© Mary Swift / stock.adobe.com
Sfora psów wokół jeźdźców na koniach w strojach z nitkowanej przędzy – taki obraz wiele osób kojarzy z rasowym foxhoundem angielskim. Ci inteligentni Brytyjczycy są klasycznymi psami gończymi i dlatego nie bez powodu są trzymane zwykle przez zawodowych myśliwych.
Przy wysokości w kłębie od 58 do 64 cm, foxhound angielski waży około 35 kg. Kilogramy są rozłożone w sposób „sportowy”, jak zresztą widać na pierwszy rzut oka: Wygląd odzwierciedla wytrzymałość tego psa z zamiłowaniem do polowań. Głęboka klatka piersiowa oferuje miejsce na płuca biegacza wytrzymałościowego, mięśnie są równomiernie wyeksponowane, ale nie zajmują zbyt dużej powierzchni. Długie nogi umożliwiają foxhoundowi rozwinięcie szybkiego tempa podczas biegu. W hodowli zdolność do polowania zawsze była ważniejsza niż wygląd wizualny, niemniej foxhound jest eleganckim psem, który przyciąga wzrok. Szorstka sierść może według normy występować w następujących kolorach: Biały, biały z czarnym oraz biały z pomarańczowym.
Foxhound angielski to w pewnym sensie klasyk wśród brytyjskich psów myśliwskich. Uważa się, że ta czcigodna rasa jest krzyżówką średniowiecznego brackena i chartów, której celem było uzyskanie bardziej zwinnych psów. Ich obszarem zastosowania były i są polowania, a dokładniej polowanie uporczywe (fr. par force) na lisy w sforze. Podczas tego polowania stado ściga zwierzynę, taką jak jelenie czy lisy, aż do wyczerpania. Te wytrwałe psy mogą gonić swoją zdobycz nawet przez pięć godzin. Nie są szybsze od ściganych zwierząt, ale wymęczą do tego stopnia, że myśliwy może je łatwo zastrzelić. Polowanie uporczywe przeżywało swój rozkwit w XVIII i XIX wieku, kiedy to było praktykowane przez niemiecką, brytyjską i francuską szlachtę. Tylko bowiem arystokracja mogła sobie pozwolić na tę wyszukaną formę polowania – i nierzadko niszczyła liczne pola pod końskimi kopytami na kilometrowych, nieprzewidywalnych trasach.
W międzyczasie ta forma polowań została zakazana w Wielkiej Brytanii, jak również w większości innych krajów europejskich. Można w tym miejscu wspomnieć, że w Niemczech zakaz ten nie był pierwotnie motywowany ochroną zwierząt. W momencie uchwalania w latach 30. XX wieku miał on bowiem na celu ograniczenie przywilejów szlachty – w tym również polowań. Jednak kilka dziesięcioleci później przepisy dotyczące łowiectwa potwierdziły ten zakaz. Nie oznaczało to jednak, że historia foxhounda dobiegła końca. Dziś polowania ze sztucznym tropem stały się przyjazną dla dzikich zwierząt alternatywą – nie chodzi tu o zabicie dzikiego zwierza, lecz o przyjemność płynącą ze wspólnego szybkiego biegu ze sforą psów. W 1964 roku rasa została uznana przez FCI. Oprócz foxhounda angielskiego istnieje również blisko spokrewniony z nim, nieco lżejszy o budowie amerykański foxhound.
Ten przyjazny pies ceni sobie życie w stadzie, gdzie dobrze dogaduje się ze swoimi przedstawicielami. Zgodnie ze swoim pierwotnym przeznaczeniem i życiem swoich przodków, którzy niemal niezmiennie żyli w dużych stadach, angielski foxhound wykazuje posłuszeństwo, ale zazwyczaj nie tworzy bliskich więzi z ludźmi. Również dziś psy rosną w stadzie i w nim pozostają. Gdyby pożądana była silniejsza orientacja na ludzi, należałoby wychowywać angielskiego foxhounda poza stadem od wieku szczenięcego, ale nie jest to praktykowane, ponieważ psy te są przede wszystkim profesjonalnymi towarzyszami polowań, a nie psami do towarzystwa. Ponadto Foxhound zawsze zachowuje stosunkowo wysoki stopień uporu i nie wykazuje zbytnio chęci sprawiania właścicielom przyjemności. Mimo swojego uporu, rasa ta w pewnym sensie potrafi się przywiązać, gdyż wiele foxhoundów uwielbia być głaskane i dość chętnie się bawią.
Większość angielskich foxhoundów jest trzymana jak psy do polowań i przechodzi odpowiednie szkolenie psów myśliwskich, które jest obowiązkowe. Trzymając angielskiego foxhounda jako psa do towarzystwa, można napotkać pewne przeszkody, ponieważ ten czworonożny przyjaciel jest zapalonym myśliwym, który nie tworzy bliskiej więzi z poszczególnymi ludźmi. Zwłaszcza jeśli pies przez długi czas żył w stadzie, trudno jest mu zbudować bliską relację z człowiekiem. Zachęcaj go do tworzenia więzi poprzez wspólne rytuały i dużo pozytywnej motywacji. Nie zawsze musi składać się ona wyłącznie z smakołyków – pieszczoty lub drobne zabawy mogą również być nagrodą dla tego zwinnego psa. Rasa ta jest uważana za bardzo towarzyską i doskonale dogaduje się z innymi psami. Chyba każdy zdaje sobie sprawę z tego, że ten czworonożny przyjaciel ma silny instynkt łowiecki – odpowiednio dostosuj mu teren do wybiegu i upewnij się, że ani kot ani koza sąsiadów nie zostały pozostawione bez opieki.
Foxhound angielski potrzebuje odpowiedniej dla gatunku karmy, co oznacza, że: musi ona zawierać dużo mięsa! Dlatego też należy zaoferować foxhoundowi angielskiemu karmę mokrą lub suchą bez zbóż, w której mięso stanowi główny składnik. Szczególnie w przypadku foxhoundów trzymanych z myślą o polowaniach, zapotrzebowanie na energię silnie zależy od faktycznie spożywanych kalorii – w dni z długimi biegami do 15 km czworonożny przyjaciel potrzebuje odpowiednio więcej energii. W przypadku wysokich wymagań sportowych zaleca się karmę o wyższej zawartości tłuszczu. Podawaj swojemu czworonożnemu przyjacielowi ostatnią porcję około trzech godzin przed rozpoczęciem aktywności sportowej, aby miał wystarczająco dużo czasu na jej trawienie zanim zacznie się ruszać. Przekąski między posiłkami zwykle nie są konieczne nawet w przypadku dłuższych zajęć sportowych. Ważne jest, aby po wykonanej pracy czworonożny przyjaciel otrzymał obfity posiłek i długie przerwy na odpoczynek. Foxhound bardzo efektywnie wykorzystuje przyswojony pokarm – aby uniknąć otyłości, należy więc zwracać uwagę na jego talię i odpowiednio zmniejszyć porcje, gdy nabierze zbyt dużo tkanki tłuszczowej. Suche gryzaki to mile widziana urozmaicenie w diecie Twojego czworonożnego przyjaciela. Unikaj jednak karmienia żwaczami, gdyż podejrzewa się, że sprzyjają one tzw. ataksji u foxhoundów.. Pamiętaj też o podawaniu wystarczającej ilości płynów. Pozwól swoim foxhoundom, aby również podczas polowań przynajmniej co godzinę mogły pić wodę Wewnątrz pomieszczeń, w których zwykle przebywają, również należy zawsze zapewnić wszystkim czworonożnym przyjaciołom wystarczającą ilość świeżej wody.
Zdrowy Foxhound jest zasadniczo bardzo wytrzymałym czworonogiem. Jednak każdy, kto chce trzymać te psy, powinien zawczasu zasięgnąć informacji o ataksji typowej dla houndów. Jest to zaburzenie neurologiczne, które dotyka głównie foxhoundy angielskie i beagle’a. Występuje zwykle między drugim a siódmym rokiem życia i objawia się zaburzeniami ruchowymi i spastycznością. Przyczyną tego jest rozkład białej substancji w szpiku piersiowym i szarej substancji w pniu mózgowym psa. Nie zostało ostatecznie ustalone, czy karmienie żwaczami sprzyja wystąpieniu choroby – zaleca się jednak, aby zapobiegać jej wystąpieniu. Choroba zwykle postępuje i nie ma możliwości skutecznego leczenia. Przed dopuszczeniem do hodowli, foxhoundy angielskie powinny być ponadto przebadane pod kątem dysplazji stawów biodrowych. Ponadto ważne jest, aby uniknąć nadwagi, ponieważ angielskie foxhoundy, które nie mają wystarczająco dużo ruchu, szybko przybiorą na wadze. Psy tej rasy mogą osiągnąć wiek do 13 lat.
Wiele kilometrów w pełnym galopie – z takim obciążeniem foxhoundy angielskie sobie nie tylko radzą, lecz sobie je wręcz cenią. Polowania ze sztuczną przynętą stanowią dobrą alternatywę dla dawnych polowań uporczywych i są obecnie organizowane w całej Europie – na przykład przez kluby organizujące Hubertusa. Zwierzęta podążają wówczas za lisim ogonem lub szlakiem solanki żwaczowej kapiącej z pojemników, które mają jeźdźcy dalej z przodu. Nawet jeśli posiadasz angielskiego Foxhounda, który nie bierze udziału w polowaniach, możesz zabrać go na wycieczki rowerowe lub dowiedzieć się o takich sportach jak canicross. Ponadto, Twój Foxhound powinien mieć miejsce do zabawy – najlepiej w obrębie dużej, ogrodzonej posesji, w towarzystwie innych psów. Jeśli Twój pies nie jest już w stanie polować z powodu gorszego stanu fizycznego, zaoferuj mu w zamian ćwiczenia umysłowe i sprawdź, czy tropienie w wolniejszym tempie, na przykład mantrailing, jest czymś dla niego.
Krótka, gładka sierść foxhounda angielskiego nie stanowi wyzwania jeśli chodzi o pielęgnację. Regularne szczotkowanie lub masaż rękawicą pielęgnacyjną usuwają nadmiar sierści i są przyjemnością dla wielu czworonożnych przyjaciół. Szczególnie jeśli trzymasz angielskiego foxhounda jako psa do towarzystwa, a nie w sforze, musisz ćwiczyć z nim takie rytuały wzmacniające więź od najmłodszych lat. U starszych psów należy regularnie sprawdzać pazury, aby zapobiec sytuacji, w której o coś się zaczepi, jeśli staną się one zbyt długie, gdyż może to być bardzo bolesne. Regularnie sprawdzaj psy pod kątem pasożytów w sierści i porozmawiaj z weterynarzem o odpowiedniej profilaktyce.
Ten czworonożny przyjaciel jest przede wszystkim psem dla zaawansowanych właścicieli psów, którzy wykorzystują go również do polowań. Raczej nie nadaje się jako pies czysto towarzyszący, gdyż tylko nielicznym właścicielom psów uda się zapewnić mu wystarczająco dużo ruchu i zadań. Większość angielskich foxhoundów żyje razem w przestronnych budach i zazwyczaj tylko foxhoundy niezdolne do polowania opuszczają to stado. Jest to więc pies nie tylko dla koneserów, ale też dla specjalistów, którzy poświęcają sportom myśliwskim z psami i mają przygotowane odpowiednie warunki przestrzenne dla tego czworonoga.
Jeśli chcesz trzymać foxhounda jako psa towarzyszącego, na przykład takiego, który nie nadaje się do polowania, to koniecznie musisz zapewnić mu odpowiednio dużo ruch i mieć doświadczenie z psami myśliwskimi. Ponadto, również foxhound, który nie nadaje się już do polowań, powinien mieć swojego towarzysza swojego gatunku – chyba że został on wykluczony z polowań ze względu na konfliktowość. W każdym przypadku należy przed wprowadzeniem się psa ustalić z właścicielem stada, jakie wymagania ma czworonożny przyjaciel wobec nowego domu.
Ogrodzony ogród musi być idealnie zabezpieczony przed ucieczką. Foxhound jest uważany psa, który bardzo lubi dzieci i zazwyczaj doskonale dogaduje się z dwunożnym potomstwem. Zwierzęta domowe, takie jak koty czy króliki, nie są natomiast odpowiednimi współlokatorami. Mogą wprawdzie istnieć foxhoundy, które wychowały się np. z kotami i akceptują je w swoim stadzie. Tutaj jednak obowiązuje następująca zasada – lepiej być ostrożnym niż żałować, a wpuszczenie psa myśliwskiego do kociego gospodarstwa domowego to po prostu nie jest dobry pomysł.
Rasa ta jest zazwyczaj hodowana przez myśliwych dla myśliwych – i tak też powinno być. Jeśli interesują Cię warunki utrzymania tych psów i dysponujesz odpowiednim czasem, pieniędzmi i przestrzenią na stworzenie stada, możesz zasięgnąć potrzebnych informacji w klubach łowieckich. Prawdopodobnie ich adresy są Ci już znane, ponieważ bez tej formy zorganizowanych polowań budowa własnego stada nie ma sensu. W każdym razie trzymaj się z daleka od pojedynczych foxhoundów, które zostały wyhodowane bez papierów i których rodzice nie polują. Najczęściej kryją się na nimi podejrzani sprzedawcy, którzy chcą zarobić na tej popularnej rasie psów myśliwskich. Szczenię nie jest wtedy zazwyczaj psem czystej rasy, lecz należy do rasy mieszanej. Jeśli dopuszczasz możliwość trzymania rasy mieszanej, zwróć się najlepiej do schroniska, a nie wspieraj wątpliwych praktyk hodowlanych.
Jeśli szukasz już dorosłego angielskiego foxhounda, możesz go znaleźć na przykład u organizatorów polowań ze sztuczną przynętą z okazji Hubertusa. Co jakiś czas oddają starsze psy, które nie nadają się do tego intensywnego wysiłku. Należy jednak zadać sobie tutaj samokrytycznie pytanie i wyjaśnić w rozmowach z właścicielem stada, czy masz możliwość zaoferowania temu sportowemu psu o opisanych już cechach charakteru odpowiedni dla danego gatunku dom.
