lojalnym i zwykle bardzo zdrowym psem o niecodziennym charakterze.
Już jako dziecko wolała przytulać się do swojego kota perskiego niż pluszowego misia. Jak nieco podrosła, tak długo prosiła rodziców o własnego konia, aż jej ulegli i pozwolili kupić swojego wierzchowca. Dzięki zwierzętom przeżyła wiele wspaniałych chwil i pomimo tego, że życie ze zwierzętami nie zawsze jest łatwe, nie wyobraża sobie nie mieć ich u swojego boku – jak twierdzi, dotykają takich obszarów jej duszy, do których nikt inny nie ma dostępu. Ten ich wspaniały czar odczuwa także, gdy o nich pisze i ma nadzieję, że choć trochę tej magii odczuwa się podczas czytania przygotowanych przez nią artykułów.
