© renaschild / stock.adobe.com
Goldendoodle jest dziś bardzo popularnym psem designerskim.
Goldendoodle, lub też golden doodle, nie jest odrębną rasą, ale krzyżówką golden retrievera z pudlem dużym lub średnim. Powodzenie zyskał jako łatwy w pielęgnacji „pies dla alergików” i podobnie jak labradoodle cieszy się rosnącą popularnością wśród miłośników psów.
Wygląd goldendoodla może być bardzo zróżnicowany – nie ma tutaj standardu. Czasami psy wizualnie zmierzają bardziej w kierunku pudla, czasami bardziej widoczny jest goldie. Wiele goldendoodli wygląda jak czworonożne pluszowe misie. Ich sierść może być gładka lub kręcona i zazwyczaj jest półdługa.
Jeśli chodzi o wielkość, decydujące może być to, jaką odmianą pudla byli rodzice i w zależności od tego szczenięta mogą dorastać do różnych wysokości: Od 30 do 75 cm. Odpowiednio zróżnicowana będzie więc również ich masa ciała.
Goldendoodle są zazwyczaj kremowe, czarne, brązowe lub mają sierść w różnych odcieniach. Psy te są raczej szczupłe i wysportowane, ale oczywiście istnieją również odchylenia pod tym względem: Szczególnie, jeśli wśród ich przodków były postawne golden retrievery.
Zarówno pudle, jak i golden retrievery są przyjaznymi, otwartymi czworonogami. Lubią być częścią ludzkiej rodziny – pod warunkiem, że zapewni się im odpowiednią dawkę zajęć fizycznych i umysłowych.
W ostatnich latach zwłaszcza golden retriever został sprowadzony do roli psa kanapowego, w konsekwencji czego liczni, rozleniwieni przedstawiciele rasy podążają za swoim opiekunem dość ociężałym i znudzonym krokiem. Nie odpowiada to jednak ich prawdziwemu charakterowi. Golden retriever jest w rzeczywistości również psem pracującym i jako taki chętnie wykonuje różne zadania i uprawia wszelkie psie sporty.
Jaki wpływ na goldendoodla ma charakter pudla i goldena? Kupując goldendoodla musisz się liczyć z pewnego rodzaju niespodzianką – nigdy do końca bowiem nie wiadomo, jakie cechy i po którym rodzicu odziedziczy maluch. Można być jednak pewnym, że będzie to przyjazna i zgodna społecznie mieszanka, w przypadku której – podobnie jak u każdego innego psa – wiele zależy od szkolenia i socjalizacji w ciągu pierwszych tygodni życia.
Dowiedz się więcej o szkoleniu szczeniąt!
© Vickey / stock.adobe.com
W niektórych źródłach można przeczytać, że psy ras mieszanych są zdrowsze i rzadziej narażone na choroby dziedziczne niż psy rasowe. Nie musi to jednak koniecznie być prawdą. Profesjonalny hodowca psów rasowych kładzie bowiem duży nacisk na kompleksową opiekę zdrowotną, a chore psy rasowe rodzą się częściej tylko wówczas, gdy hodowca przywiązuje większą wagę do pieniędzy niż do zdrowia swojego szczenięcia.
Niestety wiele goldendoodli nie łączy w sobie tego, co najlepsze, ale raczej to, co jest problematyczne dla obu ras. Wynika to z faktu, że w hodowli psów mieszanych praktycznie nie ma dostępnych psów z najwyższej półki żadnej z ras. Odpowiedzialnie hodowany golden retriever ze zdrowymi biodrami jest wykorzystywany do hodowli przez hodowców czystej rasy lub przekazywany w ręce jej entuzjastów.
Ponadto, bardzo dużo golden retrieverów jest obecnie hodowanych na całym świecie. Corocznie tylko w Niemczech rejestruje się około 2200 szczeniąt tej rasy. Trend ten sprzyja działalności pseudohodowców, którzy hodują psy bez jakiejkolwiek dokumentacji i nie przywiązują dużej wagi do ich charakteru i zdrowia, licząc na szybki zysk. W rezultacie, takie szczenięta od samego początku stają się obarczone problemami.
Rodzice goldendoodla powinni być przebadani pod kątem chorób typowych dla rasy, zanim zostaną dopuszczeni do hodowli. Pudle duże, podobnie jak golden retrievery, mogą być podatne na dysplazję stawów biodrowych. Dlatego hodowca powinien przedstawić zaświadczenie, potwierdzające, że psi rodzice nie mają problemów w tym zakresie.
Może u nich również wystąpić postępujący zanik siatkówki (PRA), który można wykluczyć za pomocą badań genetycznych, a także choroby nerek. Z powodu mieszanki sierści pudla i golden retrievera, goldendoodle mogą również cierpieć na problemy ze skórą i sierścią.
Ich przewidywana długość życia w dużym stopniu zależy od linii hodowlanych: Jeśli goldendoodle wywodzi się od zdrowych rodziców, może żyć nawet 15 lat.
Jak każdy pies, goldendoodle potrzebuje wysokiej jakości karmy, która powinna składać się głównie z mięsa. Wybierz karmę mokrą lub suchą o wysokiej zawartości mięsa, niezwierającej zbóż ani cukru.
W wieku szczenięcym Twój podopieczny potrzebuje do czterech porcji pokarmu dziennie. Dorosłemu goldendoodlowi wystarczą dwa posiłki. Pamiętaj także, aby po jedzeniu zapewnić psu możliwość odpoczynku – w ten sposób zapobiegniesz zagrażającemu życiu skrętowi żołądka.
Podczas gdy pudle raczej rzadko mają problemy z wagą, niektóre golden retrievery przejawiają skłonności do tycia. Twoim zadaniem jest, aby temu zapobiec – dorosłego psa należy ważyć co dwa tygodnie, aby szybko rozpoznać zmiany w wadze i móc odpowiednio zareagować.
Podając smakołyki, postaw na zdrowe przekąski, takie jak liofilizowane mięso lub przysmaki dentystyczne. Pamiętaj jednak, że zabawa lub głaskanie również sprawdzą się jako nagroda – i to zupełnie bez kalorii i kosztów! Poza tym, Twój goldendoodle powinien mieć zawsze dostęp do świeżej wody.
W zależności od rodzaju sierści, pielęgnacja goldendoodla może być mniej lub bardziej wymagająca. Jeśli Twój podopieczny nie zrzuca sierści, musisz regularnie ją przycinać lub strzyc. Jeśli nie dysponujesz wiedzą w tej dziedzinie, najlepiej skontaktować się z psim fryzjerem. Sierść długowłosych goldendoodli jest podatna na plątanie i kołtunienie, dlatego należy ją dokładnie szczotkować co kilka dni.
Po każdym spacerze należy sprawdzić, czy w sierści nie utknęły małe gałązki lub liście. Być może zauważysz nawet nieproszonego gościa w postaci kleszcza. Usuń go za pomocą pęsety do kleszczy.
Pamiętaj również o regularnej pielęgnacji uszu. Zadbaj o to, by włosy nie wchodziły psu do oczu, ponieważ mogą powodować podrażnienia. Ponadto, co kilka tygodni należy sprawdzać pazury goldendoodla i w razie potrzeby skrócić je specjalnymi nożyczkami.
Dowiedz się więcej o pasożytach u psów!
Zdrowy goldendoodle nadaje się do wielu zadań: Agility, dog dancing, sztuczki – byleby tylko z Tobą. Zapewnij mu aktywności dostosowane do jego zdrowia i kondycji, a uprawianie sportów dla psów rozpocznik dopiero z dorosłym goldendoodlem, aby zapobiec uszkodzeniom układu mięśniowo-szkieletowego.
Oczywiście goldendoodle bardzo chętnie wybierze się z Tobą na długi spacer na łono natury. Z uwagi na to, że większość psów tego typu jest otwartych i inteligentnych, nadają się one również do szkolenia jako psy terapeutyczne. Zarówno pudel, jak i golden retriever mają w swoich genach pracę w wodzie, dlatego wiele goldendoodli ceni sobie możliwość pływania.
© everydoghasastory / stock.adobe.com
W przypadku alergii na sierść zwierząt, trudno jest przewidzieć, czy beztroskie życie z goldendoodlem będzie możliwe. W przeciwieństwie do pudla, mieszaniec ten może zrzucać sierść.
Niekoniecznie jest to jednak decydujące: Alergeny znajdują się bowiem nie tylko w sierści psa, ale również w ślinie i w złuszczającym się naskórku. A więc nawet psy, które nie linieją, mogą uczulać, aczkolwiek prawdopodobieństwo takie jest znacznie mniejsze.
Niestety brak reakcji alergicznej na szczeniaka nie gwarantuje, że nie wystąpi ona, gdy pies dorośnie: Szczeniaki nie wydzielają praktycznie żadnych alergenów. Najlepiej byłoby spędzić kilka godzin w domu hodowcy w pobliżu rodziców malucha i w ten sposób zaobserwować, czy masz objawy alergii. W razie wątpliwości zasięgnij porady swojego lekarza rodzinnego lub dermatologa.
Goldendoodle to przyjazne psy rodzinne, pod warunkiem zapewnienia im odpowiednich aktywności. Dużą rolę odgrywa również kształtowanie i socjalizacja psów, które powinno rozpocząć się już u hodowcy, a znalezienie odpowiedzialnego hodowcy tych psów okazać się być trudne.
Poniższe informacje dotyczą tak naprawdę wszystkich psów, ale zwłaszcza designerskie psy o wyglądzie przypominającym pluszaka czasami wzbudzają chęć ich posiadania bez świadomości opiekunów o wymaganiach zwierząt. Jeśli goldendoodle się nudzi, mogą rozwinąć się u niego problemy behawioralne, a nawet zachowania agresywne. Nie daj się więc zwieść puchatej kuleczce: Goldendoodle to aktywny, kochający sport pies.
Jeśli zapewnisz mu zajęcia, których potrzebuje, dobrze sprawdzi się w roli psa rodzinnego. Niemniej jednak, małe dzieci nigdy nie powinny być zostawiane z nim bez opieki. Ponadto, zawsze powinien mieć możliwość wycofania się, jeśli poczuje się przytłoczony czy przebodźcowany. Koty zazwyczaj mogą mieszkać z goldendoodlem, jednak najlepiej, aby już jako szczeniak miał on z nimi styczność. Mieszańce te raczej nie nadają się na psy stróżujące, ponieważ ani pudle, ani golden retrievery nie przejawiają dużych ambicji obronnych.
Goldendoodle może być trzymany w dużym mieszkaniu w mieście, pod warunkiem spędzania dużej ilości czasu na zewnątrz. Należy jednak pamiętać, że nie powinien zbyt często wchodzić po schodach – szkodzi to bowiem jego kręgosłupowi. Optymalnym rozwiązaniem byłby ogrodzony ogród.
W zasadzie, psy te mogą być trzymane przez początkujących. Przed zakupem psa zastanów się jednak co możesz zaproponować mu w kwestii pielęgnacji i aktywności. Oprócz tego oszacuj koszty, które regularnie trzeba będzie ponosić. Jeśli goldendoodle jest Twoim pierwszym psem, oprócz ceny za szczenię, weź pod uwagę wydatki związane z podstawowym wyposażeniem, począwszy od miski, a skończywszy na zabezpieczeniu transportu w samochodzie.
Jeśli wybierzesz się na poszukiwania goldendoodla, szybko przekonasz się, że znalezienie renomowanego hodowcy jest bardzo trudne. Niewiele psów ma rodziców obu ras, którzy zostali przebadani pod kątem chorób typowych dla danej rasy. Badania przydatności do hodowli praktycznie nie są przeprowadzane. Wielu hodowców goldendoodli upatruje w ich rosnącej popularności szansy na szybki zarobek, nie bacząc na nic, poza tym. Goldendoodle może kosztować od 6 do kilkunastu tysięcy złotych.
Takich sprzedawców omijaj szerokim łukiem i zastanów się, czy to koniecznie musi być goldendoodle, czy też pudel lub golden retriever mogą równie dobrze spełnić Twoje oczekiwania. Pudle zyskały co prawda miano „babcinych” psów, ale zupełnie niesłusznie – są w gruncie rzeczy bardzo sprytne, figlarne, nie gubią sierści i występują w czterech różnych rozmiarach.
Jeśli jednak chcesz mieć goldendoodla, poszukaj profesjonalnego hodowcy. Powinien on być w stanie udzielić Ci informacji na temat profilaktyki zdrowotnej i nie reklamować swoich podopiecznych stwierdzeniami, takimi jak „pies dla alergików”.
Jeśli nie musi to być szczeniak, możesz poszukać swojego przyszłego podopiecznego w schronisku dla zwierząt, gdzie można spotkać także podobne rasy mieszane – często porzucone przez opiekunów, którzy mieli zupełnie inne wyobrażenia o psach designerskich.
Goldendoodle należy do tak zwanych psów designerskich, które są obecnie bardzo modne. Pomysł stworzenia takich „kundelków” powstał w latach 80-tych XX wieku. Mieszkający w Australii Wally Conron chciał wyhodować psa przewodnika dla alergików. Do dyspozycji miał sprawdzone psy asystujące: Labradory retrievery. Conron pomyślał, że można by spróbować skrzyżować je z pudlem, który nie linieje, aby uzyskać przyjaznego dla alergików psa przewodnika.
Na początku trudno było znaleźć nabywców dla nowopowstałych mieszańców, ale to się zmieniło, gdy tylko wymyślono dla nich nazwę, która marketingowo wpadała w ucho. Wówczas wielu miłośników psów zainteresowało się uroczo wyglądającym „Labradoodlem”.
Ale nie tylko te mieszańce stały się sławne – zdarzyło się coś, czego Wally Conron w żaden sposób nie planował. Jego „wynalazek” utorował drogę dla prawdziwej fali psów designerskich. I tu dochodzimy do goldendoodla, który jest jednym z nowych psów designerskich, będącym krzyżówką golden retrievera z pudlem.
Niezależnie od tego, jak uroczo wygląda goldendoodle, pozostaje on mieszańcem. Nie zanosi się na to, że psy te zostaną uznane przez poważne stowarzyszenia za odrębną rasę. Do ich hodowli hodowcy powinni wykorzystywać wyłącznie czystej krwi pudle i czystej krwi golden retrievery, ale jak wiadomo, w praktyce bywa różnie.
W przypadku mieszania się obu ras tylko dla pierwszego pokolenia można w pewnym stopniu przewidzieć, jakie cechy rodziców odziedziczą szczenięta. Nie dotyczy to jednak już drugiego pokolenia, co oznacza, że jeśli skrzyżujemy dwa goldendoodle, trudno będzie przewidzieć, jak będzie wyglądało ich potomstwo i jaki będzie miało charakter.
„Życie bez mopsa jest możliwe, ale bezcelowe” – powiedział kiedyś komik i pisarz Loriot. Autorka zgadza się z tym bez zastrzeżeń i dodaje: „Życie bez konia, kota i królika również!”. Jej serce bije dla wszystkich zwierząt dużych i małych, i cieszy się niezmiernie, że może pisać o swojej pasji jako niezależny autor. Poprzez swoje artykuły chciałaby podnieść świadomość na temat dobrostanu zwierząt i udzielić przydatnych wskazówek ich miłośnikom.
