© Dogs / stock.adobe.com
Przez wiele lat Doberman uważany był za uosobienie groźnego psa stróżującego. Jednak ten inteligentny pies jest w rzeczywistości prawdziwym wrażliwcem.
Doberman to znany i osławiony pies stróżujący, ale ten elegancki osiłek zachwyca nie tylko swoimi wybitnymi cechami psa stróżującego, ale również nieprzeciętną inteligencją.
| Metryczka: | Umięśniony i silny Doberman zyskał popularność jako pies stróżujący i służbowy. Ten z natury przyjazny, pokojowo usposobiony, ale również bardzo dbający o swoje terytorium pies powinien jednak trafić w ręce doświadczonego opiekuna. |
| Wielkość: | 63–68 cm (suki), 68–72 cm (psy) |
| Waga: | 32–45 kg |
| Średnia długość życia: | 10–13 lat |
| Cena: | od 5000 zł |
| Usposobienie: | chętny do pracy, terytorialny, czujny, odważny, wrażliwy |
| Sierść: | krótka i gruba, bez podszerstka |
| Kolor sierści: | czarny lub brązowy, podpalany |
| Trudność w wychowaniu: | duża |
| Pielęgnacja: | mało wymagająca |
| Potrzeba ruchu: | duża |
| Pochodzenie: | Niemcy |
Bez dwóch zdań Doberman robi wrażenie: Ten korpulentnie i muskularnie zbudowany pies wygląda przez elegancką linię ciała oraz dumną i zdecydowaną postawę niemal arystokratycznie.
Podobnie jak inne psy w typie pinczera, również Doberman ma średniej wielkości wiszące uszy, przylegające do policzków, a jego długi ogon jest lekko zakręcony na grzbiecie.
Psy mierzą od 68 do 72 centymetrów, suki są średnio pięć centymetrów mniejsze. Przy wadze od 40 do 45 kilogramów w przypadku psów i od 32 do 35 kilogramów w przypadków suk, psy te zaliczamy do dużych ras psów.
Do niedawna przycinano Dobermanom uszy oraz odcinano im ogony. Miało to na celu podkreślić niebezpieczny i zawadiacki wygląd tej rasy. Ogon amputowano Dobermanom zaraz po urodzeniu, natomiast uszy przycinano po kilku tygodniach. Przy pomocy taśmy klejącej oraz stelaża, który mały Doberman musiał nosić przez kilka tygodni, nastawiano mu uszy, by w efekcie końcowym były całkowicie pionowo stojące.
W ten sposób, przez lata Doberman stał się w odbiorze społecznym wizualną karykaturą groźnego i agresywnego psa stróżujące, co w żaden sposób nie oddaje prawdziwej natury tego mądrego czworonoga.
Na szczęście, ze względów związanych z ochroną zwierząt, obcinanie uszu i ogona zostało w latach 90. zakazane. Wyjątkiem jest jedynie przycinanie uzasadnione względami medycznymi.
Bardzo dobrze, że tak zdecydowano, przycinanie uszu i ogona wiąże się bowiem nie tylko z silnym bólem dla psa, ale powoduje również przewlekłe problemy zdrowotne. Abstrahując od względów estetycznych, uszy i ogon są dla psów bardzo ważnymi narzędziami komunikacji z innymi psami.
Sierść Dobermana jest krótka, gruba i sztywna oraz pozbawiona podszerstka i występuje w dwóch umaszczeniach: Czarnym lub brązowym z wyraźnie odgraniczonym, kasztanowym podpalaniem znajdującym się na kufie, policzkach, nad oczami, na spodzie szyi i innych miejscach w postaci pojedynczych plamek.
© KONARSKIEGO / stock.adobe.com
Warto wiedzieć, że Doberman należy do najmądrzejszych ras psów na świecie i w związku z tym ma dość skomplikowany charakter: Jest wrażliwy i jednocześnie bardzo niezależny.
Doberman jest chętny do pracy, odważny, wytrzymały i nieustraszony. Jako pies stróżujący jest bardzo terytorialny i temperamentny.
Zgodnie z wzorcem rasy, pożądany jest średnio pobudliwy temperament i średnia ostrość. Psy jednak rzadko tolerują innych samców na swoim terytorium. Obcych zwykle traktuje z wrodzoną, sporą dawką sceptycyzmu.
Naturę Dobermany mają jednak w gruncie rzeczy pokojową. Przy kompetentnej i zaufanej osobie u swego boku, która zapewni im odpowiednie wychowanie i zajęcie, Dobermany okazują się być bardzo delikatnymi i milusińskimi psami, a pomimo swojej samodzielności i niezależności, lubią współpracować z ludźmi.
Jasne polecenia i konsekwencja w szkoleniu to podstawa wychowania wszystkich psów. W przypadku Dobermanów szczególnie ważne jest, aby uznał on i oddał suwerenne przywództwo swojemu opiekunowi.
Oznacza to konieczność stosowania przez niego niepodważalnych reguł, których przestrzegania będzie konsekwentnie wymagał, jednakże bez żadnej przemocy czy przesadnej ostrości. Przemoc bowiem spowoduje, że ten nad wyraz wrażliwy pies stanie się niepewny, nerwowy, a nawet agresywny.
Bardzo dużą rolę w przypadku przedstawicieli tej rasy odgrywa socjalizacja w wieku szczenięcym i młodocianym, dzięki której spotkania z innymi psami w dorosłym życiu będą przebiegały znacznie spokojniej.
Warto również poddać je szkoleniu mającym na celu wygaszenie instynktu łowieckiego oraz kontrolowanie szczekania. Jednak najważniejsze jest przede wszystkim solidne szkolenie podstawowe.
Inteligentny Doberman nie nadaje się do życia w budzie czy kojcu. Potrzebuje być blisko swojego ludzkiego stada. Do kogo pasuje pies tej rasy i czy jest wymagający w pielęgnacji? Poniżej znajdziesz nasze wskazówki dotyczące jego utrzymania:
Zdecydowanie nie. Powinien trafić do opiekunów, którzy mają już doświadczenie w szkoleniu psów.
Doberman to lustrzane odbicie swojego właściciela, co u tej rasy rzuca się w oczy znacznie bardziej niż u psów innych ras. Będzie doskonałym towarzyszem dla lubiących sport i aktywne spędzanie czasu miłośników psów.
Jeśli natomiast jesteś lękliwy i chcesz sprawić sobie Dobermana, aby spełniał rolę Twojego obrońcy, lepiej omijaj tę rasę szerokim łukiem. Doberman podporządkuje się bowiem jedynie osobie, która będzie dla niego autorytetem.
Doberman może spełniać się także jako pies rodzinny. Dotyczy to zwłaszcza psów służbowych, które po pracy z wielką chęcią spędzą czas ze swoim opiekunem i rodziną. Przedstawiciele tej rasy uchodzą za kochających dzieci.
Wiele miłośników rasy twierdzi jednak, że Doberman jest „psem jednego opiekuna”, co oznacza, że szczególnie bliską wieź tworzy z jednym człowiekiem, którego szanuje i któremu jest oddany całym sercem. Należy pamiętać, aby młodszych dzieci nigdy nie zostawiać samych z Dobermanem.
W razie niebezpieczeństwa Doberman bowiem bez wahania rzuci się do obrony członków swojej ludzkiej rodziny, ale nie zawsze potrafi właściwie je ocenić.
Zgodnie z tym, co napisaliśmy powyżej: Doberman, któremu zapewni się odpowiednie zajęcie oraz przejdzie proces socjalizacji, nie jest psem nadmiernie agresywnym.
Niemniej jednak nie należy zapominać, że w niektórych regionach wpisany został na listę psów bojowych. W Niemczech na przykład jako taki figuruje jedynie w Brandenburgii, ale z kolei w Szwajcarii, w kantonie Valais jego trzymanie jest niedozwolone, a w innych kantonach wymaga pozwolenia.
W przeciwieństwie do wychowania i treningu Dobermana, jego pielęgnacja nie wymaga wiele pracy. Krótka sierść bez podszerstka wymaga jedynie szczotkowania co kilka dni.
Nie można jednak zapomnieć także o tym, że oprócz pielęgnacji sierści regularnie pielęgnować należy też pazury, oczy, skórę i zęby psa ze szczególnym uwzględnieniem jego wiszących uszu.
Doberman potrzebuje dużo zajęć fizycznych i umysłowych. Świetnie sprawdzi się w roli psa służbowego w policji, służbie celnej lub wojsku, a także jako pies ratownik.
Rodzinny Doberman na pewno także ucieszy się z jakiegoś praktycznego zadania, dzięki któremu będzie mógł udowodnić swoją przydatność.
Dobermany nie są więc psami, którym wystarczą dwa krótkie spacery dziennie – muszą mieć zagwarantowaną dostateczną ilości ruchu i treningu. W przeciwnym razie mogą rozwinąć zaburzenia behawioralne.
Dobra wiadomość jednak to taka, że istnieje wiele sposobów spożytkowania drzemiącej w nich energii, takich jak choćby długie spacery na łonie natury. Poza tym bardzo dobrze nadają się do tego psie sporty, takie jak agility, tropienie użytkowe, czyli mantrailing, oraz obedience.
Wiele szkół dla psów i klubów ma dziś w swojej ofercie takie zajęcia. Z pewnością więc znajdziesz dla Waszej dwójki aktywność, która będzie sprawiała przyjemność zarówno Tobie jak i Twojemu podopiecznemu.
Przeczytaj także: Psy pracujące
© hemlep / stock.adobe.com
Tak jak każda rasa psów, również Doberman jest genetycznie podatny za niektóre choroby.
Jednym z największych problemów zdrowotnych tej rasy psów jest choroba serca – kardiomiopatia rozstrzeniowa, czyli niewydolność serca. Prawie 90 procent dotkniętych nią zwierząt umiera w pierwszym roku po postawieniu diagnozy, a wiele z nich w wyniku nagłej śmierci sercowej. Kardiomiopatia dziedziczona jest w sposób autosomalny dominujący i może wystąpić w każdym wieku.
Diagnozuje się ją u prawie co drugiego Dobermana przed ósmym rokiem życia. Dlatego specjaliści zalecają regularne wykonywanie badania ultrasonograficznego serca – także i przede wszystkim u psów hodowlanych.
Ponadto, psy tej rasy mają predyspozycje do zapadania na wrodzony zespół przedsionkowy. W wyniku dziedzicznych zaburzeń w obrębie ucha środkowego dochodzi do zaburzeń równowagi.
Innymi, dość powszechnymi u Dobermana chorobami są zespół Wobblera i dysplazja stawów biodrowych, a także zaburzenia krzepnięcia krwi – choroba von Willebranda, którą na szczęście można wykluczyć, wykonując badania genetyczne.
Do rzadkości należy natomiast Dancing Doberman Disease – choroba neurologiczna, która występuje wyłącznie u Dobermanów i pozostałych pinczerów.
Średnia długość życia pochodzącego ze zdrowej linii hodowlanej, odpowiednio żywionego Dobermana wynosi od 10 do 13 lat.
Ponieważ jednak wielu przedstawicieli tej rasy dotkniętych jest chorobami dziedzicznymi – przede wszystkim kardiomiopatią – długość ich życia jest w rzeczywistości znacznie krótsza. Właśnie w wyniku tej choroby wiele Dobermanów umiera średnio w wieku siedmiu lat.
Odpowiednia i dostosowana do potrzeb danego zwierzęcia dieta jest bardzo ważna dla jego zdrowia.
Jeśli szczenięta będą otrzymywały zbyt kaloryczne posiłki, może się zdarzyć, że osiągną swoją docelową wagę wcześniej niż powinny, pomimo tego, że ich układ mięśniowo-szkieletowy nie jest na to przygotowany, co może prowadzić do nieprawidłowej budowy kończyn.
Z tego powodu szczenięta należy zawsze karmić z uwzględnieniem ich zapotrzebowania energetycznego, ale także zrównoważonych proporcji minerałów, przede wszystkim wapnia i fosforu.
Jako że szczenięta Dobermana należą do dużych ras psów, wybierając dla nich karmę dla szczeniąt, należy szukać takiej z oznaczeniem „Junior Large“ czy „Junior Maxi“. Wielu producentów ma w swojej ofercie specjalną karma dla szczeniąt dużych ras.
Ilość karmy, którą należy podawać szczenięciu zależy od aktualnej wagi psa i jego docelowej wagi jako dorosłego psa, którą możemy założyć, patrząc na jego rodzica tej samej płci. Ilość pożywienia zależy ponadto od stopnia aktywności szczenięcia.
Dzienną rację żywieniową najlepiej podzielić na kilka mniejszych porcji. Poza tym, pies musi mieć zapewniony stały dostęp do świeżej wody.
W zależności od stopnia aktywności i użytkowania Dobermana, będzie on miał różne wymagania w zakresie pożywienia. W przypadku psów stróżujących czy obronnych, zapotrzebowanie na energię i ilość pokarmu będą stosunkowo wysokie, ale Doberman będący psem rodzinnym również potrzebuje dużo ruchu i zajęcia, a co za tym idzie, odpowiednio kalorycznych posiłków.
Podsumowując, oznacza to, że każdy pies ma indywidualne wymagania żywieniowe, które różnią się w zależności od poziomu aktywności, a także wielkości, wagi, stanu zdrowia i wieku.
Po osiągnięciu przez Dobermana dorosłości należy powoli zmieniać jego dietę, przestawiając go na karmę dla dużych, dorosłych psów. Z reguły można zacząć od piętnastego miesiąca życia.
Karma dla psów aktywnych może zwierać więcej węglowodanów, aby dostarczyć im odpowiednią liczbę kalorii. Z kolei w przypadku mniej aktywnych czworonogów należy unikać nadmiernej podaży kalorii, aby zapobiec nadwadze.
Decydujące znaczenie ma również odpowiednia dzienna racja pokarmowa, w której koniecznie należy uwzględnić podawane w ciągu dnia smakołyki.
Decyzja dotycząca wyboru odpowiedniej mokrej czy suchej karmy, czy też może diety BARF, należy do Ciebie. Pamiętajmy, że wszystkie sposoby żywienia mają swoje zalety i wady.
Podobnie jak ludzie, psy również się starzeją. Wraz ze zmianami fizycznymi pojawiają się także nowe wymagania dotyczące żywienia psa seniora.
Mniejsza aktywność na przykład sprawia, że zapotrzebowanie energetyczne starszych psów również jest mniejsze, a ewentualne choroby i problemy ze stawami mogą wymagać podawania im karmy specjalnego przeznaczenia. Zmiany te należy wziąć pod uwagę, wybierając karmę dla psa seniora.
Historia hodowli dzisiejszych Dobermanów została zapoczątkowana przez Niemca Friedricha Louisa Dobermanna (1834 – 1894), pochodzącego z małego miasteczka Apolda w Turyngii. Pracował on jako miejski hycel, co dawało mu prawo do łapania i zabijania wałęsających się po ulicach psów, jeśli nie znalazł się szybko ich właściciel. Pan Dobermann wybierał najbardziej czujne i waleczne psy i suki i parował je.
Swoją ulubioną suczkę o imieniu Gwiazdka, szarego mieszańca z okolicznych psich zasobów, skrzyżował z samcem psa rzeźnickiego w typie rottweilera. Do dzisiejszego wyglądu Dobermana przyczyniły się również krzyżówki z pinczerami, owczarkiem niemieckim oraz chartami.
Po śmierci Friedricha Dobermanna hodowlę przejął, również mieszkający w Apoldzie, Otto Göller i dalej krzyżował osobniki z hodowli z innymi rasami i mieszańcami. W 1899 Göller założył pierwszy Klub Dobermana.
Do najbardziej znanych przodków rasy należy samiec o imieniu „Hrabia Belling”, który ucieleśniał idealne cechy fizyczne i charakterologiczne Dobermana. Szybko przekonano się do nowej rasy i zaczęto Dobermany wykorzystywać jako psy służbowe, pracujące w policji, które zyskały sobie miano „psa żandarmeryjnego”.
Doceniony jako pies policyjny i militarny Doberman został w czasie obu Wojen Światowych.
W czasie I Wojny Światowej był osadzany w europejskich jednostkach militarnych jako pies służbowy, tropiący i sanitarny. Ten nieustraszony i godny zaufania pies zwrócił uwagę także amerykańskich wojskowych, podczas II Wojny Światowej służył w wojsku na obu kontynentach. Zyskał wówczas także niechlubną sławę jako pies służbowy w obozach koncentracyjnych.
Szczyt popularności Doberman ma już dawno za sobą – od 2010 roku, liczba rejestrowanych psów tej rasy systematycznie maleje.
Niektórzy hodowcy kładą nacisk przede wszystkim na użytkowość swoich podopiecznych, którzy w przyszłości mają być wykorzystywani jak psy służbowe. W ich przypadku dużą rolę odgrywają cechy takie jak bojowość i czujność.
Inni z kolei skupiają się na hodowli psów rodzinnych, wspierając u nich cechy takie jak równowaga i przyjacielskość. Niemniej jednak, również jako pies towarzyszący Doberman będzie miał pewne typowe dla rasy cechy.
Rozważasz kupno Dobermana? W takim razie skieruj swoje kroki w stronę profesjonalnych hodowców, którzy są zrzeszeni w Związku Kynologicznym w Polsce.
Najlepiej udaj się do najbliższego oddziału ZKwP lub odwiedź jego stronę internetową, gdzie uzyskasz informacje o takich zarejestrowanych hodowlach. Porozmawiaj z hodowcą o opiece zdrowotnej nad szczeniętami, poproś o okazanie książeczki zdrowia lub paszportu (z poświadczonymi szczepieniami i odrobaczeniami).
Zanim odwiedzisz wybranego przez Ciebie hodowcę, przygotuj się do wizyty. Pomogą Ci w tym opracowane przez nas pytania.
© Dogs / stock.adobe.com
Za szczenię Dobermana będziemy musieli zapłacić co najmniej 5000 złotych.
Jeśli jednak szukamy dorosłego Dobermana lub jego mieszańca z dużym dolewem krwi Dobermana, warto odwiedzić okoliczne schroniska dla psów!
Mniejszym i mniej skorym do pracy w porównaniu do Dobermana jest jego bliski kuzyn pinczer niemiecki. Psy tej rasy są zazwyczaj nieco mniej wymagające pod względem obciążenia pracą i szkolenia.
Klasycznymi psami stróżującymi są również hovawart oraz rottweiler, który jest jednym z przodków Dobermana. Typowym psem wykorzystywanym do pracy w policji i wojsku jest także owczarek niemiecki.
Doberman potrzebuje doświadczonego opiekuna, który dysponuje czasem oraz chęcią, by ten czas poświęcić na wychowanie psa i zapewnienie mu fizycznego i umysłowego zajęcia.
Ze spokojną, lecz jednocześnie konsekwentną osobą u boku, którą będzie uważał za swój autorytet, Doberman będzie przyjacielskim i wiernym towarzyszem, który za swoim panem skoczy w ogień.
Forum zooplus było dla niej wstępem do pisania: Tam zainteresowani miłośnicy kotów spotkali się w 2011 r., aby stworzyć własne czasopismo drukowane o nazwie "Pfotenhieb". W kontekście swojej nauki niemieckiego mogła napisać kilka artykułów do "Pfotenhieb". Dzisiaj, jako szczęśliwa posiadaczka psa, poświęca się głównie tematom związanym ze zwierzętami i ich zdrowiem.
