© Sami Pietikäinen / stock.adobe.com
Duńsko-szwedzki pies wiejski umaszczeniem przypomina jack russell teriera.
Duńsko-szwedzki pies wiejski, którego oryginalna nazwa brzmi Dansk Svensk Gardshund lub w skrócie Dansky, w przeszłości ciężko pracował, dbając o to, by w gospodarstwach i stajniach nie było myszy i szczurów. Dziś ten dawny pies pracujący jest łatwym w pielęgnacji psem rodzinnym, który sprawdzi się również w rękach amatorów.
Z wyglądu Dansky przypomina jack russell teriera lub foksteriera. Jego twarda, krótka, gładka sierść jest w przeważającej części biała, ale występują na niej plamy i znaczenia. U niektórych przedstawicieli rasy można zaobserwować cętkowanie w kolorze brązowym, czarnym lub beżowym.
Wzrost psów waha się od 34 do 37 centymetrów, a suk od 32 do 35 centymetrów. Wzorzec rasy nie określa konkretnej wagi ciała, ale psy te ważą zazwyczaj od siedmiu do dwunastu kilogramów.
Ich budowa jest zwarta i raczej prostokątna. W stosunku do tułowia, głowa jest mała i ma lekko trójkątny kształt, a oczy są ciemne, średniej wielkości, o przyjaznym spojrzeniu. Zgodnie z oficjalnym wzorcem rasy, ich uszy są również średniej wielkości, załamane do przodu lub do tyłu.
Szyja jest mocna, nieco łukowato wysklepiona, klatka piersiowa szeroka i głęboka, o wyraźnie zaznaczonych żebrach. Ogon jest prosty lub trochę zakręcony.
© Merry / stock.adobe.com
Chociaż z wyglądu przypomina jack russell teriera i jest często z nim mylony, charakterem odbiega od niego znacznie.
Wytrzymały duńsko-szwedzki pies wiejski jest w rzeczywistości bliżej spokrewniony z pinczerami niż z terierami. Dlatego został zaliczony przez Międzynarodową Organizację Kynologiczną (FCI) do grupy 2 „Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła”.
W przeciwieństwie do jack russell teriera, instynkt łowiecki duńsko-szwedzkiego psa wiejskiego nie jest silnie rozwinięty. W przeszłości przedstawiciele tej rasy byli trzymani na skandynawskich farmach, a ich zadaniem było wyłapywanie myszy i szczurów. Nie przejawiają więc zainteresowania większymi zdobyczami.
Dziś również ten żywiołowy, bystry pies lubi kopać w ogrodzie, gdy tylko poczuje zapach gryzonia. Na zewnątrz jednak, na przykład podczas bycia towarzyszem biegania czy jazdy na rowerze, nie przejawia nadmiernego instynktu łowieckiego.
Kolejnym zadaniem duńsko-szwedzkiego psa wiejskiego było niegdyś pilnowanie domu i podwórka. Dlatego na pojawienie się gości bardzo często reaguje szczekaniem. Nie ma jednak tendencji do ujadania czy agresji wobec nieznanych mu osób.
Przedstawicielom rasy trzymanym w odpowiedni sposób nerwowość również jest zupełnie obca. Nawet hałas i nowe, nieznane sytuacje nie robią wrażenia na tym pewnym siebie psu o silnym charakterze.
Wierny, lubiący kontakt z człowiekiem duńsko-szwedzki pies wiejski najlepiej czuje się, będąc blisko swojego dwunożnego stada. Uchodzi za idealnego psa rodzinnego. Jest przyjazny, chętny do zabawy, towarzyski i skory do pieszczot.
Bardzo dobrze rozumie się z dziećmi, pod warunkiem oczywiście, że rodzice nauczą swoje pociechy odpowiedniego postępowania ze zwierzętami.
Będąc czujnym psem gospodarskim i do towarzystwa, Dansky jest bardzo związany ze swoją rodziną. Przejawia silną wolę zadowolenia człowieka, co znacznie ułatwia jego wychowanie. Dlatego można go śmiało polecić również osobom niemającym doświadczenia w szkoleniu psów.
Niemniej, nowicjusze powinni zasięgnąć porady trenera psów lub odwiedzić szkołę dla psów. Wszelkie błędy wychowawcze mogą zostać bowiem wykorzystane przez niego do uzyskania wyższej pozycji w hierarchii.
Dzięki swojej inteligencji, spostrzegawczości i wrażliwości, duńsko-szwedzki pies wiejski szybko się uczy. Zazwyczaj w mig potrafi zrozumieć, czego oczekuje od niego opiekun i z ochotą wykonuje jego polecenia.
W ekspresowym tempie przyswaja sobie sztuczki, sekwencje ruchów w różnych psich sportach, takich jak agility, flyball czy dog dancing.
Przy odrobinie cierpliwości i treningu, bez problemu będzie w stanie zostać sam w domu przez kilka godzin, ale nie powinno to mieć miejsca zbyt często, ponieważ jak już wspomnieliśmy jest bardzo silnie związany ze swoim ludzkim stadem.
Ze względu na swój mało rozwinięty instynkt łowiecki, Dansky może być trzymany razem z kotami i innym zwierzętami domowymi, a jako że z reguły nie jest agresywny i unika konfliktów, może mieszkać pod jednym dachem także z innymi psami.
Nawet z przedstawicielami ras uważanych za trudniejsze z reguły radzi sobie wyśmienicie.
© © rolf_52 / stock.adobe.com
Do szczęśliwego psiego życia, duńsko-szwedzki pies wiejski potrzebuje przede wszystkim bliskiego kontaktu ze swoją rodziną. Uwielbia spacery na łonie natury ze swoim opiekunem. Jeśli jest trzymany w mieście, należy więc zapewnić mu regularne wycieczki za miasto.
Jak już wspomnieliśmy, Dansky zachował po swoich przodkach instynkt do kopania. Jeśli wyczuje myszy czy szczury na swoim terytorium, przekopie ogród i nie powstrzymają go nawet rabaty kwiatowe.
Zachowania tego można go jednak na ogół oduczyć, ale nie można mu tego zupełnie zabraniać i warto zapewnić mu możliwość oddawania się pasji kopania podczas spacerów.
Duńsko-szwedzki pies wiejski to wciąż stosunkowo młoda rasa. Niemniej, historia jego przodków sięga epoki wikingów. W jego hodowli dostępna jest duża różnorodność genów, co sprawia, że cieszy się dobrym zdrowiem.
Jak dotąd nie są znane żadne choroby typowe dla rasy. Czasami obserwuje się martwicę głowy kości udowej, zwaną również chorobą Legga-Calvégo-Perthesa (LCP). Ta choroba stawów biodrowych objawia się jednostronną kulawizną i bólami i występuje głównie w przypadku psów małych ras, w wieku od trzech do dziesięciu miesięcy.
Jeśli zapewnimy mu odpowiednią opiekę, może dożyć całkiem słusznego wieku – średnia długość życia psów tej rasy wynosi od 12 do 15 lat.
Podobnie jak przedstawiciele innych ras, również duńsko-szwedzki pies wiejski potrzebuje zbilansowanej diety opartej na wysokiej jakości karmie.
Niektóre osobniki mają tendencję do zjadania posiłków w błyskawicznym tempie. Łapczywie pożerają także przysmaki naturalne czy skórę wołową. Dlatego jego opiekunowie powinni zwrócić baczniejszą uwagę na to, co je.
Krótka sierść duńsko-szwedzkiego psa wiejskiego nie wymaga specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Okazjonalne szczotkowanie, zwłaszcza w okresie zmiany sierści w zupełności wystarczy.
Warto wiedzieć: Dużą zaletą psów tej rasy jest ich czystość. Zazwyczaj nie spotkamy się u nich z typowym, charakterystycznym dla psów zapachem.
Dansk Svensk Gardshund został oficjalnie uznany przez FCI dopiero w 2019 roku. Wywodzi się od małych, wytrzymałych psów gospodarskich trzymanych od wielu lat w Danii i południowej Szwecji, gdzie ich zadaniem było pilnowanie gospodarstwa i tępienie szkodników, takich jak myszy i szczury. Kiedy z czasem wiele majątków zostało opuszczonych, tej skandynawskiej rasie groziło wyginięcie.
Udało się ją zachować wyłącznie dzięki wysiłkom duńskich miłośników psów. Wykorzystali oni ostatnie żyjące osobniki do stworzenia hodowli, kładąc duży nacisk na zdrowie i przyjazny charakter.
W 1987 roku Gardshund został uznany za samodzielną rasę w Szwecji i Danii, a szerokiej publiczności zaprezentowano go na światowej wystawie psów w Kopenhadze w 1989 roku.
W międzyczasie uznano istnienie tej rasy za niezagrożone, jednak poza jej skandynawską ojczyzną nie jest zbyt popularna.
Jeśli chcesz kupić szczeniaka tej rasy, musisz skierować swoje kroki do hodowcy. Ze względu na swoją niewielką popularność trudno będzie spotkać go w schronisku.
Zdrowy szczeniak z profesjonalnej hodowli, posiadający wszystkie niezbędne dokumenty kosztuje co najmniej 1.200 euro, ale do rzadkości nie należą również ceny rzędu 2.500 czy nawet 3.000 euro.
Jeśli hodowca sprzedaje psa za wyraźnie niższą cenę, należy zachować ostrożność. W takim przypadku istnieje duże ryzyko, że koncentruje się on na ilości, a nie na jakości hodowli, na czym cierpią zwierzęta.
Szczególnie czujnym trzeba być w przypadku okazji internetowych. Szczenięta często pochodzą wówczas z chowu wsobnego lub nie są odpowiednio zsocjalizowane. Może to prowadzić do problemów zdrowotnych i behawioralnych, skutkujących koniecznością podjęcia kosztownego leczenia.
Jeśli szukasz małego psa o wyglądzie popularnego jack russell teriera, duńsko-szwedzki pies wiejski będzie dobrym wyborem. Jego praktycznie nieistniejący instynkt łowiecki i łatwość w ułożeniu czynią go wzorcowym zwierzęcym współlokatorem – nawet w przypadku początkujących.
| Cechy szczególne: | Pierwotnie Dansk Svensk Gardshund był hodowany jako pies gospodarski w Skandynawii. Dziś, ze względu na swoją kompaktową wielkość i nieskomplikowany charakter, ten dawny pies pracujący cieszy się rosnącą popularnością jako pies rodzinny. |
| Charakter: | czujny, żywy, oddany, inteligentny, chętny do zabawy, wierny, lubiący dzieci |
| Wielkość: | psy 34–37 cm, suki 32–35 cm |
| Waga: | 7–12 kg |
| Sierść: | twarda, gładka, krótka, biała maść podstawowa z brązowymi, czarnymi i/lub beżowymi plamami lub cętkami |
| Pielęgnacja sierści: | niewymagająca |
| Aktywności: | wymagający |
| Pies dla początkujących: | tak |
| Szczekanie: | niewielkie |
| Długość życia: | 12–15 lat |
| Typowe choroby: | wytrzymała rasa, brak znanych chorób dziedzicznych |
| Cena: | od 1.200 euro |
| Grupa FCI: | 2 „Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła” |
| Potrzeba ruchu: | średnia |
| Pochodzenie: | południowa Szwecja i Dania |
„Życie bez mopsa jest możliwe, ale bezcelowe” – powiedział kiedyś komik i pisarz Loriot. Autorka zgadza się z tym bez zastrzeżeń i dodaje: „Życie bez konia, kota i królika również!”. Jej serce bije dla wszystkich zwierząt dużych i małych, i cieszy się niezmiernie, że może pisać o swojej pasji jako niezależny autor. Poprzez swoje artykuły chciałaby podnieść świadomość na temat dobrostanu zwierząt i udzielić przydatnych wskazówek ich miłośnikom.
