© Evelina / stock.adobe.com
Agresywny pies bojowy czy figlarny pies rodzinny? W przypadku doga kanaryjskiego opinie są podzielone. Żaden pies nie rodzi się psem bojowym – staje się nim wskutek działań ludzi. Dlatego obowiązkiem hodowców i opiekunów jest wydobywanie i promowanie pozytywnych cech rasy dog kanaryjski. W Polsce hodowla tej rasy jest jednak nielegalna, gdyż rasa uznawana jest za niebezpieczną.
Jak sama nazwa wskazuje, pochodzenie doga kanaryjskiego przyporządkowuje się Hiszpanii, a dokładniej Wyspom Kanaryjskim. Jego przodków można znaleźć w hiszpańskim mastifie, którego wykorzystywano na wiele sposobów na kontynencie hiszpańskim w średniowieczu. Mastif hiszpański – w starożytnych pismach nazywany głównie „Alano” – był hodowany do polowań na zdolną do obrony zwierzynę, jako pies pasterski dla stad bydła oraz jako pies stróżujący i obronny. Ta rasa psa była również wykorzystywana w tradycyjnej walce z bykami lub w walkach psów. Stary hiszpański Alano był bardzo popularny wśród szlachty w późnym średniowieczu, zwłaszcza jako pies myśliwski, który nieustraszenie i bezkompromisowo stawał na drodze niedźwiedziom, jeleniom oraz dzikom. Jego reputacja jako niezrównanie odważnego ostatecznie doprowadziła do wykorzystania go jako tak zwanego psa bojowego, gdzie miał nie tylko strzec namiotów żołnierzy.
Wyposażony w kolczastą zbroję miał w walce przebić armię wroga, zadając poważne obrażenia ludziom oraz koniom. W XVI i XVII wieku te wytrzymałe dogi zostały zabrane przez hiszpańskich konkwistadorów na podbój Ameryki Południowej. Geograficznie korzystne Wyspy Kanaryjskie służyły zdobywcom i kolonistom jako stacja przesiadkowa, dzięki czemu wiele z tych molosów przybyło na Wyspy Kanaryjskie. To położyło podwaliny pod pulę genową dzisiejszego „Presa Canario”, która prawdopodobnie powstała w wyniku krzyżówek z lokalnym psem wyspiarskim „majorero” i hiszpańskim Alano. Na Wyspach Kanaryjskich, gdzie niewiele było do polowania i nie toczono bitew, rasa ta była wykorzystywana głównie jako pies stróżujący do pilnowania gospodarstw i zwierząt gospodarskich. Instynkt łowiecki oraz chęć walki coraz bardziej schodzą na dalszy plan, jeśli chodzi o cele hodowlane, a zapotrzebowanie na zwierzęta hodowlane, które łączą wysoki poziom czujności z mocnymi nerwami, było coraz większe.
Charakterystyczne dla doga kanaryjskiego jest jego okazałe, silne ciało oraz masywna, szeroka głowa w kształcie sześcianu, która wyraźnie wskazuje na jego przynależność do psów molosowatych. Przy wysokości w kłębie od 61 do 66 cm i maksymalnej wadze 65 kg, samce mają bardzo imponującą sylwetkę. Ale samice również imponują wysokością w kłębie od 56 do 62 cm i wagą co najmniej 40 kg, a maksymalnie 55 kg. Ich dostojny wzrost oraz muskularne, silne ciało prawdopodobnie budzą szacunek u każdego, kogo spotykają na swej drodze. Z pewnością niektórym ludziom wydają się one nawet groźne, zwłaszcza osobom, które nie znają tej dość rzadkiej rasy i nie dostrzegają spokojnej i przyjaznej natury tych psów. Pomimo swojej ciężkiej postury, Presa Canario nie wygląda na ociężałego ani powolnego. Jego proporcjonalna sylwetka jest dowodem niezwykłej siły i zwinności. Jego ruchy są zwinne, giętkie, niemal pełne gracji. Długość ciała przekracza wysokość w kłębie, co jest wyraźnie widoczne, zwłaszcza u suk. Głowa noszona nieco powyżej linii grzbietu.
Pod względem umaszczenia dog kanaryjski jest dość zróżnicowany. Odmiany jego pręgowanej sierści wahają się od ciepłego ciemnobrązowego do jasnoszarego i jasnego blondu. Dozwolone są wszystkie odcienie od płowego do piaskowego. Białe znaczenia mogą występować na klatce piersiowej, podstawie szyi i gardle, chociaż zgodnie ze standardem w hodowli należy dążyć do raczej niewielkiej ilości bieli. Maska Presa Canario jest czarna we wszystkich wariantach kolorystycznych.
Jego krótka, gładka sierść bez podszerstka wygląda dość rustykalnie i wydaje się być szorstka i surowa w dotyku. Na uszach, które mogą być nadal przycinane w jego kraju pochodzenia, Hiszpanii, sierść jest bardzo krótka i delikatna. Z kolei w kłębie i z tyłu ud jest nieco dłuższa. Ogon, który jest szeroki u nasady i zwęża się ku końcowi, nie powinien wystawać poza staw skokowy. W spoczynku zwisa prosto w dół z lekkim zagięciem u góry, gdy jest czujny, prostuje się.
© tikhomirovsergey / stock.adobe.com
Zgodnie z FCI, w której Presa Canario znajduje się pod numerem wzorca 346 w sekcji molosowatych, agresywne zachowanie należy uznać za błąd wykluczający. Agresywne lub lękliwe psy nie są zatem dopuszczane jako zwierzęta hodowlane.
Zasadniczo dog kanaryjski jest psem bardzo zrównoważonym i spokojnym, który ma wyraźny instynkt ochronny, ale który jest łatwy do kontrolowania przy odpowiednich dla gatunku warunkach utrzymania oraz konsekwentnym wychowaniu. Jego niezwykła siła nerwów i pewność siebie, w połączeniu z wrodzoną nieufnością wobec obcych, czynią z niego dobrego psa stróżującego. W swojej rodzinie jest jednak zawsze przyjazny, potulny i posłuszny. Pomimo silnej więzi ze swoim panem, zachowuje się lojalnie i dobrodusznie wobec innych członków rodziny. Po włączeniu do rodziny, dog kanaryjski będzie wiernie stać u boku swoich ludzi przez całe życie. Jego odporna i wytrzymała natura czyni go nieskomplikowanym i niezawodnym partnerem oraz obrońcą. Swoje nastroje i intencje pokazuje wprost, obłuda jest mu obca. Swoim typowo donośnym i głębokim głosem lubi wyrażać swój żywy temperament.
Na Wyspach Kanaryjskich Presa Canario jest nadal wykorzystywany głównie jako pies zagrodowy i stróżujący. Dzięki swojej doskonałej pracy na straży licznych wiejskich posiadłości, cieszy się taką popularnością, że został nawet ogłoszony przez rząd symbolem przyrody Gran Canarii. W latach 70. ubiegłego wieku Hiszpanie rozpoczęli planowaną hodowlę swojego „psa narodowego”. W latach 80. hodowla w końcu posunęła się tak daleko, że założono różne stowarzyszenia hodowców i zorganizowano ogólnoświatowe pokazy. Wkrótce ta imponująca rasa stała się znana poza granicami Wysp Kanaryjskich. Przez długi czas nie było jednak zgody co do jej nazwy. Psy tego typu były i są nazywane Presa Canario, Perro de Presa Canario, Perro de Presa Español, buldog hiszpański, dog kanaryjski lub po prostu Alano. W 2001 r. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) oficjalnie uznała rasę jako „Dogo Canario” i próbowała położyć kres zamieszaniu związanemu z nazwą. Na początku 2019 roku FCI zastąpiła nazwę rasy „Dogo Canario” nazwą „Presa Canario”. Wniosek złożony przez „Real Sociedad Canina de España (RSCE)” został zatwierdzony w dniu 01.01.2019 r.
Według FCI w hodowli doga kanaryjskiego kładzie się nacisk na zrównoważony i spokojny charakter psów hodowlanych. Chociaż dzięki swojej pewności siebie i wysokiej czujności nadal jest doskonałym psem stróżującym, jego rozważna natura sprawia, że Presa Canario nadaje się również na psa rodzinnego i towarzyszącego. Prawdopodobnie to właśnie to połączenie potężnego, niemal groźnego wyglądu oraz łagodnego charakteru tak bardzo fascynuje ludzi w przypadku dogów kanaryjskich, a także wyjaśnia rosnące zapotrzebowanie na tę rasę psów.
© Dixi_ / stock.adobe.com
Żywienie każdego psa jest zależne od kilku czynników. Należą do nich na przykład wiek, masa ciała, czy poziom aktywności. Rasa oraz wielkość psa również odgrywają kluczową rolę. Sportowe rasy psów mają na ogół większe zapotrzebowanie na energię niż psy z mniej wyraźną potrzebą ruchu. Psy cierpiące na problemy zdrowotne, takie jak cukrzyca, również mają specjalne wymagania pod kątem żywienia i powinny być odpowiednio karmione. Futrzani pupile powinny zawsze mieć swobodny dostęp do świeżej wody. Niezależnie od rasy, wszystkie psy wymagają diety bogatej w mięso oraz ubogiej w zboża. Oprócz zwykłych metod karmienia suchą lub mokrą karmą, zaleca się również samodzielne gotowanie lub BARF (biologicznie odpowiednia surowa dieta). BARF wymaga pewnego poziomu wiedzy zawodowej oraz zawsze powinno być dostosowane do potrzeb psa. Jeśli tak nie jest, mogą wystąpić niebezpieczne objawy niedoboru. W razie wątpliwości możesz poprosić o poradę swojego lekarza weterynarii lub hodowcę.
W Polsce ta rasa psów oficjalnie jest uznawana za potencjalnie niebezpieczną i jej hodowla oraz utrzymanie jest nielegalna, o ile nie uzyska się specjalnego zezwolenia od urzędu miasta lub gminy.
Wobec tego istnieją pewne aspekty, które należy wziąć pod uwagę, jeśli chodzi o jego warunki utrzymania. Nie można więc zapominać, że ta rasa psów – ze względu na swoją historię – posiada ogromny instynkt obronny, który przy niewłaściwym wychowaniu, może powodować problemy. Pies, który ma tendencję do dominacji oraz samodzielnego działania, bezwzględnie potrzebuje doświadczonego i konsekwentnego opiekuna, który wie, jak kierować wrodzonymi zdolnościami ochronnymi i jak odpowiedzialnie sobie z nimi radzić.
Wychowanie doga kanaryjskiego należy rozpocząć jak najwcześniej. Już jako szczeniak powinien opanować pewną liczbę komend oraz wiedzieć, kto jest panem domu. Poprzez wczesną socjalizację, którą należy rozpocząć już od hodowcy musi nauczyć powstrzymywać się fizycznie w codziennych sytuacjach, aby uniknąć starć z ludźmi. Nawet jeśli ma to miejsce podczas zabawy lub z czystej radości ze spotkania – ze względu na swój rozmiar oraz ogromną siłę Presa Canario może z łatwością powalić człowieka. Presa Canario pod żadnym pozorem nie powinien mieszkać na ciasnej przestrzeni. Pies o tej wielkości i temperamencie wymaga dużo miejsca i zajęcia. Oprócz intensywnych spacerów, w codziennym programie powinny znaleźć się zabawy w aportowanie lub gry z piłką.
