© fotoliasc2014 / stock.adobe.com
Huntaway nowozelandzki został wyhodowany do zaganiania stad bydła głośnym szczekaniem.
Kiedy huntaway nowozelandzki pracuje, słychać go w promieniu wielu kilometrów – jego zadaniem jest bowiem zaganiane stad bydła we właściwym kierunku głośnym szczekaniem. Co jeszcze wyróżnia te niezwykłe psy?
Hodowcom huntawaya nowozelandzkiego zależy wyłącznie na tym, aby pies potrafił wykonywać swoje zadania związane z zaganianiem zwierząt gospodarskich. Do hodowli dopuszczane są więc tylko te psy, które wyróżnia największy talent i gorliwość w pracy.
Cechy zewnętrzne są absolutnie podrzędne. W jego przypadku nie istnieje zatem żaden standard.
Przedstawiciele tej rasy dorastają zazwyczaj do 56–66 centymetrów w kłębie i ważą od 25 do 45 kilogramów. Jako wytrzymałe psy zaganiające, mają szeroką klatkę piersiową i sportową sylwetkę. Ich uszy są wiszące, mogą być również zagięte.
Psy te występują zarówno w długowłosej, jak i krótkowłosej odmianie, przy czym czworonogi o krótkiej sierści są bardziej powszechne. Dominującą maścią jest czarna w połączeniu z różnymi odcieniami beżu i bieli.
Trzymając psa w takim typie, należy zapewnić mu możliwość pracy z bydłem. Jedynie, gdy zagwarantuje mu się odpowiednie, zgodne z założeniami hodowlanymi zajęcie, można go bowiem skutecznie wyszkolić.
Podczas układania psów tej rasy trzeba postępować z wyczuciem i konsekwencją, i świadomie wplatać przerwy na odpoczynek od pracy do codziennego życia. Uczy to psa regularnego obniżania jego bardzo wysokiego poziomu energii.
Tak, szczekanie to jego praca. W przeciwieństwie do wielu innych psów pasterskich, takich jak na przykład border collie, huntaway zagania stado szczekaniem. Dawanie o sobie znać głosem jest więc częścią jego natury.
Jak twierdzi wielu opiekunów tych czworonogów, najważniejszymi komendami, których należy ich nauczyć już w wieku szczenięcym są „daj głos” oraz „cisza”.
Pierwsze psy w typie dzisiejszego huntawaya wyhodowano około 1900 roku, kiedy na wyspie zaczęły pojawiać się pierwsze duże populacje owiec.
Tradycyjne psy pasterskie, takie jak border collie, nie radziły sobie w dużych gospodarstwach i łagodnym klimacie o wysokiej wilgotności.
Oprócz border collie, przodkami huntawaya są prawdopodobnie labrador retriever, rottweiler, bearded collie, harrier, seter szkocki (gordon) oraz smithfield collie.
W Nowej Zelandii huntaway od dawna cieszy się dużą popularnością – obok labradora retrievera jest drugim najczęściej spotykanym psem na wyspie. Pierwsze kluby rasy są zakładane również w innych krajach, na przykład w Japonii, ale coraz bardziej powszechny staje się także w Wielkiej Brytanii. W pozostałej części Europy można spotkać go niezwykle rzadko i prawdopodobnie tak już pozostanie.
Każdy, kto szuka szczenięcia psa pasterskiego, powinien mieć już pewną wiedzę na temat tego typu psów, aby znaleźć profesjonalnego, godnego zaufania hodowcę.
Oprócz wspomnianych wyżej, możliwych przodków huntawaya – border collie, bearded collie i innych psów pasterskich, istnieje wiele podobnych do niego ras mieszanych.
Jedną z europejskich ras wizualnie go przypominającą i charakteryzującą się rozwiniętymi umiejętnościami zaganiania jest owczarek francuski beauceron. Ten pochodzący z Francji pies jest jednak nieco spokojniejszy i mniej towarzyski w stosunku do innych czworonogów.
Jeśli masz pod opieką duże stado zwierząt gospodarskich i chcesz kontrolować je na odległość z pomocą głośno szczekającego towarzysza, huntaway będzie świetnym wyborem.
W Europie co prawda bardzo trudno go znaleźć, ale istnieje wiele innych alternatywnych ras psów pasterskich i zaganiających.
| Cechy szczególne: | Huntaway nowozelandzki hodowany jest do zaganiania stad owiec, ale jest również świetnym towarzyszem osób pracujących w rolnictwie. Nie został uznany za rasę przez żadne stowarzyszenie. |
| Charakter: | wytrzymały, chętny do pracy, inteligentny, przyjazny |
| Wysokość w kłębie: | Psy: 61–66 cm Suki: 56–61 cm |
| Waga: | Psy: 30–40 kg Suki: 25–35 kg |
| Sierść: | dozwolone wszystkie rodzaje sierści; najczęstszy to typ krótkowłosy w czarno-beżowym umaszczeniu |
| Pielęgnacja sierści: | wymagane regularne szczotkowanie; zwłaszcza w okresie zmiany sierści może silnie linieć |
| Potrzeba ruchu: | duża |
| Pies dla początkujących: | tak, pod warunkiem, że będzie użytkowany w rolnictwie |
| Szczekanie: | częste, zwłaszcza podczas zaganiania |
| Długość życia: | 12 lat |
| Typowe choroby: | dysplazja stawów biodrowych, problemy z sercem i choroba spichrzeniowa MPS IIIA |
| Cena: | 1.000 do 1.500 euro |
| Grupa FCI: | brak |
| Pochodzenie: | Nowa Zelandia |
Wszechstronne wykształcenie weterynaryjne uzyskała na Uniwersytecie Justusa Liebiga w Gießen (Justus-Liebig-Universität Gießen). Zdobyła tam doświadczenie w różnych dziedzinach, takich jak medycyna małych, dużych i egzotycznych zwierząt, a także farmakologia, patologia i higiena żywności. Obecnie udziela się jako autorka, pracuje także nad własną rozprawą naukową. Jej celem jest polepszenie ochrony zwierząt przed chorobami wywoływanymi przez patogeny bakteryjne. Oprócz naukowej wiedzy weterynaryjnej, jako szczęśliwa opiekunka psa, dzieli się także własnymi doświadczeniami. Dzięki temu potrafi jeszcze lepiej zrozumieć i wyjaśnić obawy i problemy, jak również powtarzające się pytania opiekunów dotyczące zachowania i zdrowia ich zwierząt domowych.
