© salajean / stock.adobe.com
Husky syberyjski uwielbia ruch, najlepiej na otwartej przestrzeni.
Intensywnie niebieskie oczy i charakterystyczna sierść dla wielu są rozpoznawalnymi natychmiast cechami wyglądu psa rasy Husky i przywodzą na myśl zimowe krajobrazy i sanie z psimi zaprzęgami. Coraz częściej psy tej północnej rasy spacerują jednak także po południowych obszarach, a nawet zdają się odnajdować dobrze w miastach. Dowiedz się, co należy uwzględnić w utrzymaniu tego czworonoga.
| Metryczka: | Średniej wielkości Husky syberyjski jest wytrzymały i wytrwały. Jako pies zaprzęgowy uwielbia biegać i wykorzystywany jest przede wszystkim w sporcie psich zaprzęgów. Jest aktywnym towarzyszem wszelkich aktywności i popularnym psem rodzinnym. |
| Wielkość: | 50–60 cm |
| Waga: | 16–28 kg |
| Średnia długość życia: | 10–14 lat |
| Cena: | od 4000 zł |
| Usposobienie: | przyjazny, kontaktowy, rozwinięty instynkt łowiecki |
| Sierść: | krótka i bardzo gruba |
| Kolor sierści: | dopuszczalne wszystkie umaszczenia |
| Trudność w wychowaniu: | średnia |
| Pielęgnacja: | mało wymagająca |
| Potrzeba ruchu: | duża |
| Pochodzenie: | północna Syberia |
Husky’ego syberyjskiego rozpoznają z reguły od razu nawet najwięksi laicy ze względu na jego charakterystyczny wygląd psa zaprzęgowego.
Poza najpowszechniej chyba kojarzonymi niebieskimi tęczówkami, które niewątpliwie dodają im chłodnej elegancji, syberyjskie Huskies mogą również mieć bursztynowe lub dwie różne tęczówki (jedną niebieską i jedną brązową).
Większość syberyjskich Husky’ich zdobią rozległe oznaczenia w części grzbietowej, które na brzuchu i klatce piersiowej przechodzą w odcienie bieli, natomiast na łbie przybierają formę tak zwanej „maski”. Gęsto owłosione uszy są średniej wielkości, umieszczone są blisko siebie, wysoko na łbie.
Optymalną ochronę przed mrozem zapewnia psu jego dwuwarstwowa sierść:
Ogon Husky nosi w kształcie sierpowatego łuku. Nie posiada on podszerstka i spełnia dodatkowy praktyczny cel, na przykład podczas zamieci śnieżnych: Pies zwija się w kłębek i wtyka nos pod ogon, który służy jako filtr powietrza i ociepla je.
Także łapki Husky’ego przystosowane są do syberyjskich mrozów: Są mniejsze niż u innych podobnie zbudowanych psów, dzięki czemu tracą mniej ciepła.
Husky’ego pomylić można z inną, nieco mniej popularną rasą zaprzęgową – Alaskan Malamute, przypominającego go w umaszczeniu i proporcjach sylwetki.
Husky syberyjski jest jednak od niego znacznie drobniejszy, dorasta bowiem do około 50–60 centymetrów w kłębie i waży nie więcej niż 28 kilogramów.
Linki do produktów pokazanych w filmie znajdziesz w opisie video w serwisie YouTube.
Husky syberyjski jako pies stróżujący? Kiepski pomysł. Te wytrzymałe czworonogi są z reguły nastawione przyjaźnie do każdego. Uwarunkowane jest to celową hodowlą zakładającą, że mają być posłuszne właściwie każdemu poganiaczowi zaprzęgu.
Jednak większość przedstawicieli rasy Husky cechuje jednocześnie niezależność i dość silnie rozwinięty instynkt myśliwski: Królik w zasięgu wzroku – pogoń gwarantowana! Niestety niewykluczone, że Husky nawoływania opiekuna wówczas zignoruje. Przy wychowaniu należy zwrócić na to uwagę, gdyż nie u każdego Husky’ego da się wykształcić reagowanie na każde zawołanie i nauczenie chodzenia bez smyczy.
Za to te syberyjskie piękności szczekają tyle co wcale, mogą jednak zwracać na siebie uwagę wyciem i skomleniem. Najlepiej więc nie dawać im powodów do utyskiwania.
Husky będzie najbardziej szczęśliwy w ruchu – w końcu został stworzony do biegania. Niewyżyty fizycznie Husky sam znajdzie sobie rozrywki, co może prowadzić do problemów wychowawczych.
© Александр Чернышов / stock.adobe.com
Pielęgnacja przedstawicieli tej rasy nie jest specjalnie wymagająca: Sierść czesze się gładko, jednak w okresach linienia należy to robić często, by lepiej kontrolować wypadanie włosia, którego te północne psy w okresie linienia tracą bardzo dużo.
Kąpanie Husky’ego nie jest konieczne, gdyż brud da się z reguły wytrzeć suchym ręcznikiem lub wyczesać. Jeśli jednak bez kąpieli się nie obejdzie, użyj łagodnego szamponu dla psów.
Optymalny do trzymania psa rasy Husky będzie dom lub mieszkanie z dużym z ogrodem, gdzie pomiędzy spacerami pies będzie mógł się wyszaleć. Ale uwaga: Miłośników zadbanych trawników lojalnie ostrzegamy, że wiele Husky’ich lubi kopać w ziemi, dlatego przed przygarnięciem psa tej rasy będą musieli oni zadać sobie pytanie o swoje priorytety.
Decydując się na trzymanie go w ogrodzie, należy zapewnić mu towarzystwo, dzięki czemu podczas nieobecności domowników psy będą mogły zajmować się wspólną zabawą.
Psy zaprzęgowe przyzwyczajone są do towarzystwa sfory – przebywanie w pojedynkę najczęściej nie przypada im do gustu, czemu często dają wyraz głośnym skomleniem.
Do dziś Husky syberyjski jest ważnym zwierzęciem użytkowym Eskimosów i stanowi integralną część ich rodzin. Dlatego psy tej rasy są popularnymi psami rodzinnymi również u nas. Najlepiej czują się w wysportowanej rodzinie, której członkowie lubią spędzać czas aktywnie w towarzystwie czworonożnego kompana.
Miłośnicy kotów, którzy chcą przygarnąć Husky’ego powinni socjalizować go z kotem od szczenięcia – dorosłe osobniki ze względu na instynkt łowczy w kocie dostrzegą najczęściej jedynie potencjalną zdobycz.
Husky syberyjski chce się jak najwięcej ruszać. Huskies przystosowane są do życia w mroźnym klimacie i czują się najlepiej w temperaturach, podczas których opiekunowie zakładają już czapki i rękawiczki. Jeśli szukasz towarzysza, który zimą będzie najchętniej siedział przy rozpalonym kominku, a latem hasał w upale, przemyśl raczej przygarnięcie innej rasy.
Nie oznacza to, że w lecie będzie się bezczynnie wylegiwał. Przy wysokich temperaturach, opiekunowie tych psów powinni jednak koniecznie uważać, żeby wysiłku na słońcu nie było za dużo, oraz powinni zadbać dla niego o chłodne miejsce do wypoczynku.
Psy zaprzęgowe są wytrawnymi biegaczami – chętnie będą towarzyszyć Ci podczas wycieczek rowerowych czy joggingu. Dog dancing czy agility nie są być może sztandarowymi dyscyplinami tej rasy, jednak zawsze może trafić się wyjątek potwierdzający regułę.
Huskies naturalnie wciąż nadają się doskonale do sportów psich zaprzęgów, na przykład ciągnięcia sań – możesz zaczerpnąć informacji, czy w Twojej okolicy jest możliwość uprawiania tego sportu. W wielu, zwłaszcza górskich, miastach Polski istnieją związki psów zaprzęgowych.
Średnia długość życia zdrowych Husky syberyjskich waha się od dziesięciu do 14 lat.
Poza tym, dobra wiadomość jest taka, że rzadko chorują. Przedstawiciele tej rasy to wytrzymałe zwierzęta, niewykazujące żadnych chorób czy obciążeń zdrowotnych typowych dla rasy.
U psa o tak wydajnym układzie mięśniowo-szkieletowym i tak dobrej kondycji ważne jest, by nie przeciążać go mimo wszystko fizycznie – zwłaszcza w fazie intensywnego wzrostu. Mięśnie na biegi długodystansowe, na przykład podczas Twoich wycieczek rowerowych lub przy ciągnięciu sań zaprzęgowych, muszą zostać odpowiednio wytrenowane i to dopiero po osiągnięciu przez psa ostatecznych rozmiarów.
Przy zakupie szczenięcia od hodowcy dowiedz się koniecznie, czy przodkowie pieska byli badani pod kątem dysplazji stawu biodrowego.
Siberian Huskies mają też tendencję do dermatozy cynkozależnej, przy której jelita nie przyjmują z pożywienia wystarczającej ilości cynku przez co dochodzi między innymi do problemów skórnych. W takim przypadku może okazać się konieczne podawanie psu cynku przez całe życie, oczywiście po konsultacji z lekarzem weterynarii.
© Volha / stock.adobe.com
Jeśli szukasz psa rasy Husky syberyjski, koniecznie rozejrzyj się za sprawdzonym i godnym zaufania hodowcą. Znalezienie takiego oznacza jednocześnie znalezienie konsultanta na przyszłość, gdyż poważnie traktujący swoją działalność hodowca zawsze chętnie i wyczerpująco odpowiada na wszelkie pytania opiekunów odnośnie zdrowia, żywienia i wychowania szczeniąt.
Przed adopcją warto poznać szczenię i jego rodziców w domu hodowcy. Niewykluczone, że hodowca także będzie zadawał Ci wiele pytań i bardzo dobrze, wszakże on również musi poznać potencjalnych opiekunów swojego podopiecznego, by zyskać pewność, że oddaje go w dobre ręce.
Zwróć oczywiście uwagę, czy hodowca przynależy do związku hodowców, nie kupuj psa rasowego bez rodowodu, nawet jeśli jego cena jest bardzo atrakcyjna. Niestety hodującym psy rasowe bez rodowodów najczęściej chodzi o szybki zysk, nie dbają przy tym o dobro zwierząt.
Korzystając z atrakcyjnej oferty cenowej takiego hodowcy, narażasz się najprawdopodobniej na późniejsze koszty związane z utrzymaniem zdrowia pieska. Poza tym szczenięta takie często nie są odpowiednio zsocjalizowane , a ich rodzice odpowiednio utrzymywani; nie ma też mowy o doborze rodziców na podstawie zdrowia, cech charakteru czy standardu rasy.
Jeśli nie szukasz szczenięcia lub zadowoli Cię mieszanka innej rasy z Husky’im, rozejrzyj się w organizacjach pomocy zwierzętom lub schroniskach.
Często pracownicy takich miejsc są w stanie przybliżyć charakter takiego zwierzęcia i pomogą Ci zdecydować, czy do siebie pasujecie. Nieważne czy od hodowcy czy ze schroniska: W każdym przypadku pies musi posiadać świadectwo szczepień.
Przodkowie dzisiejszych Husky żyli na Syberii. Byli oni nieodzownymi kompanami ówczesnych tamtejszych ludów koczowniczych.
Te wytrzymałe i odporne na mróz zwierzęta zyskały popularność w 1909 roku, kiedy to pochodzący z Syberii sprzedawca futer William Goosak wziął ze swoimi psami udział w wyścigach psich zaprzęgów „All Alaska Sweepstakes“.
Prawdopodobnie został wyśmiany ze względu na wielkość swoich psów w porównaniu do znanych Alaskan Malamutes, jednak po 408 km wymagającego wyścigu nastawienie widzów musiało ulec zmianie: Jego zaprzęg dotarł do mety jako trzeci.
W kolejnych latach psy syberyjskiego pochodzenia również zajmowały czołowe miejsca, dlatego też zainicjowano ich pierwszą oficjalną hodowlę. Norweg Leonhard Seppala założył ją na Alasce, „pożyczając“ psy od Williama Goosaka.
Chyba żadna inna rasa nie jest tak zespolona z właściwym sobie przeznaczeniem jak syberyjski Husky. Trudno się temu dziwić, bo Huskies to mistrzowie w ciągnięciu zaprzęgu: Mogą ciągnąć dziewięciokrotność własnej masy ciała i posiadają niesamowity zmysł orientacji w trudnym terenie – jakże ważny przy zaśnieżonym otoczeniu.
Człowiek kierujący zaprzęgiem to tak zwany maszer. Podczas biegu trzyma on napiętą smycz, by zapobiec kontuzjom psów. Kieruje on swoimi psami wyłącznie za pomocą komend głosowych, które zwłaszcza pies prowadzący musi bezwzględnie wykonywać.
W całej Europie istnieją związki psich zaprzęgów, które organizują wyścigi. Od 1909 roku biorą w nich udział również Husky syberyjskie.
Na Alasce i w Kanadzie w surowych warunkach klimatycznych organizowane są także ekstremalne wyścigi psich zaprzęgów, które jednak są mocno krytykowane. Człowiek i jego zwierzęta muszą bowiem pokonać razem dystans ponad 1000 kilometrów.
Piękny wygląd oraz żywotna, przyjacielska natura syberyjskiego Husky’ego sprawia, że rasa ta ma wielu fanów. Jednakże każdy z nich powinien przed przygarnięciem Husky’ego zadać sobie pytanie, czy sprosta wymaganiom rasy.
Psy zaprzęgowe są wytrawnymi biegaczami – należy o tym pamiętać niezależnie od przeznaczenia psa, zwłaszcza w wychowaniu psów rodzinnych. Dużo przestrzeni i łagodne temperatury otoczenia to warunki, które muszą być spełnione by Husky był szczęśliwy. Kto mimo pierwszych jesiennych słot chętnie wychodzi na zewnątrz, dzieli z pewnością z Husky’m już choć jedno hobby.
