Buhund norweski jest jedną z mniej znanych, wszechstronnych ras dla miłośników sportu, którzy są w stanie zapewnić psu odpowiednią dawkę ruchu na łonie natury.
© Sally Wallis / stock.adobe.com
Buhund norweski wygląda jak typowy szpic. Charakteryzuje się kwadratową budową, szpiczastymi i stojącymi uszami oraz zakręconym na grzbiecie ogonem. Jego spojrzenie jest czujne i ciekawskie. Suki różnią się wizualnie od samców, zwłaszcza w obszarze głowy. Ważą nie więcej niż 12–16 kg i dorastają do 45 cm w kłębie, są też zwykle drobniejsze niż psy, których wzrost zgodnie ze wzorcem rasy wynosi około 47 cm, a waga około 18 kg. Ich sierść składa się z miękkiego, grubego podszerstka i szorstkiej okrywy włosowej, gładko przylegającej do ciała. Na głowie i przedniej części nóg jest krótka, a na szyi, klatce piersiowej, ogonie i tylnej części ud dłuższa. Ma kolor pszeniczny, przez hodowców określany również mianem biszkoptowego, lub czarny. W przypadku umaszczenia pszenicznego, może się ono wahać od jasnobeżowego do żółtawo-czerwonego, z ciemno zakończonymi włosami lub bez. Dopuszczalna jest również ciemna maska.
Buhund norweski należy do grupy przyjaznych szpiców norweskich, które od wieków są popularnymi pomocnikami i towarzyszami człowieka w krajach skandynawskich, a większość z nich pełni dziś funkcję aktywnych psów rodzinnych. Nazwa „buhund” odnosi się do ich roli jako psów stróżujących – „bu” oznacza po norwesku gospodarstwo, a także „bydło”. W ramach wykopalisk archeologicznych w grobie wikingów z X wieku odkryto sześć szkieletów psów, będących przodkami buhunda. Wikingowie wierzyli bowiem, że psy będą nadal wiernie służyć zmarłym w życiu pozagrobowym. Dzisiejsze norweskie buhundy wywodzą się od tych kompanów wikingów i od tego czasu hodowane były głównie na deszczowych wybrzeżach zachodniej Norwegii. Dopiero w 1913 roku ci inteligentni stróże stali się bardziej dostępni dla szerszej grupy zainteresowanych, a kilka lat później odbyły się pierwsze wystawy z ich udziałem. Liczba miłośników buhundów rosła powoli, ale systematycznie, choć rasa ta na szczęście nigdy nie była rasą modną i do dziś jest raczej rzadko spotykana. Poza Norwegią większość jej przedstawicieli występuje w USA i Australii, gdzie są popularnymi psami pasterskimi. Mają też pokaźne grono fanów w Wielkiej Brytanii.
Buhund norweski to rasa bardzo nastawiona na człowieka, która uwielbia przebywać z ludźmi. Przepada również za dziećmi i może być z powodzeniem trzymany z innymi zwierzętami domowymi, ale najlepiej, gdyby został z nimi zsocjalizowany już jako szczeniak. Uwielbia wszelkie aktywności fizyczne i umysłowe, długie spacery i zabawy. Z innymi norweskimi psami pasterskimi łączy go szczekliwość, która predysponuje go do pełnienia funkcji psa stróżującego. Ale uwaga: Chociaż obecność nieznajomych z pewnością zasygnalizuje głosem, niewykluczone, że ten ciekawski i przyjazny ludziom zwierzak już po chwili przywita ich merdającym ogonem.
Buhund norweski jest inteligentny, chętny do współpracy, lubi wykonywać polecenia swoich opiekunów i szybko się uczy. Jego szkolenie nie stanowi więc wyzwania dla osób z doświadczeniem. Początkujący „psiarze” powinni jednak przed jego zakupem dokładnie zapoznać się z charakterystyką rasy i szkoleniem psów w ogóle, w szczególności w kontekście psów pasterskich. Podobnie jak w przypadku wielu czworonogów, kluczem do sukcesu wychowawczego jest konsekwencja. Oprócz podstawowego posłuszeństwa, w przypadku buhunda norweskiego szczególną uwagę należy zwrócić na kontrolowanie szczekania i nauczenie go zostawania samemu w domu: Oczywiście nie należy zostawiać go samego zbyt długo, ale konieczne jest przyzwyczajenie go do przebywania bez swojej ukochanej ludzkiej sfory od najmłodszych lat. Dobrym wsparciem dla procesu socjalizacji są wizyty w przedszkolu i szkole dla psów, które pomogą buhundowi norweskiego lepiej rozumieć się z innymi czworonogami o różnych charakterach, z czym czasami miewa problemy. W przypadku tego żywiołowego czworonoga pamiętajmy, że tylko, gdy będzie wystarczająco zajęty fizycznie i umysłowo, jego szkolenie przyniesie oczekiwany efekt.
Buhundy norweskie są uważane za wytrzymałe i odporne na warunki atmosferyczne. Do dziś rasa jest w dużej mierze wolna od chorób dziedzicznych. Czasami występuje w jej przypadku zwiększone ryzyko bolesnej dysplazji stawów biodrowych oraz uwarunkowanych genetycznie chorób oczu. Dlatego szczenięta powinniśmy kupować u hodowcy, który przeprowadza odpowiednie badania na rodzicach maluchów. Odpowiedzialna hodowla z wykorzystaniem specjalistycznej wiedzy to najlepszy sposób na zminimalizowanie ryzyka wystąpienia chorób genetycznych. Zwłaszcza latem należy upewnić się, że naszemu pupilowi nie jest zbyt gorąco i odłożyć aktywności sportowe na wczesny poranek lub późny wieczór – buhund jest przyzwyczajony raczej do chłodniejszego klimatu.
Oprócz aktywności, pies ten potrzebuje również odpowiedniej diety, która dostarczy mu wysokiej jakości energię. Podawajmy mu więc karmę pozbawioną zbóż, ale z dużą zawartością mięsa, które powinno znajdować się na szczycie listy składników. Dotyczy to zarówno suchej jak i mokrej karmy. Zalecenia żywieniowe producenta co do dziennych porcji traktujmy jedynie jako orientacyjne i dostosujmy je do budowy, stanu zdrowia i poziomu aktywności naszego podopiecznego. Przekąski i smakołyki dawane psu w nagrodę mogą stanowić nie tylko smaczne, ale również zdrowe urozmaicenie psiej diety. Możemy zdecydować się na przykład na bezcukrowe przysmaki dentystyczne lub gryzaki takie jak suszone kawałki mięsa. Gryzaki w postaci uszu wołowych z kolei są idealne, aby pies mógł zaspokoić swoją potrzebę żucia. Warto naszego buhunda regularnie ważyć, aby w porę zidentyfikować ewentualny spadek czy przyrost wagi i odpowiednio zmodyfikować jego dietę. Pamiętajmy także o zapewnieniu psu stałego dostępu do świeżej wody.
Gęsta sierść buhunda jest odporna na warunki atmosferyczne i łatwa w pielęgnacji, ale niestety zrzuca ją obficie – lepiej więc w okresie linienia nie zakładać sztruksowych spodni. Czas trwania sezonowej zmiany sierści możemy skrócić o kilka dni za sprawą codziennego szczotkowania. Poza tym okresem, w zupełności wystarczy wyczesywanie buhunda raz w tygodniu. Do rytuałów pielęgnacyjnych warto psa przyzwyczajać już od szczenięcia – nie tylko przygotuje go to do przyszłej rutyny, ale także wzmocni łączącą nas więź. Brud zazwyczaj można bez trudu usunąć z suchej sierści, a w uporczywych przypadkach pomaga wyczyszczenie danych partii wilgotną szmatką. Jeśli chodzi o kąpiel, nie powinna ona mieć miejsca częściej niż raz na kilka miesięcy, aby nie naruszać bariery ochronnej skóry. Użyjmy wówczas łagodnego szamponu dla psów. Regularnie powinnyśmy sprawdzać oczy i uszy naszego podopiecznego i w razie potrzeby czyścić je specjalnie do tego celu przeznaczonym preparatem. Zwłaszcza starsze psy lub takie, które poruszają się prawie wyłącznie po miękkim podłożu, mogą potrzebować wsparcia w pielęgnacji pazurów. Jeśli są zbyt długie, sięgnijmy po obcinacz, aby zapobiec ich przerostowi.
Odkryj wszystkie produkty do pielęgnacji w sklepie zooplus dla psa!
© Mark Herreid / stock.adobe.com
Zwinny, sprytny i pełny energii – buhund norweski ma wiele cech, które czynią go idealnym partnerem do wspólnych aktywności sportowych. Z dorosłym czworonogiem możemy uprawiać jogging lub – po odpowiednim przeszkoleniu – jeździć konno lub rowerem. Lubi też aportować oraz długie spacery. Jednak same ćwiczenia nie wystarczą. Należy także rzucić wyzwanie dla jego mądrej głowy, na przykład w postaci agility czy dog dancing. Wiele buhundów chętnie uczy się różnych sztuczek, sprawdza się w treningu posłuszeństwa i oczywiście w pasterstwie. Wypróbujmy wspólnie różne psie sporty, aby odkryć, co sprawia największą przyjemność nam i naszemu buhundowi. Nie zapominajmy także o przerwach na odpoczynek, które są równie ważne, co regularna aktywność. Od najmłodszych lat powinny być nieodłączną częścią codziennej rutyny, aby pies mógł zachować wewnętrzną równowagę.
Czworonogi te będą odpowiednie dla aktywnych miłośników psów, którzy nie tylko lubią przebywać ze swoim zwierzęcym towarzyszem w każdych warunkach pogodowych, ale także chcą i potrafią zaangażować do działania ich mądre głowy. Wymaga to poświęcania psu czasu każdego dnia, czego należy być świadomym, zanim się na niego zdecydujemy. Doświadczenie w szkoleniu psów jest bez wątpienia pożądane w przypadku tej rasy. Początkujący powinni rozważać zakup buhunda jedynie uprzednio zgłębiając tajniki wychowania psów, a najlepiej we wsparciu na przykład klubu rasy. Jeśli natomiast pies ten będzie miał zapewnione zajęcie i zostanie odpowiednio wyszkolony, będzie wspaniałym psem rodzinnym i świetnym uzupełnieniem rodziny, również tej, w której są dzieci. Nie będzie dobrze czuł się w mieście. Uwielbia otwartą przestrzeń i powinien mieszkać na wsi lub przynajmniej w domu z ogrodem, po którym będzie mógł swobodnie biegać. Pamiętajmy również o tendencji buhunda norweskiego do szczekania – chociaż zazwyczaj można ją kontrolować, jeśli mamy wrażliwych sąsiadów, lepiej rozważyć inną rasę. Buhund może pełnić rolę psa stróżującego jedynie w ograniczonym zakresie – przybycie gości oznajmia szczekaniem, ale następnie serdecznie ich wita.
Przed podjęciem decyzji o zakupie psa, upewnijmy się, że wszyscy członkowie rodziny się na to zgadzają. Rozważmy także koszty, które wiążą się z utrzymaniem psa i które będziemy musieli ponosić regularnie przez następne lata. Oprócz wydatku związanego z samym zakupem od renomowanego hodowcy, często związanym z wysokimi kosztami podróży, ponieważ buhund jest mało popularny i stosunkowo trudny do znalezienia, mówimy również o podstawowym wyposażeniu, podatku od psa, ewentualnym ubezpieczeniu od odpowiedzialności cywilnej, regularnych kontrolach weterynaryjnych i oczywiście wysokiej jakości karmie. Przed wprowadzeniem się naszego nowego członka rodziny, warto pomyśleć o tym, kto się nim zajmie w razie naszej niedyspozycji czy wyjazdu na wakacje.
Buhunda norweskiego z całą pewnością nie znajdziemy w każdym mieście – często będziemy musieli pokonać wiele kilometrów lub wyjechać za granicę. Niemniej, powinnyśmy zostać selektywni i rozważać zakup jedynie od zrzeszonych hodowców, którzy mogą udzielić nam informacji na temat zdrowia i profilaktyki zdrowotnej rodziców szczeniąt oraz przedstawić dowody na potwierdzenie. Najlepiej byłoby odwiedzić hodowcę w jego domu zanim podejmiemy ostateczną decyzję, aby porozmawiać o programie hodowlanym, szczeniętach i osobistych doświadczenia z czworonogami. Profesjonalnemu hodowcy zależy na tym, aby jego podopieczni trafili w odpowiednie ręce.
Dorosłe buhundy bardzo trudno znaleźć poza Skandynawią i wyżej wymienionymi krajami. Warto w takim przypadku poszukać w sieci stron klubów miłośników psów nordyckich i bezpośrednio się z nimi skontaktować. Bardzo możliwe, że będą w stanie nam pomóc lub będą mieli wiedzę na temat podobnych ras lub mieszańców, w których żyłach płynie krew buhunda. Niektóre nordyckie psy pasterskie są bardzo do niego podobne pod względem charakteru i wyglądu – na przykład lapphundy czy islandzkie szpice pasterskie. Podejdźmy do poszukiwań naszego przyszłego towarzysza z otwartą głową i postarajmy się dowiedzieć jak najwięcej o jego historii, aby móc stwierdzić, czy do siebie pasujemy.
Polecamy również lekturę artykułu o adopcji szczenięcia.
Życzymy Ci wielu radosnych chwil z Twoim buhundem norweskim!
