© cynoclub / stock.adobe.com
Bulmastif to jedna z najmłodszych ras psów na świecie. W Anglii, swojej ojczyźnie, ten potężny olbrzym niegdyś miał za zadanie utrudniać życie kłusownikom, a dziś jest głównie wiernym i kochającym dzieci psem rodzinnym.
Ponieważ bulmastif jest stosunkowo młodą rasą psów, której początki sięgają XIX wieku, jego historia jest dość przejrzysta. W przeciwieństwie do starszych ras, które wyewoluowały z raczej przypadkowych krzyżowań psów w starożytności lub średniowieczu, hodowla bulmastifa była od samego początku hodowlą celowaną. Krzyżując mastifa staroangielskiego z buldogiem staroangielskim w XIX wieku, angielscy łowczy chcieli uzyskać optymalnego psa stróżującego, który niezawodnie chroniłby ich i ich zwierzynę przed kłusownikami.
Pomimo tego, że kradzież zwierzyny była w tamtym okresie zagrożona karą śmierci, istniało wielu ludzi, dla których kłusownictwo było jedynym sposobem zarabiania na życie. Pogłębiająca się bieda wśród społeczeństwa i rosnąca desperacja kłusowników sprawiały, że sytuacja łowczych, których zadaniem była ochrona populacji dzikich zwierząt właścicieli ziemskich stawała się coraz poważniejsza. Aby uniknąć kary śmierci, grożącej kłusownikom w razie ich złapania, złodzieje nie cofali się nawet przez usiłowaniem morderstwa. Rasy dużych psów myśliwskich, takie jak wilczarz irlandzki, wykorzystywane przez łowczych do powstrzymywania działań kłusowniczych, nie spełniały powierzonej im funkcji, tak jak tego od nich oczekiwano. Psy te o niezwykle silnym instynkcie łowieckim często tak ciężko raniły kłusowników, że niektórzy z nich umierali w wyniku odniesionych obrażeń. W związku z tym, szeroko zakrojona, publiczna egzekucja, mająca być przestrogą dla pozostałych kłusowników, nie mogła się odbyć. W takiej sytuacji pojawiła się potrzeba stworzenia dużego, silnego psa, działającego po cichu i odważnie, którego zachowanie można by łatwo kontrolować, aby chwytał kłusowników, nie robiąc im krzywdy. Dzięki skrzyżowaniu mastifa (ok. 60 procent) z buldogiem angielskim (ok. 40 procent), wydawało się, że cel ten został osiągnięty. Za sprawą ukierunkowanej selekcji hodowlanej, udało się stworzyć doskonałego psa stróżującego, który posiadał wszystkie pożądane cechy, a dzięki późniejszemu dolewowi krwi psa rasy bloodhound, zmysł węchu, a tym samym zdolność skutecznego tropienia „Gamekeeper’s Nightdog“, jak na początku nazywano tę rasę psów, został jeszcze bardziej wyostrzony.
W Wigilię 1924 roku, ta nowa rasa psów została oficjalnie uznana przez angielski Kennel-Club pod nazwą bulmastif, która wynikała z zestawienia nazw jego przodków – mastifa staroangielskiego i buldoga staroangielskiego.
Wraz z poprawą struktury społecznej i ogólną zmianą angielskiej struktury własności w XX wieku, zapotrzebowanie na bulmastifa jako psa stróżującego spadło w krótkim czasie praktycznie do zera. Jednak dzięki swoim nieprzeciętnym zdolnościom tropiącym i groźnemu, wzbudzającemu respekt wyglądowi zyskał dużą popularność wśród amerykańskich władz i awansował do rangi angielskiego psa policyjnego. Ponadto, w swojej ojczyźnie, a także w wielu innych krajach, wierny i niezawodny bulmastif stał się bardzo cenionym psem rodzinnym i do towarzystwa.
Przy wysokości w kłębie sięgającej 69 cm i maksymalnej wadze 60 kg w przypadku psów, bulmastif jest bez wątpienia dużym, masywnym zwierzęciem. Jednak pomimo swojej krępej budowy i znacznej wagi, psy tej rasy nie sprawiają wrażenia ociężałych. Wręcz przeciwnie – ich muskularna sylwetka zachwyca siłą i zwinnością, a ich imponujący wygląd dodatkowo uzupełnia kwadratowy kształt czaszki, który wynika z wysokoosadzonych, zagiętych uszu w kształcie litery V.
W stanie spoczynku czoło bulmastifa pozbawione jest zmarszczek, które pojawiają się jak tylko cokolwiek wzbudzi jego zainteresowanie. Te charakterystyczne zmarszczki na czole, które bez słów sygnalizują jego opiekunowi, że wydarzyło się coś godnego uwagi, stały się już znakiem rozpoznawczym psów tej rasy.
Jeśli chodzi o umaszczenie, w jego przypadku dopuszczalne są odcienie pręgowane, płowe i czerwone. Wspólną cechą wszystkich bulmastifów jest czarna kufa, jaśniejąca w kierunku oczu, która dopełnia charakterystyczny wygląd jego czaszki. Nie mniejsze wrażenie robi jego umięśniona szyja, której obwód jest niemal równy obwodowi głowy, a szeroka i głęboka klatka piersiowa zawieszona jest pomiędzy przednimi nogami. Zgodnie ze standardem FCI niewielkie białe znaczenia na piersi są dopuszczalne, a wszelkie inne niepożądane.
© volofin / stock.adobe.com
Bez dwóch zdań ten duży i silny pies wzbudza respekt, a nawet strach, u każdego, kto na niego spojrzy. Uważne spojrzenie i silna, ciężka sylwetka przypominają o jego przeszłości jako psa stróżującego, którego lepiej nie prowokować. Na szczęście dziś bulmastif ma bardzo wysoki próg wrażliwości, dzięki czemu nigdy nie przystąpi do ataku bez powodu. Cecha ta, w połączeniu z odpowiednią socjalizacją i konsekwentnym wychowaniem od wieku szczenięcego sprawia, że bulmastif jest bardzo spokojnym, opanowanym psem, który łatwo dostosowuje się do nowych sytuacji, i którego można bez problemu trzymać w domu z małymi dziećmi. Pomimo swoich rozmiarów, w kontaktach z najmłodszymi jest łagodny i ustępliwy, a dzięki swoim żelaznym nerwom i dużej pewności siebie, podczas codziennych spacerów nie ulega zaczepkom czy prowokacjom innych psów. Częste czy nerwowe szczekanie jest mu zupełnie obce. Chociaż przebywając na zewnątrz jest żywiołowy, wesoły i skory do zabawy, to równie dobrze czuje się w domowym zaciszu, a czas, kiedy jego opiekun zostawia go samego w domu najchętniej spędza na drzemce.
Przy całym swoim opanowaniu i przyjaznym usposobieniu, bulmastif bywa również uparty. Komendy swojego opiekuna wykonuje nie bez pewnej opieszałości. a polecenia, które wydają mu się bezcelowe mogą sprawić, że jego spokój przerodzi się w upór. W każdym razie od bulmastifa nie można oczekiwać absolutnego posłuszeństwa – w naturze psów tej rasy nie leży podporządkowywanie się. Ich inteligencja i umiejętność błyskawicznej oceny sytuacji sprawiają, że bulmastif czuje się bardziej partnerem niż podopiecznym swojego pana. Jest jednak bardzo mocno związany ze swoją rodziną i trwa wiernie przy jej boku niezależnie od okoliczności, a pomimo dużej pewności siebie, wobec swoich opiekunów jest zawsze przyjaźnie nastawiony i bardzo chętnie spędza z nimi czas.
W stosunku do obcych bulmastif jest na początku sceptyczny i zdystansowany, zwłaszcza tych, których nie do końca uczciwe zamiary od razu rozpozna. Nieszkodliwi i pokojowo nastawieni goście, oczywiście po stosownym rozpoznaniu, zostają na ogół zaakceptowani. Z drugiej strony, ewentualni intruzi bardzo szybko dostaną do zrozumienia, że z „panem domu” lepiej nie zadzierać. Zgodnie ze wzorcem FCI, jego odwaga i męstwo w obronie są legendarne, a niezwykle silny instynkt obronny ma zapisany w genach i nie wymaga dalszego wzmacniania, podobnie zresztą jak jego czujność, zmysł węchu i słuchu.
Pod względem wizualnym, fizycznym i psychicznym, bulmastif został obdarzony przez naturę wszystkimi cechami, które powinien posiadać idealny pies stróżujący i obronny. W niektórych krajach ta rasa psów została wpisana na listę potencjalnie niebezpiecznych (kategoria 2). Z tego względu wymaga on socjalizacji na wczesnym etapie życia przez doświadczonego opiekuna, mającej na celu podkreślenie pozytywnych cech charakteru i pozbycie się wizerunku psa bojowego, na który ten przyjazny i wszechstronny pies z pewnością nie zasłużył.
Duży wkład w popularność bulmastifa na całym świecie wniósł przede wszystkim hodowca S. E. Moseley i jego hodowla „Farcroft“, której pies założycielski „Farcroft Fidelity“ uznawany jest dzisiaj za jednego z najbardziej znanych przedstawicieli wczesnej rasy bulmastif. Dzięki swojemu opanowaniu, wysokiemu progowi wrażliwości i pewności siebie, bulmastify były bardzo cenione jako psy pracujące, policyjne, tropiące, przewodnicy i ratownicy.
Moseley, pierwszy prezes „National-Bull-Mastiff-Police-Dog-Clubs“, dostrzegł w niezawodności i przyjaznym usposobieniu bulmastifów idealne cechy psa rodzinnego i w 1925 roku rozpoczął hodowlę bulmastifów jako psów rodzinnych i wystawowych. Po drugiej wojnie światowej, psy tej rasy trafiły do różnych krajów europejskich, w tym również do Polski, a na straży wzorca i czystości rasy nadal stoi Anglia, gdzie rasa ta ma swój początek.
Kluby rasy zakładane w poszczególnych krajach dbają o to, by przychodzące na świat szczenięta odpowiadały standardowi rasy pod względem wyglądu i charakteru i tylko takie psy były wykorzystywane w hodowli. Duży nacisk kładziony jest również na zdrowie zwierząt, które są z reguły zdrowe, a choroby charakterystyczne dla rasy właściwie pomijalne. Podobnie jak w przypadku innych molosów, bulmastif przejawia jedynie tendencję do problemów ze stawami biodrowymi i innych schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego oraz zapalenia mięśnia sercowego.
Przy zapewnieniu mu odpowiednich warunków utrzymania i zdrowej diety, bulmastif może osiągnąć wiek od 10 do 12 lat.
© cynoclub / stock.adobe.com
Niezależnie od rasy, psy wymagają pożywienia bogatego w mięso i ubogiego w zboże. Karmę dla psa należy wybrać w oparciu o wagę, wiek i cechy szczególne naszego podopiecznego: Psi senior powinien otrzymywać inną karmę niż dorosły pies, ponieważ wraz z wiekiem zmienia się zapotrzebowanie organizmu na dane substancje odżywcze. Jeśli nie jesteśmy pewni jak prawidłowo żywić naszego bulmastifa, warto skonsultować się z lekarzem weterynarii.
Ponadto, uważajmy na dodatkowe kilogramy, które na dłuższą metę niepotrzebnie obciążają stawy i serce. Dbajmy więc o zdrową i zbilansowaną dietę naszych podopiecznych, a przysmaki podawajmy im z umiarem. Nie zapominajmy również o wystarczającej ilości świeżej wody, do której pies zawsze powinien mieć nieograniczony dostęp.
Oprócz konwencjonalnej mokrej karmy warto rozważyć dietę typu BARF, której założeniem jest żywienie zgodnie z pierwotnymi potrzebami psa, czyli w większości surowym mięsem, z dodatkiem witamin i minerałów. Jeśli do tej pory nie karmiliśmy naszego podopiecznego w ten sposób, przed rozpoczęciem barfowania powinniśmy się nieco dokształcić. Jeśli bowiem dieta psa nie będzie odpowiednio zbilansowana, może dojść do niedoborów składników odżywczych, zagrażających jego zdrowiu. W razie jakichkolwiek wątpliwości, zawsze najlepiej poradzić się naszego lekarza weterynarii, który podpowie czego nasz pies konkretnie potrzebuje.
Pielęgnacja sierści bulmastifa nie jest wymagająca. Jego krótka, gładka, dobrze przylegająca do skóry sierść wymaga jedynie okazjonalnego szczotkowania w celu usunięcia ewentualnych zabrudzeń przyniesionych ze spaceru.
Więcej czasu natomiast należy poświęcić wychowaniu bulmastifa – jego upartość, potężne rozmiary i fakt, że w niektórych krajach został uznany za niebezpiecznego wymagają prowadzenia przez doświadczonego opiekuna, który będzie potrafił wychować swojego psa w kochający, ale pełen konsekwencji sposób.
Edukację powinna rozpocząć matka szczenięcia tuż po jego urodzeniu, która powinna być kontynuowana przez hodowcę, a następnie przez nowego opiekuna, przez całe życie czworonoga.
Dobrym uzupełnieniem wychowania jest klasyczny trening posłuszeństwa – taka forma „pracy” często sprawia tym byłym psom pracującym więcej przyjemności niż długie spacery.
Ze względu na umiarkowaną potrzebę ruchu i spokojną naturę, bulmastif może być trzymany również w mieszkaniu. Niemniej jednak potrzebuje wybiegać się raz, dwa razy dziennie, aby pozbyć się nadmiaru energii.
Pies, któremu zapewnimy odpowiednio dużo wyzwań fizycznych i umysłowych będzie zdecydowanie chętniej wykonywał polecenia swojego opiekuna, a za sprawą odpowiedniego szkolenia i odpowiedniego nagradzania za prawidłowo wykonane komendy, ten dawny pies stróżujący i policyjny przerodzi się w oddanego, przyjaznego psa rodzinnego, który członków swojego „stada” będzie nie tylko z ochotą bronił, ale u których boku będzie również wiernie trwał do końca życia.
